Όπως πολλοί από εμάς, μελέτησα την έρευνα της rass για την αποδοχή της Δημοκρατικής Αριστεράς από του πολίτες που απετέλεσαν το δείγμα της εν λόγω έρευνας. Πέραν του ότι πρέπει να συνεκτιμήσουμε το χρόνο δημοσίευσης των στοιχείων και το ρόλο που τα αποτελέσματά της θα παιξουν στην διαμόρφωση πολιτικού στίγματος για το νέο μας φορέα, πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να εκτιθέμεθα στην πληροφορία ότι η άντληση των μελλοντικών ψηφοφόρων, θα έρθει -ή μπορεί να έρθει- από αυτούς που αυτοχαρακτηρίζονται κεντροαριστεροί και όχι τόσο αριστεροί.
Είναι προφανές ότι ανοίγει μια σοβαρή συζήτηση. Το στοίχημα πλέον είναι η οριοθέτηση του πολιτικού χώρου μας. Μέσα από αυτήν θα μπορούσε να προκύψει αναθεώρηση και επαναδιατύπωση με πρακτικούς πολιτικούς όρους, για το περιεχόμενο του όρου κεντροαριστερά, και τι τη σχετίζει με την κλασσική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Δε μπορούμε να αναγιγνώσκουμε την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα με «γυαλιά» που χρησιμοποιούσαμε –όχι πολλά χρόνια πρίν. Εκτιμώ ότι το παγκόσμιο και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι έχει μεταβληθεί τόσο έντονα την τελευταία πενταετία, που τα «λεξικά» της πολιτικής δεν πρόλαβαν να αναθεωρηθούν. Το χειρότερο δε, είναι ότι το πολιτικό προσωπικό εμφανίζει φαινόμενα δυσανεξίας στην αποδοχή της νέας πραγματικότητας.
Το κέντρο βάρους όρων όπως «κράτος», «πολίτης», «κοινωνία» και «αγορά» έχει «μετακινηθεί». Έχουν αποκτήσει άλλο περιεχόμενο από αυτό που μαθαίναμε στα ακαδημαϊκά θρανία. Οι πολιτικές δεν είναι υποχρεωτικό να είναι ριζοσπαστικές για να φέρουν αποτελέσματα. Μπορεί –και πρέπει- να υπάρξουν διορθωτικές κινήσεις. Το κίνημα «μικροαλλαγές-μεγαποτελέσματα» που εφαρμόζεται σε μεγάλα επιχειρηματικά σχήματα με εξαιρετική επιτυχία, μπορεί να εφαρμοστεί και στην κοινωνία.
Αρκετά με την «συνδικαλιστική λογική» διαχείρισης του κράτους. Οι βουλευτές, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι εφοριακοί, οι βενζινοπώλες, οι μεταφορείς, οι αγρότες, και πόσοι άλλοι που έχουν ΠΑΝΤΑ δίκιο.
Φτάνει πιά, να μη φτάνει στο βουλευτή η βουλευτική αποζημίωση. Αν δε τους φτάνει να κάτσουν στα σπίτια τους. Κανείς δε τους ζήτησε να μας σώσουν!
Φτάνει πια με τους δικηγόρους που έχουν φτιάξει ένα κράτος σαν να συντάσσουν σύμβαση τραπέζης με κακομοίρη πιστούχο.
Φτάνει με τους εφοριακούς που αγοράζουν τις θέσεις στην ΥΠΕΔΑ και μετά πρέπει να ληστέψουν τον μικρομεσαίο επιχειρηματία γιατί αν πάνε για έλεγχο θα του πάρουν το σπίτι . Γιατί η φορολογική νομοθεσία είναι όπως είναι.
Φτάνει πιά με τους βενζινοπώλες που μόλις ανεβεί 3$ το βαρέλι στην αγορά της Ν.Υόρκης, ανεβαίνει και η τιμή στο πρατήριο.
Φτάνουν πιά τα ασύδοτα και ανεξέλεγκτα διυλιστήρια που μετακυλύουν στο σύνολό της μια αύξηση στην τιμή της βενζίνης –ενώ θα έπρεπε να ισχύσει σε περίπου 6 μήνες. Αντίθετα λιγότερο από το 30% της όποιας μείωσης στο κόστος του βαρελιού οδηγείται στην κατανάλωση.
Φτάνει πιά με τους αγρότες που έχουν 2 στρέμματα πατάτα και επιχορηγούνται σαν να είχα 15. Φτάνει πιά με την άρνησή τους να προσαρμόσουν την παραγωγή σε νέες καλλιέργειες. Φτάνει με την κοινωνική τους αναλγησία να κόβουν την Ελλάδα στα δύο επειδή παύουν οι χρηματοδοτήσεις.
Φτάνει πιά. Και πόσα άλλα. Δεν έχω τίποτα προσωπικό με κανέναν από αυτούς τους κλάδους. Έχω όμως με όλους του έλληνες που βάλαμε το λιθαράκι μας για να φτάσει η Ελλάδα εδώ που είναι.
Και επειδή είμαι «κρατιστής» και επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, προτείνω ως πολίτης, να αλλάξει κατ’αρχήν το δικό μου «σπίτι». Η δική μου αριστερά. Πιστεύω δηλαδή, ότι από τη στιγμή που η δημόσια «σφαίρα» επηρεάζει την ιδιωτική και όχι το αντίστροφο, πρέπει να προτείνουμε για το κράτος πράγματα εφικτά, γήινα αλλά με όραμα. Και όραμα, δεν εννοώ βαρύγδουπες εκφράσεις περί «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο». Γιατί από μόνος ο όρος είναι τρομακτικός. Με την έννοια του ότι προκαλεί τρόμο. Ο «σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο» είναι «υποσύνολο» του «σοσιαλισμού». Ο οποίος δε φημιζόταν για το ανθρώπινο πρόσωπό του, επί Ενώσεως Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Και τι «λέει» στον μέσο πολίτη η αυτοδέσμευση για «ανθρώπινο πρόσωπο» και μεταξωτές κορδέλες. Ποια είναι η αξιοπιστία του πολιτικού προσωπικού –συλλήβδην- για να πιστέψουν εμάς; Οπότε σου λέει: «Άσε τώρα ρε φίλε! Είμαστε εμείς να γίνουμε Κούβα; Που δεν έχουμε και πούρα για να το γλεντήσουμε; Άσε τα λαμόγια να τρώνε, και κάτι θα πέσει απ’ το τραπέζι και για εμάς». Και πού καταλήγουμε. ΠΑΣΟΚ & ΝΔ & ΛΑΟΣ=80-90% Ούτε ο καπιταλισμός φημίζεται για το ανθρώπινο πρόσωπό του, αλλά η δεξιά(πράσινη και μπλέ) δε λέει ότι υποστηρίζει έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Γιατί το πρόσωπό του φαίνεται (τονίζω, φαίνεται) ανθρώπινο. Και δεν έχει ανάγκη τις δικές μας περικοκλάδες!
Πάμε πάλι στα θέματα του κράτους.
Σχέσεις κράτους πολίτη: Οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι η καλύτερη ευκαιρία να εξηγήσουμε τι εννοούμε όταν λέμε αποκεντρωμένο κράτος. Τι έχει κάνει η Σιγκαπούρη και κυβερνάται με το 90% των επαφών του πολίτη με το κράτος, μέσω διαδικτύου. Γιατί αυτοί μπορούν και εμείς όχι; Κάθε νέος δήμος είναι μια μικρή Σιγκαπούρη. Ας το ψάξει κάποιος!!
Διαπλοκή: Το δυτικό μοντέλο κρατικής διοίκησης έκλεισε τον κύκλο του. «Κουράστηκε». Από παντού ακούγονται σκάνδαλα διαχείρισης του δημόσιου πλούτου. (καλά, εμείς «παίζουμε» στη δική μας λίγκα). Το «σοσια-ληστικό» κατέρρευσε σε μια νύχτα γιατί εκτός του ότι ήταν «-ληστικό» ήταν και ανελεύθερο. Πόσο δύσκολο είναι να θεσπισθούν θεσμοί άμεσης δημοκρατίας; Τώρα με τον Καλλικράτη δε γίνεται ευκολότερο; Η αρχαία Αθήνα ήταν μια «πόλη-κράτος» Καλλικράτειου δήμου. Γιατί εκείνοι και όχι εμείς;
Υγεία:Τα μυαλά όλου του κόσμου μαζεύονται στην Αμερική. Τί δεν κάνουμε καλά; Οι μεγαλο-γιατροί μας πηγαινοέρχονται με cayenne και yacht, οι νέοι γιατροί ονειρεύονται να γίνουν μεγαλο-γιατροί και μέχρι τότε φεύγουν για επαγγελματική εξέλιξη στην αλλοδαπή. Παράλληλα οι πολίτες υπο-εξυπηρετούνται από ένα ανύπαρκτο δημόσιο νοσοκομείο. Και οι υπουργοί υγείας αλλάζουν με φιλοφρονήσεις στις τελετές παράδοσης-παραλαβής. Και ενώ για τον Γκιόλα βρέθηκε αμέσως να τον «τιμωρήσει» η «σέχτα επαναστατών», για αυτούς που τόοοοοσα προσφέρουν στον τόπο, δεν «ανοίγει ρουθούνι».
Δεν είναι απλή πολιτική απόφαση, τα λεφτά που πάνε από εδώ κι από εκεί να πάνε σε πλήρωση των κενών θέσεων εργασίας; Ποιος μας κρατάει από το να έχουμε όσους γιατρούς-νοσηλευτικό προσωπικό και υποδομές, πρέπει με βάσει τους κατοίκους κάθε περιοχής;
Παιδεία: Τα τελευταία χρόνια το να λές ότι είσαι καθηγητής πανεπιστημίου δε σε τιμά ιδιαίτερα. Όλοι ξέρουμε πώς δίνονται οι έδρες. Οι περισσότερες. Προσβλητικό; Είναι!! Αλλά τι να κάνουμε; Ας περιχαράκωναν το επάγγελμα τους! Ελάχιστοι χώροι ή φορείς απαξιώθηκε από εξωτερικές βολές. Συνήθως η απαξίωση ξεκινά από τα μέσα. Σε 10 χρόνια –που θα έχουν φύγει οι παλιοί- θα έχει μείνει η «πλέμπα» που μπήκε την τελευταία 15ετία.
Αυτοί οι ολίγιστοι θα μείνουν ως η κύρια παραγωγική «μηχανή» νέων επιστημόνων. Τι να περιμένουμε; Τι να περιμένουμε από ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου ο εκπαιδευτικός πληρώνεται όσο πληρώνεται και (δε) δουλεύει όσο δουλεύει. Γιατί οι περισσότεροι δε προσφέρουν τίποτα. Γεμίζουν τον τόπο. Τους έφαγε και αυτούς ο κακώς νοούμενος συνδικαλισμός.
Όλοι έξω και επαναπροκύρηξη ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΘΕΣΕΩΝ. Και ανάθεση του έργου σε φορέα έξω από την Ελλάδα. Θές να είναι Cambridge! Θες ΜΙΤ; Θες το London Scholl of Economics; Θές όλοι μαζί; Ας γίνει τέλος πάντων κάτι να ξεφύγουμε από τη λάσπη που μας κρατάει καθηλωμένους.
Δημόσια έργα: Σε μια χώρα που το μέσο χιλιόμετρο οδικού άξονα κοστίζει στο κράτος –και κατ’επέκταση στους πολίτες- 75% πάνω από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο, αλλά οι περισσότερες κατασκευαστικές εταιρίες έχουν προβλήματα επιβίωσης, κάτι τρέχει. Σε μια χώρα που έχει ήλιο 300 από τις 365 το χρόνο αλλά δεν είναι πρωτοπόρος –και όχι ουραγός στην Ευρώπη των 16- στην ηλιακή ενέργεια κάτι τρέχει. Σε μια χώρα που κάνει σημαία της ανανέωσής της, τους ΧΥΤΑ όταν ξέρει ότι είναι μια πρακτική με ορίζοντα 10ετίας, διότι είναι ήδη ξεπερασμένη «τεχνολογία», κάτι τρέχει.
Γιατί δεν προσπαθούμε να αναθέτουμε τα έργα με τιμές Ευρωπαϊκού μέσου όρου; Γιατί δε το βάζουμε στις προϋποθέσεις του διαγωνισμού; Γιατί δε παραδίδεται ποτέ ένα έργο στην ώρα του; Γιατί κάθε αναπτυξιακό έργο πρέπει να εφεσιβάλλεται από τον κάθε πικραμένο που του παίρνουν το χωράφι! Γιατί αυτή η μονάδα μπορεί να σταματάει η εξέλιξη της χώρας επειδή δε μπορούμε να ξεπεράσουμε γρήγορα το σκόπελο; Γιατί η δικαιοσύνη για να ασχοληθεί με ένα θέμα πρέπει να το αφήσει πρώτα να «σέρνεται» μέχρι να απορροφηθεί κάθε ικμάδα αυτού του τόπου; Αν είναι να κερδίσει ο πολίτης. Και να τελειώνουμε! Να πάμε γι άλλα. Γρήγορα!!
Δικαιοσύνη: Άλλο «γλέντι» κρατικής ανυπαρξίας. Για να καθαρογραφεί μια δικαστική απόφαση «παίρνει» έως 3 ετή. Αν δώσεις 1.000€ την έχεις σε 3μήνες. Φυλακές; Μου αρέσει που τις λένε «σωφρονιστικά καταστήματα». Αν μπείς για μικροκλοπή, παίρνεις PhD στα ναρκωτικά και στις ένοπλες ληστείες. Η δικαιοσύνη είναι βαριά έννοια για να την κάνει ταμπέλα το πιο τεμπέλικο υπουργείο. Ξυπνάτε ρεεεεέ!
Φορολογία: Πολλά (πάααααρα πολλά) μέτρα της κυβέρνησης (για να είμαστε ακριβείς, της τρόϊκας) είναι σωστά. Ιδιαίτερα αυτά που «κλειδώνουν» το εισόδημα με τεκμήρια διαβίωσης. Απλό δεν ήταν; Γιατί δεν είχε γίνει τόσα χρόνια; Δε πρόκειται για καμία ρηξικέλευθη ιδέα. Απλά μαθηματικά. Αυτό εννοώ «μικροαλλαγές-μεγαποτελέσματα».
Επενδύσεις: Μας έλεγε η δεξιά, ότι οι επενδυτές δεν έρχονταν στην Ελλάδα επειδή είχαμε υψηλή φορολογία. Και βεβαίως μας έλεγε συνειδητά ΨΕΜΑΤΑ. Διότι έπρεπε να καλύψει τον εαυτό της για το σαθρό και δαιδαλώδες κράτος που είχε φτιάξει. Με τον ασυντόνιστο μηχανισμό –που συντονίζεται ΜΟΝΟ αν «τα πάρει»- το ευμετάβλητο φορολογικό πλαίσιο και τους βλακώδης όρους που έθετε η εκάστοτε κοινωνία για να δεχτεί μια επένδυση. Και βέβαια σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι μόνοι «επενδυτές» που θα εμφανίζονταν θα ήταν οι τράπεζες που ήρθαν για να πάρουν και όχι για να δώσουν. Άσχετο αν κάνανε εσφαλμένες επιλογές (Εμπορική, Γενική) που δε θα τους «έβγαιναν» με τίποτα. Καλά δεν ήξεραν! Δε ρώταγαν τι σημαίνει υπάλληλος της Εμπορικής; Υπήρχε πιο συνδικαλιστής από τον «Εμπορικάριο»;
Νομίζω ότι σας «πέρασα» την άποψή μου. Μην αναζητούμε ως μάνα εξ ουρανού σε «κιτάπια» του περασμένου αιώνα για τις λύσεις των σημερινών προβλημάτων μας. Με μικρά απλά βήματα, μπορούμε να λύσουμε μικρά ή μεγαλύτερα προβλήματα του κράτους μας. Οι λύση των προβλημάτων του κράτους, θα περάσει στην κοινωνία ως ωφέλεια. Η οποία κοινωνία, θα εκπαιδευτεί από την αρχή, για τη βασική αρχή «δούλεψε για να φάς». Γιατί 30 χρόνια και πλέον αυτό το είχαμε ξεχάσει ως λαός. Είχαμε κρεμαστεί στα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης και στη διαπλοκή και περιμέναμε να ζήσουμε για πάντα έτσι. Απόδειξη ότι μόλις κόπηκε η στρόφιγγα των κρατικών χρημάτων (που δεν ήταν του κράτους αλλά της ΕΕ) ΟΛΟΙ οι κλάδοι της οικονομίας κατέρρευσαν.
Μπορεί όλα ή μέρος των παραπάνω να μην τα προσυπογράφει η επίσης ιδεολογία μας. Όμως κατ’ εμέ τα προσυπογράφει η ζώσα ζωή. Ο καθημερινός αγώνας του εργαζόμενου να τα βγάλει πέρα με ένα κράτος που δεν είναι κράτος. Και ο δικός μας ρόλος είναι να μιλήσουμε με απλές και εφαρμόσιμες λύσεις. Ακόμα κι αν ενοχλήσουμε τα κατεστημένα.
Ελπίσω να μην κούρασα! Θα προτιμούσα να προκαλέσω πολύ συζήτηση και δημιουργική διελκυστίνδα.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Παρακαλώ για τα σχόλιά σας. Με βελτιώνουν!!
Κωστής Μπισκίνης
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4883