Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Η Δουνκέρκη του ΣΥΡΙΖΑ

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

Ελευθεροτυπία, 2009-10-23


Τον Μάιο του 1940 οι Γερμανοί διέσπασαν την αμυντική γραμμή των Αγγλογάλλων, και ενώ τα τεθωρακισμένα τους κατευθύνονταν προς το Παρίσι, το βρετανικό εκστρατευτικό σώμα αποκόπηκε, υποχώρησε και τελικά βρέθηκε περικυκλωμένο στη Δουνκέρκη, με τις πλάτες στη θάλασσα.

Για κάποιους λόγους ο Χίτλερ δίστασε να τους αποτελειώσει, κι αυτό έδωσε στους Αγγλους μια παράταση ημερών, την οποία εκμεταλλεύτηκαν. Εκατοντάδες πλοία, πολεμικά, εμπορικά, αλιευτικά, κότερα, ακόμα και καΐκια έφτασαν στις παραλίες της Δουνκέρκης και κατάφεραν, παρά τις μεγάλες απώλειες, να διασώσουν χιλιάδες στρατιώτες. Ο Τσόρτσιλ, με το οξύτατο πολιτικό του ένστικτο, άρπαξε την ευκαιρία: δεδομένου ότι όλοι περίμεναν την απόλυτη καταστροφή, η διάσωση του αποδεκατισμένου εκστρατευτικού σώματος έγινε όχι μόνο μια πελώρια επιτυχία αλλά και η υποδειγματική πράξη αντίστασης, που προανήγγειλε την τελική νίκη. Αυτό ήταν το περίφημο «θαύμα της Δουνκέρκης».

Προφανείς οι ομοιότητες με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά το κάζο των ευρωεκλογών, το θέμα συζήτησης δεν ήταν πλέον το 18% των δημοσκοπήσεων αλλά η καταπακτή τού 3%. Γιατί μετά τους συντροφοκτόνους και θλιβερούς σκυλοκαυγάδες που ακολούθησαν, το ενδεχόμενο να βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός Βουλής ήταν κάτι που όλοι έβλεπαν να ’ρχεται. Τελικά, δεν ήρθε. Κι έτσι, το «θαύμα του Οκτωβρίου» δεν έσωσε μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ από σίγουρο όλεθρο, αλλά χαλύβδωσε το πνεύμα αντίστασης, που θα οδηγήσει σε μια νέα ανάκαμψη, όπως έγινε και στη Δουνκέρκη. Ταιριάζουν και τα νούμερα: 338.000 στρατιώτες πέρασαν τη Μάγχη, 315.000 ψηφοφόροι έμειναν πιστοί στον ΣΥΡΙΖΑ.

Εδώ όμως τελειώνουν οι ομοιότητες και αρχίζουν οι διαφορές. Διότι, απλούστατα, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν Γερμανοί, εφόσον οι λόγοι που τον έφεραν στο χείλος του γκρεμού θα πρέπει να αναζητηθούν στο εσωτερικό του. Για να χρησιμοποιήσω μια παραβολή: Φανταστείτε κάποιους που θέλουν να πάνε κάπου. Οι περισσότεροι δεν είναι σε θέση να αγοράσουν ούτε το εισιτήριο του ΚΤΕΛ, αλλά ένας απ’ αυτούς διαθέτει ευρύχωρο και αξιόπιστο αυτοκίνητο και τους το προσφέρει για να πάνε όλοι. Κι εκείνοι, επειδή τσόνταραν για τη βενζίνη, ισχυρίζονται ότι δεν είναι επιβάτες αλλά συνιδιοκτήτες του οχήματος. Τα προβλήματα όμως δεν σταματούν εδώ. Στην ουσία, δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε για το πού, ούτε για το πώς θα πάνε. Μερικοί θέλουν βουνό, άλλοι θάλασσα. Μερικοί προτιμούν την άλφα διαδρομή, με στάσεις, άλλοι τη βήτα, του σκοτωμού. Τους βλέπετε ποτέ να φτάνουν ή ακόμα και να ξεκινούν;

Φυσικά, υπάρχει κάτι στο οποίο όλοι συμφωνούν: ότι θέλουν να φύγουν από εκεί που είναι σήμερα. Εφόσον όμως το πρόβλημα παραμένει ενδογενές, η λύση δεν θα βρεθεί στην προς τα έξω αντίσταση αλλά στην κριτική ανάλυση των εσωτερικών αιτίων που το προκάλεσαν. Δυστυχώς, δεν βλέπω να γίνεται τίποτα, για τον εξής λόγο: αυτό που παρουσιάζεται ως υγιής εξωστρέφεια καμουφλάρει την πεισματική άρνηση να αντιμετωπίσουμε κριτικά τις προϋποθέσεις της δικής μας πολιτικής. Είναι δηλαδή η υποκατάσταση του κριτικού λόγου που διατείνεται ότι ενσαρκώνει η Αριστερά από τον επικριτικό λόγο, που καταγγέλλει συνεχώς τους άλλους για να αποφύγει τις δύσκολες ερωτήσεις. Π.χ., θέλουμε ή δεν θέλουμε επιτέλους την αγορά; Αν την απορρίψουμε, τι θα βάλουμε στη θέση της; Επιδιώκουμε την ανατροπή ή τη βελτίωση του συστήματος; Κι επειδή απάντηση δεν υπάρχει, προτείνεται η «στροφή προς την κοινωνία», η οποία, ως διά μαγείας, θα εξαφανίσει όλα τα προβλήματα. Από πότε όμως το κουκούλωμα των υπαρκτών πολιτικών διαφωνιών συνιστά επιστροφή στην πολιτική στο όνομα μιας ενότητας που αποκτά μεταφυσικές σχεδόν διαστάσεις; Εξ ού και η χρησιμότητα του εξωτερικού εχθρού, που, σαν τους Γερμανούς, θα στριμώχνει την Αριστερά στη Δουνκέρκη, για να δραπετεύει ηρωικά.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3997