23. 3-12-2009 Δ.Υ., 23/12/09
Μία, δύο, τρείς πολλές διασπάσεις
(όπως λέγαμε ένα, δύο, τρία πολλά Πολυτεχνεία)
Αγαπητοί σύντροφοι,
Αν και δεν ανήκω στην τάση σας , θεωρώ ότι ανήκω σε αυτό που λέγεται ανανεωτική αριστερά, μιά κι από το 1984 ψηφίζω ΚΚΕ εσωτερικού, στη συνέχεια ΣΥΝ και τελευταία ΣΥΡΙΖΑ.
Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να συμμετάσχω σε αυτόν το διάλογο.
Καταρχήν η ανανεωτική αριστερά: δεν νομίζω ότι ήταν ( και είναι ) ένα κι αδιαίρετο πράγμα. Τό ίδιο η ιστορική ηγεσία του χώρου, το ίδιο κι η Β Πανελλαδική; Η ΕΑΡ και το ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ - ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ;
Επειτα η Ε.Ε.. Εξελίχθηκε όπως προβλέπαμε, σχεδιάζαμε, ευχόμαστε; Πιο συντηρητικά η πιο προοδευτικά; Πιο κοντά η πιο μακρυά από τις εκτιμήσεις και τις επιθυμίες μας;
Τα σοσιαλιστικά - σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη. Εξελίχθηκαν πιο προοδευτικά η πιο συντηρητικά από τι στις δεκετίες του 80 και του 90;
Υστερα για τη συμμαχία με τους οικολόγους - πράσινους: οι τελευταίοι , στην τελευταία συνδιάσκεψή τους , απέρριψαν την προνομιακή σχέση με την ανανεωτική αιστερά. ¨Αλλωστε πώς μπορείς να συμμαχήσεις προνομιακά με κάποιον, όπως οι οικολόγοι, που , υπό προυποθέσεις , μπορεί να συμμαχήσει με οποονδήποτε, ακόμη και την Ν.Δ., ακόμη και ακροδεξιά κόμματα;
Ακόμη τα τρία Ευρωπαικά Κ.Κ. ( Ιταλικό, Ισπανικό, Γαλλικό ) , που αποτελούσαν τους << οδηγούς μας >> , όλα λίγο πολύ πέρασαν ( και περνούν ) διαδοχικές κρίσεις και γνώρισαν μικρές η μεγάλες ( το PCI ) διασπάσεις.
Το σημαντικότερο όμως είναι άλλο: Μέχρι το 2000 οι ανανεωτικοί είχαν την ηγεμονία στο ΣΥΝ. Αποτέλεσμα: ο ΣΥΝ μπήκε με το ζόρι στην Βουλή στις εκλογές του 2000, χάρις και στην ψήφο << καταραμένων >> τροτσκιστών, μαοικών, αριστεριστώνκ.λ.π. , πολλά στελέχη μεταπήδησαν στο ΠΑΣΟΚ ( ποιός θυμάται την ΑΕΚΑ; ) και γενικώς φυτοζωούσε. Ηταν μια συμπαθητική αλλά ανώδυνη παρουσία. Δηλαδή η πρόταση της ανανεωτικής πτέρυγας δοκιμάστηκε κι απέτυχε. Τι το διαφορετικό θα έκανε σήμερα;
Τελειώνοντας θα θελα να επαναλάβω τα λόγια ενός στελέχους του Ιταλικού περιοδικού Manifesto ( μέλους της Κομμουνιστικλης Επανίδρυσης ), που το 1992 νομίζω σε μια συγκέντρωση στο θέτρο Γκλόρια , μετά την διάσπαση του PCI είπε:
<< Κάθε διάσπαση αποτελεί μια ήττα, μετά από κάθε διάσπαση ένα κομμάτι του κόσμου πηγαίνει στην μια πλευρά, ένα άλλο κομμάτι στην άλλη πλευρά αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι πηγαίνει σπίτι του >>
Ο Ιταλός σύντροφος νομίζω ήταν ο Λουίτζι Μάγκρι.
Υ.Γ. Για να έρθουμε και στα καθημερινα: Η ανανεωτική πτέρυγα διαφώνησε με τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στη διαδήλωση ης 6-12-2009, στην επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Στην πορεία συμμετείχαν 10.000 περίπου κόσμος , όλα τα κόμματα της Αριστεράς , ακόμη κι οι Οικολόγοι - Πράσινοι. Θεωρείτε ότι αυτή η θέση σας δικαιώθηκε;
22. Α.Κ. , 22/12/09
H συνεννόηση της Aνανεωτικής Πτέρυγας με τον Αλέξη Τσίπρα είναι η καλύτερη επιλογή
Αγαπητοί Σύντροφοι,
Πραγματικά έχει πολύ ενδιαφέρον ο διάλογος που ανοίξατε.
Θα συμφωνήσω μαζί σας πως η κατάσταση με τις συνιστώσες και τη διχαστική πρακτική του Αλέκου Αλαβάνου ( που θυμίζει Ζαχαριάδη και μάλιστα στις χειρότερες στιγμές του) έχει παραγίνει.
Μας καλούν τώρα να πάρουμε μια κάρτα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγοντας ουσιαστικά το δρόμο για μια ενοποίηση του σχήματος σε κόμμα.
Το θέμα είναι ποια θα ήταν η καλύτερη λύση: η παραμονή στον ΣΥΝ ή η αποχώρηση;
Πιστεύω πως η αποχώρηση δεν είναι μια σωστή λύση γιατί δεν ξέρω τι εγγυήσεις υπάρχουν πως ένα αυτόνομο κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς θα μπορέσει να επιβιώσει πολιτικά και δε θα διαχυθεί μετά από λίγο χρόνο στο ΠΑΣΟΚ.
Για μένα είναι θέμα χρόνου η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα είναι σε πόσα κομμάτια θα γίνει αυτό.
Από το να δούμε λοιπόν ένα σχήμα Ριζοσπαστικής Αριστεράς υπό τον Αλαβάνο, ένα σχήμα Ανανεωτική Αριστερά και ένα κόμμα με τον εναπομείναντα Συνασπισμό προτιμώ την αποχώρηση του ΣΥΝ από το ΣΥΡΙΖΑ όσο είναι καιρός.
Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό, αλλά είναι η καλύτερη λύση.
Για μένα η συνεννόηση της ανανεωτικής πτέρυγας με τον Αλέξη Τσίπρα είναι η καλύτερη επιλογή.
Α.Κ.
Ένας από τα δεκάδες αποστασιοποιημένα μέλη του ΣΥΝ.
21. Στέλιος Χαρίτος, 22/12/09
Σύντροφοι, ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Δε πάει άλλο.
Εμείς επιλέξαμε κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς και οι οργανώσεις του ΣΥΝ θυμίζουν ΚΚΕ ή γκρούπες αναρχοαυτόνομων. ΑΝΑΣΑ, ΠΑΣΑ, ΡΟΖΑ, ΔΕΑ, ΚΟΕ, ΚΟΚΚΙΝΟ, ΚΟΚΚΙΝΟΠΡΑΣΙΝΟ, ΚΕΔΑ, ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ… Βγείτε στο κόσμο. Βγείτε στους ψηφοφόρους μας και ρωτήστε για όλους αυτούς. Οι απαντήσεις θα είναι. Δεν τους γνωρίζουμε, μερικοί θα γελάσουν και άλλοι θα σας βρίσουν. Θετικά θα σας απαντήσουν ελάχιστοι.
Ακούω και διαβάζω συνέχεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ενωτικό εγχείρημα της αριστεράς. Αναρωτιέμαι μήπως θα μπορούσατε να μου βρείτε μια λέξη που να συμβολίζει καλύτερα τη διάσπαση, το καβγά, την εσωστρέφεια, τη μιζέρια, και τον αριστερισμό; Εγώ θα έλεγα ΣΥΡΙΖΑ!
Φτάσαμε να συζητάμε ένα χρόνο τώρα, αν το σπάσιμο βιτρίνας ή το κάψιμο ενός μαγαζιού είναι βανδαλισμός ή πολιτική πράξη. Αρχίσαμε να ξανασυζητάμε για το Μάαστριχ και την Ευρώπη. Αρχίσαμε να βλέπουμε με καλό μάτι το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και μας βρωμάνε οι τάσεις. Σε λίγο, ποιος ξέρει, μπορεί να συζητάμε για την ένοπλη επανάσταση ή για το πατερούλη τον Ιωσήφ. Ο λαϊκισμός και τα παχιά λόγια διαπερνούν το ΣΥΝ οριζόντια και κάθετα. Οι μπάχαλοι (καινούρια λέξη στην ορολογία της αριστεράς ευδοκιμεί κυρίως στο ΣΥΡΙΖΑ) γίνονται σεβαστοί από τη νεολαία μας .
Η διάλυση των οργανώσεων και η απομάκρυνση του κόσμου από το ΣΥΝ είναι καθημερινό φαινόμενο. Αυτό το δρόμο ακολούθησαν σιωπηλά παρά πολλοί σύντροφοι της Ανανεωτικής Αριστεράς στο νησί. Οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι η πορεία του Συνασπισμού δεν είναι αναστρέψιμη και ότι η Ανανεωτική Αριστερά χρειάζεται καινούργιο σχήμα που να την εκφράζει. Μπορεί να είμαστε μειοψηφία στις οργανώσεις του ΣΥΝ αλλά είμαστε πλειοψηφία στους ψηφοφόρους της αριστεράς, φτάνει να μπορέσουμε να παράγουμε πολιτική για το σήμερα και όχι κραυγές και τσιτάτα.
Ο χρόνος κυλάει σε βάρος μας. Σε λίγο θα είναι αργά. Αν δε γίνει κάτι σύντομα, νομίζω ότι θα χαθούνε όλοι αυτοί οι σύντροφοι, καθώς και οι ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς θα ξεθωριάσουν και θα σβήσουν.
Υ/Γ.
Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
και έρχεται η στιγμή για ν αποφασίσεις
με ποιους θα πας
και ποιους θ αφήσεις.
20. Αντώνης Γκούντας, Μιχάλης Κατής, Σπύρος Μασατρογιάννης, 20/12/09
ΟΙ ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΤΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. (Οι σχέσεις Συνασπισμού- ΣΥΡΙΖΑ)
Με αφορμή τις τελευταίες αποφάσεις της συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ εμείς που υπογράφομε το παρακάτω κείμενο είμαστε μέλη της Νομαρχιακής Eπιτροπής του Συνασπισμού Άρτας και διαφωνούμε με τις αποφάσεις της παραπάνω συνδιάσκεψης:
1) Δεν δεχόμαστε να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα και δεν πρόκειται να πάρουμε κάρτες μέλους του ΣΥΡΙΖΑ ούτε πρόκειται να δεχτούμε να εγγραφούμε σε ενιαίο μητρώο μελών στην τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν δεχόμαστε τα προσωπικά δεδομένα που υπάρχουν στο κόμμα μας τον ΣΥΝ να εκχωρηθούν σε άλλον πολιτικό φορέα.
2) Θα εργαστούμε είτε για τον ανακαθορισμό της μορφής του ΣΥΡΙΖΑ ως συμμαχικού σχήματος (κάτι που σημαίνει νέα πολιτική συμφωνία και συνέχιση του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ με όσους συμφωνήσουν) είτε για την απεμπλοκή του Συνασπισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Επειδή προωθείται συστηματικά τον τελευταίο καιρό, και ιδιαίτερα μετά την συνδιάσκεψη ,ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε κόμμα η να αποκτήσει δομές κόμματος οφείλομε να διαφυλάξουμε το κόμμα μας τον ΣΥΝ. Διότι για παράδειγμα η καθιέρωση οργάνων και σωμάτων ανά περιφέρεια, ανά νομαρχιακή περιοχή, τι είναι; Δεν είναι μια μορφή κόμματος; Στο τέλος θα βρεθούμε μπροστά σε κρίσιμα και εξαιρετικά σύνθετα ζητήματα όπως είναι για παράδειγμα οι αυτοδιοικητικές εκλογές. Σ’αυτή την περίπτωση ποιος θα αποφασίζει; Θα αποφασίζουν οι τοπικές οργανώσεις η θα λαμβάνονται οι σχετικές αποφάσεις με την ομοφωνία που έχομε αποφασίσει και ιδρυτικά στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ;
Ερήμην των μελών του ΣΥΝ σχεδιάζεται η λειτουργία παράλληλων δομών και οργάνων με τα υπάρχοντα στον ΣΥΝ, δημιουργώντας μία κατάσταση οργανωτικά χαοτική και πολιτικά νεφελώδη
Πως ακριβώς θα λειτουργούν. Παράλληλα δύο Τοπικές η Νομαρχιακές Επιτροπές ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ με αποφασιστικό χαρακτήρα; Τι θα συμβαίνει αν οι αποφάσεις τους είναι αλληλοσυγκρουόμενες; Πως εγγυόμαστε την εφαρμογή των αποφάσεων των οργάνων του ΣΥΝ;
Εμείς θα αγωνιστούμε να γίνουν πράξη οι βασικές αρχές του ΣΥΝ. να πάμε στον Σοσιαλισμό με Δημοκρατία και Ελευθερία και με προσανατολισμό την σύγχρονη αριστερά με τον αριστερό της ευρωπαϊσμό .
Θα αγωνιστούμε μέσα στον ΣΥΝ για να έχει ο κόσμος της ανανεωτικής αριστεράς τη δυνατότητα της έκφρασης, της συμμετοχής και της αποτελεσματικής συνδιαμόρφωσης της πολιτικής του ΣΥΝ.
Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ πρέπει να επιμείνει στην αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση που σημαίνει την αντιπολίτευση που θα ασκούμε να είναι στη βάση των δικών μας προγραμματικών θέσεων και δεσμεύσεων. Αλλά η άρνηση όμως της συμμετοχής στον διάλογο
για το ασφαλιστικό και η λευκή ψήφος για το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση και υπονομεύουν τον στρατηγικό μας στόχο την αριστερή αντιπολίτευση.
Στόχος μας πρέπει να είναι η διαμόρφωση διαύλων επικοινωνίας με τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, που θα προκύψουν εξαιτίας της δεξιόστροφης πολιτικής που θα ακολουθήσει το ΠΑΣΟΚ κυρίως σε οικονομικά θέματα.
Επίσης πρέπει να επικοινωνήσουμε και με τους οικολόγους πράσινους και να δημιουργηθούν οι αντίστοιχες επιτροπές του Συνασπισμού και των οικολόγων πράσινων. μέχρι σήμερα δεν έχομε κάνει τίποτε μένομε στις εξαγγελίες και δεν προχωράμε σε καθημερινή πολιτική πρακτική.
Η ηγεσία μας δεν φαίνεται διατεθειμένη να ξεκαθαρίσει το θέμα του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι μια πολιτική συμμαχία, και δεν πρόκειται να γίνει ενιαίο κόμμα .Γι’ αυτό και ο ΣΥΝ οφείλει να οργανωθεί και να προβάλλει την πολιτική του στην κοινωνία. .Διαφορετικά να γίνει έκτατο συνέδριο η δημοψήφισμα των μελών με το ερώτημα θέλουμε τον ΣΥΝ η να κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο κόμμα;
Πράγματα απλά εάν δεν υπάρχει συμφωνία των μελών της ΚΠΕ για έκτατο συνέδριο, και για το παραπάνω ερωτηματολόγιο τότε να συγκεντρωθούν οι ανάλογες υπογραφές των μελών που προβλέπει το καταστατικό για τη σύγκλιση του συνεδρίου Πρέπει να τελειώνομε με τη εσωστρέφεια αυτή και το κόμμα να ξεμπλοκάρει, να πάμε στον λαό κοντά στα προβλήματά του και να πρωτοστατήσουμε για την επίλυσή τους .
Επιβάλλεται αυτό ιδιαίτερα σήμερα με την επανεμφάνιση του Α.Αλαβάνου που μπορεί να ηγηθεί των πιο ακραίων δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ με σκοπό να διαλύσουν τον Συνασπισμό
δεν είναι τυχαίο που στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση τόσο ο Αλαβάνος όσο και πολλοί από τις συνιστώσες λούφαξαν, προσπαθώντας να μην μπούμε στη Βουλή. Αλλά ο λαός μας επιβράβευσε κατά κύριο λόγο την πολιτική του Συνασπισμού η οποία εκφράστηκε με τον καλύτερο τρόπο από τον πρόεδρό του Αλέξη Τσίπρα
Η μεγάλη εσωστρέφεια που τελευταία μας διακατέχει κρίνοντας πρώτα από την πόλη μας και γενικότερα από τις οργανώσεις της Ηπείρου είναι απελπιστική η όλη εικόνα δείχνει ότι είμαστε υπό διάλυση, ήρθε η ώρα να νοικοκυρέψουμε το σπίτι μας, διαφορετικά θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας..
Εμείς συστρατευθήκαμε στην αριστερά και στο συγκεκριμένο κόμμα τον Συνασπισμό, γιατί πιστεύομε στο πρόγραμμά του και τους στόχους που βάζει για την καλυτέρευση των όρων διαβίωσης του λαού μας .Είμαστε αποφασισμένοι να μην επιτρέψουμε την διολίσθηση και την διάχυση του ΣΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ και τον μετασχηματισμό αυτού σε ενιαίο κόμμα.
Τα μέλη της Νομαρχιακής επιτροπής του Συνασπισμού Άρτας.
1.Αντώνης Γκούντας
2.Μιχάλης Κατής
3.Σπύρος Μασατρογιάννης
19. Χρήστος Ζέρβας, 18/12/09
Με το ΣΥΡΙΖΑ ή χωρίς; Χωρίς!!!
Η απάντηση είναι φυσικά χωρίς...
Στις πρόσφατες εκλογές οι υποψήφιοι που βρίσκονται πολιτικά περισσότερο κοντά στις απόψεις της ανανεωτικής πτέρυγας προσπέρασαν σε ψήφους εκείνους που προέρχονταν από τις συνεργαζόμενες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αναρωτιέμαι αυτό δεν σημαίνει κάτι? Προφανώς ναι και υποπτεύομαι ότι ο Αλαβάνος και μαζί με τις υπόλοιπες συνιστώσες προσπαθούν να σύρουν κάποια στελέχη του αριστερού ρεύματος σε σύμπλευση μαζί του. Ο Αλαβάνος με απογοήτευσε βαθύτατα γιατί μου βγάζει το στοιχείο ότι τελικά λειτούργησε πολιτικάντικα, τη μια επιλέγει το Τσίπρα και μετά τον απαξιώνει γιατί νιώθει ότι δεν τον ελέγχει. Αυτό με κάνει να σκεφτώ ότι σχεδίασε να προωθήσει το Τσίπρα για να ευνουχήσει την ανανεωτική πτέρυγα.
Λοιπόν σταθερά στις ανανεωτικές αξίες και ούτε σπιθαμή υποχώρησης.
Με εκτίμηση στη μνήμη του Μιχάλη Παπαγιανάκη!
18. Τακης Παπαθεοδωροπουλος, 16/12/09
Προϋποθεσεις για μια νεα δυναμικη του ρευματος ιδεων της ανανεωτικης αριστερας
Αγαπητοι συντροφοι
Εξαιρετικη η ιδεα να ανοιξει ο διαλογος αυτος. Και σπευδω να συμμετασχω με την καταθεση μερικων σκεψεων, περιληπτικων και κωδικοποιημενων. Σκεψεις που προς το παρον θα περιοριστουν στις προυποθεσεις για μια νεα δυναμικη του ρευματος ιδεων που αποκαλειται ανανεωτικη αριστερα. Και αυτό όχι γιατι ο τροπος, η μορφη, το οχημα μεσα από το οποιο θα γινει αυτό είναι ησσονος σημασιας αλλα γιατι οι προυποθεσεις αυτές ισχυουν ανεξαρτητα ποια επιλογη (παραμονη στο ΣΥΝ ως ταση, αυτονομηση ως συνιστωσα του ΣΥΡΙΖΑ η νέο πολιτικο μορφωμα) επιλεγει η επιβληθει τελικα.
1. Η Ανανεωτικη Αριστερα θα πρεπει να ξαναδει την διαδρομη της με νηφαλιοτητα αλλα και αυτοκριτικη διαθεση. Δεν φταινε μονο οι αλλοι για την σημερινη κατασταση. Εχουμε και εμεις τεραστιες ευθυνες με λαθη, ανεπαρκειες και παραλειψεις και οφειλουμε να τις αναλαβουμε για να μην τις επαναλαβουμε.
2. Η Ανανεωτικη Αριστερα εχει –όπως και ολος ο ΣΥΝ- ξεμεινει από ιδεολογικα και πολιτικα εργαλεια. Ειδικα εμεις πρεπει να συνειδητοποιησουμε ότι η κοινωνια, η αριστερα εχει αναγκη από φρεσκιες ιδεες που να βγαινουν από τις σημερινες αναγκες ενός κοσμου που αλλαζει δραματικα. Οφειλει να μιλησει για τα μεγαλα αλλα και αντιδημοφιλη προβληματα (καταναλωτισμος, αναγκη παγκοσμιας ρυθμισης της παγκοσμιοποιησης κλπ) για τα οποια κανεις σχεδον δεν μιλαει. Προτεινω σε αυτά τα πλαισια να υπαρξει ξεχωριστος δημοσιος ανοικτος διαλογος για την συνταξη ενός «μανιφεστου» για την μεταρρυθμιστικη Αριστερα στην Ελλαδα του 21ου Αιωνα.
3. Σε αυτά τα πλαισια νομιζω ότι θα πρεπει να συζητησουμε και την αλλαγη του προσδιορισμου ανανεωτικη που εχει βασικα πια ιστορικο φορτιο με τους προσδιορισμους Ευρωπαικη, μεταρρυθμιστικη και οικολογικη αριστερα που ανταποκρινονται πληρεστερα στην φυσιογνωμια μας. Κατι που μας απομακρυνει από συμπλεγματα προελευσεων, διασπασεων που κανεναν πλην ελαχιστων δεν ενδιαφερουν σημερα.
4. Η Ανανεωτικη Πτερυγα οφειλει να οριοθετηθει και να στεγανοποιηθει με τροπο σαφη και αποτελεσματικο από το ΠΑΣΟΚ. Φτανει πια με αυτή τη γαγγραινα που μας κατατρωει δεκαετιες.
5. Η Ανανεωτικη Αριστερα δεν μπορει να χαριζει (γιατι το εχει κανει ας μην κοροιδευομαστε μεταξυ μας) τον κοινωνικο ριζοσπαστισμο σε κανεναν. Αρνουμαστε τον ρολο της υποτιθεμενης αντισυστημικης Αριστερας αλλα δεν μας πρεπει και δεν θελουμε το ρολο της «γραβατωμενης Αριστερας των ΜΜΕ». Ας φροντισουμε λοιπον να μην το εκπεμπουμε…
6. Η Ανανεωτικη Αριστερα δεν χαριζει ουτε τα κινηματα. Τα πραγματικα φυσικα όχι οσα φαντασιωνονται μερικοι ως τετοια. Η κοινωνια εχει αναγκη νεες μορφες αυτό - οργανωσης και πρεπει να πρωτοστατησουμε σε αυτές.
7. H Ανανεωτικη Αριστερα χρειαζεται αμεσα ανανεωση η ιδια στο επιπεδο του στελεχικου της δυναμικου και της ηγετικης της εκφρασης.
8. Η Ανανεωτικη αριστερα πρεπει να ξαναπιασει το νημα που την συνεδεε στο παρελθον με τις ζωντανες δυναμεις της τεχνης, της διανοησης, της επιστημης. Ας μην μεινει επικληση, ας το δουμε συγκεκριμμενα.
9. Η Ανανεωτικη Αριστερα οφειλει να στοχαστει πανω στην εμπειρια του ΣΥΝ ως κομματικου σχηματισμου πολιτικης ενοτητας με τασεις. Σωστα αντιμετωπισαμε ως τωρα τις αποπειρες οσων αφου καταλαμβαναν πρωτα με την υποστηριξη τασεων και μαλιστα συμπαγων τα ανωτερα αξιωματα του κομματος στην συνεχεια στρεφονταν εναντιον των τασεων με στοχο την οικοδομηση προσωποπαγων μηχανισμων. Όμως αυτό δεν μας απαλλασει από την υποχρεωση να κανουμε απολογισμο των αρνητικων συνεπειων του συγκεκριμενου μοντελου που πραγματι μετατρεπει την αναγκη ελευθερης εκφρασης των ιδεολογικων ρευματων σε σκληρους μηχανισμους. Οφειλουμε στο επομενο μας βημα να προτεινουμε ένα συγχρονο πολιτικο υποκειμενο με μορφη δικτυου και με πραγματικα δημοκρατικες διαδικασιες.
10. Η Ανανεωτικη Αριστερα πρεπει να απευθυνθει αμεσα σε όλα τα μελη του Συνασπισμου ανεξαιρετως χωρις προκαταληψεις, με σεβασμο στην αποψη τους και μακρια από την λογικη των τασικων αντιπαραθεσεων. Αξιζει νομιζω να εξετασουμε την προοπτικη μιας προτασης που θα απευθυνεται στα μελη του ΣΥΝ και θα τους καλει να αποφασισουν τα ιδια για τα επιδικα θεματα μεσω ενός δημοψηφισματος για το μελλον των σχεσεων ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ αντι ενός εκτακτου συνεδριου που στο ονομα της δημοκρατιας οδηγει τα μελη στην τυφλη στοιχιση.
11. Η Ανανεωτικη Αριστερα οφειλει επισης ότι κανει να το κανει συντομα. Χθες ηταν πολύ νωρις ισως αλλα σιγουρα αυριο θα είναι πολύ αργα. Και επισης σιγουρο είναι ότι δεν μπορεις παρα μονο «στιγμιαια» να πατας σε δυο βαρκες.
Τακης Παπαθεοδωροπουλος
Γραμματεας ΝΕ Αχαιας του ΣΥΝ
17. Μιχάλης Φανουράκης, 15/12/09
Η Ανανεωτική Πτέρυγα μπροστά στις προκλήσεις των καιρών.
Mε αφορμή τις τρέχουσες εξελίξεις στον ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελα να παρουσιάσω κάποιες σκέψεις που αφορούν τη στάση της Ανανεωτικής Πτέρυγας στο σκηνικό που διαμορφώνεται.
Παρά την χαυνωτική αντίληψη περί ‘’θετικού ‘’ αποτελέσματος στις εκλογές , άποψη που διαπερνά επισήμως και την Πτέρυγα , ισχυρίζομαι ότι ο νεοφιλελευθερισμός όχι μόνο δεν ηττήθηκε στην Ευρώπη αλλά αναλογικά με την κρίση που βιώνουμε θριάμβευσε. Συμβολικά η ήττα της Αριστεράς αντανακλάται στο πρόσωπο του Μπαρόζο και την νέα θητεία του.
Απορίας άξιο είναι πως είναι δυνατόν σε αυτές τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες η Αριστερά να αδυνατεί να εισπράξει έστω μια ψήφο παραπάνω και είναι ευτυχής που “συγκράτησε’’ τις δυνάμεις της. Τι άλλο πρέπει να γίνει δηλαδή για να μας ακούσει η κοινωνία ? Πως η κρίση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου συμπαρασύρει σε κρίση και την ίδια την Αριστερα?
Οι λόγοι είναι πολλοί ,στην Ελλάδα και την Ευρώπη έχουν πάντως δύο βασικούς πυλώνες. Ο ένας είναι ο πλήρης εξευτελισμός της έννοιας του σοβιετικού τύπου «σοσιαλισμού» στη συνείδηση της κοινωνίας , η πλήρης απώθηση του στο συλλογικό ασυνείδητο πλατιών στρωμάτων του πληθυσμού ανεξαρτήτως ταξικής προέλευσης και ο δεύτερος πυλώνας είναι η καταρράκωση της ιδέας του Δημόσιου χώρου από το σύνολο της Αριστεράς πού από την μεταπολίτευση και πέρα υπεράσπισαν με πάθος την εργατική αριστοκρατία του , το πιο συντηρητικό κομμάτι του λαού δηλαδή , όπου κάθε αλλαγή θεωρούσαν ότι θέτει σε κίνδυνο τα προνόμια της. Έτσι η Αριστερά άθελα της ενίσχυε το πιο παρασιτικό κεφάλαιο που συνδεόταν με αυτόν τον κρατικό μηχανισμό και την ελίτ της εργατικής αριστοκρατίας του.
Εάν η Ανανεωτική Αριστερά δεν απαντήσει πειστικά πέρα από το χιλιοφορεμένο ‘’σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία’’ , πως θα ασκήσει κοινωνική πολιτική μεταρρυθμίσεων πέρα από τις ανοχές του συστήματος , ρήξεις με όλες τις αριστοκρατίες και τις ολιγαρχίες αυτού του τόπου δεν έχει καμμία τύχη. Εάν δεν απαντήσει με ειλικρίνεια πως θα εξοικονομήσει πόρους , πως θα αντιμετωπίσει τις τρεις μεγάλες καμπύλες της εργατοδύναμης των δασμών και της συνεχούς αύξησης των πρώτων υλών , τότε ας βολευτεί στα Συριζικά τσιτάτα και να μην μπει σε άλλες περιπέτειες. Επειδή ονειρευόμαστε μια άλλη Αριστερα που ο σταλινομαοικός ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να καλύψει πρέπει να βρούμε σύντομα εξόδους διαφυγής πριν γίνουμε και εμείς μέρος της κρίσης του , αν δεν έχουμε γίνει ήδη.
Η απόρριψη της κάρτας είναι μεν θετική αλλά πρέπει να έχει και την λογική πολιτική της συνέχεια. Πρέπει να έχει το στοιχειώδες πολιτικό θάρρος να μιλήσει ανοιχτά και καθαρά στον κόσμο μας που έχει το κουράγιο ακόμη να μας ακούει. Πρέπει χωρίς συμπλέγματα , χωρίς αβελτηρίες να σηκώσει το ιστορικό βάρος της αυτονόμησης της Ανανεωτικής Αριστεράς από αυτή την πολιτική κρεατομηχανή , από αυτή την κατάσταση της πολιτικής ομηρίας που μας πνίγει όλους . Χωρίς καθυστερήσεις γιατί οι διαρροές και η ιδιώτευση των στελεχών μας έχουν λάβει ανησυχητικές διαστάσεις.
Προφανώς κατανοώ τις δυσκολίες , πολιτικές οικονομικές ακόμη και ψυχολογικές , αλλά προκειμένου να παρακμάσουμε ακίνητοι μέσα σε αυτή την πολιτική σχιζοφρένεια αναπαυμένοι στις δάφνες μια μεταφυσικής δικαίωσης των ιδεών μας και έχοντας εξασφαλίσει μια καλή θέση στο μουσείο πολιτικής ιστορίας , προτιμώ τον αγώνα στο ανοιχτό πεδίο της κοινωνίας με οιαδήποτε τίμημα.
Άλλωστε η ίδια η Πτέρυγα δεν είναι το σύνολο της Ανανεωτικής Αριστεράς στην Ελλάδα. Είναι απλώς η οργανωμένη έκφραση τμήματός της εντός του ΣΥΝ.
Αναγνωρίζω βέβαια πως εκφράζονται και άλλες απόψεις για μάχες χαρακωμάτων εντός του ΣΥΝ , για ηγεμονίες και έκτακτα συνέδρια. Κατανοώ ότι είναι στην φύση του ανθρώπου η μη έγκαιρη συνειδητοποίηση του τέλους ενός «συστήματος» μέσα στο οποίο έχουν συνηθίσει να λειτουργούν. Επιβεβαιωμένο και ιστορικά με γνωστά [καταστροφικά] αποτελέσματα.
Η υπόθεση του ΣΥΝ [και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ] δυστυχώς δεν μεταρρυθμίζεται. Σε κάθε βιολογικό , χημικό αλλά και πολιτικοκοινωνικό σύστημα , όταν απομακρύνεται από ένα κρίσιμο σημείο και πέρα από το σημείο ισορροπίας του , είναι αδύνατον μετά να επανέλθει. Ο ΣΥΝ , είναι ένα τέτοιο σύστημα καταδικασμένο να μετατραπεί σε κάτι άλλο. Οι νικητές θα είναι αυτοί πού θα αντιληφθούν εγκαίρως το τέλος και οι ηττημένοι εκείνοι που θα εγκλωβιστούν στις αυταπάτες μιάς παρωχημένης «σωτηριολογίας».
Μιχάλης Φανουράκης
μέλος της Ν.Ε. Νότιας Αθήνας του ΣΥΝ
16. Ανδρέας Νεφελούδης, 14/12/09
Σταθμός η απόφαση της ανανεωτικής πτέρυγας για την συγκρότηση του χώρου της ανανεωτικής και δημοκρατικής αριστεράς
Οι αποφάσεις του συντονιστικού οργάνου της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ της περασμένης Κυριακής, αποτελούν σταθμό, κατά την γνώμη μου, για το μέλλον και την πορεία του χώρου της δημοκρατικής και ανανεωτικής αριστεράς.
Ποιες αποφάσεις και γιατί πράγματι είναι πολύ σημαντικές;
1. Η απόφαση για την συμμετοχή στην γραμματεία της πτέρυγας εκπροσώπων της «Πρωτοβουλίας για την ανασυγκρότηση της ανανεωτικής αριστεράς» που είναι παλαιά στελέχη του ΚΚΕ ΕΣ και του ΡΗΓΑ, ανένταχτοι για πολλά χρόνια από την μια και εκπροσώπων της «ΑΡΣΗΣ» από την άλλη, προσδίδουν στο ανανεωτικό εγχείρημα μια άλλη προοπτική. Ο χώρος πλέον αυτός απευθύνεται στον ευρύτερο κοινωνικό Συνασπισμό και τον καλεί να συστρατευτεί για την κοινή πορεία. Το επόμενο βήμα πρέπει να είναι η συμπόρευση, από τώρα, με τους οικολόγους πράσινους (με όσους έστω από αυτούς που ενδιαφέρονται για μια κοινή πορεία στην διαδικασία της ανασυγκρότησης)
2. Η παραπάνω σημαντικότατη εξέλιξη θέτει τους όρους και τις προϋποθέσεις για το μέλλον σε άλλη βάση. Στην βάση δηλαδή, είτε της επαναδιαπραγμάτευσης της ιδρυτικής συμφωνίας του ΣΥΝ με τους συντρόφους του αριστερού ρεύματος και την επαναδημιουργίας ενός ΣΥΝ πραγματικά ανανεωτικού, ριζοσπαστικού και δημοκρατικού, είτε της συγκρότησης του κομματικού φορέα που λείπει από την πολιτική γεωγραφία του τόπου, του φορέα της ανανεωτικής, ευρωπαϊκής, μεταρρυθμιστικής, ριζοσπαστικής και δημοκρατικής αριστεράς. Θεωρώ περιττό να σταθώ στο αυτονόητο, δηλαδή στο να αποδείξω το παραπάνω κενό. Η πολιτική παρουσία του ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο χρόνο το πιστοποιεί απόλυτα, περίτρανο παράδειγμα ήταν η απουσία του αριστερού ευρωπαϊσμού από τις ευρωεκλογές του περασμένου Ιούνη
3. Η απόφαση για μη συμμετοχή σε ότι συγκροτεί ως ενιαίο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ και παραβιάζει κατάφωρα τις αποφάσεις του περασμένου συνεδρίου του ΣΥΝ, θέτει εκ των πραγμάτων τους τίτλους του τέλους για την ενιαία έκφραση του ΣΥΝ μέσω του ΣΥΡΙΖΑ στο συνολικό πολιτικό πλαίσιο της χώρας. Η ανανεωτική πτέρυγα πια και ο ευρύτερος κοινωνικός ΣΥΝ δεν εκπροσωπούνται από το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, από πολιτικές που δεν εκπορεύονται πλέον από τα μόνο δημοκρατικά εκλεγμένα όργανα του χώρου, αυτά του ΣΥΝ. Από εδώ και στο εξής ο ΣΥΝ θα βαδίζει με δύο ταχύτητες, με μέλη αποκλειστικά του ΣΥΝ και με μέλη που θα διαθέτουν μια ποικιλία καρτών και ταυτοτήτων διαφόρων πολιτικών σχηματισμών.
4. Η ίδια η ανακοίνωση της πτέρυγας για τα τρέχοντα πολιτικά ζητήματα, μπορεί πράγματι να άργησε, αλλά παρουσιάζει το άλλο, το διαφορετικό στην πολιτική και την φιλοσοφία της τάσης μας σε σχέση με τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις. Επιτέλους ακούστηκε για πρώτη φορά, από καιρό, η φωνή του αριστερού ευρωπαϊσμού για θέσει ένα τέλος σε όλες αυτές τις αντιευρωπαϊκές φωνές σε σχέση με την κρίση και τον ρόλο του ευρώ, δηλαδή του συμφώνου σταθερότητας λέγοντας το αυτονόητο, δηλαδή ότι χωρίς το ευρώ η Ελλάδα σήμερα δεν θα ήξερε κανείς σε πιο χάλι θα βρισκόταν. Ακούστηκε η φωνή της αριστερής λογικής, αυτής που αγανακτεί με την απουσία της πολιτικής από την συμπεριφορά του ΣΥΝ. Διότι μόνο ως απουσία της πολιτικής από την οπτική του ΣΥΝ μπορεί να εκληφθεί η απουσία του από τον διάλογο για το ασφαλιστικό. Θεωρώ και πάλι περιττό να τονίσω το αυτονόητο, δεν συζητάμε μόνο με όσους συμφωνούμε και για ότι συμφωνούμε, θέλουμε να πεισθούμε και να πείσουμε, γι αυτό σε αντιδιαστολή με το νεοσταλινικό μόρφωμα εμείς μιλάμε για δημοκρατία την στιγμή που αυτοί προτάσσουν την βία και την τρομοκρατία των αποκλεισμών. Ακούστηκε τέλος η φωνή της αριστερής, ανανεωτικής και δημιουργικής παρέμβασης στο κρισιμότερο ίσως ζήτημα που επηρεάζει την πολιτική σκηνή της χώρας, την οικονομική κρίση. Υπάρχει, μας αφορά και πρέπει, για να είμαστε σοβαροί, να προτείνουμε λύσεις και προτάσεις αντιμετώπισης. Πρέπει να ακούσουμε άλλες σκέψεις, να πιέσουμε σε δημοκρατικές και φιλολαϊκές λύσεις, να δούμε ότι διαμορφώνεται σιγά –σιγά ένα νέο μπλοκ δυνάμεων στην Ε.Ε. που αμφισβητεί τις πολιτικές που πάνω από την πολιτική είναι η αγορά, και που ενδεχομένως σε αυτές τις πολιτικές προστρέχει και η χώρα μας, όπως τουλάχιστον εκφράστηκε ο Πρωθυπουργός την Παρασκευή. Χρέος της συνεπούς και σοβαρής αριστεράς είναι να πιέσει ώστε αυτή η εξαγγελία να γίνει πράξη, αυτό σημαίνει πολιτική μάχης και όχι απουσίας, αυτό σημαίνει πολιτική με αποτέλεσμα και όχι διαγκωνισμός με τον σταλινισμό.
Κλείνοντας και αυτή την παρέμβαση θα ήθελα να τονίσω μερικά πράγματα που αποδεικνύουν το ιστορικά αναγκαίο των παραπάνω αποφάσεων, όπως και το ιστορικά αναγκαίο της ανασυγκρότησης του χώρου της ανανεωτικής και δημοκρατικής αριστεράς.
Από την δομή και έκταση της κρίσης εκτός των άλλων αναδεικνύεται περίτρανα η αδυναμία όλων των υπαρκτών και κυρίαρχων αριστερών (σε εισαγωγικά ή μη) πλευρών να επηρεάσουν τις εξελίξεις. Η κρίση έχει βαθύ και δομικό χαρακτήρα, είναι συνάμα και κοινωνική και πολιτισμική και κρίση αξιών, δεν έχει γίνει όμως, δεν κατάφερε η κυρίαρχη αριστερά να την κάνει και πολιτική κρίση, γι αυτό και έχει αποτύχει ως εκφορά πολιτικού λόγου και πολιτικής πρακτικής. Πρέπει να αλλάξει.!!!
Τέλος, πιστεύω απόλυτα ότι πρέπει να τεθούν από την αρχή τα βασικά ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του «δημοκρατικού δρόμου» και να μην αποτελούν πρόσχημα και υλικό για ψάρεμα στα θολά νερά όπως είναι τώρα από τον ΣΥΝ ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να αναδειχθούν σε επίπεδο καθημερινής παρουσίας τα βασικά συστατικά του, η δημοκρατία, η μεταρρύθμιση παντού, ο εκσυγχρονισμός, ο δημοκρατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας, ο αριστερός ευρωπαϊσμός, η ανάπτυξη των θεσμών, η αντίθεση στην βία, η πολυφωνία, η συμμετοχή, και να συνδυαστούν με νέα θεωρικά και πολιτικά ρεύματα με πρώτο εκείνο της οικολογίας, της πράσινης ανάπτυξης στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης νέων παραγωγικών προτύπων και αντιμετώπισης των κρίσιμων κοινωνικών φαινομένων, της εργασίας και της απασχόλησης.
Όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να τα παρουσιάσει ως πολιτικές του ο ΣΥΝ ο οποίος έχει θέσει ως στρατηγικό του στόχου την δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ των αριστεριστών ως νέο ενιαίο κόμμα. Άρα οι καιροί δεν περιμένουν και εμείς δεν έχουμε άλλη υπομονή.
15. Γ.Παγιασλής, 14/12/09
ΠΡΟΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ
Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο
http://leftliberalsynthesis.blogspot.com/
Ισως συμβάλει στον σχετικό διάλογο
Τον τελευταίο καιρό η Ανανεωτική πτέρυγα του Συνασπισμού προβληματίζεται για τους τρόπους παραμονής και συγκατοίκησης στον Σύριζα.
Οι σχετικές συζητήσεις αναπτύσσονται στην αριστερή στρουθοκάμηλο και στην ιστοσελία της ανανεωτικής πτέρυγας
Οι σκέψεις που ακολουθούν περιέχουν δυο καραμπινάτες ατασθαλίες.
Προέρχονται απο κάποιον που συμβάλει περιφερειακά αλλά χωρίς συνέπεια στον «χώρο».
Ακόμη προέρχονται από ένα ιστολόγιο που κινείται ιδεολογικά σε μια τροχιά που διερευνά μια ακόμη πιο ριζική απόσυρση της αριστεράς από την παντοδυναμία του κράτους πιο πέρα και από τις συντεταγμένες της Ανανεωτικής Πτέρυγας .
Αμαρτία εξομολογημένη δεν είναι αμαρτία.
Η ιστορική φυσιογνωμία της Ανανεωτικής Αριστεράς περιέχει μια μοναδική ιδιαιτερότητα.
Είναι η γραμμή της ορθολογικής κρίσης που γίνεται «αναθεωρητική» γιατί ακριβώς είναι ριζοσπαστική.Είναι υπεύθυνη γιατί είναι επαναστατική.Συνδιαλέγεται με τους θεσμούς γιατί οραματίζεται τον κομμουνισμό.Η Ανανεωτική αριστερά είναι ιστορικά αντικονφορμιστική,εικονοκλαστική,ασυμβίβαστη,ως εκ τούτου χωρίς συμπλέγματα αναζητά τις θεσμικές λύσεις,τις κοντοπρόθεσμες παρεμβάσεις .
Στην πρόσφατη ιστορία,είδαμε το Πασόκ της 3ης Σεπτέμβρη,να υπερφαλαγγίζει απο τα «αριστερά» του ΚΚΕ ες,για να μεταβληθεί σε μετασοβιετικό κόμμα κράτος του οποίου τα «κερατιάτικα» πληρώνουμε το 2010,,και το ΚΚΕ να διοργανώνει προσκοπικά τζάμπορι στον Γράμμο υπονοώντας τον ένοπλο αγώνα (!!!) ,διαγκωνιζόμενο με την εκκλησία για την υιοθέτηση των πιο κονφορμιστικων ιδεολογιών.
Η Ελληνική δημοσιότητα υπερκυριαρχείται από την ακρότητα.Μια ακρότητα της ρητορίας,του συμπλεγματικού αποπροσανατολισμού,της τζαμπα μαγκιάς.Ε καλά τώρα ξέρουμε πως οι εκ του ασφαλούς επιθέσεις στα «Ανάκτορα» μεταμόρφωσαν τους εξαγριωμένους σε θυρωρούς,καμαριέρες,και αξιωματικούς των «Τσάρων».Ο κόσμος είναι τόσο μικρός....
Ωστόσο φαίνεται η συγκατοίκηση εντός του Σύριζα,μαζί με δυνάμεις μιας πιο εξωστρεφούς διακυρηκτικής συμπεριφοράς προφανώς κουράζει,εκνευρίζει.
Το συναίσθημα είναι γνωστό.
Δεν ενοχλεί η ριζοσπαστικότητα ενοχλεί η μερικότητα,η θέαση μέσα από το μικρό κάτοπτρο,το κενό που επενδύεται με την στολή της ρητορικής επανάστασης.
Ωστόσο άραγε σε πιο περιβόλι είναι γόνιμη η σπορά της ΑΑ;
Μήπως στο μεγάλο χωράφι που συνορεύει με το Πασοκ;Στο δημοσκοπικό εικοσάρι της έναρξης Τσίπρα;
Το ερώτημα δεν είναι άστοχο,γιατί ιστορικά η ΑΑ περιλαμβάνει ένα ανθρώπινο δυναμικό πληροφορημένο,κατηρτησμένο,κοσμοπολιτικό,που θα συνέβαλε αποφασιστικά στην αναδιοργάνωση μιας «εγγράματης» ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.Ακόμα ένας αόρατος κόσμος αντιλαμβάνεται την συνάφεια αυτή και την επιδοκιμάζει οταν την βρεί σε δημοτικές εκλογές.
Ωστόσο η τεχνική επάρκεια,το ορθολογικό πολιτικό management ,δεν αποτελεί πολιτική για να γονιμοποιήσει.Η περίπτωση των Ανδρουλάκη Κοτζιά είναι χαρακτηριστική.Η προσέγγιση στο Πασόκ ως κίνηση τεχνικοπολιτικού εμπλουτισμού του καταλήγει σε ελαφρά γελειοποίηση.Αλλωστε το πολιτικό είναι ο τόπος της απόλυτης διαφοράς.
Η ρίζα ,η οικογένεια της ΑΑ είναι η κομμουνιστική παράδωση.
Δεν κάνω πλάκα,εγω ένας ιστολόγος του Liberal μιλώντας για κομμουνισμό.Απλούστατα ο κομμουνισμός από μεταφυσική ιδέα αλά Badiou κατάλληλη για ακαδημαικά διδακτορικά, από θρησκοληψία αλα ΚΚΕ,πρέπει να γίνει σύγχρονο πρόταγμα καθημερινότητας σημερινών εργαζομένων της Ελληνικής κοινωνίας των τραυματικών αντιφάσεων.
-Της υπερχρεωμένης οικονομίας που φιγουράρει στην 30άδα των πιο ανεπτυγμένων σε όλους τους δείκτες χώρας.
-Της κεκρυμμένης ατομικότητας των πολλαπλών συλλογικοτήτων της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης
Είναι σαφές ότι εντός Σύριζα πολλοί ζούν το 2010 διανοούμενοι με τα εργαλεία του 1950.Και να συμβιώνεις με τον ιδεολογικά παππού σου,κάποτε σε κουράζει.Αλλά ως χώρος της καινοτομίας ,δεν μπορει να αποκλήσει την δυνατότητα των σύγχρονων γονιδιακών θεραπειών.
Ο κομμουνισμός της κατακερματισμένης τραγελαφικής κοινωνίας του 2010 είναι το ιδεολογικό και ηθικό στοίχημα της ΑΑ.Εκτός αυτών των ορίων δεν είναι ουτε Ανανεωτική ούτε Αριστερά.
14. Γιώργος Μοναστηριώτης,14/12/09
Η ανανεωτική πτέρυγα να φέρει την πολιτική αριστερά στο προσκήνιο.
Το ερώτημα/διακύβευμα είναι λοιπόν το εξής, μπορεί η ανανεωτική πτέρυγα να δώσει μία νέα ώθηση στην αριστερά στην Ελλάδα και να υπηρετήσει τη σύγχρονη δημοκρατία και τους φιλελεύθερους θεσμούς χωρίς εισαγωγικά και χωρίς ναι μεν άλλα?
Πιστεύω πως μπορεί, γιατί και τα στελέχη έχει και τον πολιτικό λόγο, που απευθύνεται στην κοινη λογική της ελληνικής κοινωνίας που μας έχει αποδείξει πως όταν ακούει λογικά πράγματα και θα συμφωνήσει και θα στηρίξει. Έχει δίκιο ο Ν.Κωνσταντόπουλος όταν λέει πως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από τα πραγματικά προβλήματα τόσο της αριστεράς όσο και της κοινωνίας. Διαβάζεις ανακοινώσεις και εφημερίδες της αριστεράς και νομίζεις πως βρίσκεσαι σε άλλο πλανήτη, όταν π.χ. ο κ.Χρυσοχοίδης λέει, ούτε με τους κουκουλοφόρους ούτε με τους αστυνομικούς-σερίφηδες, η κοινωνία το αντιλαμβάνεται πολύ καλά και το κατανοεί, θέλεις να διαδηλώσεις φίλε μου, κανένα πρόβλημα, πάρε το πανό σου, τις προκυρήξεις σου και απευθύνσου στον κόσμο, κι εσύ κύριε αστυνομικέ μου, γιατί βαράς, έχεις ένα θεσμικό πλαίσιο και έναν πολύ ωραίο κώδικα δεοντολογίας, τηρησέ τα και κάνε τη δουλειά σου, αυτά θέλει η κοινωνία και με αυτά συμφωνεί, ούτε ακρότητες, ούτε τσαμπουκάδες.
Και έχουμε τώρα επίθεση από την αριστερά εναντίον του Χρυσοχοίδη, δεν βλέπει τις ευθύνες της τόσα χρόνια με τα επεισόδια, που αντί να είναι στην πρωτοπορία του ιδεολογικού πολέμου εναντίον του μηδενισμού, μας λέει ότι φταίει η πείνα, η δίψα κ.λ.π. και τραβάς τα μαλλιά σου. Οι ιδέες και οι απόψεις της ανανεωτικής αριστεράς είναι αυτές που δεν συγκαλύπτουν την πραγματικότητα άλλα την κοιτούν κατάματα και προσπαθούν μέσα από τους δημοκρατικούς θεσμούς να επηρρεάσουν και να καλυτερεύσουν τα πράγματα. Αυτό όμως προυποθέτει και μια ανεμπόδιστη έκφραση και λειτουργία ώστε να απελευθερωθούν, όλες εκείνες οι δυνάμεις που παραγκωνισμένες τόσα χρόνια, δεν βρίσκουν τον πολιτικό χώρο για να εκφραστούν και να δράσουν. Η κομμουνιστική αριστερά τόσα χρόνια έφτιαχνε τα μέλη της μέσα από την πίστη, καιρός είναι η αριστερά της ανανέωσης να φτιάξει τα δικά της μέλη μέσω της γνώσης, της λογικής και της κρίσης. Η αποτυχία των ευρωεκλογών και η στήριξη της ανανεωτικής αριστεράς στις εθνικές εκλογές, καταδυκνείουν πως η ανανωτική πτέρυγα μπορεί να αναβαθμίσει και να δώσει μία νέα ώθηση στην πολιτική αριστερά στην Ελλάδα, πλέον όχι μόνο το μπορεί, άλλα τώρα το οφείλει.
Γιώργος Μοναστηριώτης, απλό μέλος του Συνασπισμού στην Κέρκυρα.
gmonastir.blogspot.com
13. Κώστας Ανδρέου, 13/12/09
Ο «επελαύνων» Λενινισμός ή η επαναδιολίσθηση στα πρίν την διάσπαση του 68 χρόνια.
Παρακολούθησα το μεγαλύτερο μέρος της συνεδρίασης του Συντονιστικού της Ανανεωτικής Πτέρυγας.
Δεν ήμουν την ώρα του μεγαλύτερου μέρους της εισήγησης και στους τελευταίους 10 ομιλητές.
Ισως να ειπώθηκαν σημαντικά πράγματα, ιδίως προς το τέλος όπως συμβαίνει συχνά, αλλά δεν μπορούσα λόγω υποχρεώσεων να μείνω άλλο.
Τα συμπεράσματα μου, είναι αυτά που περίμενα.
Υποχώρηση των διαθέσεων, των τόνων και μετάθεση. Αβεβαιότητα.
Έχω μια αλάνθαστη μέθοδο. Συζητώ με 2-3 φίλους που δεν έχουν καμία οργανωτική σχέση με τον ΣΥΝ αλλά τον ψηφίζουν πάντα ή όταν απέχουν , αυτό έχει σχέση με άλλους λόγους και όχι επειδή επέλεξαν κάτι άλλο.
Σταθεροί ψηφοφόροι που λίγο ενδιαφέρονται για τις εσωκομματικές εξελίξεις.
Σταθεροί ψηφοφόροι της Ανανεωτικής Αριστεράς, όπως άλλωστε και όλη η παρέα της γενιάς μου.
Λοιπόν συζητώντας μ’αυτούς, πριν τις εκλογές, το αίτημά τους ήταν σαφές. Να φύγει η ΑΠ και να κάνει ένα δικό της κόμμα.
Και γιατί δεν φεύγουν, και τέτοια συνέχεια.
Τώρα που ξαναζήτησα την γνώμη τους, το συμπέρασμα που αποκόμισα ήταν ότι δεν έχει κανένα ενδιαφέρον το τι θα κάνει η ΑΠ.
Δεν περισσεύει κόσμος για να στηρίξει κάτι άλλο από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Επειδή τους ξέρω καλά, διάβασα κάτω από την απάντησή τους, ουσιαστικά , έναν ριζοσπαστισμό, που έχει σχέση με τις οικονομικές εξελίξεις και την διαφαινόμενη αποτυχία της κυβέρνησης.
Πριν τις εκλογές ήταν «φαν» του Κευνσιανισμού, τον οποίο όφειλε να εφαρμόσει η μελλοντική τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και έπρεπε και η Ανανεωτική Αριστερά να στηρίξει.
Τώρα με το πρόβλημα της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας και την διαφαινόμενη αδυναμία της κυβέρνησης να στηρίξει ένα πρόγραμμα δημοσίων έργων που θα αναθέρμανε την οικονομία, προετοιμάζονται ψυχολογικά για την επιστροφή του Λένιν.
Ο Λένιν που εκείνη την περίοδο είχε λουφάξει και αποδεχόταν την πρωτοκαθεδρία των μεταρρυθμίσεων, του New Deal, του Κέυνς εν τέλει σ’αυτά τα ζητήματα, τώρα επιστρέφει.
Επιστρέφει όχι ως η άποψη που έχει πρόταση για την έξοδο από την κρίση, αλλά ως «ατμόσφαιρα» αμφισβήτησης της σοσιαλδημοκρατικής ορθότητας.
Επιστρέφει ως γενική διάθεση να κάνουμε κάτι, στους δρόμους.
Επιστρέφει ως τυφλό σύνθημα. Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση.
Ποιος θα την πληρώσει;
Δεν ξέρει κανείς.
Σ’αυτή την διάθεση ήρθαν να ωθήσουν τα πράγματα οι συμπεριφορές των αξιωματούχων της ΕΕ και των κεντρικών χωρών της Ευρωζώνης, που δικαιολογημένα βέβαια χρεώνουν την διάρρηξη κάθε δέσμευσης του Μάαστριχτ στην αλχημεία της εποχής του Κοντοπυράκη, αλλά όχι σπάνια εκφράζουν διαθέσεις που θυμίζουν «πολιτικές προστατευτισμού» και άρνησης των θεσμικών υποχρεώσεων, κοινοτικής αλληλεγγύης.
Αυτή η αίσθηση μου έμεινε και από το πνεύμα της συνεδρίασης του συντονιστικού της ΑΠ.
Στα μυαλά πολλών εκεί μέσα, κυκλοφορούσε η βεβαιότητα της ήττας του Κέυνς, της ματαιότητας κάθε σοσιαλδημοκρατικής μεταρρυθμιστικής πολιτικής και της αναπόφευκτης επιστροφής του καραδοκούντα Λένιν.
Ετσι όμως δεν κάνει πολιτική η Ανανεωτική Αριστερά.
Αντίθετα, χρειάζεται να υποστηρίξει τις επεξεργασίες της, για τις λύσεις που μπορεί να δώσει «μόνον» ο δημοκρατικός δρόμος των μεταρρυθμίσεων.
Πρέπει να βοηθήσει σε έναν διάλογο για τις λύσεις που μπορούν να διερευνηθούν και κυρίως πρέπει να μην παρασυρθεί σε βεβιασμένες και ανυπόμονες στοιχίσεις.
Αλλιώς , πρέπει να ομολογήσει, ότι η συμπόρευση με τα κομμουνιστοαναφορικά ρεύματα της παραδοσιακής αριστεράς, δεν γίνεται μόνο στο όνομα της ενότητας της αριστεράς, αλλά και για να έχουμε ένα καταφύγιο να προσφύγουμε, όταν αποτύχουν οι θεωρητικές και πολιτικές επιλογές μας.
Αν όμως συμβαίνει το τελευταίο, τότε καλύτερα είναι να πάρουμε όλοι την κάρτα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά τότε, πρέπει να θυμηθούμε να κλείσουμε πίσω την πόρτα της ανανεωτικής αριστεράς για πάντα.
Το μέλλον της Ανανεωτικής Πτέρυγας κρίνεται τώρα.
Η θα υπάρξει ως αυτόνομη πολιτική οντότητα, με την δοκιμασία της μέσα στην δυσκολία της περιόδου ή θα μετατραπεί σε ομάδα στήριξης υποψηφίων βουλευτών τύπου Τσιριμώκου.
12. Δημήτρης Βεντούρης, 12/12/09
Πώς και γιατί καταλήξαμε στο … άντε γεια
ΠΡΟΛΟΓΟΣ: Αγαπητέ Δημήτρη χαίρομαι που επιτέλους η Ανανεωτική Πτέρυγα άνοιξε μέσα από την ιστοσελίδα της τον ανοιχτό και δημόσιο διάλογο για το ‘’δέον γενέσθαι’’ της καθ’ ημάς αριστεράς την επόμενη μέρα.
Οι ευκολίες που παρέχει πλέον η διαδικτυακή τεχνολογία είναι τρομερές δίνοντας δυνατότητα όχι μόνο ν’ απλωθεί η πολιτική κουβέντα αλλά και κίνητρο να τοποθετηθούν όσοι θα το ‘θελαν αλλά διστάζουν να το κάνουν.
Σ’ αυτό το πλαίσιο κι επειδή μετά Χριστό ουδείς προφήτης καταθέτω κείμενο υπογεγραμμένο από μένα και τρεις ακόμα συντρόφους που ανέβηκε στις 06/02/2008 στην ιστοσελίδα του ΣΥΝ στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου για το 5ο συνέδριο του κόμματος.
Θεωρώ αυτονόητη την διαχρονική επικαιρότητα των όσων περιγράφονται κι ας σκεφτεί ο καθένας μόνος του το πώς και γιατί καταλήξαμε στο … άντε γεια … φράση με την οποία κλείνει το κείμενο αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά το πόσο κατώτεροι των περιστάσεων αποδεικνυόμαστε σε καιρούς πραγματικά κρίσιμους για τη χώρα απογοητεύοντας όσους κάνουν το λάθος να μας εμπιστεύονται κατά καιρούς.
Το κείμενο αυτό δεν φατριάζεται και δεν περιχαρακώνεται. Αντίθετα θα ‘λεγα πως μας προτρέπει να ξαναθυμηθούμε ότι πολιτική είναι πριν και πάνω απ’ όλα διαδικασία που ΟΛΟΙ οι πολίτες αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον των κοινωνιών που ζουν και δραστηριοποιούνται.
Νομίζω πως είναι καιρός να ξαναγυρίσουμε στη ρίζα της Αριστοτέλειας πολιτικής σκέψης αποδεχόμενοι τη ρήση: ‘’Φύσει μέν ἐστιν ἄνθρωπος ζῷον πολιτικόν’’.
Από την έννοια πολίτης αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι προκύπτει η έννοια της πόλης, της πολιτικής, του πολιτεύματος, του πολιτισμού της συμμετοχικής προσπάθειας αν προτιμάτε με δημοκρατία κι ελευθερία που μακάρι να οδηγήσει κάποτε στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό των κοινωνιών.
Μένω κατάπληκτος από την χλεύη με την οποία υποβαθμίζονται τα ‘’οργανωτίστικα’’ ζητήματα σε σχέση με τα … αμιγώς πολιτικά … από το σύνολο όσων μετέχουν σ’ αυτή την διεργασία.
Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να μιλάμε για το οποιοδήποτε πλαίσιο … κοινής ελεύθερης συμβίωσης … όταν δεν είμαστε άξιοι ούτε ένα πλαίσιο διαλόγου να στήσουμε πάνω σ’ αυτό και διαλεγόμαστε με ατάκες και πολιτικά εξώδικα.
Περιμένετε να μας πάρει κανείς στα σοβαρά; Να μας εμπιστευτεί την διαχείριση των μεγάλων ζητημάτων της χώρας έστω και μερικώς; Επειδή έχουμε ξεπεράσει προ καιρού το δεν πάει άλλο, περιμένω η πτέρυγα τουλάχιστον να πάρει θέση πάνω σ’ αυτό που αναρωτιέται το κείμενο: Τι είδους αριστερά θέλουμε σύντροφοι;
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Επειδή όλοι αυτή η κουβέντα συμπίπτει με την σύσκεψη της Κοπεγχάγης για το περιβάλλον προτείνω η μπροσούρα που ακολουθεί να γίνει έμβλημα της πτέρυγας. Η πεταλούδα εκτός από το να διαθέτει φτερούγες όπως η … πτέρυγα … είναι κι ένα εντελώς ‘’αντισυστημικό’’ πλασματάκι που ένα απλό πέταγμα της στην Ασία προκαλεί τυφώνα στον Ειρηνικό. (Έτσι δεν είναι υπερεπαναστάτες σύντροφοι εντός κι εκτός του ΣΥΝ;)
Νομίζω πως τίποτα άλλο δεν μπορεί να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη του αξέχαστου Μιχάλη Παπαγιαννάκη που πρώτος εισήγαγε την έννοια της πολιτικής οικολογίας από την τοποθέτηση της σε κορυφαία θέση της πολιτικής ατζέντας αντί του Συριζογενούς νεολογισμού ‘’ριζοσπαστική οικολογία’’ που λειτουργεί σε κάθε περίσταση σαν πολιτικό καθαριστικό του τύπου ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε !!
Μην ξεχνάτε πως η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί το κορυφαίο πολιτικό ζήτημα του καιρού μας, και πως όλα τα κράτη ειδικά αυτή την εποχή αποδεικνύονται πολύ μεγάλα για να λύσουνε τα μικρά προβλήματα και πολύ μικρά για να λύσουνε τα μεγάλα.
Η σύγχρονη δημοκρατική αριστερά προετοιμασμένη πολιτικά και ιδεολογικά οφείλει να βγει μπροστά συγχρονισμένη με τις απαιτήσεις των καιρών και τις ανάγκες της κοινωνίας. Για το αν συνδέεται το πολιτικό της μήνυμα μ’ αυτό της οικολογίας απαντά η εικόνα που ακολουθεί και προτείνω να γίνει σύμβολο της αριστερής ανανέωσης.
Δημήτρης Βεντούρης π.κ. ΣΥΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
"ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. ΘΕΜΑ ΠΡΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗ, Ή ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ;" (Κ.Κυλάκου, Δ.Βεντούρης, Χ.Κασσαρτζιάν, Α.Πετράτος)
5ο Συνέδριο - Δημόσιος διάλογος
Το μεγάλο στοίχημα
Ότι είναι στερεό εξαερώνεται: είναι νόμος της φυσικής. Ότι είναι ιερό βεβηλώνεται: είναι νόμος της ιστορίας. Αυτή η φράση του Κάρολου Μαρξ, έχουμε την εντύπωση πως περικλείει με τον πιο σαφή τρόπο την πρόκληση που ο ΣΥΝ σαν κύρια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ καλείται να διαχειριστεί. Με απλά λόγια. Θα καταφέρουμε να μετασχηματίσουμε την ιστορική αριστερά του 20ου αιώνα, σε σύγχρονη πλειοψηφική αριστερά του 21ου ;
Μια αριστερά που θα συντονίζεται με τις απαιτήσεις των καιρών και τις ανάγκες της κοινωνίας. Μια δύναμη ικανή να διατυπώσει το πλαίσιο ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, που θα συσπειρώνει τις μεγάλες κοινωνικές ομάδες που δοκιμάζονται από την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Μια πρωτοπορία που θα μπορεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα του περιβάλλοντος και σαν πολιτικό πρόβλημα αλλά και σαν κοινωνικό όραμα. Ένα θεσμικό φορέα που επιτέλους θα ξεκαθαρίζει, πως ζητήματα όπως το νερό, η εκπαίδευση, τα πολιτικά δικαιώματα, που θεωρούνται αναντικατάστατα κοινωνικά αγαθά, δεν μπορούν να ρυθμίζονται από τους μηχανισμούς των αγορών.
Αυτό είναι σύντροφοι το μεγάλο στοίχημα του σήμερα. Θα καταφέρουμε να προσδώσουμε στη δυναμική μας, ισχύ και διάρκεια; Η θα επιβεβαιώσουμε για μια ακόμη φορά το Μαρξιστικό τσιτάτο, συμπληρώνοντας το με την διαχρονική προσθήκη, πως η ιστορία επιβεβαιώνεται είτε σαν φάρσα, είτε σαν τραγωδία..
Επί τον τύπο των ήλων
Αν η υποψηφιότητα Τσίπρα θέτει με άμεσο τρόπο το ζήτημα της ηλικιακής ανανέωσης, η υποψηφιότητα Κουβέλη, θέτει το ισοδύναμο αίτημα της πολιτικής ενηλικίωσης, συμπληρωμένη με την τολμηρή πρόταση της εκλογής προέδρου απʼ ευθείας από τα μέλη, με ταυτόχρονη μάλιστα παρουσίαση της κάθε υποψηφιότητας, στις πολιτικές οργανώσεις. Η ενδιαφέρουσα εναλλακτική πολιτική πρόταση που κατεβαίνει στο συνέδριο, μιλάει ξεκάθαρα για την ανάγκη, να εξελιχθούμε επιτέλους σε κόμμα μελών.
Ρωτάμε λοιπόν χωρίς περιστροφές. Υπάρχει κανείς που να συμφωνεί και να αποδέχεται τη σημερινή οργανωτική κατάσταση του κόμματος, σε μια χρονική στιγμή που όλο και περισσότεροι πολίτες ακουμπούν την ριζοσπαστική και τολμηρή πολιτική μας πρόταση;
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Όσο ενδιαφέρουσες κι αν είναι οι θεωρητικές προσεγγίσεις που θα κατατεθούν στο συνέδριο, θα εκφυλιστούν στο επίπεδο του ιδεολογικού μετεωρισμού, αν δεν συνοδεύονται από προϋποθέσεις αποτελεσματικότητας στην πράξη και την καθημερινή διαχείριση, ξαναγυρίζοντας μας στο γνωστό τʼ είχες Γιάννη τ’ είχα πάντα;
Η εκλογή προέδρου δεν είναι το μόνο, ζητούμενο του 5ου συνεδρίου. Επιτέλους ας δούμε άφοβα το πρόσωπο μας στον καθρέφτη άβαφτο,. Γιατί το ρηξικέλευθο και καινοτόμο της πολιτικής μας πρότασης, δεν είναι απλά επικοινωνιακό ζήτημα όποιας ηγετικής ομάδας εκλεγεί.
Ας θέσουμε το δάχτυλο επί τύπο των ήλων, προχωρώντας άμεσα σε οργανωτικό συνέδριο, με κεντρικό θέμα τον επαναπροσδιορισμό της οργανωτικής μας δομής, γιατί σύντροφοι, οι καιροί δεν περιμένουν.
Αντιπροσωπευτικότητα ή συμμετοχή;
Πριν από μερικές μέρες ο Αλέκος Αλαβάνος προλόγισε το βιβλίο του Κώστα Βεργόπουλου ‘’Το μεγάλο ρήγμα’’. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με την προσέγγιση πως τα συστήματα ελέγχου επιτήρησης και εκφοβισμού των πολιτών, αντί για ευθυγράμμιση και ομοιομορφία φέρνουν στην πράξη, απείθεια ανυπακοή και αποστασία. Η εξέγερση των γαλλικών προαστίων και η παλαιστινιακή ιντιφάντα αποτελούν αψευδείς αποδείξεις.
Ο μεγάλος Γκράμσι νοιώθοντας πως η μετάβαση από την εποχή των φεουδαρχών γαιοκτημόνων στην βιομηχανική περίοδο, απαιτούσε νέους θεσμούς, στήριξε τις εργοστασιακές επιτροπές στις φάμπρικες του Τορίνο, βάζοντας το θεμέλιο του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων, που καταχτήθηκαν με αγώνες δεκαετιών, και σήμερα αποδομούνται στο πλαίσιο του ‘’νεοφιλεύθερου ιδεώδους’’.
Η μετάβαση από την βιομηχανική περίοδο, στη φάση των τεχνολογιών αιχμής και της άϋλης γνώσης, βάζει στο τραπέζι αυτό που ο Ιταλός νομπελίστας Αλμπέρτο Μοράβια τονίζει χαρακτηριστικά: Η νέα γενιά αγραμμάτων, η μόνη διαφορά που θα έχει με την προηγούμενη είναι, πως οι νέοι αγράμματοι θα γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση!
Να γιατί με πυλώνα την Γκραμσιανή σκέψη, πρέπει εδώ και τώρα να διαμορφώσουμε τόσο τους θεσμούς όσο και τους πολιτικούς σχηματισμούς της νέας εποχής. Δεν σας κάνει εντύπωση που οι πολίτες απαντούν σε δημοσκοπήσεις, αλλά δεν συμμετέχουν σε πολιτικές διαδικασίες; Στον ασύμμετρο κόσμο των χάκερ, των bloggers, και των off shore εταιριών, το ζητούμενο δεν είναι η βελτίωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας αλλά η υπέρβαση της. Συμμετοχική δημοκρατία που να μας οδηγεί σε κοινωνίες πολιτών, είναι το μεγάλο ζητούμενο της εποχής μας.
Πολιτική ανάγκη, το σύγχρονο κόμμα,
Όταν το κόμμα περνούσε ‘’σύριζα’’ το όριο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, μιλούσαμε για κείνους τους συντρόφους που κρατάνε αναμμένο το κεράκι του ΣΥΝ στο θολό τοπίο της ελληνικής επαρχίας.
Η εκλογή-στοίχημα Αλαβάνου στην Κρήτη δεν είναι επιτυχία μόνο για τον ίδιο και το κόμμα. Αντανακλά και στους πολίτες του Ηρακλείου, που σπάζοντας πολιτικά στεγανά δεκαετιών, έστειλαν στη βουλή, τον επικεφαλής της ανατέλλουσας δύναμης της πολιτικής μας πραγματικότητας επιβραβεύοντας την πιο ριζοσπαστική αλλά και πιο ενδιαφέρουσα πολιτική πρόταση που κατατέθηκε σʼ αυτή την κρίσιμη ιστορική συγκυρία .
Τέτοιες στιγμές μπορούμε να τις ζήσουμε και σε άλλες περιφέρειες. Αναδεικνύοντας όχι μόνο βουλευτές, αλλά και στελέχη που θα τρέξουν τον πολιτικό μας λόγο σε κάθε γειτονιά. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όχι μόνο τα κράτη αλλά κι οι κάθε μορφής οργανισμοί, τελικά αποδεικνύονται πολύ μικροί για να λύνουν τα μεγάλα προβλήματα, και πολύ μεγάλοι για να λύνουν τα μικρά.
Είναι άκαιρο να μπούμε σε πιο συγκεκριμένες προτάσεις τώρα. Αυτά στο συνέδριο. Ένα είναι σίγουρο. Πως μπορούμε να δρομολογήσουμε τις διαδικασίες όχι μόνο για την συνολική ανάπτυξη του κόμματος αλλά και ειδικότερα. Και στο επίπεδο της νεολαίας, και της συμμετοχής σε μαζικούς φορείς, και στο χώρο της αυτοδιοίκησης, αλλά και να κουβεντιάσουμε, τόσο την λειτουργία των τάσεων, όσο και τον τρόπο ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι απογοητευτικό να χαιρόμαστε τον θρίαμβο του Αλέκου στο προεκλογικό debate, και να φοβόμαστε να δούμε Φώτη και Αλέξη να επιχειρηματολογούν ο ένας δίπλα στον άλλο. Να βλέπουμε το υπουργείο εσωτερικών να ενσωματώνει στον κώδικα δήμων και κοινοτήτων τα τοπικά δημοψηφίσματα, και εμείς να βρισκόμαστε ένα βήμα πίσω. Να χαιρόμαστε που οι δημοσκοπήσεις μας δείχνουν ψηλά, και να διστάζουμε να εγκαταστήσουμε μεθόδους ποσοτικής ανάλυσης στην πολιτική μας διαδικασία.
Από τον Μαρξ στον Γκράμσι
Ο Μακιαβέλλι στον ʽʼΗγεμόναʼʼ τονίζει πως οι άνθρωποι αρέσκονται να κρίνουν αυτό που φαίνεται, κι όχι αυτό που υπάρχει πραγματικά πίσω απʼ αυτό. Σχολιάζοντας τον ο Γκράμσι μέσα από τα τετράδια της φυλακής, θέτει το καίριο ερώτημα. Θέλουμε να υπάρχουνε για πάντα κυβερνήτες και κυβερνώμενοι, ή να δημιουργήσουμε τους όρους ώστε η αναγκαιότητα αυτή να πάψει να υπάρχει και η διαίρεση να εξαφανιστεί;
Αν η αριστερά δεν καταφέρει να πείσει τους πολίτες με προοδευτικό τρόπο να τοποθετηθούν με το μέρος της θα την υποκαταστήσουν οι κλίκες οι συμμορίες, οι μαφίες, τόσο οι λαϊκές όσο και οι συνδεδεμένες με τις ανώτερες τάξεις. Θυμίζουμε πως ο μεγάλος διανοητής κι επαναστάτης, δεν ζει στην Ελλάδα του σήμερα, έσβησε στη φυλακή 70 χρόνια πριν.
Ο ευνοϊκός άνεμος της χρονικής συγκυρίας μας ανεβάζει ψηλά στα μάτια της κοινωνίας. Και τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσουμε δεν είναι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά. Τι αριστερά οραματιζόμαστε; Που θέλουμε να την φτάσουμε; Με τι όρους θα την οικοδομήσουμε; Αν δεν καταφέρουμε κι αυτή τη φορά να δώσουμε πειστικές απαντήσεις, τότε σύντροφοι, άντε γεια.
Το κείμενο υπογράφουν
Καίτη Κυλάκου
Δημήτρης Βεντούρης
Χάϊκ Κασσαρτζιάν
Αντώνης Πετράτος
Μέλη Π.Κ. ΣΥΝ Κορυδαλλού
11. The Mob Goes Wild / Σπίθας, 10 /12/ 2009
Η Ανανεωτική Πτέρυγα, να υπερασπιστεί τις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς, χωρίς συμβιβασμούς και εκπτώσεις.
Αγαπητές / οί
Σύντροφοι, μέλη, φίλοι της ανανεωτικής αριστεράς.
Χαιρετίζοντας την πρωτοβουλία της Ανανεωτικής Πτέρυγας, θα ήθελα να συμβάλλω στον διάλογο με ορισμένες επισημάνσεις.
[ 1 ] "Διάλογος Για την Προοπτική ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ/ ΑΝ. ΠΤΕΡΥΓΑΣ".( το θέμα μας )
Άποψή μου, 1 :
α) Διάλογος για την ανανεωτική αριστερά, ναι.
β) Διάλογος για τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, ναι. Αλλά, τηρώντας το καταστατικό και σεβόμενοι τις αποφάσεις της Κ.Π.Ε. Η παραβίαση των αποφάσεων της Κ.Π.Ε, όπως και οι εμμονές της ηγεσίας του ΣΥΝ, δημιουργούν νέα αδιέξοδα. Η ηγεσία του ΣΥΝ οφείλει να δώσει το στίγμα της πολιτικής στρατηγικής της και να μην παράγει θέσεις που δεν αντιστοιχούν στην αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση.
γ) Ο Διάλογος για την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ με την συμμετοχή της Ανανεωτικής Πτέρυγας, έχει αποκλειστεί, ήδη. Δεν γίνεται διάλογος, όταν όλες οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ καταφέρονται απαξιωτικά για την Ανανεωτική Πτέρυγα, προεξέχοντος του πρώην προέδρου μας, Α.Αλαβάνου.( Τελειώσαμε, αρκετά ταλαιπωρηθήκαμε.)
[ 2 ] " Η ανάγκη επανακαθορισμού των σχέσεων ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ".
Άποψή μου, 2 :
- Μοναδική διέξοδος, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μόνο εκλογική συμμαχία κατόπιν προγραμματικής συμφωνίας και συνεργασία, μόνο και μόνο, τότε, όταν υπάρχουν κοινές πολιτικές απόψεις, που αφορούν στο δημόσιο όφελος και στην αντιμετώπιση μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων.
[ 3 ] Διεύρυνση προς την κοινωνία των πολιτών
Αποψή μου 3:
α) Διάλογος με την "καθημερινότητα", δηλαδή, ενδυνάμωση των πολιτικών σχέσεων με τους κοινωνικά ασθενέστερους και...
Αλληλεγγύη στους συντρόφους και στους φίλους της δημοκρατικής αριστεράς. Χαθήκαμε, σύντροφοι. Η αριστερά, δεν είναι "αόριστη, ούτε απρόσωπη " !!
β) Διάλογος με την πολιτκή οικολογία.
Συνεργασίες σε κυρίαρχα περιβαλλοντικά προβλήματα και προοπτική εκλογικής συνεργασίας κατόπιν προγραμματικής συμφωνίας.
Με εκτίμηση,
Σπίθας, 10/12/ 2009
Μέλος Κλαδικής Πολιτικής Κίνησης του ΣΥΝ
10. Σωτήρης Δημητριάδης, 09/12/09
Ας βγάλουμε λύσεις μέσα από τις αναλύσεις μας κι ας βγούμε μπροστά να τις κάνουμε και πράξη.
Θέλω να χαιρετίσω την πρωτοβουλία της Ανανεωτικής Πτέρυγας να δώσει το λόγο σε όσους αισθάνονται κοντά στις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς και να ανοίξει έτσι, ίσως για πρώτη φορά ένα διάλογο για την προοπτική του πολιτικού μας χώρου.
Ομολογώ ότι με εκπλήσσει η τροπή της κουβέντας. Θεωρώ βέβαια ότι οι όροι με τους οποίους γίνεται είναι ένα φυσιολογικό αποτέλεσμα της πορείας του Συνασπισμού τον τελευταίο καιρό: της συνεχούς ενίσχυσης των εξωκομματικών κέντρων αποφάσεων, της διαρκούς δίκης προθέσεων από συντρόφους και συμμάχους, των παλινωδιών της κομματικής ηγεσίας. Είμαι όμως πεπεισμένος ότι το να περιοριστεί αυτός ο διάλογος που επιτέλους άνοιξε στο «να φύγουμε ή να μείνουμε» βάζει το κάρο μπροστά από το γάιδαρο.
Η ήττα και η υποχώρηση των ανανεωτικών ιδεών δεν ήταν αποτέλεσμα της «Αριστερής Στροφής» του κόμματος. Αντίθετα, ήταν η γεννεσιουργός της αιτία.
Από την ίδρυσή του ως το 2004 ο Συνασπισμός λειτούργησε ξεκάθαρα ως το κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς. Στο διάστημα αυτό υπερασπίστηκε με σταθερότητα τις ιδέες που του κληροδότησαν η ΕΑΡ, το ΚΚΕ (εσ.) και οι αναθεωρητικές διεργασιες μέσα στο ΚΚΕ στα τέλη της δεκαετίας του 80: κοινωνική δικαιοσύνη μέσα σε μια αλληλέγγυο Ευρώπη, πάλη ενάντια στον εθνικισμό και υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων, ώθηση για διαφάνεια στη δημόσια ζωή, για ενίσχυση της αυτοδίοικησης, για δημοκρατία. Παρότι «καθαρή», πρέπει να παραδεχτούμε ότι πολιτικά η γραμμή μας ηττήθηκε. Από τη μια το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να οικειοποιηθεί τις θέσεις μας, διαστρεβλώνοντας και πετσοκόβοντάς τις και παρουσιάζοντάς τις ως Εκσυγχρονισμό. Από την άλλη οι οργανώσεις του κόμματος αφέθηκαν να παρακμάσουν, τα μέλη αποστασιοποιήθηκαν, ώσπου στο τέλος ατομικές πρακτικές και αποχωρήσεις έπληξαν καίρια την αξιοπιστία μας.
Σε αυτό το πλαίσιο η Αριστερή Στροφή κατάφερε να γίνει ηγεμονική προσφέροντας απαντήσεις έστω προσωρινές στα υπαρξιακά ζητήματα του χώρου. Η ενότητα της Αριστεράς θα έφερνε το κόμμα κοντά σε νέες δυνάμεις – «αριστεριστές» μεν, «κινηματικοί», δηλαδή με εμφανή παρουσία σε συγκεκριμένου κοινωνικούς χώρους, δε. Η «συνέπεια» των μελών του Ρεύματος στις συλλογικές αποφάσεις διαφημίστηκε συστηματικά, ώστε να αντιπροβάλλεται στις φυγόκεντρες τάσεις των «δικών» μας. Η Νεολαία Συνασπισμού, παρατημένη από τους ανανεωτικούς στον εσωκοματικό καταμερισμό, και με την ταυτότητά της δομημένη με έναν εξαιρετικά σκληρό τρόπο, απάντησε στην αγωνία των μελών του κόμματος για τη βιολογική του ανανέωση, ιδιαίτερα όταν προτάθηκε ο σ. Τσίπρας για πρόεδρος του κόμματος.
Μετά το 2004 οι ανανεωτικοί βρέθηκαν μειοψηφία και μάλιστα αρχικά διασπασμένη. Η αριστερή πλειοψηφία αισθάνθηκε αρκετά ασφαλής, ώστε όχι μόνο να καταργήσει στην πράξη μέρος από το πολιτικό κεκτημένο του Συνασπισμού, αλλά και να στοχοποιήσει με το χείριστο τρόπο μεμονωμένα στελέχη, με πρώτο το Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Ξαφνικά όλα όσα θεωρούσαμε αυτονόητα τα τελευταία 20; 30; χρόνια τέθηκαν υπο αμφισβήτηση. Ποια ήταν η αντίδρασή μας; Βγήκαμε στα κεραμμύδια. Προειδοποιούσαμε ότι παραβιάζονται οι ιδρυτικές συμφωνίες του Συνασπισμού. Διαφοροποιηθήκαμε δημόσια όπου πιστέυαμε ότι χρειάζεται. Ποιο το αποτέλεσμα; Ο κόσμος μας αντί να συσπειρωθεί, μας πίστεψε, απογοητεύτηκε και πήγε σπίτι του. Η πλειοψηφία χρησιμοποίησε τις παρεμβάσεις μας, για να μας καταγγείλει ότι αμφισβητούμε τις κομματικές αποφάσεις και να μας χρησιμοποιήσει ως αποδιοπομπαίους τράγους. Κρατηθήκαμε μακριά από τα «ακραία» κινήματα, την «κουμμουνιστική» Νεολαία, τον «αριστερίστικο» ΣΥΡΙΖΑ, μειώνοντας την παρέμβασή μας στον ελάχιστο. Ιδρύσαμε την ΑΡΣΗ ως χώρο διαλόγου και προώθησης των ιδεών μας και καταλήξαμε στη διάλυση της Συσπείρωσης Πανεπιστημιακών.
Ας πούμε, λοιπόν, ότι τώρα διασπάμε το Συνασπισμό. Ας πούμε ότι το νέο κόμμα δε σπάει κατευθείαν σε νέες αντιπαρατειθέμενες υπό-τάσεις, ότι συμφωνούμε στο τι θα λέμε, ότι με μαγικό τρόπο θα βρεθεί ένας αριθμός μελών ο οποίος θα σηκώσει το οργανωτικό και οικονομικό βάρος του εγχειρήματος. Ποιο το ώφελος, όταν έχουμε ξεχάσει να κάνουμε πολιτική; Όταν έχουμε εκχωρήσει σταδιακά κάθε πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης εκτός από το εσωκομματικό; Όταν η απέχθειά μας για τις παρεκκλίσεις από την κληρονομιά της Ανανεωτικής Αριστεράς μας έχει οδηγήσει στο σημείο να μη βλέπουμε κριτικά το ρόλο του κράτους, των θεσμών του, του ιδιωτικού τομέα, των ΜΜΕ;
Έχουμε μείνει ακόμα να φωνάζουμε για τα αυτονόητα. Εμ δεν είναι τόσο αυτονόητα, σύντροφοι και συντρόφισσες. Είναι πολιτικά διακυβεύματα. Ας βγάλουμε λύσεις, λοιπόν, μέσα από τις αναλύσεις μας κι ας βγούμε μπροστά να τις κάνουμε και πράξη. Μέσα στην Αριστερά για την κοινωνία.
Σωτήρης Δημητριάδης,
μέλος της Νεολαίας Συνασπισμού
9. Γ.Π., 07/12/09
Μέχρι πότε νομίζετε ότι η κοινωνία πρέπει να παραμείνει χωρίς χώρο που να εκφράζει τη φωνή της Δημοκρατικής Αριστεράς;
Αγαπητές και αγαπητοί,
Όντας από εκείνους τους ανένταχτους και ανώνυμους αριστερούς που στήριξαν την παρουσία του πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσωτερικού, της ΕΑΡ και ενός Συνασπισμού που πλέον δεν με εκπροσωπεί ουδόλως, ίσως να σας ενδιέφερε το γεγονός ότι μετά την ανάδειξη των ετερόκλητων "συνιστωσών" σε υπαγορευτές της πολιτικής του πάλαι ποτέ εκπροσώπου της ευρωπαϊκής δημοκρατικής αριστεράς, για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ψήφισα αυτόν το χώρο.
Φυσικά, οποιοσδήποτε από το ΚΚΕ ή από τις συνιστώσες θα αδιαφορούσε για τη στάση ενός που εύκολα θα τον κατέτασσε στις "χειραγωγημένες από το σύστημα μάζες". Εσείς ωστόσο, η Ανανεωτική Πτέρυγα, αν και ακούτε πίσω από αυτή τη στάση τη φωνή διαμαρτυρίας που και εσείς οι ίδιοι υψώνετε εντός του Συνασπισμού, μέχρι πότε θα πιστεύετε ότι οι δημοκρτατικοί αριστεροί θα υποστηρίζουν έστω και με πικρή ανέχεια έναν Συνασπισμό που πλέον έχει ακολουθήσει άλλη πορεία; Μέχρι πότε νομίζετε ότι η κοινωνία πρέπει να παραμείνει χωρίς χώρο που να εκφράζει τη φωνή της Δημοκρατικής Αριστεράς; Όσο και αν με λύπησε το γεγονός ότι δεν ψήφισα την κα Φιλίνη στην περιφέρειά μου, δυστυχώς η όλη πολιτική πρόταση του Συριζα και του Συνασπισμού πόρρω απείχε από το να εκπροσωπεύει τον κόσμο σας, και μάλλον και εσάς, αν και εσείς με τις ενέργειές σας είστε οι μόνοι αρμόδιοι να το επιβεβαιώσετε. Η ανοιχτή διαφωνία σας σας διαφοροποιεί μεν, σας τιμά και δεν κλονίζει την εμπιστοσύνη μου προς εσάς, αλλά η παραμονή σας υπό την ίδια σκέπη με σχήματα που φτάνουν ως και να υμνούν την λεγόμενη πολιτιστική επανάσταση δεν παύει να είναι μια σημαίνουσα πολιτική κίνηση, σεβαστή, πλην όμως απογοητευτική για τον κόσμο σας.
Όσο για εμένα, που παραμένω κατεπιλογήν ανώνυμος, με πλήρη συνείδησή μου δεν έστειλα υποστήριξη σε όσους περιέβαλλαν και την πολιτική σας αλλά και συχνά και εσάς τους ίδιους, με προσβολές και καταπατούσαν όλες τις κόκκινες γραμμές που έθετε ο κόσμος της ανανεωτικής αριστεράς, ο κόσμος σας.
Και όσο η Ε.ΑΡ. θα παραμένει μια ανάμνηση και οι φίλοι αντιπρόσωποί της θα υποσκελίζονται σε ένα συνονθίλευμα από ομάδες μιας επιθετικής αντιευρωπαϊκής αριστεράς, με λύπη μου θα κρατώ τις μέγιστες αποστάσεις από αυτήν την ετερόκλητη αλχημεία. Η λέξη "Συνασπισμός" δεν σημαίνει πλέον τίποτα για εμένα.
Με την εκτίμηση μου για την Ανανεωτική Πτέρυγα και όλους τους αρθρογράφους.
8. Λάμπρος Τσουκνίδας,07/12/09
Ξοδεύουμε χρόνο που δεν μας ανήκει
Στο Λονδίνο διαδηλώνουν για την κλιματική αλλαγή, στην Αθήνα για... (ας συγκρατηθώ). Και η Κουμουνδούρου (της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας) επιλέγει τα... κινήματα (ας ξανασυγκρατηθώ).
Χρειάζεται κάτι ακόμα για να συναισθανθούμε ότι στο ΣΥΝ μιλάμε άλλη γλώσσα και έχουμε, πρέπει να έχουμε, άλλες προτεραιότητες; Χρειάζεται κάτι παραπάνω για να συνειδητοποιήσουμε ότι τους συντρόφους που θα μείνουν πίσω (ποτέ δεν είναι εύκολες αυτές οι αποφάσεις) θα τους κερδίσουμε μόνο αρθρώνοντας λόγο για τα σημερινά προβλήματα; Θέλει πολύ για να συνειδητοποιήσουμε πως ο χρόνος και η φαιά ουσία που ξοδεύεται για να απαντήσουμε στα καθημερινά φάουλ (ξανασυγκρατούμαι και δεν κάνω χαρακτηρισμούς), είναι χρόνος κλεμμένος από τις επεξεργασίες που οφείλουμε να κάνουμε για να είμαστε μια πραγματική αριστερά, πραγματικά ανανεωτική;
ΥΓ Παρακολούθησα την ταινία "Home" (υπάρχει ολόκληρη, 93, στο http://www.youtube.com/homeproject) Δείχνει, με εντυπωσιακά όμορφο τρόπο, πως δημιουργήθηκε ο πλανήτης, πως και πόσο αλληλοεπηρεάζονται όλα τα είδη, πώς καταστρέφεται η Γη και ταυτόχρονα θέτει θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης. Και καταλήγει προτείνοντας πολιτικές -η ταινία θέλει να ευαισθητοποιήσει κατά το δυνατόν περισσότερους και επομένως δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες. Γιατί την αναφέρω; Επειδή παρακολουθώντας την και βλέποντας μετά την ειδησεογραφία για τα επεισόδια στην Αθήνα και διαβάζοντας τα δικά μας, "είδα" μια εικόνα: παιδάκια που παίζουν πόλεμο στην αμμουδιά την ώρα που έρχεται τσουνάμι... Αυτό θέλουμε να είμαστε;--
7. Κώστας, Ανδρέου, 06/12/09
Άμεση συγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς
Την γνώμη μου , την έχω γράψει με διάφορες ευκαιρίες, σ’ αυτό το σάιτ.
Η Α.Π. δεν έχει καμία «τύχη» στον ΣΥΝ ή στον ΣΥΡΙΖΑ πλέον. Δεν έχει κανέναν λόγο, προφανώς πειστικό, να παραμένει «άφωνη» στον στενό κορσέ του Νεομακαρθισμού που από την εποχή της Αριστερής Στροφής και του ΣΥΡΙΖΑ έχει επιβληθεί.
Η Αριστερή Στροφή στην πραγματικότητα διέσπασε την όποια ιδεολογική συνάφεια των τάσεων του ΣΥΝ. Αλλαξε το περιεχόμενο της ιδρυτικής συμφωνίας, κατήργησε τον Αριστερό Μεταρυθμιστικό χαρακτήρα του ΣΥΝ.
Οι κομμουνιστοαναφορικές δυνάμεις του ΣΥΝ, ξανάβαλαν στην ιδεολογική προμετωπίδα του ΣΥΝ την νοσταλγία της Λενινιστικής παράδοσης, ξαναβρήκαν στο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα και στις αντάρτικες ομάδες της Λατινικής Αμερικής τον τρόπο να ξαναγυρίσουν στην πρό του 89 διαψευθείσα από την κατάρευση του Υπαρκτού , ΚΚΕδικη εποχή τους.
Σ’αυτό το επίπεδο η Ανανεωτική Αριστερά δεν ήταν δυνατόν να παρακολουθήσει τις Οβιδιακές Μεταμορφώσεις των συντρόφων των άλλων τάσεων.
Είναι μάταιο από τότε και μετά να περιμένει αλλαγές που να αποκαθιστούν έστω ένα στοιχειώδες πλαίσιο διαλόγου. Η λενινιστική στρατηγική, δεν έχει περιθώρια για άλλα ενδεχόμενα. Είναι στρατιωτικού τύπου μονόδρομος. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε για να το ξαναδιαπιστώσουμε.
Τα 4 τελευταία χρόνια, μόνο υπαινιγμοί, κακοήθειες, «παρατηρήσεις» σαν σε κουτοπόνηρα ιδιοτελή παιδάκια ήταν η συγκομιδή της από την ηγεσία του ΣΥΝ και τους συμμάχους του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Για τον Μιχάλη , για τα στελέχη της ΑΠ και τις ύποπτες σχέσεις τους με τα ΜΜΕ, για τις λίστες των ευρωεκλογών;
Δεν έχει νομίζω έννοια η απαρίθμηση και η επενθύμισή τους.
Η ΑΠ κινδυνεύει με την συμπεριφορά της να επιβεβαιώσει τις εμπαθείς κατηγορίες που της έχουν απευθυνθεί.
Αίφνης σήμερα ανοίγω τυχαία την ΑΥΓΗ και πέφτω στην Μόνιμη Στήλη ΚΑΚΟΗΘΕΙΕΣ –τελείως συμπτωματικά το αναφέρω, επειδή όποια στήλη και να έπιανα δειγματοληπτικά κάτι ανάλογο θα διάβαζα-:
Η Ανανεωτική Πτέρυγα από την πλευρά της, απαιτεί τώρα σεβασμό στις αποφάσεις των κομματικών οργάνων.
Απεναντίας, μετά τις ευρωεκλογές έλεγε ότι τα περί σεβασμού στις αποφάσεις του Συνεδρίου είναι σχολαστικισμοί, και ότι οφείλουμε να αναδιαμορφώσουμε τη στρατηγική μας με ευέλικτες κωλοτούμπες.
Την πέταξα στην άκρη. Δεν διάβασα τίποτε άλλο και δεν σκέφτομαι να την ξαναδιαβάσω στο προσεχές διάστημα.
Τι στο διάολο κάνει εκεί μέσα η ΑΠ;
Γιατί ανέχεται από κάθε «καημένο» ημιμαθή, τέτοιες προσβολές;
Το ξέρετε καλλίτερα από μένα βέβαια, αλλά επιτρέψτε μου να σας το ξαναθυμίσω.
Ο κόσμος της ΑΠ, στρατεύτηκε στην Αριστερά πέραν των άλλων δευτερευόντων λόγων, μεταξύ των οποίων και η οικοδόμηση της «απελευθερωμένης κοινωνικής ουτοπίας», με όποιο όνομα και αν την θέλετε, και για την έκφραση και υπεράσπιση , της σημερινής του Αξιοπρέπειας και του δικαιώματός του να εκφράζει και να χαίρει του απόλυτου ΣΕΒΑΣΜΟΥ την ΓΝΩΜΗ του.
Την ΓΝΩΜΗ του δεν μπορεί κανένας σας και προφανώς κανείς από τους συμμάχους ή τους συντρόφους των άλλων συνιστωσών, να την κοροϊδεύει, να την λοιδορεί, να την φτύνει, να την πλασάρει πασπαλισμένη με «σταλινικούς υπαινιγμούς».
Κανείς.
Αυτή είναι η πεμπτουσία της ταυτότητάς τους και η ηγετική ομάδα της Πτέρυγας, δεν φτάνει να το ξέρει, αλλά οφείλει και να το δείχνει ότι το ξέρει και ανάλογα να την τιμάει.
Τι αλήθεια και για πόσο ακόμη σκέφτεται η ηγετική ομάδα, να κάνει;
Πιστεύει ότι θα αλλάξει ο ΣΥΝ. Θα γίνει ένα κόμμα που θα απεμπολήσει τα εθνικιστικά ή τριτοδιεθνιστικά προτάγματά της πλειοψηφούσας κνιτογενούς ή κομμουνιστοαναφορικής ομάδας του ΣΥΝ και θα ξαναβρεί τον χαμένο σεβασμό και τα μέλη της πτέρυγας θα νοιώθουν σε ζεστή συντροφική ατμόσφαιρα;
Δεν έχει καταλάβει ότι ποτέ δεν υπήρξε τέτοιος σεβασμός αλλά πάντα ήταν τακτικοί οι λόγοι που «δουλικά» εκφραζόταν ο σεβασμός, μέχρι ναρθεί η ώρα να πάρουν το κόμμα;
Δεν έχει καταλάβει ότι αύριο είναι η σειρά του Μαργαρίτη, του Κουβέλη, του Χ’’Σωκράτη να φάει τ’αυγά της Σώτης με την συνηγορία των συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ;
Δεν θέλω να συνεχίσω άλλο σ’αυτό το μοτίβο.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος. Είναι πλέον φανερό, ότι σε κάθε θέμα υπάρχει διαφορετική άποψη από την ηγεσία του ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ και σε κάθε διαφορετική άποψη υπάρχει μια τεράστια μηχανή που προσπαθεί με χίλιους τρόπους, πέρα από τον έλεγχο των μηχανισμών, να υποβαθμίσει, υποτιμήσει, υποσκάψει, απαξιώσει μέχρις βδελυγμίας, να παραπληροφορήσει , να φιμώσει εν τέλει την άποψη της ΑΠ;
Σε κάθε θέμα πρώτα πέφτουν μπροστά οι υπαινιγμοί, η χλεύη και η υποτίμηση και μετά οι πλειοψηφίες των μηχανισμών επιβάλουν τον Νεομακαρθισμό.
Ρίχτε μια ματιά στα μπλόγκ όπου οι «ΟΠΛΑ των σχολίων» παρεμβαίνουν με ιησουΐτικη επιμονή και αήθεια.
Έχει χαθεί για πάντα ο πλουραλισμός, ο διάλογος, οι κοινοί τόποι διαλόγου, τα κοινά παραδείγματα, η ιδεολογική περιοχή συνάφειας και συγγένειας.
Έχει χαθεί και έχει αντικατασταθεί από την αναμονή του μοιραίου λάθους που θα γίνει από δω ή από κει για να προκύψουν αποτελέσματα ηγεμονίας.
Έχει τελειώσει η σχέση. Τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο που στην ατμόσφαιρα μετράνε οι εν διαστάσει συμβιούντες, αν θα κάνουν συναινετικό διαζύγιο ή αν συμφέρει, να υποχρεωθεί ο άλλος σε εγκατάλειψη στέγης.
Δεν τιμάει κανέναν αυτή η κατάσταση. Δεν είναι ατμόσφαιρα μέσα στην οποία μπορεί να παραχθεί πολιτικός λόγος και πολιτική.
Για παράδειγμα ακόμη και αυτή η έρμη «προγραμματική αντιπολίτευση» για να γίνει σε οποιοδήποτε θέμα, πρέπει να περάσει από το βασανιστήριο, της ερμηνείας της προγραμματικής θέσης. Πιάσ’ το αυγό και κούρευτο, δηλαδή.
Με λίγα λόγια το ερώτημα είναι πλέον απλό.
Θα ασχοληθούμε με την πολιτική ή θα παρακολουθήσουμε το νέο θρίλερ, με τίτλο, πως οι παράγοντες των τάσεων μαγειρεύουν «Αλέξη Τσίπρα»;
Δεν αξίζει αυτή η υπόθεση. Αύριο κιόλας πρέπει η ΑΠ να προχωρήσει στην αυτονόμησή της, στην επανίδρυση της Ανανεωτικής Αριστεράς και την ταχεία επεξεργασία και εκφορά του διαφορετικού πολιτικού της λόγου, που έχει ανάγκη η χώρα ειδικά αυτή την περίοδο της γενικής κρίσης.
Δεν έχει κανείς δικαίωμα να αξιολογήσει κανένα άλλο θέμα ως σημαντικότερο.
Οσοι θέλουν να κάνουν την επανάσταση να αφεθούν ήσυχοι να το κάνουν. Εμείς που πιστεύουμε στον Ευρωπαϊκό και δημοκρατικό δρόμο των αριστερών μεταρρυθμίσεων, ας μη βρίσκουμε δικαιολογίες για να αποφύγουμε τις ευθύνες μας. Εκτός και στο βάθος-βάθος δεν πολυπιστεύουμε και ‘μείς σ’ αυτό τον δρόμο.
6. Γιώργος Παπασπυρόπουλος, 06/12/09
Πρωτοβουλίες τώρα!
Αγαπητοί σύντροφοι,
εκτός από τον διάλογο θα ήθελα να δω και περιφερειακές ή πανελλαδικές συσκέψεις της Ανανεωτικής Αριστεράς (όχι απαραίτητα στενά της Πτέρυγας) για να αναζητηθεί με συμμετοχή μια κατάληξη για το τι κάνουμε. Η συγκυρία είναι δύσκολη.
Εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης και της ανόδου της δεξιάς-ακροδεξιάς δυναμώνει παράλληλα και ο αριστερισμός στα κινήματα διαμαρτυρίας. Πάντα όταν η αριστερά είναι σε υποχώρηση, η ανυπομονησία για αντίσταση και αντίδραση στην εξουσία γεννά , ιδιαίτερα στην νεολαία, παρόμοιες τάσεις. Στην χώρα μας είναι και θα παραμείνουν ενισχυμένες λοιπόν οι αντικαπιταλιστικές και αντιεξουσιαστικές εκδοχές της κινηματικής αριστεράς.
Δεν πρέπει να χάσουμε την ανοιχτή γραμμή και τον διάλογο μαζί τους. Παράλληλα όμως δεν μπορούν αυτά τα κινήματα να στριμώξουν και ασφυκτικά την αυτόνομη πολιτική έκφραση της δημοκρατικής αριστεράς. Χρειάζεται λοιπόν σύνεση αλλά και ακραίος ρεαλισμός στα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε.
Η δική μου πρόταση:
1. Να αυτονομηθεί πολιτικά και οργανωτικά από τον Συνασπισμό η Ανανεωτική Πτέρυγα.
Πιστεύω ότι η στρατηγική "είμαστε έτοιμοι αλλά ας κάνουν οι άλλοι το πρώτο βήμα για να μην χρεωθούμε την διάσπαση" είναι λάθος. Γιατί δίνει αλλού την πρωτοβουλία κινήσεων και κάνει την ανανεωτική αριστερά απλό αντίλαλο ή και διαρκώς διαμαρτυρόμενο για πρωτοβουλίες άλλων. Ήδη για τον λόγο αυτόν έχουμε εγκαταλείψει τις προωθητικές πολιτικές μας επεξεργασίες για να φυλάμε τα ...οπίσθιά μας.
Η ανανεωτική αριστερά έχει αυξήσει την δύναμή της στην βάση του ΣΥΝ (βλ. εσωκομματικό δημοψήφισμα) και στους αριστερούς ψηφοφόρους (βλ. βουλευτικές). Επίσης διατηρεί διακριτό στίγμα και πολιτική απήχηση στην κοινωνία και έχει δεξαμενές υποστήριξης σε ανένταχτο αριστερό κόσμο. Της αξίζει λοιπόν αντί για την φθορά της διαρκώς μετέωρης συνύπαρξης, το ξεδίπλωμα των ιδεών και της πολιτικής της αυτόνομα στην κοινωνία. Άλλη αναβολή απλά θα σβήσει σιγά σιγά την συμμετοχή στον χώρο αυτό.
2. Να συμμετέχει επίσημα ως συνιστώσα στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο το μόρφωμα αυτό δεν έχει ακόμα παγιοποιηθεί σε πολιτικό κόμμα αντισυστημικού αριστερίστικου προσανατολισμού και τα ζητήματα είναι ακόμη ανοιχτά.
Η κίνηση αυτή προσφέρει πολλά πράγματα:
Πρώτον, δημιουργεί δυνατότητες ανατροπής της πορείας αριστερισμού στον ΣΥΡΙΖΑ με την εγγύηση της παρουσίας των ανανεωτικών, δίνει το δικαίωμα του βέτο σε διάφορες ενέργειες, όσο διατηρείται η συναίνεση στην κορυφή, και μπορεί να χρησιμεύσει στην (θετική) διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ προς τον σοσιαλιστικό και οικολογικό χώρο και την αποτροπή μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε αντικαπιταλιστικό-νεοσταλινικό κόμμα.
Δεύτερον, εισφέρει στο ταμείο του διακριτού "κόμματος της ανανεωτικής αριστεράς"/συνιστώσας, αναλογικά χρήματα που δικαιούται και καρπώνονται τώρα ομάδες των τριών ατόμων.
Τρίτον κρατά ανοιχτές πόρτες και διάλογο με τους άλλους συντρόφους μας και απαλύνουν τον πόνο από την διάλυση του εγχειρήματος του Συνασπισμού. Ο πολιτικός λόγος της ανανεωτικής αριστεράς έχει ανοιχτή γραμμή με την κοινωνία και η ισχύς του θα φανεί όταν παραμεριστούν οι οργανωτίστικες εντάσεις και συγχύσεις.
Τέλος, έχει η ΑΑ, όλες τις δυνατότητες αυτόνομης πολιτικής έκφρασης νομιμοποιημένες, όπως και των άλλων κομμάτων/συνιστωσών και όχι καταγγελλόμενες διαρκώς στα πλαίσια του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού του ΣΥΝ. Και οι βουλευτές της στον ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται να αποχωρήσουν από πουθενά!
Η παραμονή άλλωστε σαν συνιστώσα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει οποτεδήποτε χωρίς άλλα τραύματα.
Για τα παραπάνω χρειάζεται μπόλικος ρεαλισμός και γερό στομάχι. Νομίζω όμως ότι είναι προτιμότερα από μιαν αργή αυτοκτονία στην αγκαλιά του νεοσταλινισμού...
5. Θοδωρής Κανάκης, , 05/12/09
Πίκρα!
Πολλή πίκρα σύντροφοι στον διάλογο που έχετε ανοίξει...
Τόση πολλή, που θα σας παράγγελνα μερικούς "πικρούς" καφέδες, αν ήξερα πού να σας τους στείλω.
Σοβαρά τώρα:
Αναρωτιέμαι γιατί ενώ τόσα χρόνια (ιδιαίτερα τα 4 τελευταία) μπορούσατε να συμπορεύεστε με αυτούς τους "ΚΚΕέδες" του Αριστερού Ρεύματος, σε ένα κόμμα πολιτικής ενότητας και ιδεολογικής πολυφωνίας, τώρα δυσκολεύεστε να παραμείνετε σε έναν επίσης πολυφωνικό ΣΥΡΙΖΑ που επίσης συγκροτείται με όρους πολιτικής ενότητας, ο οποίος μάλιστα σας αποδίδει πλήρη πολιτικά δικαιώματα , έτσι ώστε να μπορείτε ισότιμα με όλους τους υπόλοιπους να προωθείτε τις απόψεις σας εντός του, ώστε να καταστούν πλειοψηφικό ρεύμα.
Προσωπικά, παρότι διαφωνώ με τις κύριες πολιτικές σας απόψεις, προτάσεις και πρακτικές, θα θεωρούσα θετική την παραμονή και την ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ σας στον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι για λόγους εκλογικούς -δεν έχω τέτοια άγχη- αλλά γιατί τη στιγμή που μιλάμε για άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, είναι δυνατόν να μην έχουμε στους κόλπους μας το παραδοσιακό τμήμα της ανανεωτικής αριστεράς;
Συντροφικά,
Θοδωρής Κανάκης
Μέλος ΤΕ ΣΥΡΙΖΑ Αλίμου
Μέλος Συντ. Γραμματείας Θεματικής Χρηματοπιστωτικού Τομέα
Μη ενταγμένος σε συνιστώσες
4. Γιάννης Κεμανίδης, 03/12/09
Για τις απολύτως προβλέψιμες εξελίξεις.
*Ως «παραιτηθείς» από ένα «αυθαιρέτως καταργηθέν» κόμμα.*
* *
Είναι ήδη γνωστό σε πολλούς συμπολίτες και, φυσικά, στους συντρόφους του
πολιτικού μου χώρου, ότι εδώ και πολλούς μήνες δεν μετέχω ενεργώς στα
κομματικά δρώμενα ιδίως του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Με το «πολικό αυτό εγχείρημα» είχα και εξακολουθώ να έχω διαφωνίες, που
αφορούν την πολιτική του φυσιογνωμία, τη δομή, την οργάνωση και τη
λειτουργία του. Ως μια πολιτική - εκλογική συμμαχία θα μπορούσε κανείς
να την αποδεχθεί. Ίσως, μάλιστα, να μπορούσε (υπό προϋποθέσεις), να
λειτουργήσει προωθητικά για την Αριστερά. Όμως, η υπό τον Α. Αλαβάνο
ηγεσία του ΣΥΝ δεν τη χειρίστηκε με αυτό τον τρόπο: Μετέφερε όλες τις
ουσιαστικές πολιτικές λειτουργίες του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ
και «δια διολισθήσεως» κατήργησε όλα τα όργανα του κόμματος. Από τις
Ν.Ε. , έως την Πολιτική Γραμματεία. Τις πολιτικές παρενέργειες αυτής της
«πρακτικής» τις είδαμε, όπως φυσικά και την τραγική πολιτική πορεία του
ιδίου: Όχι μόνον αποδείχθηκε «ιδανικός αυτόχειρας», αλλά έγινε και
«παιδοκτόνος» απέναντι στον Α. Τσίπρα, που ήταν προσωπική του επιλογή.
Ταυτόχρονα, επωμίστηκε το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης για αποδόμηση του
χώρου.
Το μεγάλο «θύμα» του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ ήταν η Ανανεωτική Αριστερά, ο
αριστερός μεταρρυθμισμός και ευρωπαϊσμός της.
Εις ότι με αφορά, δεν θεωρώ ότι έχω παραιτηθεί από το κόμμα μου. Απλώς,
κατήργησαν το κόμμα, στο οποίο είχα ενταχθεί από ιδρύσεώς του. (Είναι
χαρακτηριστικό ότι η Νομαρχιακή Επιτροπή Τρικάλων, της οποίας ήμουν
μέλος και πρώην γραμματέας, στην ουσία, έπαψε να συνεδριάζει εδώ και
μήνες και η λειτουργία της … μεταφέρθηκε στη - μη αιρετή από μέλη -
Επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ).
Όλα αυτά έγιναν με «κεντρικές» αποφάσεις και σχέδιο, που προώθησε η
πλειοψηφούσα ομάδα και προθύμως υλοποίησαν τα τοπικά στελέχη του
«Αριστερού Ρεύματος» και ο Γραμματέας.
Θεωρώ ότι πρέπει να τονίσω ιδιαιτέρως*: Αρκετοί από μας δεν
«παραιτηθήκαμε» ούτε «φύγαμε». Απλώς, είδαμε τον πολιτικό μας χώρο, το
κόμμα της Ανανεωτικής - Οικολογικής Αριστεράς, να υφίσταται μια, τόσον
αυθαίρετη, όσο και βίαιη «μετάλλαξη», που τον κατέστησε μη αναγνωρίσιμο
και μη αποδεκτό.*
Τέλος, θεωρώ απολύτως φυσικό, άνθρωποι που έχουν θητεύσει πάνω από
τριάντα χρόνια στην ενεργό πολιτική δράση, να παραμένουν τουλάχιστον
ενεργοί πολίτες.**
Το πολιτικό υποκείμενο που θα καλύπτει τις αρχές, τους προγραμματικούς
στόχους και τον τρόπο λειτουργίας της Δημοκρατικής - Ανανεωτικής
Αριστεράς, θα επανασυσταθεί. Μέχρι τότε εμείς θα μετέχουμε σε όλες τις
πολιτικές διεργασίες, σε όλα τα επίπεδα, που θα προωθούν τη μεγάλη
πολιτική και κοινωνική συμμαχία της Ανανεωτικής Αριστεράς, της
Σοσιαλδημοκρατίας και της Οικολογίας που έχουν ανάγκη ο τόπος και ο λαός
μας.
Σημ.: Το κείμενο γράφτηκε στις 18.10.2009 και δημοσιεύθηκε στον τοπικό
τύπο των Τρικάλων.
*Ως επίλογο, (ή πρόλογο), θα είχα να προσθέσω:*
• Οι απόψεις μου, (όχι μόνον δικές μου), επιβεβαιώθηκαν - δυστυχώς - για
το χώρο, (το «εγχείρημα» και τα πρόσωπα).
• Η ηθική, όχι μόνον η πολιτική, επιβάλλει αυτοί που επέλεξαν να είναι
μέλη άλλου κόμματος να αποχωρήσουν και να αφήσουν το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ σ’
αυτούς που τον επιλέγουν πολιτικά, δηλαδή στα μέλη της Ανανεωτικής
Πτέρυγας. Βέβαια, δεν είμαι αφελής να πιστεύω ότι θα έχουν τη
γενναιότητα και τιμιότητα να πράξουν κάτι τέτοιο. Θα επιδιώξουν τη
«σιγουριά»: Να πάρουν ως λάφυρο ένα κόμμα, (και τα περιουσιακά του
στοιχεία), που τις ιδρυτικές του αρχές και αξίες καταπάτησαν τόσο βάναυσα.
• Προσωπικώς «δεν κόπτωμαι» και πολύ. Ξέρω ότι ο Αλαβάνος, που κατηγορεί
άλλους ως «επαγγελματικά στελέχη» με διάθεση χλευασμού, υπήρξε ο πρώτος
«επαγγελματίας» της πολιτικής, (25 χρόνια ευρωβουλευτής, βουλευτής στην
εθνική Βουλή και πρόεδρος του ΣΥΝ). Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί σαν αυτόν.
• Τους παρακολουθώ, πλέον, ως θεατής με οίκτο!
Γιάννης Κεμανίδης, (πρώην Γραμματέα της Ν.Ε. Τρικάλων).
3. Φιλιώ Πολυμενάκου, 03/12/09
Ανοιχτό γράμμα στους Ανανεωτές συντρόφους μου
Τι άλλο περιμένουμε σύντροφοι; Διάβασα το κείμενο της ανοιχτής επιστολής στον Αλέκο Αλαβάνο του Ανδρέα Νεφελούδηη (χρόνια σου πολλά Ανδρέα και πάντα τέτοια) και ανάσανα.
Τι περιμένετε να αποφέρει πια ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελληνική κοινωνία και σε μας;
Για ποια Αριστερά αγωνιστήκαμε τόσα χρόνια, που ανεχόμαστε καρπαζιές από τον πιο απολίτικο πολιτικό, αχάριστο ως χαραχτήρα, αντιφατικό ως υβριστή των δημιουργημάτων του και οραματιστή της φαυλότητας;
Για πόσο ακόμη νομίζετε ότι θα μας έχετε κοντά σας να προσπαθούμε να δικαιολογούμε τη στάση σας;
Και επί τέλους είχαμε δώσει ένα ραντεβού για τις 5/10. Γιατί μας στήσατε στη γωνία και σφυράτε αδιάφορα;
Σύντροφοί μου δεν ασφυκτιάτε μέσα στά περιθώρια της κοντόθωρης και στενόχωρης πολιτικής σκέψης των επικαθήμενων επί της κεφαλής μας "συμμάχων": Δεν αισθάνεστε στριμωγμένοι ανάμεσα στη μιζέρια και τη στασιμότητα του πολιτικά αδιέξοδου και ξεπερασμένου λόγου που μας επιβάλλεται εκ των "συμμαχιών" να ακούμε και να αναμασάμε; και για ποιο σκοπό άραγε;
Δεν ανατριχιάζετε με τα καλέσματα για καταστροφικούς "αγώνες" και ανέχεστε να μπαίνει και η υπογραφή μας ως κόμμα; Επιμένετε να πιστεύετε ότι κάτι θα καταφέρουμε μέσα από τον ΣΥΝ: Αυτόν το ΣΥΝ που τον κατάντησαν ισότιμο και ισομελή εταίρο ανύπαρκτων για την κοινωνία προσώπων και ομάδων;
Κάνετε λάθος. μεγάλο λάθος από τα τραγικά λάθη, που μόνο στην Αριστερά γίνον ται ιστορικά και τη συρρικνώνουν...τη συρρικνώνουν...
Σύντροφοι μου θέλω κάτι να μου πείτε.
Και δεν θέλω να είναι "Φιλιώ κάνε υπομονή" ή "Φιλιώ κάνε ότι θες", όπως και εμείς.
2. Αντρέας Νεφελούδης, 03/12/09
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ
Το κείμενο αυτό απευθύνεται σε όλους και όλες τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που κάποτε περπατήσαμε μαζί ανεξάρτητα από «τάσεις», διασπάσεις και διαφοροποιήσεις, από το μετερίζι του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ και του ΡΗΓΑ, ή από το ανανεωτικό τμήμα του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, όλους και όλες που συνιδρύσαμε τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ για να δώσουμε μια άλλη πνοή στα όνειρα και τα οράματα της δικής μας κοινής πια αριστεράς, της αριστεράς της ανανέωσης.
Απευθύνομαι λοιπόν σε όλους και όλες εσάς που τόσα χρόνια παλέψαμε
για την αριστερά της δημιουργίας αλλά και της διεκδίκησης
για την αριστερά της μεταρρύθμισης αλλά και της ανατροπής
για την αριστερά της δημοκρατίας, των θεσμών και των κινημάτων, της σκέψης, του ανοιχτού μυαλού και της συμμετοχής
για την αριστερά της Ευρώπης, της αλληλεγγύης και των δημιουργικών αναζητήσεων.
Και σας ρωτώ τι σχέση με αυτή την αριστερά έχουν όλα όσα διαμεσολαβούν το τελευταίο διάστημα στο ΣΥΝ και στο εκλογικό του μόρφωμα τον ΣΥΡΙΖΑ.
Να απαριθμήσω μερικά πριν φτάσω στο τελευταίο, στο αποκορύφωμα:
1. Ο πανικός της πλειοψηφίας για τα δημοσκοπικά ευρήματα του 2008 και οι μεγαλοστομίες του Αλαβάνου και άλλων περί πλειοψηφίας της αριστεράς,
2. Οι αντιφάσεις και η ιδεολογική πενία της πλειοψηφίας με αποτέλεσμα την διαρκή απαξίωση του χώρου (πχ απλή αναλογική ως αίτημα από την μια και άρνηση οποιασδήποτε συζήτησης για συνεργασίες από την άλλη..)
3. Η ταύτιση με ότι το πιο σκοτεινό την περίοδο των Δεκεμβριανών του 2008 και ο τέλειος εξευτελισμός της αριστεράς μας από τους χειρισμούς της ηγεσίας.
4. Η κατάντια των Ευρωεκλογών όπου η σημαία του Ευρωπαϊκού προσανατολισμού αλώνεται από τον αντιευρωπαϊσμό της ΚΟΕ και η παραδοσιακή σχέση της ανανεωτικής αριστεράς με την Ευρώπη εξοστρακίζεται.
5. Η αδυναμία του ΣΥΝ να προσεγγίσει την πραγματικότητα, να ερμηνεύσει το αποτέλεσμα και να δώσει μια πειστική απάντηση.
6. Οι πανταχόθεν ανήθικες βολές εναντίον της ηθικής της αριστεράς μας, διάφορων τύπων από τον ΣΥΡΙΖΑ (πχ αθλιότητες Κοροβέση σε βάρος του σ. Λεωνίδα Κύρκου)
7. Τα ευτράπελα ΣΥΡΙΖαίων και μη περί των δηλώσεων υποταγής των στελεχών μας για να επιτραπεί να είναι υποψήφιοι, το θέατρο των 11 αρχηγών και άλλα τέτοια
Και τέλος το αποκορύφωμα, δεν έφταναν τα απόλυτα λάθη της παρουσίας μας το 2008 στις εκδηλώσεις για την δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια και η ταύτιση μας με ότι το αριστερίστικο, δεν έφτανε η άρνηση της ηγεσίας του ΣΥΝ σε οποιαδήποτε μαζική εκδήλωση ενάντια στην βία και την τρομοκρατία, «ήρθε να δέσει το γλυκό» με την συμμετοχή του ΣΥΝ στην παρακάτω ανακοίνωση – κάλεσμα για τις συγκεντρώσεις της επετείου για την δολοφονία του άτυχου μαθητή.
Δείτε ένα απόσπασμα:
«………Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου και τη μεγαλειώδη εξέγερση του Δεκέμβρη, όλες οι αιτίες που προκάλεσαν την τραγωδία και τον ξεσηκωμό, παραμένουν εδώ: κρίση, γιγάντωση της επισφάλειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, αστυνομοκρατία, στοχοποίηση της νεολαίας……...
………Ένα χρόνο μετά, θα βγούμε και πάλι στους δρόμους για να διαδηλώσουμε όχι μόνο για τον Αλέξη, αλλά και ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της λιτότητας της ανεργίας, των ιδιωτικοποιήσεων, του αντεργατικού προϋπολογισμού, της περιστολής των δημοκρατικών ελευθεριών, του ρατσισμού.
Ένα χρόνο μετά επιμένουμε: η εξέγερση ήταν, είναι, και θα παραμείνει δίκαιη!……….»
Και παρακάτω ακολουθεί ο κατάλογος όσων συνυπογράφουν και καλούν στην συγκέντρωση, απολαύστε τον Συνασπισμό ανάμεσα σε ότι υπάρχει στον χώρο του Ελληνικού αριστερισμού:
«………..ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΡΑΝ, ΔΕΑ, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Κοινή Δράση Αλληλεγγύης, Κόκκινο, Νεολαία Συνασπισμού ΟΚΔΕ, ΟΚΔΕ Σπάρτακος, ΣΕΚ, Συνασπισμός, Συντονιστικό Αντίστασης Μαθητικών Πρωτοβουλιών .»
Αναρωτιέμαι τι σχέση έχουμε εμείς με όλα αυτά και άλλα που έρχονται;
Τι σχέση έχουμε όλοι εμείς και οι πολιτικές παρακαταθήκες της ανανεωτικής αριστεράς με αυτό τον ανιστόρητο- αριστερίστικο –σκοτεινό γκρουπουσκουλισμό;
Για μένα αυτή η ιστορία με αυτά τα χαρακτηριστικά έχει τελειώσει, εξευτελίζει τα ιδανικά και τις αξίες πάνω στις οποίες στηριχτήκαμε όλοι μας.
Μήπως ήρθε ο καιρός να σκεφτούμε αλλιώς τα πράγματα;
Μήπως επιτέλους ήρθε ο καιρός να ακούσουμε θετικά τις προτάσεις του σ. Λεωνίδα;
Εγώ λέω ναι! Εσείς;
1. Κωστής Μπισκίνης(29/11/12)
Να μετακομίσουμε σε μια μονοκατοικία που θα την ξαναφτιάξουμε από την αρχή
Η Ανανεωτική Αριστερά, για όσους δεν υπήρξαμε ποτέ κομμουνιστές, αλλά και δε δεχθήκαμε τις οπορτουνιστικές πρακτικές της σοσιαλδημοκρατίας σε εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο, είναι το σπίτι μας. Ένα σπίτι που βρίσκεται αριστερά από -το όλο και περισσότερο κεντρώο- ΠΑΣΟΚ και δεξιά από το κόκκινο απολίθωμα του Περισσού.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με άποψη - στα της δεκαετίας του ‘80.- ο χώρος μας είχε ένα πολιτικό υποκείμενο που το εξέφραζε.
Στην πορεία, μας προέκυψε ο Ενιαίος Συνασπισμός. Η διάσπασή του, ως αυτονόητη εξέλιξη της ίδρυσής του, μας άφησε το Συνασπισμό των πρώην ΚΚΕ εσωτ, πρώην ΕΑΡ κλπ, σύν τα "υπολείμματα" του ΚΚΕ. Αυτή ήταν η πρώτη μετακίνηση του πολιτικού μας φορέα σε κομμουνιστικογεννή κατεύθυνση, σκέψη, δράση και συμπεριφορές! Και η πρώτη φορά που η Ανανεωτικές απόψεις γίνονταν περίπου μειοψηφία.
Η μονολιθική, αυτοκαταστροφική και «Μηδεια-κή» συμπεριφορά του ΚΚΕ να τρώει τα στελέχη του, οδήγησε πολλά ιστορικά στελέχη αυτού του χώρου στην «ανεργία». Παράλληλα η αδυναμία μας να διατυπώσουμε πολιτικό λόγο που να αγγίξει ευρύτερα στρώματα μας οδήγησε σε συρρίκνωση των εκλογικών μας ποσοστών. ΦΟΒΗΘΗΚΑΜΕ το πολιτικό μας τέλος. Τότε μας προέκυψε το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ουσιαστικά με τη συμμετοχή του στο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ έδωσε «δουλειά» στο «εκτός αγοράς πολιτικό προσωπικό του ΚΚΕ». Αυτή ήταν η δεύτερη μετακίνηση του πολιτικού μας φορέα, μέσω του οποίου εκφραζόμαστε και ζητάμε την ψήφο των Ελλήνων πολιτών, σε περαιτέρω κομμουνιστικοποίηση!
Έτσι από ιδιοκτήτες αυτού του «οικοπέδου φιλέτο» μεταξύ κεντρώου ΠΑΣΟΚ και βαθυκόκκινου ΚΚΕ, βρεθήκαμε συγκάτοικοι ενός αριστερό-γυρτου «πύργου της Πίζας», μιας πολυκατοικίας όπου είμαστε μειοψηφία και οι απόψεις μας ποτέ δεν έχουν αρκετή φωνή στη «συνέλευση».
Είναι τιμιότερο να αναγνωρίσουμε ότι δε μπορούμε να συνυπάρξουμε με τους κατά τα άλλα συμπαθέστατους «συγκατοίκους», και να μετακομίσουμε σε μια μονοκατοικία που θα την ξαναφτιάξουμε από την αρχή. Ελκυστική, λειτουργική και ΔΙΚΗ μας. Όπως τότε. Τότε που ΚΚΕεσωτ ή ΕΑΡ ήταν ο αριστερός –και όχι αριστερίστικος- πνεύμονας της Ελληνικής κοινωνίας. Τότε που το να είσαι Ρηγάς ήταν ΣΥΝ στο βιογραφικό σου για όποιον και αν το διάβαζε.
Κατανοώ ότι πολλά στελέχη που έχουν ακόμα και ηγετικό ρόλο στην τάση μας, πιθανότατα θα βρεθούν εκτός βουλής και σίγουρα κάτι τέτοιο, δεν είναι θετικό ούτε για τις ευκαιρίες που θα έχουμε να ακουγόμαστε ούτε βεβαίως για τους ίδιους. Δε θέλω να μπώ στη διαδικασία να σκεφθώ ότι αυτό το δεύτερο είναι κυρίαρχο και βαρύνει στις μέχρι τώρα αποφάσεις για μη αυτονόμηση της Ανανεωτικής αριστεράς και της μη ίδρυσης κομματικού φορέα που θα στεγάσει ανθρώπους με κοινή πολιτική άποψη.
Το να αναγνωρίζεις τα λάθη σου είναι το πρώτο βήμα για τη βελτίωσή σου. Το να μην προχωράς σε δράσεις προς τη σωστή κατεύθυνση είναι μυωπικό και σου αφαιρεί το δικαίωμα επίρριψης ευθυνών στους άλλους για τα βάσανα και τις κακοτυχίες σου.
Σας καλώ, τώρα που αποφασίζουν για το μέλλον μας χωρίς να μας υπολογίζουν, να τους επιβεβαιώσουμε ότι δεν τους χρειαζόμαστε ούτε εμείς. Τολμήστε!
Μπορεί παροδικά να χαρούν οι πράσινοι γείτονες καθώς και οι πρώην συγκάτοικοι στον πύργο της Πίζας (ή της Βαβέλ καλύτερα) αλλά οι αρχές μας θα ξαναγίνουν αέρας στα «πνευμονία» της κοινωνίας και αυτό δε συμψηφίζετε ούτε με 3 ούτε με 10 βουλευτικά έδρανα.
Εκτύπωση στις: 2024-04-23
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4120