Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Πρωτοβουλία για τη Συσπείρωση της Αριστεράς

Συνέντευξη Τύπου Τετάρτη 3/12/2003 Ώρα 11π.μ. Ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ

ananeotiki.gr, 2003-12-03


ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Α. Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΜΙΑ ΙΣΧΥΡΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ζούμε μια συγκυρία πυκνή σε γεγονότα. Γεγονότα αντιφατικά. Δυνατότητες και κίνδυνοι συμβαδίζουν, απογοητεύσεις και ελπίδες συνυπάρχουν. Το βέβαιο όμως είναι ότι η ιστορία δεν τέλειωσε. Αυτή η αντιφατική κατάσταση, που διαρκεί, αναζητά μια διέξοδο, μια κατεύθυνση και εμπεριέχει μια νέα δυναμική. Τη δυναμική αυτή μπορούν να την εκφράσουν και τη διέξοδο να την δώσουν, οι δυνάμεις των κοινωνικών αντιστάσεων, της αμφισβήτησης, της ανατροπής και της υπέρβασης, οι δυνάμεις της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων. Οι δυνάμεις που υπογράφουμε αυτή τη Διακήρυξη, εκφράζουμε τη θέλησή μας να υπηρετήσουμε από κοινού αυτή την υπόθεση.

Β. ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ - ΟΙ ΑΦΕΤΗΡΙΑΚΕΣ ΜΑΣ ΙΔΕΕΣ.

Εμείς που αναλαμβάνουμε αυτή την ενωτική πρωτοβουλία είμαστε συλλογικότητες και ανένταχτοι αγωνιστές και αγωνίστριες από διαφορετικούς ιστορικούς χώρους της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων. Από τους χώρους της δημοκρατικής, της ανανεωτικής, της ριζοσπαστικής, της αντικαπιταλιστικής, της επαναστατικής, της κομμουνιστικής Αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας, του φεμινισμού, της νεολαίας, των κινημάτων αμφισβήτησης. Μας ενώνει η κοινή αγωνία και θέληση να συμβάλουμε για να βγει η Αριστερά από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα και να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Νιώθουμε, πως είναι η ώρα να μιλήσουμε ξανά για την Αριστερά. Όχι ο καθένας μόνος του, αλλά από κοινού αυτή τη φορά, περισσότερες δυνάμεις. Να θέσουμε ξανά το ερώτημα, "τι να κάνουμε". Να ανιχνεύσουμε τις επίκαιρες απαντήσεις. Όχι μόνο γιατί το θέλουμε εμείς. Ο σύγχρονος κόσμος έχει ανάγκη από μια σύγχρονη, ριζοσπαστική, οικολογική, κινηματική, κοινωνικά μαχόμενη Αριστερά. Έχει ανάγκη τα οράματά της, τις ιδέες της, την κοινή παρουσία και δράση της, τη θετική προοπτική που η Αριστερά μπορεί να δώσει Η διαπίστωση αυτής της ανάγκης είναι η πρώτη ιδρυτική μας ιδέα, η αφετηρία μας. Αυτή η ανάγκη από μόνη της, δεν σβήνει τις διαφορές και τις αντιπαλότητες, δεν καταργεί προκαταλήψεις, δεν αμνηστεύει λάθη, ούτε εξαφανίζει ανεπάρκειες. Επιβάλλει όμως, και υποβοηθά, να υπερβούμε την ακινησία, να δημιουργήσουμε χώρους συνύπαρξης, διαλόγου, αλληλοσεβασμού και κοινής δράσης. Η πλούσια εμπειρία από τους κοινούς μας προβληματισμούς και αγώνες τα τελευταία χρόνια - στο "Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς", στο κίνημα κατά της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, στο αντιπολεμικό κίνημα, στους κοινωνικούς αγώνες στη χώρα μας- μας πείθει πως αριστερές δυνάμεις με διαφορετικές καταβολές, ιδεολογικές και πολιτικές διαδρομές, ευαισθησίες και εμπειρίες, μπορούν να δράσουν συμπληρωματικά, συνθετικά, να διαμορφώσουν κοινούς στόχους, να συγκλίνουν σε κοινούς βηματισμούς, να αναζητήσουν από κοινού απαντήσεις στα νέα προβλήματα, να δημιουργήσουν δυναμική. Η σημερινή Διακήρυξη είναι μια επιπλέον απόδειξη της δυνατότητας να συγκλίνουμε ακόμα πιο δημιουργικά, να αναβαθμίσουμε σε μια νέα ποιότητα τις προσπάθειες και τη συμπαράταξή μας. Δεν είμαστε μόνοι. Ούτε γράφουμε σε λευκή σελίδα. Παρακολουθούμε από κοντά όσους και όσες -και είναι πολλοί και πολλές- ανιχνεύουν το μέλλον. Μας εμπνέουν το Σιάτλ, το Πόρτο Αλέγκρε, η Γένοβα, η Φλωρεντία. Μας στέλνουν μηνύματα αισιοδοξίας και μας δίνουν δύναμη οι αγώνες των λαών που ξεδιπλώνονται σε ολόκληρο τον κόσμο: Τα μεγάλα λαϊκά ξεσπάσματα στη Λατινική Αμερική, οι απεργιακοί αγώνες στην Ευρώπη, το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ, η Ιντιφάντα στην Παλαιστίνη, η αντίσταση στην κατοχή του Ιράκ, οι αγώνες των φτωχών όλου του κόσμου. Μας δίνουν ελπίδες το Παγκόσμιο και το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Στηρίζουμε ενεργά το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ και κάθε άλλη πρωτοβουλία που ανοίγει δρόμους και δημιουργεί προοπτικές.

Γ. ΟΙ ΚΟΙΝΟΙ ΜΑΣ ΣΤΟΧΟΙ

1. Να δώσουμε χώρο στο διάλογο...

Ας δημιουργήσουμε παντού χώρους διαλόγου, για μια νέα κουλτούρα, για ένα νέο πολιτικό πολιτισμό της Αριστεράς, που τον έχει ανάγκη ολόκληρη η κοινωνία. Και μιλούμε για το διάλογο όχι ως μια φορμαλιστική διαδικασία "ανταλλαγής ιδεών", αλλά ως μια κοινή προσπάθεια κατανόησης της πραγματικότητας, γενίκευσης των εμπειριών μας, πρόσληψης των νέων θεωρητικών επεξεργασιών που η παραγωγή τους διεθνώς πολλαπλασιάζεται. Ο διάλογος αυτός δεν είναι φάση, ή στάδιο, πριν από τη δράση. Είναι μέρος της δράσης, αναγκαίος όρος για τη διεύρυνση των οριζόντων και των στόχων της.

2. Ναι στην κοινή δράση...

Η κοινή δράση δυνάμεων με ιδεολογικές διαφορές, είναι μια δοκιμασμένη, θεμελιώδης αρχή του αριστερού κινήματος. Είναι όρος για να μπορέσει η Αριστερά να υπερασπισθεί άμεσα αιτήματα των εργαζομένων, να αντισταθεί σε αντεργατικές, αυταρχικές και αντιπεριβαλλοντικές ή φιλοπόλεμες πολιτικές και τελικά να δικαιώσει έναν από τους λόγους ύπαρξής της. Ακριβώς γι’ αυτό, ο διάλογος και η κοινή δράση είναι για μας οι δύο πυλώνες πάνω στους οποίους μπορεί να θεμελιωθεί ένα σχέδιο ανάκαμψης και ανασύνταξης της Αριστεράς. Η άρνηση της κοινής δράσης, οι ξεχωριστές επιτροπές, συγκεντρώσεις ή πορείες, για κοινά προβλήματα, για κοινούς στόχους, και κοινά αιτήματα, θεωρούμε ότι αποτελούν μια μορφή ανορθολογισμού στο χώρο της Αριστεράς. Συνιστά όχι μόνον άρνηση του χώρου, αλλά και του ίδιου του "λόγου". Αποτελούν πλήγμα κατά της αξιοπιστίας και της αποτελεσματικότητας, μια κατάσταση που πρέπει σύντομα να υπερβούμε.

3. Όχι στον πόλεμο

Η νεοφιλελεύθερη η πολιτική, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι πόλεμοι, προληπτικοί και διαρκείς, αποτελούν το κύριο μέσο επιβολής της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της ηγεμονίας των δυνάμεων του Κεφαλαίου σ’ όλη τη γη. Ειδικά οι ΗΠΑ, επιλέγουν τον πόλεμο και την καταστολή για την επιβολή της ηγεμονίας τους. Έτσι, η απειλή πολέμου, και ο ίδιος ο πόλεμος στο πλαίσιο της στρατηγικής των ΗΠΑ, γίνονται μόνιμα συστατικά και μέσα ελέγχου των αγορών των φυσικών πόρων, καθώς και μηχανισμοί γεωπολιτικών αναδιατάξεων και επιβολής της Pax Americana. Στο βαθμό που η διεθνής ενεργειακή οικονομία είναι ακόμη πλήρως προσανατολισμένη προς το πετρέλαιο, ο λυσσαλέος αγώνας των ΗΠΑ δίνεται σε μεγάλο βαθμό για την απόκτηση του πλήρους ελέγχου του σημαντικότερου έως σήμερα ενεργειακού πόρου του πλανήτη, του πετρελαίου, και μέσω αυτού για την εξασφάλιση της παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής τους ηγεμονίας. Η στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ και όσα επακολούθησαν και βρίσκονται σε εξέλιξη, αποκάλυψαν τη βαρβαρότητα και το αποκρουστικό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού και της Νέας Τάξης, τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους έγινε αυτή η εισβολή. Μεγάλο θύμα της εισβολής ο λαός του Ιράκ, που σήμερα αντιστέκεται κατά των στρατευμάτων κατοχής. Εξάλλου η επέμβαση αυτή έδωσε μεγαλύτερη άνεση και δυνατότητα στο σφαγέα Σαρόν να συνεχίσει και να κλιμακώσει το δολοφονικό έργο του στην Παλαιστίνη. Η συντονισμένη δράση λαών, κινημάτων, και όλων ανεξαιρέτως των δυνάμεων που αγωνίζονται για έναν κόσμο χωρίς πολέμους, μπορεί να σταθεί φραγμός στον επικίνδυνο κατήφορο που οδηγούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού τον κόσμο. Η αντίσταση στον πόλεμο πρέπει να γίνει αφορμή για μια μονιμότερη και βαθύτερη σύνδεση των κινημάτων που αγωνίζονται για κοινωνική δικαιοσύνη με τις ευρύτερες οικολογικές και φιλειρηνικές δυνάμεις. Ειδικά στη χώρα μας το αντιπολεμικό κίνημα έχει φέρει στην επιφάνεια στόχους και αιτήματα με ιδιαίτερη σημασία, όπως το κλείσιμο των βάσεων, η απομάκρυνση των πυρηνικών όπλων, η επιστροφή όλων των ελληνικών στρατευμάτων από τις αποστολές στο εξωτερικό, κλπ. Στο πλαίσιο του αντιπολεμικού κινήματος και του γενικότερου αγώνα για την ειρήνη στον κόσμο, υποστηρίζουμε τη δραστική μείωση των εξοπλισμών και των στρατιωτικών δαπανών, την κατάργηση του ΝΑΤΟ και όλων των επιθετικών στρατιωτικών συνασπισμών, το κλείσιμο των βάσεων, την κατάργηση των πυρηνικών όπλων και τη διάλυση των δυνάμεων ταχείας επέμβασης.

4. Για την ήττα του νεοφιλελευθερισμού

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η ιδεολογία ενός ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Όραμά του είναι ένας καθαρός καπιταλισμός, σε μια κοινωνία ατομοκεντρική, όπου τα πάντα θα λειτουργούν ως εμπορεύματα και θα τελούν υπό την εξουσία των αγορών όπου το βασικό κριτήριο για επιλογές και αποφάσεις θα είναι το κέρδος και όχι οι ανάγκες της κοινωνίας. Ο νεοφιλελευθερισμός, ως πολιτική, διεκδικεί, μέσω των αναδιαρθρώσεων που επιβάλλει για λογαριασμό του κεφαλαίου, να πάρει πίσω κάθε εργασιακό ή κοινωνικό κεκτημένο. Συνιστά, δηλαδή, μια γενικευμένη επίθεση στον κατακτημένο κοινωνικό πολιτισμό συνολικά: Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η απορύθμιση της αγοράς εργασίας, η διάλυση του δημόσιου τομέα, η υποβάθμιση του κράτους πρόνοιας, η θυσία του περιβάλλοντος και της οικολογικής ισορροπίας, η διεύρυνση και ενίσχυση του αυταρχισμού σε όλα τα επίπεδα, η ιδιωτικοποίηση και η εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών, είναι τα βασικά μέσα με τα οποία υπηρετεί τους παραπάνω σκοπούς. Ο αγώνας για την ήττα του νεοφιλελευθερισμού είναι κοινός μας στόχος. Παρά τα ρήγματα που έχει υποστεί η ηγεμονία του, ο αγώνας θα είναι μακρύς και δύσκολος, αφού εκτός των άλλων η σοσιαλδημοκρατία και οι διάφορες εκδοχές της κεντροαριστεράς, όχι μόνο δεν τον ανταγωνίζονται, αλλά υποκλίνονται στην ιδεολογία του και έχουν μετατραπεί σε διαχειριστή του. Για να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας κατά του νεοφιλελευθερισμού πρέπει να διεξάγεται ταυτόχρονα στο κοινωνικό, ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, να συνδέεται και να απαντά στις άμεσες ανάγκες των εργαζομένων και να στηρίζεται όχι μόνο σε αρνήσεις αλλά και σε εναλλακτικές προτάσεις και πολιτικές. Μέτωπα αιχμής στην πάλη κατά του νεοφιλελευθερισμού είναι το ζήτημα της αναδιανομής πλούτου και εισοδήματος, τα ζητήματα της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης και των εργασιακών σχέσεων, η αντίσταση κατά των ιδιωτικοποιήσεων, η επέκταση του κράτους πρόνοιας, η προστασία του περιβάλλοντος και της οικολογικής ισορροπίας, η πάλη για μια συνολικά αναβαθμισμένη ποιότητα ζωής, η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών κ.λπ. Ο αγώνας ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό σημαίνει αγώνα για την επιβίωση της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων και του οικοσυστήματος. Ο νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα εκφράζεται και από τους δύο εταίρους του δικομματικού συστήματος. Το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Είτε ως εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική είτε ως δήθεν εναλλακτική πρόταση και προοπτική για τη διακυβέρνηση της χώρας. Για να αντιμετωπίσουμε τις χειρότερες μέρες που έρχονται για τη χώρα μας και ιδιαίτερα για τον κόσμο της εργασίας το επόμενο διάστημα, θα πρέπει με τους αγώνες του λαού να ηττηθούν και ο δικομματισμός και οι πολιτικές δυνάμεις που τον υπηρετούν και να ενισχυθούν οι δυνάμεις της Αριστεράς.

5. Κατά της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης

Ο αγώνας κατά της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης δεν αποτελεί έναν επιμέρους στόχο. Ούτε αποτελεί μόνο ένα "αντί". Αποτελεί το κορυφαίο επίπεδο διαμόρφωσης μιας νέας συνείδησης για την Αριστερά, για το κίνημα και το διεθνισμό στην εποχή μας. Γιατί μέσα από τους αγώνες και την πείρα των κοινωνικών κινημάτων δοκιμάζονται στην πράξη, ιδέες και πρακτικές που συνδέουν οργανικά το τοπικό και το παγκόσμιο. Δημιουργείται μια "κοινή κοίτη", μέσα στην οποία μπορούν να συγκλίνουν το εργατικό κίνημα, αριστερά κόμματα και νέα πολιτικά υποκείμενα, με τη ριζοσπαστική διανόηση και τα μεγάλα ρεύματα των πολύμορφων κοινωνικών κινημάτων, ευαισθησιών και πρωτοβουλιών. Συμμετέχουμε ενεργά στην εμπειρία αυτή, αναγνωρίζοντας και σεβόμενοι την ευρύτητα, τον πλουραλισμό, τη δημοκρατικότητά της. Προσπαθούμε να συμβάλλουμε με το δικό μας προβληματισμό στον προσανατολισμό και το περιεχόμενο της δράσης των κοινωνικών κινημάτων. Να δώσουμε στα συνθήματα "ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός" και οι "άνθρωποι πάνω από τα κέρδη", όλο και πιο συγκεκριμένο περιεχόμενο, σαφώς οριοθετημένο προς τη λογική του νεοφιλελευθερισμού και του καπιταλιστικού συστήματος. Και με καθαρά τα μέτωπα προς τους διεθνείς οργανισμούς που υπηρετούν και προωθούν αυτή τη λογική (ΔΝΤ, ΠΟΕ κ.λπ.).

6. Για την Ευρωπαϊκή Ένωση

Ζούμε μια περίοδο, που ο νεοφιλελευθερισμός διαμορφώνει την Ευρώπη της απορύθμισης και των ιδιωτικοποιήσεων, την Ευρώπη της επιβολής και του κοινωνικού αποκλεισμού, της υποβάθμισης των κοινωνικών δικαιωμάτων που πλήττει πρωτίστως τις γυναίκες, την Ευρώπη της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της καταστολής, την Ευρώπη του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, την Ευρώπη "φρούριο". Αυτή δεν είναι η Ευρώπη που οραματίζονται οι λαοί. Είμαστε αντίθετοι σ’ αυτή την Ευρώπη. Δικό μας όραμά είναι η Ευρώπη της δημοκρατίας, της λαϊκής ευημερίας, των δικαιωμάτων και ελευθεριών για όλους. Η Ευρώπη της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της οικολογικά βιώσιμης ανάπτυξης, του φεμινισμού, της προόδου και του σοσιαλισμού. Η στάση της ΕΕ στον πόλεμο του Ιράκ και η ανικανότητά της να σταθεί ως ενιαίος Οργανισμός απέναντι στην προκλητική βαρβαρότητα των αμερικανοβρετανών εισβολέων και την καταπάτηση από μέρους τους κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, καθώς και οι ευθύνες της για τις γενικότερες εξελίξεις στην περιοχή, προκαλούν ήδη έντονους προβληματισμούς και αναζητήσεις για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρώπης γενικότερα. Η εκ των υστέρων νομιμοποίηση της επέμβασης στο Ιράκ και η έμπρακτη συμμετοχή της στον "αντιτρομοκρατικό" πόλεμο που κήρυξε ο Μπους, χρησιμοποιείται ως μέσο και εργαλείο για την ενίσχυση του αυταρχισμού και της καταστολής σε διεθνές και εθνικό επίπεδο. Χαρακτηριστικό στοιχείο της οποίας αποτελεί η συμφωνία ΗΠΑ-Ε.Ε. για τη δίωξη της τρομοκρατίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση διευρύνεται αλλά δεν αλλάζει. Η προσθήκη νέων μελών δεν είναι μόνο ένα ποσοτικό μέγεθος. Έχει και σημαντικές ποιοτικές επιπτώσεις. Οι κυρίαρχες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, οι δυνάμεις του κεφαλαίου, ενδιαφέρονται να αξιοποιήσουν την ευρωπαϊκή οικοδόμηση, για να υπηρετήσουν κατά κύριο λόγο τα δικά τους συμφέροντα, να ενισχύσουν το ρόλο τους στο πλαίσιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων στον κόσμο. Αυτή η πραγματικότητα, επιβάλλει με ακόμα μεγαλύτερη έμφαση, να αντιμετωπισθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση με όρους μιας ταξικής εξουσίας, που όμως είναι διαρθρωμένη σε διακρατικό και υπερεθνικό επίπεδο. Όπως στο εθνικό επίπεδο έτσι και στο ευρωπαϊκό, οι λαοί της Ευρώπης έχουν ανάγκη από τη συγκρότηση πανευρωπαϊκών μετώπων πάλης ενάντια στην κυρίαρχες οικονομικές, κοινωνικές και γεωστρατηγικές πολιτικές. Προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην ΟΝΕ και στις συνέπειες των επιλογών που τη συνοδεύουν σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων: Στα μέτωπα της ανεργίας, της φτώχειας, των εργασιακών δικαιωμάτων και σχέσεων, της κοινωνικής ασφάλισης, της κοινωνικής πρόνοιας, της αγροτικής και βιομηχανικής πολιτικής, που απειλεί με διάλυση τον κοινωνικό ιστό. Στον αγώνα κατά του εθνικισμού και του ρατσισμού, για την κοινωνική ένταξη των μεταναστών και των κοινωνικά αποκλεισμένων. Στην πολιτική ασφάλειας. Στις συμφωνίες Σένγκεν και Ευρωπόλ, στις σχέσεις ΕΕ-ΝΑΤΟ και τους διάφορους πυλώνες, που έχουν διαμορφωθεί για να υπηρετηθεί η πολιτική των πιο συντηρητικών οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών κύκλων της Ευρώπης, που σφραγίζουν σήμερα την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Παράλληλα η Αριστερά, στη θέση των διαφόρων διλημμάτων, χρειάζεται να θέτει το ερώτημα ποια Ευρώπη θέλουμε και πως αγωνιζόμαστε για να προωθούμε το δικό μας όραμα για την Ευρώπη. Ο αγώνας για μια Ευρώπη προς αυτή την κατεύθυνση είναι η συμβολή μας στον αγώνα κατά της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αλλά και στις απαιτήσεις και τις ανάγκες των εργαζομένων και της ελληνικής κοινωνίας. Να το επαναλάβουμε με έμφαση. Στη λογική της σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς, δεν έχει νόημα η εθνική απομόνωση. Τα μέτωπα ταξικής πάλης, η αλλαγή των συσχετισμών και η μάχη για την εξουσία, δεν μπορούν να περιορίζονται γεωγραφικά, αγνοώντας τα προβλήματα που βασανίζουν τα λαϊκά στρώματα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Στη βάση αυτή, οι λαοί της Ευρώπης, οι δυνάμεις της Αριστεράς και τα κοινωνικά κινήματα θα πρέπει να συντονίσουν τη δράση τους για: α) Την προώθηση πολιτικής υπεράσπισης και βελτίωσης των θεμελιακών δημοκρατικών, οικονομικών, εργασιακών, ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των λαών της Ευρώπης και την απόκρουση της οικονομικής, κοινωνικής και γεωστρατηγικής πολιτικής της Ε.Ε. β) Την προστασία του περιβάλλοντος και της οικολογικής ισορροπίας. γ) Την προώθηση της ισότητας των δύο φύλων με τις απαραίτητες πολιτικές και όχι με την ψήφιση νόμων χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα. δ) Την απόκρουση των σχεδίων στρατιωτικοποίησης της ΕΕ. και την πρωτοβουλία για τη δημιουργία Ευρωστρατού, όπως σήμερα οργανώνεται ως δύναμη ταχείας επέμβασης σ’ όλον τον κόσμο. Θεωρούμε, ωστόσο, τη συζήτηση για την ανεξάρτητη ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και άμυνα, που σήμερα διεξάγεται μέσα στην Ευρωπαϊκή Αριστερά και το διεθνές κίνημα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, ως εξαιρετικά σοβαρή και θα την παρακολουθήσουμε συστηματικά. ε) Την απόρριψη του κυοφορούμενου "Ευρωσυντάγματος". Η συνθήκη αυτή η οποία καταχρηστικά και σκόπιμα αποκαλείται σύνταγμα, αναγορεύει τον νεοφιλελευθερισμό σε αρχή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, καταργεί την κατοχύρωση των κοινωνικών δικαιωμάτων, διαχωρίζοντάς τα έτσι από τα ατομικά δικαιώματα, παγιώνει την ύπαρξη ανεξέλεγκτων οργάνων εξουσίας. Αποτελεί γι’ αυτούς τους λόγους οπισθοδρόμηση ακόμα και από τις συνταγματικές αρχές των ευρωπαϊκών χωρών. Η κατάκτηση και κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας, των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ίσων για όλους τους κατοίκους των ευρωπαϊκών χωρών, είναι η διαδικασία μέσα στην οποία θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ενότητα των ευρωπαϊκών λαών και τη συγκρότηση, μετά από την αναγκαία αλλαγή των σημερινών συσχετισμών, σε πολιτικό και θεσμικό-συνταγματικό επίπεδο μιας "άλλης Ευρώπης": Ειρηνικής, δημοκρατικής, οικολογικής, φεμινιστικής, διεθνιστικής. Μιας Ευρώπης των εργαζομένων. Μιας Ευρώπης του σοσιαλισμού. Αυτή η Ευρώπη θα είναι το αποτέλεσμα της αβίαστης και ελεύθερης απόφασης και όχι καταναγκασμού των λαών της που σαν μοναδικά κυρίαρχοι οφείλουν να αποφασίζουν για το μέλλον τους. Αυτή η "άλλη Ευρώπη" που οραματιζόμαστε, θα σέβεται πλήρως την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών και των εθνών. στ) Τη διαμόρφωση στην πορεία μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, ως επιθετικής πολιτικής απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου, με σαφείς αιχμές και στόχους ενάντια στην ασυδοσία των πολυεθνικών, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τον πόλεμο και το σημερινό σύστημα διεθνούς ανασφάλειας.

7. Για τη διαφύλαξη του φυσικού πλούτου και την αξιοβίωτη ανάπτυξη

Η νεοφιλελεύθερη διαχείριση σημαίνει μια διευρυνόμενη σπάταλη, ληστρική και χωρίς πρόνοια για τις μελλοντικές γενιές χρήση των φυσικών πόρων, που βασίζεται σε ένα κερδοσκοπικό μοντέλο συνολικής διαχείρισης της φύσης. Πρόκειται για κεντρικό πρόβλημα που παράγει ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός, η βάναυση καπιταλιστική αναδιάρθρωση και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ένα πρόβλημα που έχει συμβάλει στη μεγάλη όξυνση του χάσματος πλούτου-φτώχειας σε όλο τον κόσμο και έχει οδηγήσει σε σημαντική αποσταθεροποίηση τις φυσικές διεργασίες του πλανήτη, απειλώντας ακόμη και την ίδια την ύπαρξη της ζωής, στο μέλλον. Σε πλήρη αντίθεση μ’ αυτή τη λογική και εξέλιξη εμείς διεκδικούμε έναν κόσμο με βιώσιμη διαχείριση των πόρων και πρόνοια για τις ερχόμενες γενιές, με προστασία της δημόσιας υγείας, διαφύλαξη και δίκαιη πρόσβαση όλων των κατοίκων του πλανήτη στα δημόσια αγαθά, με προστασία της φύσης, με συστηματική πρόληψη και προφύλαξη της κοινωνίας από τους μεγάλης κλίμακας κινδύνους και με διατήρηση του παγκόσμιας αξίας πολιτιστικού κεφαλαίου. Έναν κόσμο που θα εξασφαλίζει την αξιοβίωτη ανάπτυξη σε όλους τους κατοίκους του πλανήτη.

8. Για την ισότητα των 2 φύλων

Επισημαίνουμε την ανάγκη να αναδειχθεί και να τονιστεί η σημασία της καταπίεσης των γυναικών στους προβληματισμούς και τα προγράμματα δράσης των κινημάτων και των αριστερών κομμάτων. Ο αγώνας για την ισότητα των δύο φύλων, την πολιτική και κοινωνική ισοτιμία, και η επιδίωξη πολιτικών που θα μικραίνουν την ψαλίδα της ανισότητας μέσα στην κοινωνία, αλλά και στις οργανώσεις της Αριστεράς, καθώς και η έμφαση σε ζητήματα βίας κατά των γυναικών - που απογειώνεται με τη σημερινή άνθιση του δουλεμπορίου γυναικών για σεξουαλική εκμετάλλευση- και περιθωριοποίησής τους, θα αποτελέσουν βασικά στοιχεία του νέου κοινωνικού μας πολιτισμού και σημαντικά ζητήματα της δικής μας προσπάθειας. Η άνοδος φονταμενταλισμών, με επίκεντρο τους παραδοσιακούς ρόλους των γυναικών, και η κατάργηση, κυρίως στην πράξη, κεκτημένων δικαιωμάτων τους, αποτελεί άμεσο αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, ενάντια στην οποία αγωνιζόμαστε.

9. Για μια εναλλακτική πολιτική για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων

Στον αγώνα για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων μας συνδέουν δύο κεντρικές διαπιστώσεις: α) Ο δικομματισμός, με τα δύο μεγάλα κόμματα εκφραστές του, δεν έχει τίποτα θετικό να δώσει στο λαό και στον τόπο. β) Έρχονται χειρότερες μέρες για τους εργαζόμενους και το λαό μέσα από ένα δυνατό σοκ που θα δοκιμάσει η ελληνική οικονομία μετά το 2004. Είτε είναι το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία είτε η ΝΔ, ως κύριο μέλημα θα έχουν τη μετακύληση της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων Το εναλλακτικό μας πρόγραμμα για ζητήματα αιχμής της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής θα διατυπωθεί αναλυτικά και θα συζητηθεί δημόσια στο επόμενο διάστημα. Με τη σημερινή μας Διακήρυξη αναφέρουμε επιγραμματικά τα κεντρικά σημεία αυτού του προγράμματος που θέλουμε να αποτελέσουν και τα βασικά μέτωπα πάλης του λαϊκού κινήματος το επόμενο διάστημα:
• Προστασία του δημόσιου πλούτου από τη λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων.
• Σταθερή και πλήρη απασχόληση για όλους και όλες.
• Μέτωπο ενάντια στις απολύσεις και στην ελαστικοποίηση της εργασίας.
• Μισθοί που θα εξασφαλίζουν αξιοπρεπή ζωή.
• Εισόδημα αναπλήρωσης- αλληλεγγύης για τους ανέργους.
• Ριζική μείωση του εργάσιμου χρόνου, χωρίς απώλειες στο μισθό ή εντατικοποίηση της εργασίας.
• Δικαίωμα στη δημόσια δωρεάν και καλύτερης ποιότητας εκπαίδευση.
• Δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν υγεία.
• Βελτίωση της κοινωνικής πρόνοιας.
• Υπεράσπιση και βελτίωση του ασφαλιστικού συστήματος - αυξήσεις στις συντάξεις.
• Καλύτερα και φτηνότερα δημόσια μέσα μεταφοράς.
• Αποφασιστικές τομές στο καθεστώς που διέπει σήμερα τα ΜΜΕ, που επιτρέπει τη χειραγώγηση της κοινωνίας στο ιδεολογικό, το πολιτικό και το πολιτιστικό επίπεδο από τις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου που ελέγχουν τα ΜΜΕ.
• Ενίσχυση της αγροτικής οικονομίας και του αγροτικού πληθυσμού, ώστε να σταματήσει το ξεκλήρισμα της αγροτιάς και η πορεία ερήμωσης της υπαίθρου.
• Ενίσχυση του εισοδήματος των φτωχών και μεσαίων παραγωγών.
• Απαγόρευση των μεταλλαγμένων προϊόντων.
• Μέτρα για τη συνολική αναβάθμιση της ποιότητας ζωής.

Αυτά τα βασικά κοινωνικά δικαιώματα, τα μέτρα ενίσχυσης του κόσμου της εργασίας και ουσιαστικής βελτίωσης της ποιότητας ζωής τους, τα διεκδικούμε για όλους τους εργαζόμενους, άντρες και γυναίκες, ντόπιους και μετανάστες, για όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από φύλο, εθνικότητα, χρώμα, θρησκεία κ.λπ. Η εφαρμογή τους απαιτεί: Την απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων, την επέκταση και βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών. Τη ριζική αναπροσαρμογή του προϋπολογισμού υπέρ των κοινωνικών δαπανών, την αλλαγή του φορολογικού συστήματος, με κύρια κατεύθυνση την επιβάρυνση του μεγάλου κεφαλαίου. Μια ουσιαστική δηλαδή πολιτική αναδιανομής πλούτου από το κεφάλαιο προς τον κόσμο της εργασίας και τα οικονομικά ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Ταυτόχρονα απαιτεί: Αποφασιστικό μέτωπο στη λογική της κοινωνίας του καταναλωτισμού και του ευδαιμονισμού που οικοδομείται, στην κλιμάκωση του αυταρχισμού, της κρατικής τρομοκρατίας, της καταστολής και γενικότερα τη συρρίκνωση της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα.

10. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.

Πολλοί θεώρησαν το σύνθημα αυτό ένα μήνυμα ελπίδας, αισιοδοξίας, και ήταν. Είναι όμως και ένα μήνυμα ευθύνης. Ναι, αξίζει και μπορούμε να αγωνιστούμε, για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, με περισσότερη ειρήνη, περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη δικαιοσύνη, περισσότερη ισότητα. Για ένα κόσμο που θα χωράει πολλούς κόσμους. Για να γίνει ο αγώνας αυτός αποτελεσματικός, για να έχει έμπνευση και προοπτική, πρέπει να ξανακάνουμε επίκαιρο το αίτημα του σοσιαλισμού ως ένα οικουμενικό αίτημα, που ανταποκρίνεται στο γενικευμένο συμφέρον της ανθρωπότητας. Αλλά προϋποθέτει και την κριτική αποτίμηση αυτού που ονομάστηκε "υπαρκτός σοσιαλισμός". Προϋποθέτει, επίσης, προσαρμογή και ανανέωση των θεωρητικών επεξεργασιών στη βάση των αναγκών και απαιτήσεων του σήμερα. Επιστρέφουμε, λοιπόν, ξανά στην αρχή. Στον αναγκαίο διάλογο, που η κοινή δράση για τους στόχους που προαναφέραμε, θα τον διευκολύνει και θα τον κάνει πιο απαιτητικό.

Δ. ΟΙ ΚΟΙΝΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ

1. Ανασύνταξη της Αριστεράς

Οι δυνάμεις της Αριστεράς, σήμερα, τείνουν να σχηματοποιηθούν σε τρία διακριτά ρεύματα. Το πρώτο, συγκροτείται στη βάση μιας στρατηγικής μετατόπισης της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και των διάφορων κεντροαριστερών εκδοχών της. Με εγκατάλειψη των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και υποκατάστασή τους με επιλογές νεοφιλελευθερισμού. Με πλήρη προσαρμογή στη διαχείριση του συστήματος με μια μορφή "συναινετικού νεοφιλελευθερισμού". Με προσπάθεια ελέγχου και ενσωμάτωσης πολιτικών δυνάμεων, κοινωνικών κινημάτων και της πέραν της σοσιαλδημοκρατίας Αριστεράς. Με επιδίωξη τη διεύρυνση της κοινωνικής της βάσης και την εξασφάλιση συναινέσεων για την άσκηση της ίδιας πολιτικής. Το δεύτερο, συνιστά μια τάση ιδεολογικής υποχώρησης και περιχαράκωσης. Απέναντι στα νέα προβλήματα αντιτάσσει μια μονόπλευρη δογματική ανάγνωση του παρελθόντος. Αρνείται την κοινή δράση και το διάλογο με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, και περιχαρακώνει όχι μόνο τις δικές του δυνάμεις, αλλά και έμπειρους λαϊκούς αγωνιστές, καθώς και τμήματα του μαζικού και εργατικού κινήματος. Τέλος, είναι ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, της Οικολογίας, του Φεμινισμού και των Κοινωνικών Κινημάτων, που εκφράζεται από ένα ευρύ φάσμα κομμάτων, οργανώσεων, κινηματικών πρωτοβουλιών και ανένταχτων δυνάμεων. Στις δυνάμεις αυτές, παρά τις διαφορές που τις διαπερνούν, ωριμάζει η ιδέα της ανασύνταξης της Αριστεράς. Στο χώρο αυτό αναπτύσσονται νέες απόψεις και νέα ρεύματα σκέψης και κυριαρχούν αναζητήσεις γύρω από την ανάγκη επικαιροποίησης και ενίσχυσης του αντικαπιταλιστικού περιεχομένου των αγώνων για το σοσιαλισμό, μέσα από την κριτική ανάλυση της ιστορικής διαδρομής του στη βάση και των νέων αντιθέσεων της εποχής μας, με στόχο και προοπτική την υπέρβαση του καπιταλιστικού συστήματος. Αγωνιζόμαστε για την ενίσχυση του ρεύματος αυτού, που υπό τις παρούσες συνθήκες αποτελεί τον κύριο και τον προνομιακό χώρο για την ανασύνταξη της Αριστεράς. Κατανοούμε το σχέδιο για την ανασύνταξη της Αριστεράς, ως μια κίνηση ριζοσπαστικοποίησης και ενίσχυσης της Αριστεράς και όχι παγίδευσης της προοπτικής της σε κεντροαριστερά ή δογματικά αδιέξοδα.

2. Οι προγραμματικές απαιτήσεις της Αριστεράς

Η ανασύνταξη της Αριστεράς απαιτεί, ένα πιο προωθημένο, πιο συγκεκριμένο και πειστικό προγραμματικό εξοπλισμό της. Δεν έχουμε απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα. Αλλά, ίσως το ζητούμενο στη φάση που διανύουμε, είναι ακριβώς να τεθούν τα ερωτήματα και να διαμορφωθεί μια νέα ατζέντα ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων, τομών και ρήξεων, που θα κάνουν την αντίθεση στον καπιταλισμό και τη λογική του, υπόθεση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Η απόφασή μας είναι να υπηρετήσουμε από κοινού αυτή την υπόθεση.

3. Για τον αυτόνομο ρόλο της Αριστεράς

Τα κινήματα και τα αιτήματά τους πρέπει να βρουν την έκφρασή τους σε πολιτικές και στόχος πρέπει να είναι η εφαρμογή αυτών των πολιτικών. Η ανασύνταξη συνεπώς της Αριστεράς αποσκοπεί, εκτός των άλλων, στην υπέρβαση των λογικών της συναίνεσης και της κοινωνικής ειρήνης, τη ρήξη με παλιότερες αντιλήψεις και νοοτροπίες στο πρόβλημα των συμμαχιών και έχει ως επιδίωξη να καταστήσει την Αριστερά ικανή ώστε από θέση αυτονομίας να μπορεί να αγωνίζεται για την προώθηση βασικών στοιχείων του προγράμματός της. Την Αριστερά δεν μπορεί να μην την απασχολεί το πρόβλημα της εξουσίας. Η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος εξαρτάται όμως από την ύπαρξη των αναγκαίων υποκειμενικών και αντικειμενικών προϋποθέσεων και κυρίως των συσχετισμών που θα της επιτρέπουν να επηρεάζει αποφασιστικά το περιεχόμενο και τη μορφή της πολιτικής που θα ασκείται. Η προώθηση όμως μιας τέτοιας στρατηγικής, προϋποθέτει την απόρριψη της λογικής της ενσωμάτωσης, την απόρριψη των κεντροαριστερών σεναρίων, την ενίσχυση της αυτόνομης παρουσίας της Αριστεράς και των δεσμών της με τα κοινωνικά κινήματα, τη στήριξη σ’ ένα ενωτικό, μαζικό, διεκδικητικό και αγωνιστικό εργατικό κίνημα, την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών γενικότερα. Και γι’ αυτήν τη στρατηγική εργαζόμαστε

4. Οι εκλογές μας αφορούν

Η μαχητική παρουσία της Αριστεράς στα πολύμορφα κοινωνικά μέτωπα θα παραμείνει μετέωρη και προβληματική εάν δεν εκφράζεται και στα μέτωπα των εκλογών. Εμείς που αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία για μια μονιμότερη και πιο συστηματική συσπείρωση - συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς, θα εργαστούμε ώστε αυτή η συνεργασία να εκφραστεί και στις επικείμενες εκλογές σε ενωτικό αριστερό σχήμα, που θα συγκεντρώσει το ευρύτερο δυνατό φάσμα δυνάμεων.

Ε. ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Οφείλουμε όλοι να ανταποκριθούμε στα ισχυρά μηνύματα ενότητας και αντίστασης που στέλνει η εργατική τάξη και τα άλλα πλατιά λαϊκά στρώματα της χώρας μας. Ο αγώνας για την προστασία του δημόσιου πλούτου, για το εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων, για την υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων, για την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση, για τα ατομικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες, για την υπεράσπιση της ειρήνης, για την προστασία του φυσικού πλούτου και του περιβάλλοντος, για την ισότητα των 2 φύλων, απαιτεί ευρύτατο συντονισμό και συμπαράταξη δυνάμεων για να εμπνεύσει και να στρατεύσει το λαό, τους εργαζόμενους, άνδρες, γυναίκες και νέους. Μας χρειάζεται όλους μαζί! Απευθυνόμαστε σ’ όλο τον κόσμο της Αριστεράς. Απευθυνόμαστε στον κάθε αριστερό πολίτη. Ξέρουμε καλά ότι ο δρόμος που προτείνουμε είναι δύσκολος. Ξέρουμε ότι πρέπει, όλοι να υπερβούμε τους εαυτούς μας. Ξέρουμε όμως, ακόμα, ότι το δρόμο αυτόν αξίζει να τον δοκιμάσουμε, αξίζει να τον περπατήσουμε μαζί, αξίζει να τον δούμε ως μοναδική λύση για τη συγκρότηση μιας σύγχρονης, ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που έχει ανάγκη ο λαός και ο τόπος. Κι αυτό απαιτεί ειλικρίνεια ανάμεσά μας και απέναντι στην κοινωνία και τον κόσμο της Αριστεράς. Δεν θα κρύψουμε ότι όσες και όσοι, συλλογικότητες και ανένταχτοι, υπογράφουμε αυτή τη Διακήρυξη εξακολουθούμε να έχουμε διαφορετικές απόψεις σε μια σειρά ζητήματα. Θα τις παρουσιάσουμε δημόσια και θα επιδιώξουμε να γίνει γύρω από αυτές ένας δημιουργικός διάλογος. Αυτά που μας ενώνουν όμως είναι τόσα πολλά και σημαντικά ώστε μπορούμε και θα προχωρήσουμε μαζί.

Αθήνα 3/12/2003

Πιτσιόρλας, Γλέζος, Χριστοδουλοπούλου, Μπανιάς, Θεωνάς, Γαλάνης, Νταβανέλος, παρουσιάζουν την διακήρυξη


Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=515