Ο γαλλικός Οκτώβρης
Ριχάρδος, Σωμερίτης
Το Βήμα Ιδεών - Το Βήμα, 2010-10-21
Επτά στους δέκα Γάλλους συμφωνούν με τις διαδηλώσεις και τις απεργίες και περισσότεροι ακόμη είναι εκείνοι που ζητούν από την κυβέρνηση να διαπραγματευθεί με τα συνδικάτα. Και ας έχουν συχνά πρόβλημα βενζίνης, και ας εμφανίστηκαν ήδη οι απαραίτητοι «μπαχαλάκηδες» με επακόλουθο κάποιες καταστροφές στους δρόμους, το κάψιμο μερικών ΙΧ και συγκρούσεις με την αστυνομία που τόσο αρέσουν στα τηλεοπτικά δελτία...Το κύριο αίτιο των εκτεταμένων απεργιών και των απανωτών μαζικών διαδηλώσεων, με τη συμμετοχή πια μαθητών και σπουδαστών και το σταδιακό κλείσιμο πολλών πανεπιστημίων, είναι το νομοσχέδιο για τις συντάξεις. Ενα νομοσχέδιο που ο Νικολά Σαρκοζί και η κυβέρνησή του δεν θέλουν με κανέναν τρόπο να μεταβάλουν (λένε ότι έκαναν όλες τις δυνατές υποχωρήσεις) και που η τελική του ψήφιση προβλέπεται για τα μέσα της επόμενης εβδομάδας. Με το νομοσχέδιο αυτό οι περισσότεροι μελλοντικοί συνταξιούχοι και κυρίως οι νέοι που με τις πολύχρονες σπουδές αρχίζουν, αν βρουν δουλειά, την επαγγελματική σταδιοδρομία τους μετά τα 26-28 τους χρόνια θα πρέπει να εργασθούν ως τα 70 τους χρόνια για πλήρη σύνταξη. Κάτι που το κατάλαβαν ακόμη και τα «κουτσούβελα» των σχολείων και γι΄ αυτό διαδηλώνουν!
Είναι όμως το συνταξιοδοτικό το μόνο ή έστω το κύριο κίνητρο της κοινωνικής αναταραχής; Η σοσιαλιστική αντιπολίτευση στηρίζει προσεκτικά τις διαδηλώσεις και τις απεργίες μαζί με όλη την Αριστερά και πολλά στελέχη του (συρρικνωμένου) Κέντρου. Οχι μόνο γιατί προσβλέπει στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές του 2012. Αλλά και γιατί, προφανώς, διαπιστώνει ότι η «ώρα του Σαρκοζί» έχει περάσει όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Και περισσότερο ακόμη γιατί διαισθάνεται ότι σημαντικό τμήμα της γαλλικής κοινωνίας δεν αντέχει πια μια Δεξιά συνδεδεμένη σε βαθμό πρόκλησης και ατμόσφαιρα σκανδάλων με τα μεγαλύτερα οικονομικά συμφέροντα και έναν πρόεδρο που σε όλο και περισσότερους τομείς, όπως τα Μέσα Ενημέρωσης και η Δικαιοσύνη, ταυτίζει το δημοκρατικό κράτος με τις προσωπικές του επιδιώξεις.
Μερικοί, βιαστικά σίγουρα (ή μήπως πρόωρα;), μιλάνε για νέο «Μάη». Αυτή τη στιγμή είναι πιθανόν το μεν απεργιακό κύμα να καταλαγιάσει μετά την τελική ψήφιση του νόμου (σε αυτό στηρίζει την τακτική του ο Σαρκοζί), αλλά το ρήγμα δεν θα «γεμίσει άνθη» για τον πρόεδρο και την κυβέρνησή του, εκτός αν οι «μπαχαλάκηδες» οδηγήσουν την κοινή γνώμη σε συσπείρωση, όπως την επομένη του Μάη του 1968, υπέρ του νόμου και της τάξης, με την αντιπολίτευση και τα μεγάλα συνδικάτα να τσακώνονται για το τι έφταιξε...
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5260