Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Οι μύθοι της Επανάστασης

Βασίλης, Κρεμμυδάς

Τα Νέα, 2010-03-30


Τι είναι άραγε ψέμα; είναι μόνο να παρουσιάζεις κάτι αντίστροφα, να κάνεις το άσπρο μαύρο; δεν είναι άραγε ψέμα και να αποκρύπτεις κάτι που γνωρίζεις ότι συνέβη; Σε μια αφήγηση με πολλά γεγονότα, αν αποκρύψεις μερικά, δεν στρεβλώνεις την πραγματικότητα; δεν κάνεις τελικά μια ψεύτικη αφήγηση; Θα πουν βέβαια πολλοί ότι όσα αποκρύπτονται είναι επουσιώδη και γι΄ αυτό δεν πρέπει ή δεν χρειάζεται να τα λέμε.

Με αυτή τη συλλογιστική στην Ιστορία τα πράγματα, το ψέμα, σε όλες του τις μορφές και με όποια ονομασία τού δώσουμε, είναι και σοβαρό και επικίνδυνο. Η κοινωνία που δεν γνωρίζει την αλήθεια για την Ιστορία της είναι μια ημιμαθής κοινωνία· στην πραγματικότητα, είναι μια κοινωνία που δεν μπορεί να αναλύσει και να αντιληφθεί τη σημερινή κατάσταση. Σε σημείο που όσοι δεν έχουν αντίρρηση να χρησιμοποιείται ως ερμηνευτικό εργαλείο από τον ιστορικό η συνωμοτική αντίληψη για την Ιστορία, να καταλήγουν σε εντελώς λανθασμένα συμπεράσματα.

Δεν ασπάζομαι αυτή την προσέγγιση- είναι γνωστό- και πιστεύω πως τα πράγματα είναι λιγότερο απλοϊκά· είναι, αντίθετα, περίπλοκα και υπακούουν σε ιδεολογικούς όρους, με στόχο την επιτυχία της ιδεολογικοποίησης της Ιστορίας προς μία κατεύθυνση, αυτή που δεν έχει σχέση με την αλήθεια. Εξυπακούεται φυσικά πως όταν λέω ότι δεν έχει σχέση με την αλήθεια, εννοώ την αλήθεια που έχει αναδειχθεί από την επιστημονική έρευνα.

Τα πορίσματα της έρευνας αυτής, στέρεα πια ύστερα από σαράντα χρόνων επίμονες προσπάθειες των ιστορικών, δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτηση· και έχουν αποκαλύψει ότι πολλές από τις τρέχουσες- και επιβεβλημένες- ιστορικές γνώσεις είναι είτε ψέματα, ιστορικοί μύθοι δηλαδή, είτε στρεβλώσεις είτε αποκρύψεις που εμποδίζουν τη συνολική αντίληψη για το παρελθόν της κοινωνίας όπου ζούμε, όπου κάποιοι ζουν κάθε φορά.

Η αναφορά σε τέτοιες γνώσεις, αντίθετες με τις πραγματικές, με τις επιστημονικά τεκμηριωμένες, θα συγκροτούσε έναν πολύ μακρύ κατάλογο και θα απαιτούσε πολλές σελίδες. Λίγες όμως επιλεγμένες στρεβλώσεις της ιστορικής γνώσης μας, σε λόγο διαμαρτυρίας, θα ήταν ενδεικτικές και χρήσιμες. Ας πούμε: έως πότε θα μαθαίνουμε, έως πότε δηλαδή θα συνιστά την κοινή αντίληψη ότι ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος ήταν ο δαίμονας, ακόμη και ο καταστροφέας της Επανάστασης του 1821, αυτός που «πούλησε» την ελευθερία των Ελλήνων στους ξένους; όταν η επιστημονική έρευνα έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για την πιο σημαντική πολιτική προσωπικότητα του Αγώνα και με μεγάλη προσφορά σε αυτόν;

Έως πότε θα μαθαίνουμε ότι ο Εμφύλιος πόλεμος είναι κάτι σαν το DΝΑ των Ελλήνων, συλλήβδην και αθρόως, ότι δηλαδή εμείς οι Έλληνες όταν κάνουμε κάτι καλό, μετά τσακωνόμαστε μεταξύ μας και το χαλάμε; χωρίς να κάνουμε τον κόπο να κοιτάξουμε όλες τις επαναστάσεις στον κόσμο και να διαπιστώσουμε ότι δεν υπήρξε ούτε μία που να μη γέννησε εμφύλιο πόλεμο; και χωρίς κάποιος να μας πει ότι κάθε επανάσταση παράγει εξουσία και ότι για τη διαχείριση αυτής της εξουσίας γίνονται οι εμφύλιοι πόλεμοι;

Έως πότε θα μαθαίνουμε ότι για κάθε κακοδαιμονία μας υπεύθυνος είναι ένας και μοναδικός, οι ξένοι, χωρίς να κοιτάζουμε τις σχέσεις που έχουν διαμορφωθεί στο εσωτερικό της δικής μας κοινωνίας, ή ποιος προκάλεσε την τέτοια ή αλλιώτικη επέμβαση ξένων και, ακόμη ακόμη, μήπως και κάποια ξένη «επέμβαση» έκανε και κάποιο καλό;

Και έως πότε, τέλος πάντων, θα μαθαίνουμε πως όταν άρχισε η Επανάσταση, οι μεγαλέμποροι και μεγαλοεφοπλιστές της Ύδρας, των Σπετσών κ.λπ. «άνοιξαν τις στέρνες με τα χρυσά νομίσματα» και τα πρόσφεραν στον αγώνα για την ελευθερία, χωρίς να μας λένε συγχρόνως πού βρέθηκαν αυτά τα χρυσά νομίσματα και ότι μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους αποζημιώθηκαν; όταν μάλιστα κάποια ιστοριογραφία μας διδάσκει ότι οι πλούσιοι με την πίεση του «λαού» εξαναγκάστηκαν να συμμετάσχουν στην Επανάσταση;

Αράδιασα ελάχιστα δείγματα μέσω αυτών των ερωτήσεων, δείγματα με γενικό χαρακτήρα χωρίς να κάνω λόγο για εκείνους τους κλασικούς μύθους του κρυφού σχολειού και της Αγίας Λαύρας και να αναγκαστώ να εξειδικεύσω σχετικά με την παραγωγή και τον παραγωγό των ιστορικών μύθων.

Είπα ότι οι ερωτήσεις μου είναι ρητορικές· γιατί όχι μόνο η αφεντιά μου αλλά πολλοί ξέρουμε έως πότε θα παραποιείται η Ιστορία, έως πότε θα πατάμε σε στρεβλές βάσεις γνώσεων για το παρελθόν της κοινωνίας μας. Η παραποίηση της Ιστορίας αρχίζει και τελειώνει με τα σχολικά βιβλία. Όλες οι βάσεις των γνώσεων τίθενται στις σχολικές ηλικίες· κατόπιν είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν για πολλούς λόγους. Και πολλές φορές έχουμε πει ότι η εκπαίδευση είναι ο πανίσχυρος ιδεολογικός μηχανισμός στα χέρια των πολιτικών εξουσιών. Οι κυβερνήσεις λοιπόν, αντί να απασχολούνται με ζητήματα όπως το ηλεκτρονικό βιβλίο, ας κοιτάξουν πρώτα τι θα λέει μέσα· ηλεκτρονικό ή όχι, κρίθινο, σταρένιο ή δερμάτινο, αυτό που προέχει είναι τι θα μαθαίνουμε από αυτό το βιβλίο.

Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4483