Για μια Αριστερά με ευθύνη για τον τόπο και πράσινη προοπτική

Θέμης, Δημητρακόπουλος

Κυριακάτικη Αυγή, 2010-07-25

Η δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν υπήρξε κεραυνός εν αιθρία. Ήρθε σαν φυσιολογική κατάληξη ενός αφύσικου γάμου που, μετά από πολλά κωμικοτραγικά επεισόδια, κατέληξε σε ένα προαναγγελθέν και αναμενόμενο διαζύγιο.

Κι ίσως μάλιστα να άργησε. Γιατί όταν σε μια ομάδα πολιτών που υποτίθεται ότι δρουν από κοινού, με κοινό σκοπό, εμφορούμενοι από κοινά ιδανικά και προγραμματικές αρχές, διαρραγεί η πολιτική και η ψυχική ενότητα, τότε η όποια δράση υπονομεύεται και η εικόνα που δίνεται στην κοινωνία είναι αυτή ενός ανυπόληπτου και ανερμάτιστου πολιτικού σχηματισμού.

Οι μετά το διαζύγιο σχέσεις ανάμεσα στα δύο μέρη, όπως συμβαίνει άλλωστε και στη ζωή με τα ζευγάρια-πρώην συντρόφους, μπορεί να είναι ενδεχομένως επιδεικτικά αδιάφορες, διακριτικά υπονομευτικές, «φιλικά» κακεντρεχείς. Ωστόσο, και μακάρι εδώ να είναι αυτή η περίπτωση, μπορεί να γίνουν και καλύτερες από πριν, με την προϋπόθεση της αλληλοκατανόησης, του σεβασμού της διαφορετικότητας, των αμοιβαίων παραδοχών και της αναγνώρισης των εκατέρωθεν λαθών. Για όσους, και από τις δύο πλευρές, δεν φορούν παρωπίδες, πάντα θα υπάρχουν κοινοί τόποι συνάντησης και ανοιχτοί δρόμοι συμπόρευσης.

Όμως γιατί η Δημοκρατική Αριστερά; Γιατί ένας ακόμη πολιτικός σχηματισμός, τη στιγμή μάλιστα μιας γενικευμένης απαξίωσης της πολιτικής αυτής καθαυτής, κι όχι μόνο του πολιτικού προσωπικού που την υπηρετεί, όπως τη βιώσαμε στην Ελλάδα μετά τη λεγόμενη μεταπολίτευση;

Η απάντηση είναι απλή και διόλου προσχηματική: γιατί η Δημοκρατική Αριστερά έρχεται να ανταποκριθεί σε ένα αίτημα ώριμο ήδη από καιρό, μια ματαιωμένη, μέχρι σήμερα, επιθυμία ενός σημαντικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας: η Αριστερά, επιτέλους, να ξεφύγει από τη μοίρα του περιθωριακού, συμπληρωματικού παίκτη στο πολιτικό παίγνιο και να διεκδικήσει με αξιώσεις, παρρησία, ευθύνη και επίγνωση –πέρα από στείρους αρνητισμούς και παραλυτικές αγκυλώσεις– το μερτικό της στη διακυβέρνηση του τόπου.

Η επιδίωξη αυτή προϋποθέτει ασφαλώς την ετοιμότητα και την ειλικρινή διάθεση για συνεργασίες, ώστε να βρεθεί ένας κοινός βηματισμός με εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που ασφυκτιούν μες στο σημερινό πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο –ασφυξία που επιδεινώνεται ραγδαία εξαιτίας της πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης και της άκριτης υποταγής της χώρας στις παραγγελιές του ΔΝΤ και των «εταίρων» της ΕΕ– ώστε να υπάρξει συμπόρευση εκπορευόμενη από τα κάτω, κι όχι τεχνητές συγκολλήσεις εκλογικής είτε άλλης σκοπιμότητας οι οποίες φοριούνται «καπέλο» από τις εκάστοτε κομματικές ηγεσίες κατά το δοκούν (το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο στο παρελθόν).

Αλλά η Αριστερά –και εν προκειμένω η νεοσύστατη Δημοκρατική Αριστερά– για να πετύχει αυτό τον φιλόδοξο στόχο, οφείλει να αφουγκραστεί την ανάσα του σημερινού, και κυρίως του αυριανού, κόσμου. Να βάλει χρώμα και γεύση στο λόγο της, να δώσει ελκυστικό περιεχόμενο και να ντύσει με φαντασία τη δράση της, να ξορκίσει τη μικροκομματική μιζέρια, να ξαναγοητεύσει μια απο-γοητευμένη από την πολιτική κοινωνία, να ερεθίσει και να αφυπνίσει το ευνουχισμένο φαντασιακό ενός ολόκληρου λαού. Η εποχή όπου η Αριστερά ταυτιζόταν σχεδόν αποκλειστικά με τους ταξικούς αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη και αναδιανομή του πλούτου έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αριστερά χωρίς νεωτερικότητα δεν νοείται σήμερα. Αριστερά χωρίς προσήλωση στις δημοκρατικές αξίες, χωρίς σεβασμό στη διαφορετικότητα, χωρίς συνείδηση ότι για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει πρώτα ν’ αλλάξει και η ίδια, είναι μια χαμένη υπόθεση. Αριστερά χωρίς γνήσιες πράσινες κατευθύνσεις, χωρίς να ασπάζεται τις αρχές μιας ρηξικέλευθης πολιτικής οικολογίας, είναι μια στρεβλή και αδιέξοδη Αριστερά.

Γιατί σήμερα δεν νοείται Αριστερά χωρίς να είναι και Πράσινη – κάτι που από τους πρώτους είχε αντιληφθεί, φυσικά, και ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ευαίσθητος όπως ήταν στα αιτήματα των καιρών. Αυτή η Πράσινη Αριστερά, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα με πλούσια και γόνιμη ιστορία στα αριστερά κινήματα, είναι το ζητούμενο: να πρασινίσει ουσιαστικά η Αριστερά, κι όχι απλά να προσδώσει μια περιβαλλοντική-οικολογική επάλειψη στον προγραμματικό της λόγο. Άλλωστε «οικολόγοι», στις μέρες μας, δηλώνουν ανέξοδα και ευκαιριακά σχεδόν οι πάντες, από πολιτικούς και κόμματα έως πολυεθνικές, ΜΜΕ και αυθεντικούς καπιταλιστές (το κάνουν ακόμη και ακροδεξιοί, στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, μια και το προϊόν «οικολογία» πουλάει), όμως Πράσινοι μπορούν να είναι μόνον οι συνειδητοί Αριστεροί.

Ελπίζω και πιστεύω ότι αυτή η μοναδική ευκαιρία για την ελληνική Αριστερά, αυτή η ευκαιρία που συνιστά η γέννηση της Δημοκρατικής Αριστεράς ως πόλου μιας ευρύχωρης συσπείρωσης προοδευτικών πολιτών, δεν θα πάει στράφι. Ας μην χαραμίσουμε για άλλη μια φορά την προοπτική που ξανοίγεται μπροστά μας, στο όνομα στείρων κομματικών περιχαρακώσεων και ξεπερασμένων παλαιο-αριστερών προκαταλήψεων.

Θέμης Δημητρακόπουλος

Μέλος της Πανελλαδικής Πολιτικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς

Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4902