Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Έκτακτη ολική επαναφορά

Γεράσιμος, Γεωργάτος

Αυγή, 2010-03-18


Αποτελεί περίπου κανόνα ότι σε εποχές κρίσης, όπου το παλιό κλυδωνίζεται και το καινούριο δεν έχει ακόμα αναδυθεί, μορφοποιηθεί και συνειδητοποιηθεί, άτομα και κοινωνικές ομάδες αναζητούν καταφύγιο σε ότι τους είναι γνωστό και οικείο από το παρελθόν, αναζητώντας ασφάλεια μέσα σε ένα ασταθές και μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το φοβικό - αμυντικό σύνδρομο μεγάλου μέρους του πληθυσμού απέναντι στο μεταναστευτικό ρεύμα.

Ο κανόνας επιβεβαιώθηκε στο ακέραιο στην πρόσφατη σύνοδο της ΚΠΕ του ΣΥΝ, (13, 14/3/10), για τις θέσεις του 6ου και έκτακτου συνεδρίου, όπου η συζήτηση προσέλαβε και χαρακτηριστικά σεμιναρίου Μαρξισμού – Λενινισμού, κρίνοντας από τη συχνότητα των παραπομπών στους θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού και του εφαρμοσμένου κομμουνισμού και την εκτενή αναφορά του ενός των εισηγητών στο έργο του Βλαντιμήρ Ίλιτς Ουλιάνωφ, «Ιμπεριαλισμός, Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού».

Στα δύο κείμενα που κατατέθηκαν από αντίστοιχες πλευρές της πλειοψηφίας εγγράφεται και αντανακλάται σχεδόν όλο το παρωχημένο αριστερό συνταγολόγιο. Στο ένα, το μικρότερο, με τρόπο πιο καθαρό και άμεσο, ενώ στο μεγαλύτερο, με αρκετές μετατοπίσεις και μεταμορφισμούς, απαιτώντας γι` αυτό προσεκτικότερη ανάγνωση και εξαιρώντας έξι σελίδες με δέκα συζητήσιμα σημεία για την οικονομική κρίση που μοιάζουν ξένο σώμα στο σύνολο των πενήντα δύο σελίδων.

Η θεωρία των σταδίων και του τελικού στόχου της αταξικής κοινωνίας και του σοσιαλιστικού παράδεισου έχει εδώ μετεγγραφεί ως «πρώτος, δεύτερος και τρίτος ορίζοντας» διεκδικήσεων και επάλληλων καθηκόντων που θα καταλήξουν σε «μια κοινωνία χωρίς κρίσεις»!

Το κλασσικό και αδιέξοδο δίπολο «Επανάσταση ή Μεταρρύθμιση» επανέρχεται, με την επανάσταση να έχει μετεγγραφεί ως «Ανατροπή» και τη μεταρρύθμιση να απορρίπτεται μαζί με τον κεϋνσιανισμό ως ανεπαρκής, αποσπασματική και επιμέρους στρατηγική μπροστά στην ανάγκη συνολικής ανατροπής του συστήματος, η υπέρβαση του οποίου με κάποιο μαγικό τρόπο θα αντιμετωπίσει επιτυχώς και τη σοβούσα οικολογική κρίση!

Η πρωτοπορία της εργατικής τάξης έχει υποκατασταθεί αδιαφοροποίητα από την πρωτοκαθεδρία των κινημάτων όπου χωρούν όλες οι κοινωνικές κατηγορίες και τάξεις και στα οποία «απευθύνονται πρωτίστως οι προτάσεις της Αριστεράς», ωσάν η κοινωνία να συγκροτείται μόνο από κινήματα!

Επιστρέφοντας στην ανδρεοπαπανδρεϊκή δεκαετία του 80 επαναφέρει την επικίνδυνη αντίληψη της αντίθεσης Βορρά – Νότου εντός Ε.Ε και αιτώντας αναθεώρηση της ΚΑΠ με «ριζική ανακατανομή πόρων υπέρ των μεσογειακών προϊόντων», παραπέμπει στα περίφημα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ), αδιαφορώντας για τα αγροτικά προϊόντα και τους πληθυσμούς των εκτός Ε.Ε φτωχών χωρών σε συνθήκες ανοιχτών αγορών! Ευτυχώς, έχει παραληφθεί η αντίθεση Μητρόπολης – Περιφέρειας.

Το κλασικό ερώτημα «Επανάσταση σε μια ή σε περισσότερες ταυτόχρονα χώρες» το πληρώνει η Ευρωπαϊκή Ένωση από την οποία το ένα κείμενο προτείνει ευθέως αποχώρηση ενώ το άλλο συνολική ανατροπή και «από τα κάτω» επανίδρυση! Ίσως είναι και η πιο εμφανής, αλλά άνευ ουσίας διαφορά τους. Και στα δύο απουσιάζουν παντελώς οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και η ανάγκη πολιτικής παρέμβασης και μεταρρύθμισής τους στην κατεύθυνση της πολιτικής ολοκλήρωσης.

Ως προς το πολιτικό τοπίο και την πολιτική συμμαχιών εκτιμάται ότι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ θα διασπαστούν, οι Οικολόγοι – Πράσινοι θα εξαναγκαστούν να συμμαχήσουν με την Αριστερά και μαζί με την πέρα του ΣΥΡΙΖΑ ριζοσπαστική αριστερά (βλ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής οικολογίας (;) … «συγκροτείται ένα ριζοσπαστικό κοινωνικό ρεύμα με προοπτική να γίνει πλειοψηφικό»! Πρόκειται για αποθέωση του υποκειμενισμού και του αριστερισμού σε συνδυασμό με τη φαντασίωση του τριτοπολικού κυβερνητισμού, τη στιγμή που κερδισμένος από την κρίση διαφαίνεται προσώρας δυστυχώς ο ΛΑΟΣ.

Χαρακτηριστικότερη παρελθοντική αγκύλωση αποτελούν οι προτάσεις για το κόμμα. Πέρα από την υλοποίηση των αποφάσεων της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης που μεταφράζεται σε ΣΥΡΙΖΑ παντού (δηλαδή ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ πουθενά) και την πολύπαθη Αριστερή Προγραμματική Αντιπολίτευση που συνοδεύεται από τα επίθετα «μαχητική» και «συνολική» για να είναι αντισυστημική, παρατίθεται όλο το γνωστό ρεπερτόριο συκοφαντίας και λαϊκισμού για τις τάσεις, την εκπροσώπηση στα ΜΜΕ και την πολυγλωσσία, αλλά και για υπαρκτές λειτουργικές αδυναμίες, ως να μη φέρει καμιά ευθύνη επ` αυτού η ισχυρότατη πλειοψηφία και η γραμμή της προσαρμογής και της διάχυσης στον ΣΥΡΙΖΑ. Αμιγώς πολιτικά προβλήματα επιχειρείται να αντιμετωπιστούν με κομμουνιστικής νοοτροπίας οργανωτικά μέτρα. Ο κώδικας δεοντολογίας, οι ρυθμίσεις, τα φίλτρα και οι έλεγχοι που προτείνονται παραπέμπουν ευθέως στον ασφυκτικό δημοκρατικό συγκεντρωτισμό προτάσσοντας ως αδήριτη ανάγκη την αποτελεσματικότητα σε σχέση με τη δημοκρατία και την ελευθερία. Και αν ισχύει ότι το κόμμα αποτελεί τη μικρογραφία της επιθυμητής κοινωνίας, τότε τα συμπεράσματα είναι άκρως ανησυχητικά.

Και εδώ αναδεικνύεται ένα συνολικότερο ζήτημα. Τα δύο κείμενα της πλειοψηφίας προτάσσοντας το ζήτημα του σοσιαλισμού και αδιαφορώντας για τους θεσμούς, θέτουν σε δεύτερη μοίρα το ζήτημα της δημοκρατίας. Είναι όμως αυτή που περιστέλλεται διαρκώς και κινδυνεύει από έναν νεοφιλελευθερισμό του οποίου η διατήρηση της κυριαρχίας απαιτεί αύξοντα αυταρχισμό. Συνεπώς η δημοκρατία, είτε με είτε χωρίς σοσιαλισμό, πρέπει να αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα και αυτοσκοπό για την Αριστερά, αλλιώς το πεδίο εκχωρείται στον αντίπαλο. Εξάλλου, μπορεί ο Λένιν να κατέδειξε ότι ο Ιμπεριαλισμός αποτελεί το ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού, όμως η ιστορία και η πραγματικότητα απέδειξαν, μέσω Κίνας, ότι ανώτατο στάδιο του Κομμουνισμού είναι ο Νεοφιλελευθερισμός, όπερ η ήττα σε κάθε περίπτωση της δημοκρατίας.

Απέναντι στα δύο παρελθοντικής κοπής και αδιέξοδης προοπτικής κείμενα της πλειοψηφίας έχει κατατεθεί ένα τρίτο που αναζωογονεί την πολιτική ατζέντα και την οπτική της Αριστεράς για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο και μπορεί να συνοψιστεί στο τετράπτυχο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός, Ευρωπαϊκός Προσανατολισμός, Περιβαλλοντική Προτεραιότητα, Μεταρρυθμιστική Στρατηγική. Κυρίως όμως, με τις προσεγγίσεις και τις προτάσεις που καταθέτει, καλύπτει το πραγματικό πολιτικό κενό που αφήνει το ΠΑΣΟΚ μετατοπιζόμενο δεξιότερα εν μέσω κρίσης. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα για την αναγέννηση και την απογείωση της Αριστεράς και όχι στην ολική επαναφορά της εκεί από όπου προσπάθησε να απαγκιστρωθεί. Εκεί ο χώρος παραμένει κατειλημμένος, περιχαρακωμένος, περιορισμένος και αγκυλωμένος.

Γεράσιμος Γεωργάτος

Μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ


Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4448