Εμείς και ο καπνός
Ριχάρδος, Σωμερίτης
ΤΟ ΒΗΜΑ, 2009-06-30
Πριν από μερικές δεκαετίες κάπνιζα ογδόντα τσιγάρα την ημέρα: δύο πακέτα «Ζιτάν» και δύο πακέτα πουράκια. Μια μέρα έκοψα το κάπνισμα. Με το μαχαίρι.Είχα διαπιστώσει ότι όσοι προσπαθούσαν να το περιορίσουν, να καπνίζουν «λίγο», κάθε τόση ώρα, διαλέγοντας διάφορα φίλτρα και μάρκες με υποτίθεται λιγότερη νικοτίνη, απλά κορόιδευαν τον εαυτό τους και επέλεγαν τον αυτοεξευτελισμό.
Εχω να καπνίσω από το 1978. Ηξερα ότι αρχικά, αν σε στιγμές έντασης, λύπης ή χαράς (τα γνωστά...) δοκίμαζα ένα τσιγαράκι- «και δεν χαθήκαμε!»θα ξανάφτανα στα ογδόντα.
Φυσικά για ένα διάστημα έπρεπε να προσέχω το βάρος μου και τις σχέσεις μου με τους άλλους, κυρίως αυτό, και μου το είπαν όταν, καλόπιστα αλλά ψευδώς, ισχυρίστηκα ότι η στέρηση δεν μου είχε αλλάξει τον χαρακτήρα...
Και τι τελικά «κέρδισα»; Τα τόσα χρήματα που χάριζα στις καπνοβιομηχανίες και στο Δημόσιο· τη μνήμη που θα είχα χάσει (δεν είναι δα και τόσο τεράστια αυτή που διαθέτω)· την υγεία μου, γιατί όσα μου έτυχαν αργότερα θα ήταν πολύ σοβαρότερα αν είχα συνεχίσει το κάπνισμα· τη χαρά της γεύσης· το γεγονός ότι δεν δηλητηρίαζα πια κανέναν άλλο, μέσα και έξω από το σπίτι μουειλικρινά, έχω μεγάλες τύψεις για το πριν.
Αρχισα να καπνίζω πιτσιρίκος για να παριστάνω το χειραφετημένο αντράκι. Συνέχισα γιατί είχα πειστεί ότι μου άρεσε. Επαιξε ρόλο μετά και ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ (ξέρετε, «Καζαμπλάνκα») και μεγαλύτερο ακόμα η δημοσιογραφία, που και αυτή την ξεκίνησα έφηβος.
Δημοσιογραφία χωρίς τσιγάρα και καφέδες δεν νοούνταν.
Φυσικά τα γράφω όλα αυτά τα προσωπικά γιατί αρχίζει από αύριο η δήθεν απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους.
Τονίζω το «δήθεν», διότι ο νόμος Αβραμόπουλου έχει μεγαλύτερα κουτοπόνηρα κενά και από το απόθεμα συνέπειας που διαθέτει ο κ. υπουργός. Εστω όμως: αρχίζει μια «πλατιά συζήτηση για το θέμα» όπως έγραφαν παλαιότερα στις αριστερές φυλλάδες. Λες και υπάρχει περιθώριο συζήτησης.
Γιατί το θέμα είναι απλό. Δεν συζητιέται απαγόρευση του καπνού, προσωπικά μάλιστα πιστεύω ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να επιλέγει τρόπους ζωής (δύσκολο) και θανάτου (20.000 νεκροί τον χρόνο λόγω καπνού στη χώρα μας).
Το θέμα που έχει τεθεί, κι ας γράφουν τα αντίθετα κάποιοι βαρύγδουποι- προφανώς καπνιστές- δημοσιογράφοι-δικηγόροι-«συνταγματολόγοι», είναι ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλλει στον διπλανό του τον θάνατο που θέλει για τον εαυτό του.
Γιατί αυτό συμβαίνει με τον καπνό, ενώ δεν συμβαίνει με την ηρωίνη ή το αλκοόλ! Στοιχειώδες; Ναι. Αλλά στη χώρα μας όχι!
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3684