Η κρίση, δύο απειλές και μία μαργαρίτα...
Κώστας, Καλλίτσης
Η Καθημερινή, 2009-07-12
Η κρίση δεν πέρασε, τα χειρότερα δεν είναι πίσω. Τέσσερις, βασικά, είναι οι πηγές της διεθνούς υπερπαραγωγής αισιοδοξίας: Ο «μπιζιμποντισμός» των κυβερνήσεων οι οποίες πασχίζουν να πείσουν τους ψηφοφόρους τους ότι (δήθεν...) διαχειρίζονται αποτελεσματικά την κρίση, η άφθονη και σχετικά φθηνή ρευστότητα που κυκλοφορεί στις αγορές, μια ιδιότυπη ανοδική χειραγώγηση των διεθνών χρηματιστηρίων ώστε να τονωθεί η ψυχολογία και να γράψουν κέρδη οι επενδυτικές τράπεζες και, τέλος, η αποκλιμάκωση των ρυθμών μείωσης της διεθνούς οικονομικής δραστηριότητας.Η σκοτεινή πλευρά της σελήνης, συναρτάται άμεσα με την πραγματική οικονομία της Ευρώπης.
Ετσι, ναι μεν το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) στην Ευρωζώνη θα μειωθεί λιγότερο στο δεύτερο τρίμηνο (0,7% έναντι 2,5% το πρώτο τρίμηνο) αλλά, πάντως, η μείωση συνεχίζεται. Η ανεργία αυξάνεται στην Ευρώπη φέτος και θα συνεχίσει να αυξάνεται το 2010 αλλά και το 2011 -εκτιμά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Αρα, τόσο το επόμενο όσο και το μεθεπόμενο έτος, περισσότερα εισοδήματα θα χάνονται, η κοινωνική ανασφάλεια θα διευρύνεται, η κατανάλωση θα συρρικνώνεται, η παραγωγή επίσης. Η κρίση θα μεταγγίζεται στη χρηματοπιστωτική σφαίρα (εκεί από όπου ξεκίνησε) με τη μορφή των επισφαλειών -των δανείων που θα γίνονται κόκκινα. Σύμφωνα με τις σχετικές μελέτες της ΕΚΤ, οι (περίπου 45) μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες θα χρειαστούν ενέσεις νέων κεφαλαίων 300 δισ. ευρώ έως το 2011...
Επιπλέον, δίπλα στις απειλές της οικονομικής κρίσης αρχίζουν να διαμορφώνονται οι απειλές της επόμενης (μετά την κρίση) ημέρας. Οι σοβαρότερες αυριανές απειλές επωάζονται σήμερα στο πλέγμα των τρεχουσών πολιτικών ενίσχυσης της οικονομίας.
Η πρώτη απειλή κρύβεται στη διεύρυνση των δημόσιων ελλειμμάτων, η οποία τείνει μέσα σε δυο χρόνια να καταστρέψει το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης, 10ετούς προσπάθειας εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών των ευρωπαϊκών κρατών. Υπολογίζεται ότι στα τέλη του 2011, το δημόσιο χρέος της Ευρωζώνης θα είναι μεγαλύτερο από εκείνο του 2007 (τελευταίο έτος πριν από την κρίση) κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ!
Η δεύτερη απειλή κρύβεται στην άπλετη παροχή ρευστότητας προς τις τράπεζες από την ΕΚΤ. Προ ολίγων ημερών, η ΕΚΤ τους χορήγησε 442 δισ., με επιτόκιο 1%, για 12 μήνες. Στην άντληση τέτοιας ρευστότητας, ως γνωστόν, πρωταγωνιστούν οι ελληνικές τράπεζες. Δανείζουν το ελληνικό κράτος με 5,5% και καταθέτουν τους τίτλους του στην ΕΚΤ από την οποία δανείζονται με 1%, αποκτώντας ένα εύκολο κέρδος (στο πρώτο 6μηνο, έχουν αντλήσει περίπου 45 δισ. ευρώ από την ΕΚΤ).
Και οι δύο πρακτικές ενέχουν κινδύνους. Εύκολα αυξάνονται οι κρατικές δαπάνες, εύκολα χορηγείται ρευστότητα από την ΕΚΤ. Αλλά, δύσκολα μαζεύονται. Πρώτο στοίχημα, λοιπόν, στα μέσα του 2010, όταν η ΕΚΤ περιορίσει τη χορήγηση ρευστότητας, οι ευρωπαϊκές τράπεζες να αποδείξουν ότι είναι ικανές να απεξαρτηθούν. Δεύτερο στοίχημα, να αποδείξουν τα κράτη ότι μπορούν να μαζέψουν τις δαπάνες τους και να αποτρέψουν μια επικίνδυνη δυναμική αποσταθεροποίησης του χρέους.
Αυτά, βεβαίως, αφορούν τους άλλους. Εμείς, καθ’ όλο αυτό το χρονικό διάστημα, φαίνεται ότι θα ασχολούμεθα με ένα άλλο, περισσότερο σημαντικό θέμα: Τον χρόνο και το πρόσχημα για τη διεξαγωγή των πρόωρων εκλογών. Ο δε πρωθυπουργός, ίσως μαδά τη μαργαρίτα...
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3717