Το διαζύγιο της Αριστεράς

Βασίλης, Καρδάσης

Ελευθεροτυπία, 2010-06-09

Πάλι γκρεμίζεται μέσα μου μια πόλη
για να χτιστεί από τις στάχτες της.
Ελένη Παπάζογλου, «Andrew», Ονειράκατος, Φαρφουλάς (2009)

Εχω φίλους που ασμένως πανηγυρίζουν για την επικείμενη διάσπαση του ΣΥΝ. Ελπίζουν ότι μετά την αποχώρηση των μιασμάτων της Ανανεωτικής Πτέρυγας θα μείνουν οι γνήσιοι της ριζοσπαστικής Αριστεράς για να σχεδιάσουν επιτέλους την κοινωνική ανατροπή και την επανάσταση. Αλίμονο, ποιος δεν έχει δικαίωμα στο όνειρο! Αρκεί να μην το βιώνει ως εφιάλτη!

ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ εξελίξεις στο συνέδριο του ΣΥΝ επιβεβαιώνουν το τέλος μιας ολόκληρης εποχής για το πείραμα της ελληνικής αριστερής ανανέωσης. Από την προδικτατορική ΕΔΑ και τις συγκρούσεις με το Πολιτικό Γραφείο του παράνομου ΚΚΕ στο εξωτερικό, στην ιστορική διάσπαση του 1968 και τη δημιουργία του ΚΚΕ Εσωτερικού, στον ευρωκομμουνιστικό προσανατολισμό και τον φιλοευρωπαϊσμό, στην κατάργηση του «Κ» (κομμουνισμού) και των συμβόλων του, στην ΕΑΡ κι από εκεί στον σχηματισμό του ΣΥΝ, η Ανανεωτική Αριστερά ταξίδεψε στην περιπέτεια της πολιτικής ως άλλος Οδυσσέας.

ΚΟΝΤΡΑ σε μια μανιοκαταθλιπτική Αριστερά που βίωνε τα τραύματα του Εμφυλίου, αποκαμωμένη από την ψυχοπαθολογία της συντριβής και των διώξεων, η ανανεωτική τάση, προϊόν της ατομικής και συλλογικής ήττας των αριστερών αλλά και των ιδεολογικών αναζητήσεων του μαρξισμού σε διεθνές επίπεδο, πρόβαλλε ως αδήριτη την υπέρβαση της αυταρέσκειας της δογματικής αλήθειας που μονοπωλείται στα μέλη της κατεστημένης Αριστεράς, ώς και των γραφειοκρατικών αγκυλώσεων που κυριαρχούν στους κομματικούς μηχανισμούς. Διακηρύσσοντας έναν σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο μέσω ενός ειρηνικού δρόμου, έθετε τον άνθρωπο και τις ανάγκες του πάνω από το κόμμα, πάνω από σκοπιμότητες, πάνω από τις τεχνικές της εξουσίας.

ΑΥΤΗ η ιστορική διαδρομή έφτασε στα όριά της. Οι έμμισθοι γραφειοκράτες της Κουμουνδούρου, κρατικοδίαιτοι στην πλειονότητά τους, δεν είναι σε θέση να παράγουν ιδεολογία και πολιτική. Μπορούν όμως να ευαγγελίζονται, ρητορικά μόνο και γι’ αυτό ανέξοδα, τους πρωταγωνιστές της επαναστατικής προοπτικής και την κατάκτηση των χειμερινών ανακτόρων. Ο ιταλικός μαξιμαλισμός του 1920 διαπερνά την καθ’ ημάς Αριστερά με πλειοδοσία λαϊκιστικού, αντιευρωπαϊκού και αντικαπιταλιστικού λόγου. Από πότε η άρνηση συνιστά θέση;

ΚΑΤΩ από τις σημερινές συνθήκες η φυσιογνωμία που θα πάρει το νέο πολιτικό μόρφωμα της αριστερής ανανέωσης θα κριθεί από την ποιότητα των επιλογών και των προσώπων. Η επιφύλαξη δικαίωμά μας, η αισιοδοξία μας συγκρατημένη. Οψόμεθα!

kardasis@econ.soc.uoc.gr

Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4706