Ολική επαναφορά στο Νταβός
Κάκη, Μπαλλή
Κυριακάτικη Αυγή, 2010-01-31
Όταν πριν από σαράντα χρόνια ο Γερμανός οικονομολόγος και καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Γενεύης, Κλάους Σβαμπ, ίδρυε στο ελβετικό θέρετρο του Νταβός το «Φόρουμ των Ευρωπαίων μάνατζερ», είχε στο νου του μια κλειστή χαλαρή μάζωξη με στόχο τη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ επιχειρηματιών και την επεξεργασία νέων μεθόδων διοίκησης των επιχειρήσεων. Πολύ σύντομα όμως το Νταβός έγινε της μόδας και το επέλεγε κάθε Γενάρη η παγκόσμια οικονομική ελίτ για το ετήσιο ραντεβού της. Χιονισμένα σαλέ, αναμμένα τζάκια, σαμπάνιες και καναπεδάκια με χαβιάρι, καθώς και μια «εκλεκτή» επιλογή ομιλητών, τι άλλο ήθελε η ψυχή των τραπεζιτών και των κορυφαίων μάνατζερ; Επιπλέον, ο Σβαμπ άνοιξε τις πύλες του θερέτρου και στην πολιτική. Στην καθαρή ατμόσφαιρα του Νταβός, σε μια πλαγιά του -κατά Τόμας Μαν- «Μαγικού Βουνού» οι ανεπίσημες διπλωματικές επαφές ή οι διαπραγματεύσεις μεταξύ πολιτικής και οικονομίας γίνονταν πιο εύκολα -και εν τέλει πιο μυστικά- από αλλού. Στο -πλέον- Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ έμπαιναν οι βάσεις για συμφωνίες που τελικά υπογράφονταν πανηγυρικά αλλού.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 το Νταβός έγινε συνώνυμο με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, η ελίτ ταμπουρώθηκε, τα καλντερίμια του μικρού χωριού πλημμύριζαν κάθε Γενάρη από Ελβετούς στρατιώτες για την προστασία των υψηλών προσκεκλημένων και από διαδηλωτές που εξέφραζαν την οργή τους μέσα στο χιόνι. Και πάλι ο Σβαμπ άνοιξε το παιχνίδι, άρχισε να καλεί και οικονομολόγους-επικριτές της παγκοσμιοποίησης και της «ορθοδοξίας» των αχαλίνωτων αγορών, καλλιτέχνες και επώνυμους «φιλάνθρωπους» που αναζητούσαν στο περιθώριο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ οικονομική στήριξη για τους σκοπούς τους, από τον εμβολιασμό των παιδιών του Τρίτου Κόσμου μέχρι τη μείωση των χρεών των χωρών της υποσαχάριας Αφρικής.
Ειδικά πέρσι, καταμεσής της χειρότερης χρηματοπιστωτικής κρίσης από το μεσοπόλεμο, το Νταβός έμοιαζε με «σοσιαλιστική» συνάθροιση. Οι περισσότεροι τραπεζίτες δεν είχαν τολμήσει να εμφανιστούν -καθώς είχαν σε μεγάλο βαθμό πυροδοτήσει την κρίση- ενώ την παράσταση είχαν κλέψει οι υπέρμαχοι της ρύθμισης των αγορών. Φέτος, όμως, παρατηρήθηκε στο ελβετικό θέρετρο μια ολική επαναφορά. Οι τραπεζίτες ήταν πάλι εκεί και έδιναν τον τόνο, έστηναν τις γραμμές άμυνάς τους ενάντια σε κάθε είδους ρύθμιση. Το κλίμα, βέβαια, δεν θύμιζε τις λαμπρές -για τους μάνατζερ- μέρες των πρώτων χρόνων του 21ου αιώνα. Αντίθετα ήταν βαρύ. «Δε διάγουμε το έτος ένα μετά την κρίση, αλλά την τρίτη χρονιά της κρίσης», έλεγε ο διοικητής της Bundesbank, της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας, Αξελ Βέμπερ. Και το περιοδικό “Business Week”, κλασικό «όργανο» της παγκοσμιοποίησης, ανήγγελλε το θάνατο του «ανθρώπου του Νταβός». Η απάντηση του οικοδεσπότη έμοιαζε με άσκηση αισιοδοξίας: ο Κλάους Σβαμπ επέλεξε για μότο του φετινού Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ το τρίπτυχο «να ξανασκεφτούμε, να ξανασχεδιάσουμε, να ξαναδιαμορφώσουμε» για να «βελτιώσουμε την κατάσταση του κόσμου». Όμως ο ορισμός της βελτίωσης ήταν διαφορετικός για κάθε συμμετέχοντα.
Βελτίωση για τους τραπεζίτες είναι να διατηρήσουν την πλήρη ελευθερία κινήσεων, ώστε να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους- και εν ανάγκη να «κοινωνικοποιούν» τις ζημίες τους.
Βελτίωση για τους συμμετέχοντες πολιτικούς είναι να «διδαχθούν όλοι από την κρίση», όπως τόνισε ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, να επανακαθορίσουν το σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών- «με ένα νέο Bretton Woods»- και να φορολογήσουν τις χρηματιστηριακές συναλλαγές - υλοποιώντας κατά κάποιον τρόπο το λεγόμενο φόρο Tobin. Ο Σαρκοζί ευαγγελίστηκε έναν «ηθικό» καπιταλισμό, αλλά όσο μαχητική κι αν ήταν η ομιλία του δε… συντάραξε τα πλήθη.
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4324