Ο καθείς και το δίκιο του

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

Ελευθεροτυπία, 2010-07-03


Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις του πρωθυπουργού προς τα άλλα κόμματα να τον συντρέξουν στο τιτάνιο έργο του αντί να βάζουν συνεχώς εμπόδια, δεν νομίζω να υπάρχει κανείς στο ΠΑΣΟΚ που να πίστεψε ότι η αντιπολίτευση θα έχανε αυτή τη θαυμάσια ευκαιρία να κερδίσει πόντους σε βάρος της κυβέρνησης.

Πώς ορίζεται όμως η βασική διαφωνία τους; Τι είναι αυτό που η αντιπολίτευση απορρίπτει και με ποιο σκεπτικό; Αν βάλουμε στην άκρη τόσο τη Ν.Δ., τα στελέχη της οποίας θα πρέπει να κάνουν πλαστική για να κυκλοφορούν μετά τα κατορθώματά τους, όσο και τον καιροσκοπισμό του ΛΑΟΣ, η κόντρα είναι με την Αριστερά ή τουλάχιστον με μια «αριστεροσύνη» που διαπερνά όλα τα κόμματα.

Σχηματικά η κυβέρνηση λέει: όπως και να φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού, η χώρα αντιμετώπισε το φάσμα της χρεοκοπίας, την οποία έπρεπε να αποφύγει πάση θυσία. Και ο μόνος τρόπος ήταν ο δανεισμός όχι από τις αγορές με τα απαγορευτικά τους επιτόκια αλλά από διακρατικούς οργανισμούς (Ε.Ε. και ΔΝΤ). Επειδή όμως οι εν λόγω δανειστές θα μας συνέδραμαν μόνο υπό τον όρο ότι πολλά πράγματα στην Ελλάδα θα άλλαζαν και μάλιστα δραστικά, η κυβέρνηση, για να εισπράξει το σωτήριο δάνειο, ανέλαβε την υποχρέωση να θεσμοθετήσει και τις αλλαγές που το συνόδευαν.

Νομίζω ότι αυτή η περιγραφή-ανάλυση είναι βασικά ορθή. Επιπλέον, πολλά από τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση λειτουργούν εξυγιαντικά και διορθώνουν δυσλειτουργίες και αδικίες που δεν έχουν σχέση με το νεοφιλελευθερισμό, αλλά χαρακτηρίζουν απλώς το ελληνικό δοβλέτι. Υπάρχει όμως ένα γενικότερο πλαίσιο: η ανθεκτικότητα του συστήματος οφείλεται στην ικανότητά του να αναπαράγεται από τις λύσεις που μας αναγκάζει να δώσουμε στις κρίσεις που το ίδιο δημιουργεί. Αυτό συνέβη στον μεσοπόλεμο. Τότε όμως η λύση ήταν ο Κέινς και οι δημόσιες επενδύσεις. Σήμερα επικρατεί η λογική της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Δηλαδή μείωση των ελλειμμάτων, που σημαίνει μείωση των κρατικών δαπανών, που σημαίνει συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και του κοινωνικού κράτους, που σημαίνει ότι την πληρώνουν οι φτωχότεροι. Δεν πρόκειται για μέτρα απλώς «σκληρά και άδικα», όπως παραδέχεται η κυβέρνηση, αλλά για μέτρα σε τελική ανάλυση ταξικά.

Αυτό είναι το τεράστιο δίκιο της αριστερής αντιπολίτευσης. Η οποία όμως υπερασπίζεται τα μικροσυμφέροντα που δημιούργησε η φαύλη διακυβέρνηση της χώρας, ταυτίζοντας εκ του πονηρού οποιαδήποτε εξυγιαντική αλλαγή με το ΔΝΤ. Και κυρίως αρνείται να απαντήσει στο εξής ερώτημα: τι θα κάνατε εσείς για να μη χρεοκοπήσουμε; Ναι, το ζητούμενο είναι ένα μοντέλο πιο κεϊνσιανό, αλλά αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, ενώ η ψωμοζητούσα Ελλάς έπρεπε στις 19 Μαΐου να καταβάλει 9 δισ. Εσείς πού θα τα βρίσκατε; Υπήρχε κανείς να μας δανείσει με πιο κοινωνικά ευαίσθητους όρους;

Ιδού ο κόμπος όπου μοιραία φτάνει το χτένι της Αριστεράς: πώς θα συνδυάσει το όραμα για ένα μέλλον χωρίς ανισότητα και εκμετάλλευση με ένα παρόν που της επιβάλλει την αναπαραγωγή της ανισότητας και της εκμετάλλευσης, υπό την πραγματική απειλή ότι αν δεν το κάνει η ανισότητα και η εκμετάλλευση θα ενταθούν. Νομίζω ότι η γέννηση της Δημοκρατικής Αριστεράς σημαίνει πάνω απ’ όλα την αποδοχή αυτού του γρίφου και την απόρριψη της μονόφθαλμης γκρίνιας του ΣΥΡΙΖΑ, που πιστεύει ότι η λύση θα βρεθεί όταν τα κατάλοιπα ενός εφιαλτικού παρελθόντος, σταλινικοί, μαοϊκοί και τροτσκιστές, θα πορευτούν αγκαλιασμένοι κινηματικά προς ένα λαμπρό μέλλον που θα είναι για την πολιτική ό,τι και η Δευτέρα Παρουσία για τους χριστιανούς.

Το ποια είναι η απάντησή της στο γρίφο, μένει να το δούμε.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4803&export=html