Η ημετέρα παιδεία
Γιώργος, Μπράμος
Αυγή, 2010-01-19
Όταν οι πολέμιοι του νομοσχεδίου για τους μετανάστες επιδιώκουν να αγνοήσουν ή να αποφύγουν το κεντρικό ερώτημα αυτής της υπόθεσης που συνδέεται με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, πετάνε τη μνημειώδη μπαρούφα για «τους μετέχοντες της ημετέρας (ελληνικής) παιδείας». Φαίνεται πως η συμμετοχή στην ελληνική παιδεία είναι απαραίτητη και αναγκαία προϋπόθεση για να αποκτήσει ένα παιδί που γεννήθηκε εδώ, που μεγάλωσε και πήγε σχολείο εδώ, την ελληνική ιθαγένεια.
Οι περισσότεροι απʼ όλους εμάς, που εξ αίματος και λόγω του θρυλικού ελληνικού DNA γεννηθήκαμε εδώ, μεγαλώσαμε εδώ και πήγαμε σχολείο εδώ, έχουμε γαλουχηθεί με τις αιώνιες αξίες της φυλής και του έθνους και έχουμε τη μοναδική και αγία τύχη να είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ, μας πέφτει λίγο δύσκολο να βάλουμε στους κόλπους μας εκείνους τους άλλους, που, πάντα -σύμφωνα με τις γιαγιάδες μας και την ιστορία που αυτές έγραψαν- έτρωγαν βελανίδια.
Ας αποτολμήσουμε όμως να επιβεβαιώσουμε εκείνη την «ημετέρα παιδεία»: τι μάθαμε και τι μαθαίνουν ακόμα τα παιδιά και τα εγγόνια μας στα σχολεία. Προσωπικά, ΔΕΝ ΕΜΑΘΑ ΤΙΠΟΤΑ για την Ελληνιστική και Ρωμαϊκή Εποχή, τον Μεσαίωνα, την Αναγέννηση, τη Γαλλική Επανάσταση, τον Διαφωτισμό, για όλες τις ανθρώπινες κατακτήσεις και περιπέτειες, δεν διδάχτηκα τον Γκαίτε, τον Ντοστογιέφκσι, τον Δάντη, δεν είχα ακούσει για το σινεμά, την μουσική, το θέατρο. Βγήκα από το χουντικό, είναι αλήθεια, σχολείο βαθιά αμόρφωτος κι αν δεν υπήρχε η αριστερά, ειδικότερα εκείνη η μικρή αριστερά, θα ήμουνα ακόμα μες τη σύγχυση, να μην μπορώ να ξεχωρίσω τον καημό για την πατρίδα και την ταυτότητα, από την υπεροψία και την κενότητα του περιούσιου έθνους, να μην μπορώ να παραδεχτώ πως η ιστορία του κάθε λαού έχει μαύρες τρύπες και δεν είναι «μεταμοντέρνοι» όλοι όσοι στοχάζονται πάνω σε τέτοια θέματα. Εκείνο το ζήτημα με την κ. Θάλεια Δραγώνα και το πώς κρίνεται από ορισμένους της δεξιάς (και της αριστεράς, βεβαίως - βεβαίως) είναι ενδεικτικό.
Η ελληνική παιδεία μπορεί σε άλλες, μακρινές εποχές να είχε ένα περιεχόμενο. Σήμερα, όμως δεν είναι παρά ένα αδειανό πουκάμισο, ανάξιο να θέτει όρους και προϋποθέσεις προς όσους θέλουν να αποκτήσουν ένα στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα, όπως είναι η ιθαγένεια. Η μεγαλύτερη και η πιο κρίσιμη προσφορά της σύγχρονης Ελλάδας προς τη «μακραίωνη» και «δοξασμένη» ιστορία της είναι να διδάσκει την ιστορία της ανθρωπότητας, χωρίς «εθνικές» καταγωγές και σκοπιμότητες. Και να υποδέχεται τους ξένους της όχι με τον καταναγκασμό της «ελληνικότητας», αλλά με την αποδοχή της διαφορετικότητας.
Ένα τραγούδι από την Γκάνα, μια παροιμία από το Αφγανιστάν, ένα παραμύθι από τη Σομαλία έχουν βάθος και βάρος στην ιστορία των ανθρώπων και εμπλουτίζουν και τον δικό μας τόπο, φθάνει να μπορούμε να τα ακούσουμε. Το ζητούμενο είναι η επικοινωνία ανάμεσα στις διαφορετικότητες των άλλων κι όχι οι απαιτήσεις της ελληνικής πολιτείας στην «ελληνομάθεια». Να αναρωτηθώ κάπως ιλαρά: Αν το κορίτσι από το Μπαλί διαγωνιστεί σε θέματα ελληνικής ιστορίας και γλώσσας με τις δημοφιλείς κυρίες της πρωινής και μεσημεριανής ζώνης της εγχώριας ιδιωτικής τηλεόρασης, είναι βέβαιο πως θα υστερήσει;
Το νομοσχέδιο για τους μετανάστες ασφαλώς καθυστέρησε και ευτυχώς που πάει για να γίνει νόμος. Το μόνο θέμα είναι αυτή η νομιμοποίηση να γίνει το συντομότερο. Πέραν αυτού, όλα τα υπόλοιπα είναι φωνασκίες Καρατζαφέρηδων και τούμπες Σαμαράδων.
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4271