Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Μητσοτακισμός, καραμανλισμός και τώρα (ζήτω ο) σαμαρισμός...

Γιώργος, Καρελιάς

Ελευθεροτυπία, 2009-12-05


Μετά τον «μητσοτακισμό» της δεκαετίας του 1980 και τον «καραμανλισμό» της δεκαετίας του 2000, η παράταξη της Δεξιάς κινείται σε έναν άλλον -ισμό, τον «σαμαρισμό». Τηρουμένων των αναλογιών, οι προσδοκίες είναι ίδιες: ο νέος αρχηγός να την οδηγήσει στην εξουσία, όπως ο Μητσοτάκης το 1989 και ο Καραμανλής το 2004. Βέβαια, οι τρεις περιπτώσεις δεν είναι απολύτως συγκρίσιμες, μολονότι και οι τρεις αρχηγοί εξελέγησαν ύστερα από βαριές εκλογικές ήττες.

Ποια είναι η διαφορά; Ο Μητσοτάκης εξελέγη το 1984 ως αντι-(Ανδρέας) Παπανδρέου, ενώ Καραμανλής και Σαμαράς περισσότερο για να αναδιοργανώσουν ένα πολλαπλώς ηττημένο και σπαρασσόμενο κόμμα. Ο πρώτος χρειάστηκε εφτά χρόνια για να το οδηγήσει στην εξουσία (2004).Ο Σαμαράς τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα και κάθε πρόβλεψη για την πορεία του είναι πολύ πρόωρη.

Καραμανλής και Σαμαράς έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: η εκλογή τους θεωρήθηκε «νίκη του καινούργιου» στο κόμμα της Δεξιάς, μολονότι ο μεν Καραμανλής προερχόταν από πολιτικό τζάκι, ο δε Σαμαράς δεν είναι καθόλου νέος, ούτε ηλικιακά ούτε στην κομματική επετηρίδα, αφού αναδείχτηκε στη δεκαετία του ’80 ως πολιτικό παιδί του Ευάγγελου Αβέρωφ. Εχουν, όμως, και μια διαφορά: ο μεν Καραμανλής κατέκτησε μια ευρύτερη αποδοχή λίγο πριν γίνει πρωθυπουργός, ενώ ο Σαμαράς φαίνεται ότι την απολαμβάνει από τις πρώτες κιόλας μέρες μετά την εκλογή του στην αρχηγική καρέκλα.

Και αυτό είναι το αξιοσημείωτο της σημερινής εκλογής. Πολιτικοί από αντίπαλους χώρους, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης της Αριστεράς και ο Απόστολος Κακλαμάνης του ΠΑΣΟΚ, εκφράστηκαν αμέσως με ενθουσιασμό για τον νέο αρχηγό. Πλήθος άρθρων σε εφημερίδες και περιοδικά -και δη από αριστερούς, με την ευρεία έννοια, αρθρογράφους- εκθειάζουν την εκλογή του. Διότι κατάφερε να «συντρίψει» τα τζάκια, την οικογενειοκρατία και τα συμφέροντα (ιδίως στα ΜΜΕ). Ολα αυτά -λένε- τα σάρωσε η «λαϊκή οργή». Είναι, όμως, τόσο απόλυτα τα πράγματα;

Εννοείται ότι τζάκι και εκπρόσωπος της οικογενειοκρατίας ήταν η Ντόρα Μπακογιάννη. Ομως, το ίδιο ακριβώς ήταν και ο Καραμανλής, αλλά οι πάσης φύσεως υμνητές του, πριν και μετά το 2004, δεν τον έβλεπαν έτσι. Αντίθετα, τον εμφάνισαν ως εξυγιαντή και Ροβεσπιέρο, που θα απάλλασσε την πολιτική ζωή από τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Μέσα σε πεντέμισι χρόνια όλα αυτά κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος.

Εννοείται, επίσης, ότι τα συμφέροντα υποστήριξαν την Ντόρα Μπακογιάννη. Αλλά όχι όλα τα συμφέροντα. Είχε τις άκρες του και ο Σαμαράς. Για να μην πούμε ότι στην προεκλογική περίοδο αυτά τα συμφέροντα -και στα ΜΜΕ- μοιράστηκαν, για ποικίλους λόγους.

Τέλος, όσον αφορά τη «λαϊκή οργή», που τα σάρωσε όλα αυτά, μήπως δεν ήταν και τόσο μεγάλη; Σύμφωνα με τα επίσημα αποτελέσματα, από τους 782.136 που ψήφισαν, οι 386.400 καταψήφισαν τα τζάκια και τα συμφέροντα και εκτίμησαν τον «πατριωτισμό» του Σαμαρά. Κατ’ αντιδιαστολήν, πρέπει να συμπεράνουμε ότι οι 306.625 ψηφοφόροι της Μπακογιάννη επιβράβευσαν τα τζάκια, τα συμφέροντα, τους μηχανισμούς και τον «ενδοτισμό» της;

Ως συνήθως, οι ψηφοφόροι έχουν πιο απλά -και απτά- κριτήρια. Οσοι έδωσαν τη νίκη στον Σαμαρά ήθελαν να τιμωρήσουν αυτούς που οδήγησαν το κόμμα τους στη συντριπτική ήττα της 4ης Οκτωβρίου. Και τιμώρησαν την Ντόρα, αφού σ’ αυτήν καταλόγισαν μεγαλύτερες ευθύνες για τα κυβερνητικά σκάνδαλα, για την προκήρυξη πρόωρων εκλογών κ.λπ. Το επιχείρημα Σαμαρά για «καπεταναίους της ήττας» έπιασε περισσότερο από τα αντίστοιχο της Ντόρας ότι εκείνη «δεν έφυγε ποτέ από το κόμμα» και «στήριξε τον Καραμανλή». Αν προσθέσουμε τον παραδοσιακό «αντιμητσοτακισμό» της «καραμανλικής» βάσης της Ν.Δ., η διαφορά των 80.000 ψήφων είναι απολύτως εξηγήσιμη.

Οπως και να έχει, ο Αντώνης Σαμαράς είναι πολύ ισχυρός αρχηγός. Τέτοιος -και ισχυρότερος- ήταν και ο Καραμανλής το 2000 και το 2004. Αλλά δεν ευτύχησε ως πρωθυπουργός. Οδήγησε σε κατάρρευση τη χώρα και το κόμμα του. Αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα προς αποφυγήν για τον Σαμαρά. Και για τους υμνητές του, για να είναι πιο συγκρατημένοι.

Οι «στροφές»

Ο Καραμανλής -υποτίθεται ότι- έστρεψε τη Ν.Δ. στον «μεσαίο» χώρο. Το επέβαλε η συγκυρία, αφού μόνον αν αντλούσε «μεσαίους» ψηφοφόρους, μπορούσε να εκτοπίσει το ΠΑΣΟΚ από την κυβερνητική εξουσία. Ο Σαμαράς -πάλι υποτίθεται- θα τη στρέψει προς τα δεξιά, αφού από εκεί (Καρατζαφέρης) έχει λαμβάνειν (σίγουρα) ψηφοφόρους. Το παιχνίδι το έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν και σε πολλές εκδόσεις. Ο παλιός Καραμανλής έκανε αμφίπλευρη διεύρυνση (προς ακροδεξιούς και κεντρώους). Ο Μητσοτάκης έφτασε ώς την κομμουνιστική Αριστερά, βάζοντας ώς και τον Μίκη στην κυβέρνησή του. Τα πρόσφατα είναι γνωστά. Να δούμε ώς πού θα φτάσει η «νέα» Δεξιά του Σαμαρά.

karelias@enet.gr

Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4138