Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Η απίστευτη ελαφρότητα του πολιτικού είναι

Ανταίος, Χρυσοστομίδης

Αυγή της Κυριακής, 2010-10-03


Πριν από μερικά χρόνια είχαμε γενικώς την αίσθηση ότι η κεντροδεξιά στην Ελλάδα έκανε κάποια βήματα προς τα εμπρός, ότι πήγαινε να μοιάσει με τα ευρωπαϊκά κόμματα της ίδιας ιδεολογίας. Την αίσθηση αυτή είχε ενισχύσει η εμφάνιση στο προσκήνιο του Κώστα Καραμανλή: το ήπιο ύφος του, ο συγκρατημένος πολιτικός του λόγος, η αντιπάθειά του για τα ακροδεξιά σχήματα, οι υποσχέσεις του για πάταξη της διαφθοράς και για σοβαρές μεταρρυθμίσεις, σε έπειθαν ότι η «νέα» Νέα Δημοκρατία μπορούσε να βοηθήσει στην αλλαγή του γενικού πολιτικού κλίματος, και εν πάση περιπτώσει στην απομάκρυνσή της από την παλιά δεξιά της μισαλλοδοξίας, του πελατειακού κράτους, της πολιτισμικής καθυστέρησης.

Ο Καραμανλής κυβέρνησε με τα γνωστά αποτελέσματα. Είχε τη δύναμη να κάνει θαύματα - έκανε ελάχιστα, και σίγουρα όχι θαύματα. Κρατήθηκε σε ένα επίπεδο πολιτικής ευπρέπειας, αλλά και ανέχτηκε πρόσωπα και πρακτικές που με την ευπρέπεια μικρή είχαν σχέση. Στο τέλος σχεδόν εγκατέλειψε τη διακυβέρνηση της χώρας με ανακούφιση, θαμμένος κάτω από βάρη που ο ίδιος δεν μπορούσε να σηκώσει και για τη δημιουργία των οποίων εν πολλοίς έφταιγε και ο ίδιος.

Το σκάνδαλο Βατοπεδίου ήταν μονάχα ένα επιφαινόμενο. Ήταν μια απλή αλλά απτή απόδειξη του πώς λειτουργεί στην Ελλάδα μια κυβέρνηση μπροστά στα μεγάλα συμφέροντα ανθρώπων ή ομάδων. Οι υπουργοί υπακούανε, υπογράφανε, και πιστοί στις χριστιανικές επιταγές, πίστευαν και δεν ερευνούσαν. Λίγο πριν τις εκλογές, κι ενώ όλα έδειχναν το επερχόμενο τέλος, ο Καραμανλής ανέλαβε την «πολιτική» ευθύνη για τα «σκανδαλώδη που έγιναν με επίκεντρο το Βατοπέδιο», που είχαν «σοβαρότερες διαστάσεις» από ό,τι ο ίδιος είχε εκτιμήσει.

Η δήλωση εκείνη, που φάνηκε σε όλο τον κόσμο τουλάχιστον στρουθοκαμηλική και σήμανε την αρχή του τέλους για τον πρώην πρωθυπουργό, σήμερα ξεχάστηκε από τον ίδιο τον κ. Καραμανλή. Το κράτος, λέει τώρα ο ίδιος, δεν ζημιώθηκε, άρα σκάνδαλο δεν υπάρχει. Και άρα αθώοι όλοι οι υπουργοί που ο ίδιος απέπεμψε. «Πολιτική», προφανώς, και εδώ η ευθύνη.

Από τα πρώτα εκείνα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν το ΕΚΚΕ πέταξε αυγά στην αμερικάνικη πρεσβεία αναλαμβάνοντας την «πολιτική ευθύνη», ο όρος έχει γίνει κάτι σαν καραμέλα που επαναλαμβάνεται διαρκώς ακριβώς επειδή δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Κι αν θα έπρεπε κανείς να ζητήσει ευθύνες από τον κ. Καραμανλή, πέρα και πάνω από οποιοδήποτε Βατοπέδιο, είναι ακριβώς αυτή η απίστευτη ελαφρότητα του πολιτικού είναι, αυτό το λέγε και ξελέγε, αυτή η αέναη συνέχιση της παλιάς νοοτροπίας που θέλει τους πολιτικούς έξυπνους, τον λαό χαζό και τα συμφέροντα καλά και άγια.

Τι να τον κάνει κανείς τον συγκρατημένο πολιτικό λόγο, τα ατσαλάκωτα πουκάμισα, τις σπουδές στα αμερικάνικα κολέγια, όταν τελικώς η πολιτική συνεχίζεται να γίνεται με παλιές συνταγές; Στις τόσες αποτυχίες του Καραμανλή ως πρωθυπουργού προστέθηκε μία ακόμα: ότι μπορούσε να πάει την ελληνική κεντροδεξιά μερικά βήματα εμπρός, και δεν το έκανε. Κι αν χρειάζεται κανείς απόδειξη, ας δει τον νέο λαϊκισμό και τις μπουρδολογίες του διάδοχού του στο πηδάλιο του κόμματος της Ν.Δ.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5157