Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Καλορίζικοι λοιπόν…δύσκολο το εγχείρημα …αλλά αναγκαίο όσο ποτέ…

Παναγιώτης, Κουτσοπίνης

2010-06-27


Φίλοι και φίλες,

Δεν είμαι γνωστή φυσιογνωμία σε πάρα πολλούς από εσάς.

Έχετε λοιπόν και το ανένταχτο πρόσωπο, πίσω από τις σχολιαστικές παρεμβάσεις και την αρθρογραφία σε μερικούς ιστοτόπους του ανανεωτικού χώρου στο διαδίκτυο. Είναι το πρόσωπο που μια στιγμή μετά την αποχώρησή της Α.Π. από το συνέδριο του ΣΥΝ ρωτούσε: «Τολμάω να πω ‘αλληλούϊα’ ???»

Έχοντας ακούσει τους ομιλητές από το βήμα αυτό αρχίζω να πιστεύω ότι ίσως ήρθε η στιγμή πηγαίνοντας σπίτι μου απόψε να το πω….

Καλορίζικοι λοιπόν…δύσκολο το εγχείρημα …αλλά αναγκαίο όσο ποτέ…

Η χώρα πλέον δίνει την εντύπωση «ένα ανοχύρωτο ξέφραγο αμπέλι».

Ένα πρωτοφανές κτύπημα στον 7ο όροφο της Κατεχάκη και ένα λιμάνι «προσαρτημένο στην επικράτεια του Περισσού» επιβεβαίωσαν για μια ακόμη φορά ότι έχουμε ένα κράτος – οπερέτα .

Και αυτό ίσως στην πιο δύσκολη μεταπολεμική στιγμή της χώρας και με μια κυβέρνηση να εκπέμπει εικόνα τουλάχιστον δυσθυμίας και νευρικής κρίσης, οχυρωμένη πίσω από την γραμμή άμυνας με την ετικέτα «ήταν αναπόφευκτο..»

Με συνθήκες πολιτικής και οικονομικής κρίσης έχουμε παραβίαση, έως απουσία, νομιμότητας και τα αποτελέσματα δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από διάλυση των πάντων, σε συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού πού μοιραία θα οδηγήσει σε κοινωνικό εμφύλιο.

Ταυτόχρονα επιταχύνεται η θλιβερή απώλεια όποιας αξιοπιστίας και όποιας σοβαρότητας είχε η χώρα στην διεθνή σκηνή, συνηγορούντων και των δεικτών αξιολόγησης - μέτρησης διαφόρων παραμέτρων λειτουργίας και αποτελεσματικότητας της κάθε χώρας.

η ελληνική κοινωνία είναι μία κοινωνία ναρκισσιστική

Θα ήθελα, στα τόσα ερεθίσματα που δόθηκαν από αυτό το βήμα, να μου επιτραπεί να προσθέσω και ένα ακόμα, με κάποια διαφορετική οπτική, μια οπτική απτόμενη της ψυχοκοινωνικής ιατρικής.

Γίνεται πολύς λόγος με καθαρά οικονομικούς όρους. Π.χ. για τον κίνδυνο «της σπειροειδούς οικονομικής ύφεσης».

Δεν δίνεται όμως, κατά την άποψή μου, η δέουσα προσοχή «στην σπειροειδή αυτοκαταστροφική διαταραχή προσωπικότητας», η οποία φαίνεται ότι έχει προσβάλει την ελληνική κοινωνία.

Η Ελλάδα ίσως δεν πρόκειται να χάσει τη μάχη απέναντι στο μέγεθος του χρέους της.

Η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη μάχη απέναντι στη νοσούσα νοοτροπία του λαού της.

Επειδή πολύ απλά, η ελληνική κοινωνία είναι μία κοινωνία ναρκισσιστική, με την έννοια ότι ακολουθεί κατά γράμμα τα μοτίβα συμπεριφορών ατόμου, το οποίο πάσχει από ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας.

.

Από όλες τις κατηγορίες ναρκίσσων μάλιστα, η κοινωνία μας ανήκει στην πιο επικίνδυνη.

Σε αυτή των αποτυχημένων ναρκίσσων.

Ενώ ένας επιτυχημένος νάρκισσος μπορεί να είναι λίγο πολύ σταθερή προσωπικότητα, καθώς το “Χάσμα Μεγαλειότητάς” του (βαθμός απόκλισης της φανταστικά μεγαλειώδους αυτοαντίληψής του, από το πραγματικό μέγεθος των προσωπικών του επιτευγμάτων) διατηρείται σε σχετικά χαμηλά επίπεδα,

οι αποτυχημένοι νάρκισσοι μπορούν να αποδειχτούν αρκετά προβληματικές προσωπικότητες.

Στερημένοι της αναγνώρισης και του θαυμασμού που τόσο λαχταρούν – και πιστεύουν ότι αξίζουν, περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους υπό συνθήκες κατάθλιψης και αυτοτυρράνιας, αδυνατώντας παράλληλα να αναγνωρίσουν την ευθύνη των πράξεών τους.

Αντί αυτού, επιλέγουν κατά κανόνα μία στάση θύματος – «ταλαίπωρου Έλληνα».

Έτσι ο μέσος Έλληνας μπροστά στο πρόσωπο της αποτυχίας, δεν αναγνωρίζει ότι και αυτός έκανε λάθη, δεν παραδέχεται ότι και αυτός υπήρξε υπεύθυνος.

Αντί αυτού, επιλέγει να κατευθύνει αυτές τις κατηγορίες αποκλειστικά προς άλλους. Κατηγορεί την Κυβέρνησή του και τις Κυβερνήσεις πριν από αυτήν.

Κατηγορεί την Ευρωζώνη και την Μέρκελ.

Καταπιάνεται παθιασμένα με την κατασκευή αναρίθμητων θεωριών συνομωσίας, τοποθετώντας την κάθε δύναμη και παράγοντα που μπορεί να σκεφτεί, σε ένα φαντασιακό σκοτεινό παιχνίδι που ως υπέρτατο στόχο του δεν έχει τίποτα άλλο παρά την καταστροφή του.

Είναι σαν βγήκε από το βιβλίο του Dr. Vaknin “Malignant Self Love. Narcissism Revisited.”, ως τα πρώτα στάδια της αυτοκαταστροφικής σπειροειδούς ναρκισσιστικής συμπεριφοράς :

“Το Χάσμα Μεγαλειότητας (του αποτυχημένου ναρκίσσου) μεγαλώνει. Το ολοένα και αυξανόμενο μέγεθός του αρχίζει να απειλεί τον προσεκτικά στημένο πύργο από τραπουλόχαρτα πού συνθέτει την ναρκισσιστική προσωπικότητα. Τότε ο νάρκισσος καταφεύγει στην αυταπάτη. Αδυνατώντας να αγνοήσει, απολύτως, δεδομένα και απόψεις που αμφισβητούν το «μεγαλείο» του, τα παρακάμπτει. Ανίκανος να αντιμετωπίσει το γεγονός της αποτυχίας του, αρχίζει να αποσύρεται σταδιακά από την πραγματικότητα. Για να απαλύνει τον πόνο της απομυθοποίησης του ιδίου του εαυτού, χορηγεί στην πάσχουσα ψυχή του ένα μίγμα ψεμάτων, διαστρεβλώσεων, ημι-αληθειών και εξωπραγματικών ερμηνειών των γεγονότων γύρω του.”

Νομίζω ότι συμφωνούμε στο ότι έχουμε ένα Αυξανόμενο εχθρικό λειτουργικό περιβάλλον από ταχέως κλιμακούμενη αναταραχή.

Η εικόνα μίας ελληνικής κοινωνίας να κινείται όλο και βαθύτερα στο σπιράλ μιας αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς..

Μία εικόνα ήδη ζωγραφισμένη από τον Dr. Vankin στο άρθρο του: “The Delusional Way Out. The Narcissist’s Reactions to Deficient Narcissistic Supply.” :

“Αυτοί (οι αποτυχημένοι νάρκισσοι), εκρήγνυνται σε απρόκλητες εκδηλώσεις αγανάκτησης, οργής, κατηγοριών και καταδίκης. ... Θερίζουν φόβο, μίσος και κακεντρεχή φθόνο. Επιτίθενται στους ανεμόμυλους της πραγματικότητας – ένα αξιολύπητο, οικτρό θέαμα. Αλλά συχνά προκαλούν πραγματική και μακροχρόνια ζημιά – ευτυχώς, κυρίως στους εαυτούς τους.”

Φίλοι και φίλες,

Σε αυτή τη σκοτεινή εικόνα, ελπίδα για αλλαγή θα μπορούσε να έρθει μόνο εκ των έσω.

Κάθε εξωτερική βοήθεια είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα μπορούσε μάλιστα να κάνει τα πράγματα χειρότερα, για όσο διάστημα η κοινωνία-νάρκισσος δεν δέχεται την ύπαρξη της εσωτερικής της παθογένειας και την ανάγκη της για αλλαγή.

Είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα με το να προσπαθείς να βοηθήσεις έναν αλκοολικό, ο οποίος δεν έχει συνειδητοποιήσει την αρρώστιά του, δίνοντάς του χρήματα. Θα πάει πολύ απλά να τα ξοδέψει στο επόμενο μπουκάλι βότκα.

Δεν ξέρω αν το πακέτο διάσωσης ήταν ευχή ή κατάρα για την Ελλάδα…

Μέχρι στιγμής έχω την αίσθηση ότι δεν συνειδητοποιούμε το πραγματικό μέγεθος της καταστροφής και το πακέτο διάσωσης από την τρόϊκα θα λειτουργήσει κάπως σαν να λέει “everything will be ok…”

Τίποτα πιο ταιριαστό, δηλαδή, για να θρέψουμε τις φαντασιακές μας ναρκισσιστικές παραισθήσεις, οι οποίες μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς την άβυσσο, ώστε , όταν τελικά ακουστεί το αναπόφευκτο εγερτήριο, να βρούμε τον εαυτό μας σε πολύ χειρότερη μοίρα από ότι θα τον βρίσκαμε τον περασμένο Απρίλη.

Υπό αυτές τις συνθήκες, λίγο νόημα έχει να συζητάμε για νούμερα και οικονομικές συνθήκες.

Για τους Έλληνες, το παιχνίδι ποτέ δεν παιζότανε στα νούμερα.

Το παιχνίδι πάντα παιζότανε στη δύναμη του χαρακτήρα.

Και σε παραπάνω από μία περιστάσεις, αναγκάσαμε την Ιστορία σε αναγνώριση των θαυμάτων για τα οποία είμαστε ικανοί, με τη δύναμη αυτή να δουλεύει στο πλευρό μας.

Δίνοντας μια μικρή σκέψη στα παραπάνω, και με παραπομπές στο κείμενο «Οξυρρύγχειοι Πάπυροι»*, του Κ. Τσάτσου, ας πάρουμε ότι θα μας είναι χρήσιμο για την πορεία μας!!!

*( το οποίο κείμενο πολλοί, για 30 χρόνια, είχαν αποδεχθεί ως γνήσιο κείμενο της ρωμαϊκής περιόδου, του συγκλητικού Μενένιου Άπιου προς τον ανθύπατο Ατίλιο Νάβιο με μετάφραση από τα Λατινικά από τον Κωνσταντίνο Τσάτσο,και ο οποίος με δήλωσή του ( Καθημερινή 27/5/1983) ομολόγησε ότι είναι «ολόκληρο κατασκεύασμα δικό του» )

Ο νέος φορέας πού πλέον, και επιτέλους, δημιουργείται σήμερα…

Έχουμε λοιπόν δύο παραμέτρους¨, από τις πολλές, αλλά αλλοίμονο τόσο σημαντικές : το κράτος-οπερέτα και τον «αποτυχημένο νάρκισσο» λαό.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον καλούμαστε να διαμορφώσουμε ένα νέο πολιτικό φορέα, στο χώρο της δημοκρατικής σοσιαλιστικής συμμετοχικής και οικολογικής αριστεράς, ο οποίος έχει ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά και με σταθερή θέση για ενεργό συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. και στις προσπάθειες για την δημοκρατική νομιμοποίησή της.

Το διακύβευμα πρέπει να είναι η θετική συνεισφορά στην δημιουργία των προϋποθέσεων και των συνθηκών για την έξοδο της χώρας από το τέλμα, τον εξορθολογισμό της και την προοδευτική εξέλιξή της.

Με ολοκληρωμένο σχέδιο και συγκεκριμένες προτάσεις.

Απορρίπτοντας την μεθοδολογία του ετεροκαθορισμού και της άρνησης.

Μη διστάζοντας στην συμμετοχή και σε κυβερνητικές ευθύνες.

Η χώρα χρειάζεται άμεσες και ολοκληρωμένες δομικές αλλαγές για να λειτουργήσει ως σύγχρονη δημοκρατία και ως σύγχρονη οικονομία, στο ανοικτό και ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Δημόσια Διοίκηση, Παιδεία, Υγεία και Ασφαλιστικό χρειάζονται ολική αναδιάρθρωση και εξορθολογισμό.

Χωρίς συμβιβασμούς με τις στρεβλώσεις του παρελθόντος, οι οποίες αποτελούν τις «ιερές αγελάδες των κεκτημένων» του σήμερα.

Και το μεγάλο στοίχημα: Η αναθεώρηση και η απόρριψη, δίχως φόβο και δίχως πάθος, των «ιερών κειμένων» και των «αληθειών της παραδοσιακής κομμουνιστικογενούς ή της κομμουνιστικοεπειρεασμένης αριστεράς.

Ο νέος αυτός φορέας δεν πρέπει να είναι ένας τεχνοκρατικός κομματικός οργανισμός, αλλά μια «ανθρώπινη περιπέτεια», στο πείραμα ανάδειξης της πολιτικής και του ανθρώπινου παράγοντα στις βασικές επιλογές διαμόρφωσης της Ιστορίας.

…Το πρόβλημα όμως είναι πως στο γενικό πολιτικό περιβάλλον:

1) Της νοοτροπίας και του εθισμού στον μεσσία αρχηγό,

2) με τα υψηλόβαθμα στελέχη εθισμένα να πρέπει να «κρατούν το θυμιατό» και αναπαράγουν μεταλλαγμένο το «…ελέησον δέσποτα….»

3) με κοινότυπο το «εξ άμβωνος κήρυγμα» Άνθιμου/Παπαρήγα/Παπανδρέου/Σαμαρά

4) με ποδοσφαιροποιημένη την δημόσια πολιτική συζήτηση κλπ κλπ,

πως μπορεί να στηθεί, να σταθεί και να αντέξει ένας φορέας με «παλιά και νέα υλικά»… και με ότι συνεπάγεται το ότι δεν έχουμε παρθενογένεση, αλλά μια ποικιλοτρόπως, περισσότερο ή λιγότερο, παθολογική κληρονομιά….

Πάντως το «συμμετέχω και αποφασίζω» είναι προϋπόθεση …

Πιο δύσκολα μου φαίνονται ότι θα είναι τα πράγματα με «την ηγεσία που συντονίζει» …το παρελθόν των ελληνικών κομμάτων αλλά και το παρόν των σημερινών πολιτικών σχηματισμών δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μεγάλες προσδοκίες….

Ίδωμεν …αλλά ας το προσπαθήσουμε τώρα που δίνετε και η ευκαιρία της δημιουργίας του καινούργιου…

…θα είναι καινούργιας κατασκευής όχημα παλαιού μοντέλου

Ή

θα είναι νέο μοντέλο σύγχρονης τεχνολογίας και αποδοτικής λειτουργίας ????

Το «νέας τεχνολογίας και υψηλής απόδοσης» σχήμα…

Το ζητούμενο «νέας τεχνολογίας και υψηλής απόδοσης» σχήμα, καλό θα ήταν να εκμεταλλευτεί κάθε τρόπο άντλησης πληροφορίας – άποψης, από αυτούς και αυτές που νοιάζονται, χωρίς το σύνδρομο της λενινιστικής φωτισμένης ηγεσίας / αλάθητο του πάπα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι «να είμαστε χύμα» αλλά και ούτε «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός», ο οποίος εξυπηρετούσε ίσως έναν τρόπο λειτουργίας την εποχή του αραμπά και του σιδηρόδρομου των 80 χιλ/ώρα.

Σήμερα, αν θέλεις μπορείς, με την νέα τεχνολογία, να εφαρμόσεις την συμμετοχική δημοκρατία, χωρίς την ανάγκη της φυσικής παρουσίας και εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις…

και φυσικά, χωρίς την εποπτεία του «φωτισμένου κέντρου», με τις διάφορες παραλλαγές, και χωρίς τους μηχανισμούς της λογοκρισίας.

1) Με σύστημα ανάρτησης θεμάτων - πολιτικών προβλημάτων προς απόφαση,

2) με ανοικτό για τα «μέλη» και την κοινωνία διάλογο και δυνατότητα έκφρασης και θέσης,

3) με δυνατότητα επιλογής και ψήφου, για τα «μέλη»,

4) με ταυτόχρονη δημοσιοποίηση της ψηφοφορίας και των αποτελεσμάτων της, «κυλιόμενη ψηφοφορία», με την εξ αρχής οριοθέτηση της ημερομηνίας λήξης.

Πραγματική, λοιπόν, συμμετοχή και ανάπτυξη του αισθήματος ευθύνης και συνυπευθυνότητας, γι αυτούς πού θέλουν να επηρεάσουν την πορεία του κόμματος και την τύχη της χώρας.

Και όλα υπό το φώς της δημοσιότητας, με εξασφάλιση της διαφάνειας και προσπάθεια, μερικής τουλάχιστον, εξουδετέρωσης των μηχανισμών παραπληροφόρησης, οι οποίοι τόσο έχουν ευδοκιμήσει και ταλαιπωρήσει ειδικά την αριστερά.

Νομίζω ότι είναι δυνατόν να εφαρμοσθεί..

Το θέμα είναι αν ….πραγματικά ….το θέλουμε… το μπορούμε…και το αντέχουμε…

27-06-2010

Παναγιώτης Κουτσοπίνης , ιατρός,

ανένταχτος της αριστεράς.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4785