Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Από τον αναρχισμό, στη δημοκρατική αριστερά.

Σχετικά με τη λιποταξία μια (αυτό-)κριτική προσέγγιση.

Γιώργος, Μοναστηριώτης

2009-09-11


Την Τρίτη στις 22 του Σεμπτέμβρη εκδικάζεται η εφεσή μου για την 3η και τελευταία λιποταξία από τον Μάιο του 2003 εως και την απολυσή μου στις αρχές του 2006 από το πολεμικό ναυτικό, για λόγους πολιτικής συνέπειας και εντιμότητας, δημοσιεύω το παρακάτω κείμενο για να ενημερωθούν φίλοι και σύντροφοι που με στήριξαν, για την αλλαγή των απόψεων μου, που σήμερα ενταγμένος στη δημοκρατική αριστερά βρίσκονται σε πολύ διαφορετική κατεύθυνση.

"Ήταν πέντε νέοι κι όλοι περνούσαν την άσχημη ηλικία,

δηλαδή ανάμεσα στα είκοσι με είκοσι τέσσερα, το μέλλον τους

διαγραφόταν θολό σαν μια έρημος γεμάτη

αντικατοπρισμούς, παγίδες κι απέραντη μοναξιά." (1)


Στον απόηχο της πρωτόγνωρης σε όλο κόσμο κινητοποίησης του αντιπολεμικού κινήματος, το Φλεβάρη του 2003, πολλοί νέοι μέσα από τη συμμετοχή μας στο κίνημα αυτό, ενταχθήκαμε στις διάφορες οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς και των αναρχικών, γνωρίζοντας την πολιτική μέσα από την προοπτική της επανάστασης και την πίστη σε μια νεφελώδη και ανεπεξέργαστη ιδεολογία.

Υιοθέτησα κι εγώ τότε τις αντιλήψεις του ελληνικού αναρχισμού, χωρίς όμως ουσιαστική επαφή με τις ιδέες και την ιστορία του

αναρχικού κινήματος, παρά μόνον αποσπασματικά, αναπαράγοντας τσιτάτα και απόλυτα συνθήματα, κυρίως εκκεντρικά και

εξω-πραγματικά. Η περιγραφή όμως αυτή, δεν αφορά μόνον εμένα, η πλειοψηφία των ατόμων που αποτελούν το αναρχικό κίνημα στην

Ελλάδα, δεν γνωρίζουν την ιστορία των ιδεών που υποστηρίζουν, δεν διαβάζουν την εξέλιξη, τις διαφορές, τις αντιφάσεις και

την ιστορία του αναρχικού κινήματος, καθώς και την ποικιλία των απόψεων των "ιδρυτών" της αναρχίας.

Σήμερα, έξι χρόνια μετά από την πρώτη λιποταξία τον Μάιο του 2003, έχοντας απορρίψει τον αναρχισμό και γενικότερα κάθε ιδέα

υπονόμευσης και κατάργησης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, προσχώρησα στο ΣΥΝ για να στηρίξω την προσπάθεια της

δημοκρατικής/μεταρρυθμιστικής/ανανεωτικής αριστεράς, μέσα από τον δύσκολο και μακροχρόνιο δρόμο της δημοκρατικής πολιτικής

των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, της συναίνεσης και του συμβιβασμού, που στόχο έχει την κατάκτηση της πλειοψηφίας του λαού

και την εμπέδωση στον σύγχρονο πολίτη, την αξία της κοινωνικής υπευθυνότητας.

 

Σχετικά με το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα.

Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, με τις εκδόσεις της Διεθνούς Βιβλιοθήκης, το περιοδικό Ελευθεριακή Κίνηση, του

αναρχοκομμουνιστές Νέας Σμύρνης, τις επαφές που είχαν αναρχικοί με τον Άγι Στίνα, τον Γιάννη Ταμτάκο και τον Καστοριάδη,

θα μπορούσε ο αναρχισμός στην Ελλάδα να εξελιχθεί σε ένα ουσιαστικό κίνημα ζύμωσης ιδεών και κοινωνικής δράσης, που θα

διατηρούσε τους δεσμούς του με την κοινωνία και θα παρενέβαινε με τις δικές του αντιλήψεις στα πράγματα και ίσως να είχε

κάποια θετική ανταπόκριση στους ενεργούς και πολιτικοποιημένους πολίτες.

Δυστηχώς αυτή η τάση δεν επικράτησε ή τουλάχιστον δεν δημιούργησε ένα έστω μειοψηφικό ρεύμα στους αναρχικούς. Άλλες

αντιλήψεις επικράτησαν και οδήγησαν σε αυτό που ο Μπούκτσιν αποκάλεσε, "ένα μεταμοντέρνο μηδενισμό και μια εν συγχύσει

νιτσεική αίσθηση ελιτίστικης ανωτερότητας."

Πολύ φοβάμαι πως, εάν το αναρχικό κίνημα συνεχίσει να εναντιώνεται σε κάθε οργανωμένη προσπάθεια με υπευθυνότητα και

έλεγχο και εάν δεν "περάσει" μέσα από τον κοινωνικό αναρχισμό του Μπούκτσιν και τον αναρχο-σοσιαλισμό του Μπακούνιν, θα

παραμείνει ένα ατομικιστικό, εξουσιαστικό και περιθωριακό κίνημα αντι-κοινωνικής δράσης.

Σχετικά με τον πόλεμο στο Ιράκ και τη λιποταξία.

Η θέση της αριστεράς απέναντι στον πόλεμο δεν μπορεί να είναι ούτε υπέρ του Σαντάμ που ένα κομμάτι της αριστεράς υποστήριζε,

ούτε στην υπεράσπιση της αντίστασης που χτυπάει κυρίως όσους δεν συμφωνούν μαζί της και με στόχο την εγκαθύδριση ενός

ολοκληρωτικού καθεστώτος. Ο πόλεμος στο Ιράκ μας έδειξε τις αδυναμίες της Ε.Ε. και του Ο.Η.Ε. που σήμερα υποστηρίζω πως

πρέπει να ενδυναμωθούν και να παίζουν έναν καθοριστικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις. Η σύγχρονη αριστερά πρέπει να

στραφεί στην υπεράσπιση μίας δημοκρατικής και ενωμένης Ευρώπης για την εξασφάλιση και εμβάθυνση της δημοκρατίας,

διαφορετικά κινδυνεύει να γίνει αρωγός στη διάλυση της και την ανάδειξη συντηρητικών εώς και ακραίων πολιτικών δυνάμεων όπως μας έδειξαν και οι πρόσφατες ευρωεκλογές.

 

Γιατί σήμερα διαφωνώ με τη λιποταξία?

Διοτί βλέποντας τα πράγματα τότε μέσα από την οπτική του αναρχισμού, πιστεύω σήμερα πως η λιποταξία προήλθε μέσα από μία πανίσχυρη βούληση

και έναν ριζοσπαστικό συγκινησιακό ακτιβισμό που με επιτυχία συναντά την πολιτική(-πολιτιστική) κουλτούρα ενός κρατικιστικού αναρχισμού(μισητός

σωτήρας) που ακόμα χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία.

H ανορθολογική, ανεύθυνη και ελιτίστικη αντίδραση της λιποταξίας, αναδεικνύει αφενός σε ένα προσωπικό επίπεδο της ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα μου,

άλλα δεν απέχει πολύ από άλλες καθημερινές "λιποταξίες" της κοινωνίας μας, παντοδύναμες πράξεις ανομίας που όμως εκπαιδευτήκαμε να ρίχνουμε τις

ευθύνες πάντοτε στον Άλλο. Αδιάφορο με ποιούς θα μας ταυτίσουν και πως θα μας χαρακτηρίσουν, όλοι όσοι ενδιαφερόμαστε για την πολιτική σκέψη και τη σύγχρονη πολιτική, χρειάζεται κάθε φορά να τολμάμε να κοιτάμε πίσω μας, μέσα μας άλλα και γύρω μας ώστε να καταφέρνουμε να ξεπερνάμε εμπόδια και δυσκολίες έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι, εκεί που είμαστε τόσο σίγουροι ότι έχουμε δίκιο, μήπως έχουμε ταυτόχρονα και άδικο.

----

1. Από το βιβλίο του Χορχέ Σεμπρούν, "Η επιστροφή του Νετσάγιεφ."

Γιώργος Μοναστηριώτης, μέλος του ΣΥΝ Κέρκυρας.

gmonastir@yahoo.gr


Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3867