Νατζαφί, όπως Κούνεβα

Κώστας, Κάρης

Κυριακάτικη Αυγή, 2010-04-04

Ο τραγικός χαμός του 15χρονου Χαμιντουλάχ Νατζαφί, ο βαρύς τραυματισμός της αδελφής του Φρεστάν από την τρομοκρατική ενέργεια στην Πατησίων θα ενεργοποιήσει τα ανθρώπινα και δημοκρατικά ανακλαστικά μας; Η πρόκληση ευθύνης και πράξης δεν αφορά μόνον το κράτος, αλλά και τις δυνάμεις της αριστεράς.

ΤΡΙΑ ΜΕΓΑΛΑ διαρκή εγκλήματα συναντήθηκαν για να χαθεί η ζωή του παιδιού. Ο πόλεμος που ξεριζώνει στο Αφγανιστάν, η τρομοκρατία στον τόπο μας, αλλά και η άρνηση του ελληνικού κράτους να χορηγεί άσυλο και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης στους Αφγανούς πρόσφυγες. Μπορεί η τύχη να έφερε τα βήματα των παιδιών στον τόπο της θυσίας, αλλά πόσο τυχαία είναι η συνάντηση των τριών διαρκών εγκλημάτων; Όσο ανεχόμαστε και τα τρία εγκλήματα ανεχόμαστε και τον χαμό των αθώων. Κι αν για τον πόλεμο μας μετράνε λίγο, μας πέφτει λόγος για το τί κάνει η χώρα μας με τους πρόσφυγες - θύματα του πολέμου. Όπως γνωστοποίησε το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες η οικογένεια του Μοχάμεντ Νατζάφι, διευθυντή σχολείου στο Αφγανιστάν, με βάση τον νόμο δικαιούνταν πρόσβαση στο άσυλο, στέγη, τροφή και σχολείο για τα παιδιά... Κατέληξε με κρατική ευθύνη «χωρίς χαρτιά» και αναγκάστηκε να ψάχνει στα σκουπίδια για την επιβίωσή της, όχι γιατί δεν ήθελε άσυλο ή δεν το δικαιούνταν, αλλά γιατί η πολιτεία, με τις πρακτικές της, δεν επέτρεψε κάτι διαφορετικό. Κι ακόμη έχουμε χρέος να συγκρατήσουμε το φόρο αίματος της τρομοκρατίας. Οι δράστες ποιοί είναι δε γνωρίζουμε. Ξέρουμε ότι κρύβονται, νιώθοντας την απόλυτη κοινωνική καταδίκη. Η τρομοκρατία, οι δολοφονίες, η στρατηγική της έντασης, η κλιμάκωση της πολιτικής βίας, αξιοποιώντας τη δύναμη του αίματος και τους μηχανισμούς του θεάματος, φοβίζουν και τρομοκρατούν τον λαϊκό κόσμο, υπονομεύουν και δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Διαιρούν τον λαό, αντιστρατεύονται τη στρατηγική των δημοκρατικών μαζικών ενωτικών πολιτικών αγώνων και επιδιώκουν την ακύρωση των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων. Πάντα, μα πάντα, δίνουν την πρωτοβουλία των κινήσεων στις δυνάμεις της εξουσίας και όχι της αριστεράς.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για ένα πολύ ισχυρό πλευροκόπημα της ευρύτερης αριστεράς και ειδικότερα του κομμουνιστικού κινήματος - ανανεωτικού και μη. Πλευροκόπημα συστηματικό και μεθοδευμένο - μόνον “φυσικό φαινόμενο” δεν είναι - εδώ και 40 χρόνια, καθόλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Το πλευροκόπημα είναι διπλό: Με την προβολή των ιδεολογικών θέσεων των τρομοκρατικών οργανώσεων από τα κυρίαρχα ΜΜΕ ενισχύεται στην κοινωνία η εικόνα “συνενοχής” γενικά των αριστερών ιδεών για τις πράξεις πολιτικής βίας γενικώς. Συγχρόνως, σε τμήματα, ομάδες της κοινωνικής αριστεράς και σε πολίτες, ειδικά νέους, που βρίσκονται στη φάση της διαμόρφωσης της αντικαπιταλιστικής συνείδησης καλλιεργείται η αρνητική στάση και η αμφισβήτηση της οργανωμένης μαζικής πολιτικής δράσης, υπέρ της μεμονωμένης “ηρωϊκής” βίαιης δράσης ατόμων ή μικροομάδων.

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ να προσφέρει η αποσιώπηση του δραματικού γεγονότος, που ίσως προκαλεί ο φόβος της συμπαράταξης με την αστυνομία; Πού είναι ο ορυμαγδός ανακοινώσεων, που εκδίδονται για διάφορα μικρότερης βαρύτητας θέματα από τις διάφορες αυτοαποκαλούμενες επαναστατικές οργανώσεις; Πού είναι οι ανακοινώσεις των οργανώσεων νεολαίας της αριστεράς; Πού είναι οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ; Ας μας απασχολήσουν τα αιτία αυτής της αδράνειας. Ορθώς ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσαν ανακοινώσεις καταδίκης. Αλλά γιατί και στις δύο ανακοινώσεις δεν χαρακτηρίζεται η τοποθέτηση της βόμβας τρομοκρατική ενέργεια, αλλά χαρακτηρίζεται “βομβιστική”; Υπάρχει κάποιος λόγος αποφυγής της αλήθειας, λόγος που μας διαφεύγει; Πέραν των ανακοινώσεων, πάντως, οι δυνάμεις της αριστεράς θα κριθούν με το πώς θα αντιμετωπίσουν το δράμα της οικογένειας του 15χρονου Αφγανόπουλου και την τρομοκρατική ενέργεια που το προκάλεσε.

ΜΕΤΡΟ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ της αξιοπιστίας της δράσης τους θα είναι η ευρεία, δυναμική, ορθή κινητοποίηση για την Κούνεβα. Η θυσία του 15χρονου Νατζαφί ας γίνει αφετηρία δημοκρατικών αγώνων, ανάστασης δημοκρατικών αξιών. Πρώτο βήμα, η διεκδίκηση της μακροχρόνιας κρατικής στήριξης στην οικογένεια. Επόμενο, η άσκηση πίεσης για τη στοιχειώδη δημοκρατική υποχρέωση του κράτους: να παρέχεται ταχύτατα άσυλο και οικονομική στήριξη στους συνανθρώπους μας από το Αφγανιστάν.

Αλλά μπορούμε να ξεχνούμε ότι και στην περίπτωση της αφγανικής οικογένειας υπάρχουν δράστες; Η επιμονή, η πίεση προς την κυβέρνηση και την αστυνομία να εντοπιστούν και να τιμωρηθούν οι δράστες πρέπει να είναι συνεχής. Και να αλληλοτροφοδοτείται με τον επίμονο αγώνα της απομόνωσης και αποδυνάμωσης της τρομοκρατίας.

Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4493