Πώς θα αµβλύνουµε την ύφεση

Υπόθεση όλης της κοινωνίας η στροφή στις επενδύσεις

Ελίζα, Παπαδάκη

Τα Νέα, 2010-05-05

Δεκάδες χιλιάδες εργαζόµενοι απεργούν και διαδηλώνουν σήµερα, πολλοί µικροί επιχειρηµατίες κλείνουν τα µαγαζιά τους. Οσοι δεν κατεβαίνουν στους δρόµους κάθονται ανήσυχοι και λογαριάζουν πώς θα τα φέρουν βόλτα. Απώλειες εισοδήµατος σαν αυτές που επιβάλλονται τώρα στο Δηµόσιο και στις συντάξεις, από 10% και πάνω για να ξεπεράσουν και το 30% στους πιο υψηλά αµειβόµενους, χωρίς προοπτική µάλιστα να αναπληρωθούν αργότερα, ουδέπο τε είχαµε στην Ελλάδα µετά τον πόλεµο. Για να θυµηθούµε Ατα παλαιότερα, όταν σε συνθήκες κρίσης των εξωτερικών πληρωµών της χώρας, που δεν βρί σκαµε και τότε να δανειστούµε, εφαρµόστηκε το σταθεροποιητικό πρόγραµµα 1986-87 µε βοήθεια (δάνειο) από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, οι µισθοί έχασαν το 13% της αγοραστικής τους δύναµης εκείνη τη διετία, οι συντάξεις το 10%. Αλλά ώς το 1990 την είχαν ανακτήσει, την ξαναέχασαν, µε κρίση πάλι, το 1991-93, από το 1994 όµως αυξάνονταν σταθερά: τα τελευταία επτά χρόνια µε ετήσιο ρυθµό µεταξύ 0,9% και 4,3% οι πραγµατικές (αποπληθωρισµένες) µέσες αποδοχές του συνόλου των µισθωτών, σύµφωνα µε τις εκτιµήσεις στην τελευταία ετήσια έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος: 18% αθροιστικά την περίοδο 2002-2009, ποσοστό που µεταφράζεται σε αύξηση 2,4% κατά µέσο όρο τον χρόνο. Θα πάει τώρα άραγε επτά - οκτώ χρόνια πίσω η αγοραστική δύναµη των µισθών στον δηµόσιο τοµέα, πιο πολύ;

Γυρίζοντας µια γενιά στο παρελθόν, όταν πρωτοδοκιµάστηκε να µειωθούν οι µισθοί πάνω από 10%, θα δούµε ότι ήµασταν όλοι αρκετά φτωχότεροι τότε, αλλά και άλλες διαφορές.

Μία είναι βασική: η βαθιά ύφεση που πολλοί αναµέναµε το 1986, θεωρώντας ότι η διά νόµου δραστική περικοπή όλων των µισθών θα περιόριζε ανάλογα τη ζήτηση, δεν ήρθε. Ηταν η «πολυσθένεια» των εισοδηµάτων, όπως την είχε ονοµάσει ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς τότε, το γεγονός δηλαδή ότι οι περισσότεροι µισθωτοί είχαν εισόδηµα και από άλλη δρα στηριότητα, αγροτική στο χωριό, ενοικιαζό µενα δωµάτια σε τουριστική περιοχή, ή ό,τι άλλο, που επέτρεψε να αντισταθµιστεί η µε γάλη απώλεια του µισθού από άλλες πηγές... Από την τωρινή ύφεση όµως καµία παραοικονοµία δεν φαίνεται ικανή να µας γλιτώσει: η δηµοσιονοµική πολιτική είναι τώρα πολύ πιο περιοριστική (µεγάλη αύξηση φόρων, µείω ση επενδύσεων – το δηµόσιο έλλειµµα στο τέλος του σταθεροποιητικού προγράµµατος 1986-87 παρέµενε ακόµα 13,5% του ΑΕΠ, καθώς η πολιτική που εφαρµόστηκε το µείωσε µόλις 2,5 µονάδες, κατά τους υπολογισµούς του Γ. Σπράου). Και, προπάντων, έχει αποσαθρωθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας, λίγες µονάδες αντεπεξέρχονται στον διεθνή ανταγωνισµό, ακόµα λιγότερες είναι οι νέες παραγωγικές επενδύσεις που αυξάνουν τις εξαγωγές και τις εγχώριες πωλήσεις, το εισόδηµα και την απασχόληση.

Χειρότερη έτσι από τις περικοπές στους µισθούς των εργαζοµένων στον δηµόσιο τοµέα και στις συντάξεις διαγράφεται η προοπτική στον ιδιωτικό τοµέα, µε µια µείωση του ΑΕΠ 4% φέτος, και άλλο 2,6% το 2011, όπως την προβλέπουν οι συντάκτες του προγράµµατος Ε.Ε. - ΔΝΤ το οποίο αναγκαζόµαστε να εφαρµόσουµε. Ούτε τέτοια ύφεση ξαναείδαµε µετά τον πόλεµο. Εκ των προτέ ρων, τις επιπτώσεις στους αυτοαπασχολού µενους, επιχειρηµατίες και µισθωτούς δεν µπορούµε να τις µετρήσουµε, αν επαληθευ θούν όµως οι προβλέψεις ή αν τα πράγµατα πάνε ακόµα πιο άσχηµα, µεγάλοι αριθµοί θα έρθουν να προστεθούν στους ανέργους και στους φτωχούς.

Πώς θα µπορούσαµε να διαψεύσουµε προοπτικές τόσο ζοφερές; Η «ανάπτυξη» είναι στα χείλη όλων, αλλά δεν αρκεί να εκφωνούµε ένα αφηρηµένο σύνθηµα. Ούτε βοηθούν οι αδιάκοπες επικρίσεις για πλήθος µέ τρων που µπορούσαν τάχα να είχαν προχωρήσει αυτούς τους µήνες, αλλά ολιγώρησαν οι υπεύθυνοι. Διότι καθυστερήσεις, ή και λάθη, αναµ φίβολα διαπράττονται. Η «ανάπτυξη» δεν εξα σφαλίζεται όµως από έναν, τρεις, πέντε, είκο σι επιστηµονικά καταρτισµένους σχεδιαστές και τεχνοκράτες, έστω τους λαµπρότερους, ούτε από έναν, τρεις, πέντε πολιτικούς, έστω και τους πιο εµπνευσµένους. Είναι υπόθεση οµά δων και συλλογικοτήτων, στις επιχειρήσεις, στη διοίκηση, σε πόλεις, χωριά και νησιά, είναι υπόθεση κοµµάτων, συνδικάτων, εκπαιδευτι κών φορέων, τοπικών αρχών και οργανώσεων, των µέσων ενηµέρωσης που διαµορφώνουν την κοινή γνώµη, υπόθεση της κοινωνίας ολόκλη ρης εντέλει. Ωστε να µην πασχίζουµε να διώ ξουµε όποιους ξένους επενδυτές πάνε να πλησιάσουν στο λιµάνι του Πειραιά π.χ., όποιους επιχειρηµατίες θέλουν να ανοίξουν δουλειές εδώ, επειδή θέλουν να κερδίσουν από εµάς, αλλά να στηρίζουµε τη διαπραγµάτευση µαζί τους επιδιώκοντας αµοιβαίο όφελος. Τώρα που υπερχρεωµένοι φτάσαµε στο χείλος της πτώχευσης και το πληρώνουµε τόσο ακριβά, τώρα που καταλαβαίνουµε ότι τα δικά µας κε φάλαια, δηµόσια ή ιδιωτικά, για να χρηµατοδοτήσουν την ανάπτυξη δεν φτάνουν και να δανειστούµε δεν µπορούµε, µήπως αρχίσουµε να βλέπουµε αλλιώς τα πράγµατα;

Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4582