Τρεις άξονες πολιτικής δράσης

Κώστας, Κάρης

Κυριακάτικη Αυγή, 2010-02-14

Τους φάγαμε τους μήνες με λόγια γύρω από τα ελλείμματα, για να φθάσουμε πια στην -προαναγγελθείσα- επιτροπεία των δημοσίων οικονομικών μας, υπό την απειλή της ασυγκράτητης διεθνούς τοκογλυφικής κερδοσκοπίας. Η κυβέρνηση, ανίκανη να αντιδράσει στον ορυμαγδό των πιέσεων, διαπραγματεύεται με τις ηγεσίες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών ό,τι δεν διαπραγματεύεται μέσα στη χώρα: τα μέτρα της οικονομικής της πολιτικής.

Αντί διαδικασιών ανοιχτού, διαφανούς κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου στη χώρα, διαπραγματεύεται τα μέτρα μυστικά με τα διεθνή οικονομικά κέντρα, λες και αυτοί θα πληρώσουν! Και τα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας, αντί να σπεύδουν εγκαίρως προς μια λελογισμένη στήριξη, ανέχονται τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, προφανώς γιατί θεωρούν ότι δεν τους αφορά. Και όταν η κρίση αρχίζει να τους αφορά, επιμένουν ότι εκείνοι είναι ικανότεροι να κυβερνήσουν την Ελλάδα...

Όσο κανείς δεν μπορεί να κρύψει τα παραπάνω -όπως και τις ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή-, άλλο τόσο είναι προφανής ο εξαιρετικά επείγων βραχυπρόθεσμος στόχος της κυβέρνησης να μειώσει τα επιτόκια δανεισμού του ελληνικού Δημοσίου τους επόμενους μήνες. Ο στόχος είναι ορθός -και από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων-, γιατί τα υπέρογκα επιτόκια του περασμένου μήνα θα τα πληρώνουμε όλοι εμείς (τουλάχιστον) επι πέντε χρόνια. Από εδώ και πέρα όμως έχουμε μεγάλα προβλήματα:

Πρώτον, σε αντάλλαγμα, η κυβέρνηση υποθηκεύει τη μεσοπρόθεσμη οικονομική πολιτική, τις δυνατότητες άσκησης κοινωνικής -και όχι πελατειακής- πολιτικής. Ή, τουλάχιστον, δεν είναι σε θέση να δώσει καμιά εγγύηση για το μέλλον.

Δεύτερον, τα υπέρογκα επιτόκια δεν θα τα πληρώσουμε όλοι το ίδιο: Όποιος φοροδιαφεύγει πληρώνει μόνον μέσω των έμμεσων φόρων (αν τους αποδίδει και αυτούς). Η φοροδιαφυγή, αλλά και οι νόμιμες φοροαπαλλαγές, ακυρώνουν τον στοιχειώδη αναλογικό χαρακτήρα στον επιμερισμό των βαρών και εκ συστήματος οδηγούν στην επιπλέον επιβάρυνση όσων ήδη πληρώνουν.

Τα προβλήματα αυτά δεν θα τα λύσουμε με το σύνθημα της κατάργησης του Συμφώνου Σταθερότητας, όπως προτείνει η ομάδα Αλαβάνου (στην οποία μετέχουν και τα κεντρικά πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ) είτε με τον στόχο του μπλοκαρίσματος των μέτρων που πρότεινε η ηγεσία του ΣΥΝ. Αυτές οι πολιτικές δεν λύνουν ούτε το βραχυπρόθεσμο πρόβλημα δανεισμού ούτε δίνουν απάντηση στις μεσοπρόθεσμες ανάγκες αλλαγών και ανακατανομών. Όταν δεν μιλάμε για τα δύσκολα, για την ανάγκη να πληρώσουν όσοι σήμερα δεν πληρώνουν όσο τους αναλογεί, δεν υπάρχει φως.

Όταν δεν επικρίνουμε το πώς κατανέμονται σήμερα οι δαπάνες, αλλά ψάχνουμε τρόπους για να διατηρηθούν οι σημερινές ισορροπίες γύρω από το κράτος, δεν προτείνουμε άλλη διαχείριση, ανεχόμαστε τη σημερινή. Οι δυνάμεις της εργασίας δεν μπορούν να αναπτύξουν κοινούς αγώνες ανακατανομής μαζί με τις δυνάμεις και τους ωφελημένους της φοροδιαφυγής, της κρατικής-κομματικής “πελατείας” . Λογικότερη, παραγωγικότερη επιλογή είναι να οργανωθούν η απάντηση και οι αγώνες γύρω από τρεις κατευθύνσεις :

Δίκαιη κατανομή των βαρών. Βάρη θα υπάρξουν, θέλουμε δεν θέλουμε. Κεντρικό ζήτημα είναι πώς θα κατανεμηθούν ανάμεσα στην αμοιβή της εργασίας και στα εισοδήματα από κεφάλαια. Θα υπάρξει δυναμική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής; Θα αντιμετωπιστούν οι κοινωνικές επιπτώσεις από τη διόγκωση της ανεργίας; Πόσο θα φορτωθούν υποχρεώσεις οι επόμενες γενιές;

Εγγυήσεις για το πού θα πάνε τα χρήματα μετά. Θα ενισχυθούν οι δραστηριότητες κοινωνικού κράτους ή θα σπαταληθούν και πάλι σε πελατειακές εξυπηρετήσεις ημετέρων; Ποιοι νέοι εσωτερικοί κοινωνικοί έλεγχοι θα καθιερωθούν στη διαχείριση του Δημοσίου; Πόσες θα είναι οι δημόσιες επενδύσεις;

Η αναπτυξιακή στροφή πώς θα προετοιμαστεί και προς ποιες κατευθύνσεις θα προσανατολιστεί; Οι επικρίσεις που διατυπώνονται για τα δημοσιονομικά μέτρα ορθά εντοπίζουν τον κίνδυνο της μακροχρόνιας ύφεσης. Όμως η απάντηση δεν μπορεί να είναι η συντήρηση παραγωγικών και διαχειστικών προτύπων που στηρίζονται στη φθηνή εργασία, την εργασία χαμηλής παραγωγικότητας και την ραγδαία φθορά του περιβάλλοντος.

Με πολιτικές γύρω από αυτές τις κατευθύνσεις μπορούν να οργανωθούν κοινωνικές συμμαχίες, ενωτικές, αποτελεσματικές. Πολιτικές διέξοδοι από τις ακραίες εντάσεις που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει. Έτσι μπορούν να αναπτυχθούν πρωτοβουλίες και δράσεις σε συνεργασία με ευρωπαικές δυνάμεις για να τονιστεί η επείγουσα ανάγκη πολιτικής ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η κοινή πολιτική ευθύνη για τις συνθήκες της ζωής όλων των Ευρωπαίων. Καθώς με τη δημοσιονομική κρίση καταρρέει ένα μοντέλο πολιτικής και διαχείρισης, καθώς στήνεται χορός δισεκατομμυρίων και δοκιμάζεται η νεοφιλελεύθερη νοοτροπία στα όργανα της Ευρ. Ένωσης, πρώτη προτεραιότητα είναι η διαμόρφωση εναλλακτικών πολιτικών, η χάραξη νέας, δίκαιης πορείας για τη χώρα.

Δίκαιη κατανομή βαρών, εγγυήσεις για το μέλλον, ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον. Αυτές είναι οι κατευθύνσεις μιας σύγχρονης, αποτελεσματικής, ενωτικής αριστερής αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης.

Εκτύπωση στις: 2024-04-27
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4361