Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Νέες επιλογές μπροστά στη δημοσιονομική κρίση

Κώστας, Κάρης

Κυριακάτικη Αυγή, 2009-12-13


Η ταλάντευση στα κυβερνητικά επιτελεία και οι διαφωνίες στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίζουν τις διεργασίες αυτών των ημερών για την προσαρμογή της δημοσιονομικής πολιτικής στις πιέσεις των ισχυρών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και των διεθνών τραπεζιτικών κέντρων.

Η κυβέρνηση, όπως δείχνουν τα δημόσια γνωστά γεγονότα, υποτίμησε την επίθεση και τις πιέσεις που θα δέχονταν. Τώρα είναι υποχρεωμένη να διαπραγματεύεται εκτάκτως με τις άλλες κυβερνήσεις και τα κέντρα που ανεβάζουν τους τόκους εξυπηρέτησης του υπέρογκου χρέους. Εκβιασμένη να υπόσχεται πρόσθετα μέτρα, πέραν εκείνων που είχε σχεδιάσει με τον προϋπολογισμό.

Η ανεύθυνη και όπως αποδείχθηκε απολύτως επικίνδυνη πολιτική της κυβέρνησης της Ν.Δ. να εκτινάξει το έλλειμμα δημιούργησε τετελεσμένα που δεν ξορκίζονται με μεγάλα λόγια. Τώρα “σφυρίζει αδιάφορα” ο κ. Σαμαράς και επικρίνει την κυβέρνηση για υποχωρήσεις στα... εθνικά θέματα, υπονοώντας ότι η δημοσιονομική κρίση είναι κατασκευασμένη, τεχνητή και όχι αληθινή!

Η χώρα, όπως και αν δούμε τα πράγματα, βρίσκεται σε κρίσιμη φάση. Υποχρεώνεται σε συνθήκες ύφεσης να μειώσει το έλλειμμα αποφασιστικά. Υποχρεώνεται γιατί οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ομάδες όλα αυτά τα χρόνια αντί να χρηματοδοτούν τους διορισμούς στο δημόσιο, τις όποιες αυξημένες παροχές και τις σπατάλες με αύξηση της φορολογίας των εχόντων, μεταθέτουν μέσω του δανεισμού τον λογαριασμό στα επόμενα χρόνια και κυρίως στην πιο άδικη φορολογία, την έμμεση. Ο μεγάλος δανεισμός, όμως, και κυρίως ο εξωτερικός εμπεριέχει μείζονες κινδύνους. Αυτούς ζούμε σήμερα.

Στο δημοσιονομικό πρόβλημα εκδηλώνονται όλες οι όψεις των ανισοτήτων του πελατειακού κράτους, οι ανισορροπίες που προκαλεί η μακροχρόνια πρόταξη της κατανάλωσης σε βάρος της επένδυσης, η αστάθεια στην οποία οδηγεί η ριζική αποβιομηχάνιση. Γι’ αυτό και ο τρόπος αντιμετώπισης των ελλειμμάτων - ή ορθότερα οι τρόποι - καθρεφτίζουν και τις συγκρουόμενες οικονομικές και πολιτικές στοχεύσεις. Το αν θα ενταχθούν όλα τα εισοδήματα σε ενιαία κλιμάκια φορολογίας είναι κρίσιμο κοινωνικό θέμα, καθώς οι σημερινές ρυθμίσεις με τις εξαιρέσεις τους προστατεύουν τα εισοδήματα από κεφάλαια. Η εγκατεστημένη παράδοση και η επεξεργασμένη τεχνογνωσία φοροδιαφυγής αγκαλιάζει ευρύτατα στρώματα - και έτσι νομιμοποιείται κοινωνικά - αλλά ωφελεί αναλογικά τα υψηλά πραγματικά εισοδήματα. Η εισφοροδιαφυγή από τις υποχρεώσεις προς τα ασφαλιστικά ταμεία φορτώνει στο σύνολο των φορολογουμένων τις επιχειρηματικές αποτυχίες ή την πολυτελέστερη διαβίωση ιδιοκτητών ή στελεχών.

Η σοβαρότητα της κατάστασης, η μεγάλη αποτυχία των πολιτικών που ακολουθήθηκαν απαιτεί αναθεώρηση επιλογών και πολιτικών και για τις δυνάμεις της αριστεράς. Η επικρατούσα τάση να στηρίζουν και τα αριστερά κόμματα το υπάρχον σύστημα δημοσιονομικής διαχείρισης και τα μεγάλα ελλείμματα δεν οδηγεί σε πολιτικές στήριξης των λαϊκών στρωμάτων, ούτε βεβαία συνιστά πολιτική πραγματικών αλλαγών.

Απέναντι στις υποδείξεις και επιλογές που οδηγούν να πληρώσουν περισσότερο και πάλι οι άνθρωποι της εργασίας και του πολιτισμού και οι οικογένειές τους υπάρχει η ανάγκη να ορθωθεί συγκροτημένη αντιπρόταση που να αφορά και τα έσοδα και τις δαπάνες. Η αντιμετώπιση των ελλειμμάτων με προοπτική υπέρ των πολλών δεν θα είναι άθροισμα επιμέρους διεκδικήσεων υπέρ των “προνομίων” που επιτρέπει, που αναγνωρίζει το σημερινό σύστημα δημοσιονομικής διαχείρισης. Μπορεί να εφαρμοστεί μόνον μέσα από μια ευρεία κοινωνική συνεννόηση και τη συγκρότηση συνασπισμού πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων.

Με οικονομικό ρεαλισμό, αλλά και κοινωνικό πνεύμα αλλαγής, ανακατανομής, νέας, πράσινης, ανάπτυξης: Πραγματική συμμετοχή των εισοδημάτων από κεφάλαια στη φορολογία, στήριξη της αναπτυξιακής προοπτικής και της απασχόλησης, μείωση της επιβάρυνσης της εργασίας μέσω της μείωσης της έμμεσης φορολογίας, αξιοποίηση των δαπανών του δημοσίου υπέρ των πολλών και του δημοσίου συμφέροντος, όχι υπέρ των ομάδων που προσκολλώνται και απομυζούν τις δημόσιες δαπάνες. Υπό αυτή την έννοια η μάχη κατά της διαφθοράς και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος είναι στρατηγικού ενδιαφέροντος από μια αριστερή σκοπιά.

Ένας τέτοιος αγώνας είναι διαρκείας, δεν κρίνεται σε ένα χρόνο. Η κυβέρνηση θα επιλέξει και θα κριθεί για τις τελικές της επιλογές. Έχει τη δυνατότητα να μην επιλέξει την επιπλέον επιβάρυνση των δυνάμεων της εργασίας αλλά να προτάξει - χωρίς να δέχεται τους εκβιασμούς - την κοινωνική συνεννόηση των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων της κοινωνίας, την προώθηση πραγματικών αλλαγών στη δημοσιονομική διαχείριση. Αν δεν θέλει απλώς να ολοκληρώσει το έργο που δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να υλοποιήσει ο ηττηθείς πρωθυπουργός.


Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4155