Καλάσνικοφ, αβγά, μολότοφ και η οργανωτική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ
Γεράσιμος, Γεωργάτος
2009-11-13
Κατά Κ. Μαρξ «κάθε άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τον κόσμο μέσα από την ιδεολογία του», απόφανση που προφανώς ισχύει και για την δολοφονική επίθεση με ριπές καλάσνικοφ στο Α.Τ Αγίας Παρασκευής, για την εκτόξευση αβγών στη Σώτη Τριανταφύλλου και για τη ρίψη μολότοφ στην οργάνωση του ΣΥΝ στα Εξάρχεια. Κοινός ιδεολογικός τόπος και των τριών ενεργειών, όπως και άλλων αντιστοίχων, είναι μια ορισμένη μονοδιάστατη, απλοϊκή και αρχαϊκή αντίληψη για το κράτος, την ελεύθερη έκφραση και τη δημοκρατία. Το κράτος δεν θεωρείται παρά ως όργανο καταπίεσης και επιβολής της κυρίαρχης επί της εργατικής τάξης με την αστυνομία αποκλειστικά σε ρόλο μηχανισμού καταστολής, συνεπώς νομιμοποιείται η βίαιη κατάργησή τους. Η ελευθερία της έκφρασης δεν είναι παρά μια φενάκη, αφού τα κυρίαρχα ΜΜΕ και οι διανοούμενοι του «συστήματος» χειραγωγούν τις μάζες και το λιγότερο που τους αξίζει είναι αβγά και γιαούρτια. Όσο για τη δημοκρατία ως αστική θεωρείται τυπική, άνευ αξίας και παραπλανητική για την εργατική τάξη, συνεπώς τα κοινοβουλευτικά κόμματα, όπως ο ΣΥΝ, δεν είναι παρά «μια ακόμα συνιστώσα της αστικής δημοκρατίας», όπως περιφρονητικά αναφέρουν οι «Εμπρηστές της Τρομοϋστερίας» που ανέλαβαν την ευθύνη για τις μολότοφ κατά του ΣΥΝ στα Εξάρχεια.Ευτυχώς, τέτοιες πρωτόγονες αντιλήψεις τις έχει εγκαταλείψει προ πολλού η σύγχρονη αριστερά παντού στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ο ΣΥΝ, ο οποίος δια του προέδρου του, Αλ. Τσίπρα, καταδικάζοντας την επίθεση στο Α.Τ Αγίας Παρασκευής και τη βία απ` όπου κι αν προέρχεται, δήλωσε ότι «είμαστε η Αριστερά της μη βίας», δηλαδή του ειρηνικού και δημοκρατικού δρόμου. Να υπενθυμίσουμε επιπλέον ότι ακόμα και ο υποδιοικητής Μάρκος, επικεφαλής ενός ένοπλου αλλά μαζικού κινήματος σε μια καθυστερημένη σε σχέση με την Ευρώπη χώρα, όταν ρωτήθηκε σε συνέντευξη πού οφείλεται η επιτυχία των Ζαπατίστας, απάντησε ότι «ρίξαμε περισσότερες λέξεις παρά σφαίρες» προκρίνοντας το όπλο της κριτικής από την κριτική των όπλων.
Ορθώς και συνεπώς λοιπόν τα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ ζήτησαν - όπως έχει πράξει και αλλού στην Ευρώπη η Αριστερά - τη διοργάνωση πορείας κατά της τρομοκρατίας, με αποτέλεσμα να στιγματιστούν από τους «Εμπρηστές της Τρομοϋστερίας» ως «τηλεμαϊντανοί» που «με παρρησία καταδικάζουν κάθε επαναστατική πρακτική, με αποκορύφωμα τη δήλωση για τη διοργάνωση πορείας ενάντια στην τρομοκρατία».
Με αφορμή τα παραπάνω, εκείνο που προκαλεί εντύπωση και απορία είναι ότι ενώ στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ η τρομοκρατική βία απορρίπτεται ως αναποτελεσματική επειδή συντηρητικοποιεί την κοινωνία, είναι απολύτως καταδικαστέα και επιβάλλει κινητοποιήσεις μόνο εφόσον προέρχεται από την πλευρά του κράτους και των κατασταλτικών του μηχανισμών. Εκτός από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των προφορικών τοποθετήσεων, αυτό καταγράφεται σαφώς σε κείμενο συνιστώσας για την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και την ενότητα της Αριστεράς που εμφανίστηκε στην «Εποχή» (8/11/09), στην «Αυγή» (10/11/09) και βρίσκεται αναρτημένο στην ιστοσελίδα του ΕΟΣ (Ένωση Οπαδών Σύριζα), όπου ο πρόεδρος του ΣΥΝ εγκαλείται, μεταξύ άλλων, «να αναλογιστεί ότι στον ΣΥΝ είναι ανεκτά στελέχη που καλούν σε διαδήλωση κατά της τρομοκρατίας». Όμως όταν σε ένα τέτοιο σημαντικό ζήτημα, για την καταδίκη της βίας απ` όπου κι αν προέρχεται, δεν υπάρχει ενιαία έκφραση, ενόψει μάλιστα και των επερχόμενων πονηρών ημερών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, σε ποια βάση εδράζεται το αίτημα για την ενότητα της Αριστεράς; Γιατί ο πρόεδρος του ΣΥΝ έθεσε ορθώς και άλλα σημαντικά ως προαπαιτούμενα, όπως τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και τη συμμετοχή στο ΚΕΑ καθώς και την αποδοχή του δημοκρατικού δρόμου, τα οποία θεωρούνται επίσης διαπραγματεύσιμα από συνιστώσες και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Αν σε αυτά προσθέσουμε και άλλα ζητήματα που τέθηκαν ή είναι εμφανές από προγραμματικές διαφορές των συνιστωσών ότι θα τεθούν, όπως π.χ διάλυση ή μονομερής αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, μετασχηματισμός και συνταγματοποίηση ή άρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μικτή οικονομία ή εκτεταμένος δημόσιος τομέας στα όρια του κρατισμού, πράσινη ανάπτυξη και περιβαλλοντική προστασία ή όχι υπό καπιταλιστικές συνθήκες, ενδιαφέρον ή όχι για τη διακυβέρνηση της χώρας, κλπ, κλπ, τότε το αιτούμενο της ενότητας της Αριστεράς παρουσιάζεται δυσχερέστερο και ως αποτέλεσμα έντονου υποκειμενισμού και αβάσιμου βολονταρισμού. Διότι πρόκειται για ζητήματα στρατηγικού χαρακτήρα που άπτονται της απολύτως σεβαστής πολιτικής φιλοσοφίας κάθε συνιστώσας. Δεν πρόκειται για το ύψος της κατώτατης αμοιβής, για τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, για τα stage και την ανεργία, για την εκτροπή του Αχελώου και τόσα άλλα επί των οποίων η σύμπτωση, η συμφωνία και η κοινή δράση είναι απολύτως εφικτή και δεν απαιτεί την ενότητα αλλά απλώς τη συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς. Συνεπώς, αυτό που είναι ώριμη και μπορεί να κάνει σήμερα η Αριστερά χωρίς να αναλωθεί σε εσωστρεφείς διαδικασίες και τριβές, σε μια συγκυρία μάλιστα όπου δεν υπάρχει άλλη αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ, είναι να επιμείνει όχι στην ενότητα αλλά στη συνεργασία, με τον ΣΥΡΙΖΑ ως εκλογική και πολιτική συμμαχία. Στην παρούσα φάση, το ζήτημα της ενότητας της Αριστεράς δια της οργανωτικής ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, είτε σε ομοσπονδιακή είτε σε ενιαία κατεύθυνση, θα αποτελέσει βιασμό και του υποκειμενικού και του αντικειμενικού παράγοντα, με υψηλές συνεπώς πιθανότητες αποτυχίας και ως εκ τούτου πρόκειται για προτάσεις που στερούνται ρεαλισμού, βιωσιμότητας και αποτελεσματικότητας απ` όπου κι αν προέρχονται.
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4052