Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Να πάρουν αύξηση τα ρετιρέ ή να μην πάρουν;

Κώστας, Ανδρέου

2009-11-21


Πόσο θα κρατήσει ακόμη αυτό το παιχνίδι;

Η παρέμβαση Παπουτσή, συζητήθηκε αυτές τις μέρες περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στις παρέες.

Σωστά η λάθος;

Να τηρηθεί η προεκλογική υπόσχεση ή να δοθεί ο τόνος της κρίσιμης κατάστασης;

Αντεπίθεση του Βαθέως ΠΑΣΟΚ, μέσα από την ιστορική συμμαχία του με την γραφειοκρατία ή δάκτυλος για να χτυπηθεί η δημοσιουπαλληλία όπως απαιτεί ο «λαϊκισμός».

Με ποιους συμμάχους εντέλει θα γίνει η πορεία της εξόδου από την κρίση.

Από πρώτη άποψη, η συζήτηση μοιάζει να έχει απ’όλα. Λεπτές διαφορές αδιευκρίνιστης αξίας και σημασίας, που μπορούν όμως να κρατούν σε ζωηρή κατάσταση τους διάλογους στα καφενεία της επικράτειας.

Όμως και αυτή η συζήτηση , όπως και η προηγούμενη με το λιμάνι και τον Σκαραμαγκά-τι έγινε αλήθεια μ’αυτά-, όπως και εκείνη με τους Γενικούς Γραμματείς και την διαφάνεια, φάγανε ήδη τον μισό χρόνο από τις περίφημες 100 ημέρες, χωρίς να φαίνεται ότι οδηγούν πουθενά.

Κάποια στιγμή πρέπει να ξυπνήσουμε όλοι μας και πρώτη απ’όλους η κυβέρνηση και να καταλάβει ότι το πρόβλημα δεν είναι αν θα πάρουν αύξηση 20 ευρώ τον μήνα 45.000 ή 450.000 δημόσιοι υπάλληλοι, από του χρόνου, δηλαδή αν θα επιβαρυνθεί ο κρατικός προϋπολογισμός με 11 εκατομμύρια επιπλέον ή 110 εκατομμύρια επιπλέον, αλλά αν επιτέλους θα καταλάβουμε σ’αυτή την χώρα ποιο είναι το οικονομικό πρόβλημα και πως θα το αντιμετωπίσουμε.

Για τους μισθούς του 1 εκατομμυρίου Δημοσίων υπαλλήλων ξοδεύουμε κάθε χρόνο περίπου 21 δίς ευρώ και δεν μου κάνει εμένα καμία διαφορά, αν θα είναι 21 δις και 100 εκατομμύρια  ευρώ ή 21 δίς και 10 εκατομμύρια  ευρώ, αλλά αν θα καταφέρουν αυτοί οι εργαζόμενοι να καταλάβουν, ότι οι μισθοί τους εξαρτώνται από το αν οι 1 εκατομμύριο μικροεπιχειρηματίες, θα καταφέρουν να δουλέψουν και να τους περισσέψουν τα χρήματα που τους ζητάει το κράτος ως φόρους.

Το πρόβλημα είναι να μάθει ο κάθε δημόσιος υπάλληλος να «τσακίζεται» να τους εξυπηρετήσει, να σταματάει στην μέση κάθε άλλη ασχολία, να επιλύει τις δολιχοδρομίες του νομικού Λαβύρινθου, όταν έρχεται σε επαφή μ’αυτές τις «ιερές αγελάδες» που καταφέρνουν, με την εργατικότητα και την επινοητικότητά τους, όχι μόνο να κρατούν ανοικτά τα μαγαζιά τους και να δίνουν δουλειά σε εργαζόμενους –το 80% των εργαζομένων βρίσκουν δουλειά σ’αυτούς-, αλλά στο τέλος να αποδίδουν και τους φόρους με τους οποίους θα πληρωθεί ο μισθός τους, επειδή οι Δημόσιοι Υπάλληλοι ούτε καν τους Μεγαλογιατρούς του Κωλωνακίου δεν μπορούν να ελέγξουν.

Το πρόβλημα είναι να καταλάβει μαζί μ’αυτούς και η κυβέρνηση, ότι η κρίση η πιστοληπτική έχει δύο πρόσωπα.

1. Το ένα πρόσωπο είναι αυτό που σχετίζεται με τα προβλήματα των τραπεζών, στις συναλλαγές τους με τους δανειολήπτες (στεγαστικά δάνεια, κάρτες κλπ) και το

2. Το δεύτερο είναι το πρόβλημα που υπάρχει στον άλλο «πυλώνα» του πιστωτικού συστήματος, που είναι οι «ιδιωτικές πιστώσεις», μεταξύ των συναλλασσομένων, μέσω του χρεοκοπημένου συστήματος των «μεταχρονολογημένων επιταγών», που έχουν μετατραπεί πλέον σε «ακάλυπτες».

Αυτός ο «δεύτερος πυλώνας» του πιστωτικού συστήματος, που αποτελεί ιδιαίτερη Ελληνική περίπτωση, είναι και αυτός που δίνει τον ιδιαίτερο τόνο στην κρίση «Εν Ελλάδι», αφού η μικρή βιομηχανία και βιοτεχνία, μ’αυτό τον τρόπο ζει και κινείται .

Γεννήθηκε, μετά την είσοδο στην ΟΝΕ και την εφαρμογή του ΕΥΡΩ, με την οποία όπως θυμόμαστε, εξαφανίστηκαν δύο βασικοί «οικονομικοί όροι». Η διολίσθηση της δραχμής και «το πληθωριστικό χρήμα».

Στην θέση τους και στην «ιδιότυπη» λειτουργία τους, εμφανίστηκε η «μεταχρονολογημένη επιταγή», εξ αιτίας και της έλλειψης ρευστότητας που προέκυπτε από την λειτουργία του τραπεζικού συστήματος. Το φτηνό επενδυτικό χρήμα που σε άλλες χώρες το προσέφερε το τραπεζικό σύστημα εδώ το βρήκε η μικρομεσαία επιχείρηση «εκ των ενόντων» με την χρήση της «μεταχρονολογημένης επιταγής».

Χρήμα «ειδικού τύπου», στην θέση της χρονοβόρας διαδικασίας εξασφάλισης δανείου από τις τράπεζες στην αρχή, «χρήμα τύπου ημι-δανείου» στην συνέχεια που κράτησε σε κίνηση την οικονομία την τελευταία δεκαετία, μέχρι που ο όγκος της έγινε τόσο μεγάλος , που οδήγησε στην «ύπουλη άρση» των τραπεζικών εγγυήσεων με την ευκαιρία της «κρίσης» και με απλές και γρήγορες διαδικασίες, οδηγεί στο κλείσιμο τόσο τους πιστωτές όσο και τους πιστωνόμενους.

Και το κράτος σφυρίζει αδιάφορο γι’αυτή την σφαγή των μικοεπιχειρηματιών, του κινητήρα της οικονομίας.

Ποσώς λοιπόν με ενδιαφέρει αν θα πάρουν ή όχι αύξηση 20 ευρώ οι Δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν μισθό μικτό ή καθαρό πάνω από 2.000 ευρώ.

Ποσώς με απασχολεί αν θα κρατήσουν τα κεκτημένα τους οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ στο λιμάνι.

Αυτό δεν είναι πολιτική. Αυτό είναι μιζέρια. Αυτό είναι διαχείριση ώστε να καρπωθεί κανείς τα «καλά της εξουσίας». Αυτό είναι πολιτική «λάφυρου».

Αυτό που είναι πολιτική, είναι, τώρα που πάρθηκαν μέτρα για τα προβλήματα του 1ου πιστωτή, των τραπεζών, τώρα που ο Τουρισμός πήγε απροσδόκητα καλά και η ναυσιπλοΐα ξαναπερπατάει, αν θα δεήσει η κυβέρνηση να ασχοληθεί και με τον 2ο πιστωτή, την μικρή βιομηχανία και βιοτεχνία, τον μικροεπιχειρηματία με τις ακάλυπτες επιταγές, που ταυτόχρονα είναι και αυτός που γεννάει φόρους και θέσεις εργασίας;

Αν ναί τότε κάτι μπορεί να γίνει. Αν όχι, λίγο με απασχολεί αν θα δώσει αύξηση 20 ή 200 ευρώ.

Ετσι κι αλλιώς δεν θα έχει σε λίγο την δυνατότητα να εξασφαλίσει την υπόσχεσή της, όπως δεν στάθηκε ικανή να υλοποιήσει την προεκλογική εξαγγελία περί αυξήσεων.

Αντί λοιπόν να κάνει «κρατική πολιτική» τα προβλήματα των τραπεζών, περιμένω να δώ να κάνει «κρατική πολιτική» τα προβλήματα του «ειδικού πιστωτικού συστήματος» του εξωτραπεζικού, αυτού που στηρίχθηκε στην «αλληλεγγύη» και την «αλληλοεμπιστοσύνη» της αγοράς.

Πρέπει να στηρίξει το κράτος την «εμπιστοσύνη» της αγοράς –την επιταγή- μετατρέποντάς την σε δάνειο με την εμπιστοσύνη των κεφαλαίων εγγυήσεων που μένουν αχρησιμοποίητα ή τα χρησιμοποιούν οι τράπεζες για να δανείζονται φτηνά και να πουλάνε χρήμα στο κράτος με υπερκέρδη.

Και πρέπει να γίνει, τώρα. Άμεσα. Διότι σε λίγο δεν θα έχει έννοια κάθε στήριξη. Θα είναι αργά.

Θα έχει έρθει η στιγμή των ποταμιών απολύσεων και ανεργίας και λίγη αξία θα έχει αν το Βαθύ ΠΑΣΟΚ αντιπολιτεύεται ή όχι.

Εκτύπωση στις: 2024-03-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4073