Η αμηχανία της Αριστεράς απέναντι στη βία
Σοφία, Ανδριοπούλου
2010-05-07
Μία μεγάλη πορεία στο κέντρο της Αθήνας σημαδεύτηκε από το θάνατο τριών ανθρώπων και όλοι σοκαρισμένοι, στεναχωρημένοι ή απλά αμήχανοι προσπαθούμε να εντάξουμε και αυτό το γεγονός μέσα στο γενικότερο οικονομικοκοινωνικό πλαίσιο.
Είναι αλήθεια γεγονός μεμονωμένο; Φταίει η εργοδοσία με τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας σε ένα απαράδεκτο από πλευράς ασφαλείας κτίριο; Τα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα της κοινωνίας μας; Η πολιτική και οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης; Τί από όλα αυτά; Μήπως φταίει και κάτι άλλο; Και αν ναι τι να είναι αυτό;
Ο άκρατος συντηρητισμός της κοινωνίας μας, δεξιός και αριστερός, διαμορφώνει πλέον την ατζέντα. Και όλοι εμείς είμαστε μέρος του προβλήματος. Κουβαλάμε και εμείς την αμηχανία του συστήματος και δυστυχώς, πολλές φορές ηθελημένα ή όχι την αναπαράγουμε. Και να εξηγηθώ:
Δεν νομίζω ότι είναι αριστερό να στρέφεται η μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη και πολύ περισσότερο σε περιόδους κρίσεις.
Δε νομίζω ότι είναι αριστερό να θεωρούμε ότι όσοι δε συμφωνούν μαζί μας είναι αυτομάτως και εχθροί μας ή εχθροί του κινήματος.
Δε νομίζω ότι είναι αριστερό να πορευόμαστε στη μεγαλύτερη πορεία των τελευταίων ετών και το βασικό μας σύνθημα να είναι «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Σε μία πορεία που δε γίνεται για την κρατική τρομοκρατία, αλλά για τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση της σύγχρονης ιστορίας μας, θύματα της οποίας είναι και οι «μπάτσοι». Μήπως, ιδίως σε αυτήν την πορεία δεν έπρεπε να τους καλέσουμε να είναι μαζί μας και όχι απέναντί μας;
Δε νομίζω ότι είναι αριστερό το δεύτερο δημοφιλέστερο σύνθημα να είναι «να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Είναι άραγε όλοι ίδιοι; Ή μήπως αυτός ο ααφορισμός και μηδενισμός δεν εξυπηρετεί καταρχήν τις ίδιες τις διεφθαρμένες δομές του ελληνικού κράτους;
Δεν είναι αριστερό να πιστεύουμε ότι η εξαθλίωση θα φέρει τη ριζοσπαστικοποίηση και κατά συνέπεια ώτα ευήκοα στα δικά μας επιχειρήματα. Η παγκόσμια ιστορία δεν έχει αποδείξει κάτι τέτοιο.
Δεν είναι αριστερό να προσπαθούμε να βρούμε δικαιολογίες για την τυφλή βία «επαναστατημένων πολιτών».
Τρεις αθώοι συνάνθρωποί μας πήγαν το πρωί στη δουλειά και δε γύρισαν ποτέ στο σπίτι.
Αυτό οραματιζόμαστε ως Αριστερά; Και αυτοί οι άνθρωποι, που έχουν όνομα και επίθετο, οικογένεια και φίλους, αγωνίες και ελπίδες, τι αποτελούν; Παράπλευρες απώλειες;
Με ποια λογική και ποια αριστερά εύσημα οι νεκροί των δακρυγόνων γίνονται ήρωες και για τους νεκρούς των μολότωφ βρίσκονται δικαιολογίες.
Δε μειώνω καθόλου τους πρώτους, αλλά δε θα υποτιμήσω καθόλου και τους δεύτερους.
Ας πάρουμε λοιπόν μία βαθιά ανάσα και ας πάρουμε το χρόνο μας να σκεφτούμε την Αριστερά, τη Δημοκρατία, τις κοινωνικές διεκδικήσεις, την πάλη για την εξασφάλιση των κεκτημένων και πάνω από όλα τον άνθρωπο, γιατί για τον άνθρωπο και την κοινωνία υφίσταται η Αριστερά και η Δημοκρατία.
Ας αναζητήσουμε τις ευθύνες σε όλες τις κατευθύνσεις και ας καταδικάσουμε τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς με τρόπο ουσιαστικό και αποφασιστικό.
Ας αναλάβουμε, όμως, και τις δικές μας ευθύνες, ως αριστεροί.
Και ας πάρουμε θέση απέναντι σε λογικές που το μόνο που αναπαράγουν είναι το συντηρητισμό και τη μισαλλοδοξία.
Εκτύπωση στις: 2024-04-23
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4589