Ο δράκος, το παλληλαράκι και το κορίτσι

Νίκος, Φωτίου

2010-01-27

Θα θυμάστε από τα παραμύθια της παιδικής μας ηλικίας τη “μάχη με τον δράκο”, όπου το “παλληκαράκι” στο τέλος νικάει και κερδίζει το κορίτσι της καρδιάς του.

Εκεί με παραπέμπει συνειρμικά το σύνθημα “Να αλλάξει σελίδα η Θεσσαλονίκη”.

Γιατί, όμως, –αντίθετα με το happy end των παραμυθιών- εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα στην πόλη μας νικάνε οι “δράκοι”;

Το πράγμα βοά. Καμμιά πολιτική δύναμη της δημοτικής αντιπολίτευσης δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ πραγματικά «για το κορίτσι». Η ζωή, δυστυχώς, δεν είναι παραμύθι. Τα κομματικώς χρισμένα «παλληκαράκια» χάνουν το ένα μετά το άλλο τη μάχη. Ο δράκος της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης νικάει κατά κράτος, το «κορίτσι» μένει στο ράφι.

Άραγε, θα αλλάξει κάτι το 2010; Θα προκύψει κάποιο «συλλογικό παλληκαράκι», που θα νικήσει επιτέλους τον κακό δράκο;

Διακρίνονται κάποια ψήγματα που επιτρέπουν συγκρατημένη αισιοδοξία:

Η κοινωνία των πολιτών της Θεσσαλονίκης τα τελευταία χρόνια έδειξε δείγματα αφύπνισης και τα κινήματα πόλης έδωσαν μάχες και κατέκτησαν κάποιες πρώτες μικρές νίκες.

Οι δημοτικές παρατάξεις της αντιπολίτευσης εξέδωσαν το προηγούμενο διάστημα μια σειρά κοινές ανακοινώσεις, που, στο σύνολό τους, συνιστούν μια πρώτη κοινή προγραμματική βάση.

Αρκετές φωνές στο ΠΑΣΟΚ μιλούν πλέον ανοιχτά για συνεργασία και ξανασκέφτονται τα κομματικά χρίσματα, που μόνο χασούρα φέρνουν. Ακόμα και ο Α. Σαμαράς της Ν.Δ. μίλησε για τον αναχρονισμό του χρίσματος.

Πολλοί ψηφοφόροι του ΚΚΕ δηλώνουν σε δημοσκοπήσεις ότι θα στήριζαν ένα συνεργατικό σχήμα.

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Α. Τσίπρας, μίλησε για “αναγκαία αλλαγή σελίδας στη Θεσσαλονίκη”.

Και, τέλος, ο “δράκος” είναι πολυτραυματίας λόγω κακοδιοίκησης, ανικανότητας, υπεξαιρέσεων και αυξημένου κοινωνικού μπουχτίσματος.

Ας σταθούμε λίγο περισσότερο στον ΣΥΝ.

Ωραία ακούγεται η αλλαγή σελίδας, αλλά πώς θα γίνει και με ποιους;

Ο Φ. Κουβέλης είπε ευθαρσώς τα αυτονόητα: Για την αλλαγή χρειάζονται και τα κινήματα της πόλης και οι ενεργοί πολίτες και ο ΣΥΝ και οι Οικολόγοι-Πράσινοι και το ΠΑΣΟΚ και η υποστήριξη πολιτών ακόμη και από τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας.

Αυτό άλλωστε καταδεικνύουν ευκρινώς και τα ψυχρά δεδομένα της πόλης (στις τελευταίες εκλογές η ΝΔ εξακολουθεί να πλειοψηφεί στον Δήμο Θεσσαλονίκης).

Αυτό λένε και τα ιστορικά δεδομένα. Ο Δήμος πέρασε στα χέρια της προοδευτικής πλειοψηφίας μόνο με συνεργασίες.

Υπάρχουν, βέβαια, και απόψεις στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ της πόλης, που μιλάνε για αδυναμία αλλαγής, επειδή τα κινήματα είναι ακόμα αδύναμα και οι πολίτες δεν είναι αρκούντως συνειδητοποιημένοι. Διατυπώνονται κι εκτιμήσεις που θεωρούν περίπου φυσιολογική την επαχθή 25χρονη κυριαρχία συντηρητικών δεξιών διοικήσεων, με το επιχείρημα (;) “βρε αδελφέ, δεν ήρθαν στην πόλη ακόμα οι μελανοχίτωνες και δεν άρχισαν τα πογκρόμ”. Αυτές οι απόψεις, που πλειοψηφούν εντός των κομματικών οργάνων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αλλά μειοψηφούν καταφανώς στην κοινωνία της πόλης (το 65% θέλει αλλαγή με συνεργασία της αντιπολίτευσης), θέτουν ως στόχο τη δημιουργία “αριστερών θυλάκων αντίστασης” και επικαλούνται την εμφάνιση ενός αριστερού Αγίου Πνεύματος (εν είδει ΣΥΡΙΖΑ) που θα επιφοιτήσει τους πολίτες έναν έναν καθιστώντας τους (σε προοπτική δευτέρας παρουσίας) ώριμους, συνειδητούς και αριστερούς συνάμα.

Ως τότε, τι κάνουμε;

Περιμένουμε τα κινήματα και τους θύλακες να ωριμάσουν “από τα κάτω” προσθέτοντας αριστερό λίπασμα;

Καταγγέλουμε κάθε διάλογο “από τα πάνω” ως συστημικό;

Τότε, όμως, γιατί την εκλογική τακτική του ΣΥΝ δεν την αποφασίζουν τα κινήματα “από τα κάτω” αλλά η Κεντρική Επιτροπή και (εσχάτως) η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ “από τα πάνω”;

Γιατί κάθε φορά εκφωνείται “από τα πάνω” το παράλογο στερεότυπο “στις 3 μεγάλες πόλεις το θέμα δεν είναι τοπικό αλλά πολιτικό” και, άρα, πάμε για κομματική καταγραφή των κουκιών μας; Λες και δεν είναι εξόχως πολιτικό να ανατραπεί η συντηρητική διοίκηση και να ανασάνει η πόλη!

Γιατί μπαίνουν “από τα πάνω” τριακόσιες πενηταεφτά προδιαγραφές για το σχήμα και τα πρόσωπα που θα ενώσουν και θα κερδίσουν, με αποτέλεσμα οι αναζητήσεις να εκτοπίζονται στον χώρο του αριστερού φαντασιακού υπερπέρατος και να μη γειώνονται στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης;

Το γιατί είναι προφανές: Για να κοσκινίζουμε αενάως, επειδή φοβόμαστε να ζυμώσουμε! Και φοβόμαστε να ζυμώσουμε, γιατί τρέμουμε μήπως χάσουμε τον “από τα πάνω” προς “τα κάτω” έλεγχο, όπως συνέβαινε μια ζωή στα πυραμιδικά κάθετα σχήματα της αριστεράς, κάποτε πανίσχυρα, σήμερα καρικατούρες. Στον βωμό της φοβίας μήπως μας κατηγορήσουν (ποιοι;) ότι συνεργαζόμαστε με τον ένα εταίρο του δικομματισμού (λέγε με και ΠΑΣΟΚ), εγκαταλείπουμε άπραγοι την πόλη στο έλεος της πιο βαθιάς συντήρησης.

Εκτιμώ, όμως, ότι αυτή τη φορά κάτι έχει αλλάξει. Η κοινωνία της πόλης, οι “από τα κάτω”, είναι αρκετά έτοιμη για την αλλαγή. Όποιος βρίσκει προφάσεις για να μη συμετάσχει στη συζήτηση για τη “μεγάλη συνεννόηση”, θα το πληρώσει πολύ ακριβά.

Ας βρούμε, λοιπόν, τα κότσια κι ας μπούμε μπροστά, όπως ταιριάζει στη ζωντανή και τολμηρή αριστερά, για μια δημόσια κι εκτεταμένη συζήτηση κι “απ’ τα κάτω” κι “απ’ τα πάνω” και οριζοντίως και καθέτως και με τα κινήματα και με τις συλλογικότητες και με τους πολιτικούς φορείς για μια προγραμματική συμφωνία νίκης με την κοινωνία της πόλης. Ποιον έχουμε να φοβηθούμε;

Το σύνθημα λέω να είναι: ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΠΑΝΤΟΥ. Γιατί το άλλο, φοβάμαι πως θα είναι: ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΝΤΟΥ, ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΟΥΘΕΝΑ.

Νίκος Φωτίου

Μέλος του ΣΥΝ, Α’ Θεσ/νίκης

Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4306