Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Ο μύθος της συναίνεσης

Ριχάρδος, Σωμερίτης

Το Βήμα της Κυριακής, 2010-01-17


Κάθε τόσο η λέξη «συναίνεση» κυριαρχεί στην ελληνική πολιτική ζωή. Δεν είναι λίγοι όσοι ζητάνε από τους πολιτικούς «να τα βρούνε για να πάει ο τόπος μπροστά». Πρέπει κάποτε να γίνει σαφές ότι αυτό είναι σκέτο παραμύθι χωρίς νόημα. Ισως μάλιστα και επικίνδυνο: δικαιώνει όσους ισχυρίζονται ότι «όλοι είναι ίδιοι» και ότι οι ιδεολογικές και άλλες διαφορές ανάμεσα στα κυριότερα κόμματα είναι προσχηματικές. Αυτό προσπαθούν να εδραιώσουν στην κοινή γνώμη οι ένθεν και ένθεν κάθε λογής ακραίοι. Ενοπλοι και μη.

Υπάρχουν βέβαια σε πολλές χώρες δυνατότητες συμμαχιών όμορων τάσεων και παρατάξεων με βάση ένα κοινό πρόγραμμα. Μερικές φορές αυτές οι συμμαχίες επιβάλλονται μάλιστα από την κοινοβουλευτική πραγματικότητα ή από τη δυναμική των προβλημάτων. Και έχουν επιτελέσει έργο. Θα ήταν δυνατό αυτό να συμβεί και εδώ. Το ονειρεύεται με πείσμα και προοδευτικό πατριωτισμό ο Λεωνίδας Κύρκος - είναι μόνο κρίμα που δεν το σκέφτηκε το 1974 όταν δημιουργήθηκαν οι παρατάξεις της Μεταπολίτευσης και η ανανεωτική Αριστερά δεν μπορούσε να απαλλαγεί από το σύνδρομο του τι θα πει ο τότε «μεγάλος αδελφός» και πήρε τον δρόμο μοναχή. Αν πάντως συνέβαινε αυτό έστω και σήμερα, θετικό θα ήταν για όλους και για το μέλλον της δημοκρατικής Αριστεράς. Είναι όμως δύσκολο να συμβεί. Οι καιροί είναι δύσκολοι και οι αριστεροί μονιάζουν για να μοιράσουν όχι για να περικόπτουν και να φορολογούν. Ταυτόχρονα, μεγάλα ή μικρά, τα «πολιτικά μαγαζιά» πάσχουν από το κάκιστο σύνδρομο του «κομματικού πατριωτισμού» που έχει χαντακώσει όλες τις ιδεολογίες. Είναι σπάνιες οι στιγμές που αυτό το σύνδρομο ξεπερνιέται όπως στη Γαλλία του ΄81 με τον Μιτεράν και μερικά χρόνια μετά, πάντοτε στη Γαλλία, με τον Λιονέλ Ζοσπέν και την με τόσο μεγάλο έργο «πληθυντική Αριστερά». Στην Ελλάδα αντίθετα, το πείραμα της αρχικά ομοσπονδιακής Ενωσης Κέντρου κατέληξε σε τραγωδία. Φυσικά, οι «μεγάλοι συνασπισμοί» Κεντροδεξιάς- Κεντροαριστεράς είναι ακόμη πιο απίθανοι εδώ, έστω και σε σχετικά ομαλές συνθήκες.

Δεν υπάρχει «πολιτισμός συναίνεσης» στη χώρα μας μήτε καν μέσα σε καθεμιά από τις παρατάξεις. Το βλέπουμε με το ΠαΣοΚ, το βλέπουμε με τη Νέα Δημοκρατία, το βλέπουμε και με τον ΣΥΝ-ΣΥΡ. Αλλά αυτό δεν πρέπει να αποκλείσει τον συνεχή διάλογο ανάμεσα σε όσους δεν θεωρούν τον πλαϊνό τους όργανο κάποιου Σατανά. Διάλογο γενικής μορφής ή για συγκεκριμένα προβλήματα. Ακόμη και για τα πιο λεπτά και δύσκολα.

Οποτε έγινε η απόπειρα αποδείχτηκε ότι άνθρωποι του κεντροδεξιού χώρου, άνθρωποι του ΠαΣοΚ και άνθρωποι του ΣΥΝ μπορούν να συμμερίζονται τα ίδια συμπεράσματα. Αρκεί φυσικά να μην το μαθαίνουν οι εσωκομματικοί τους αντίπαλοι...

Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4267