Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Μια πρώτη αντίδραση

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

Ελευθεροτυπία, 2004-03-10



Από τότε που εμφανίστηκαν οι εκλογές στον ορίζοντα, το είχα πάρει απόφαση ότι, όποια και αν ήταν η έκβαση, θα έβρισκα λόγους και να χαρώ και να λυπηθώ. Ή, για να θυμηθούμε το γνωστό σχήμα, το νερό θα έφτανε μέχρι τη μέση του μισοάδειου ή μισογεμάτου ποτηριού. Και τώρα, τις πρωινές ώρες της Δευτέρας, με τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας οριστική και την ήττα του ΠΑΣΟΚ χειρότερη από την αναμενόμενη, δεν βλέπω γιατί να αλλάξω γνώμη.

Φανταστείτε, για παράδειγμα, τι θα συνέβαινε αν είχαμε το αντίστροφο αποτέλεσμα. Μολονότι διαφωνώ ριζικά με την υποτίμηση του έργου του Κ. Σημίτη και με το ρηχό μιζεραμπιλισμό που καλλιεργήθηκε συστηματικά από ολόκληρη την αντιπολίτευση, μια νίκη του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή του μηχανισμού του και των «ανθρώπων» του, θα επέτεινε όλα εκείνα τα αρνητικά που συσσώρευσε η πολυετής και φθοροποιός παραμονή στην εξουσία. Γνωστά πράγματα, να μην τα ξαναλέμε.

Μήπως όμως έτσι υποτιμούμε την ανανεωτική ώθηση που ευαγγελίστηκε ο νέος αρχηγός του κόμματος; Με πολλές επιφυλάξεις και αρκετά μεγάλη απόκλιση λάθους, μια και μιλάμε για κάτι καινούργιο και αδοκίμαστο, νομίζω ότι τα περί συμμετοχικής δημοκρατίας, τομών και ανατροπών από τον Γ. Παπανδρέου ακούγονται υπέροχα και ίσως αποτελούν θέμα ενδιαφέρουσας συζήτησης μεταξύ πολιτικών επιστημόνων.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, η άρτι εισαχθείσα έννοια λειτούργησε σαν πυροτέχνημα δίχως ουσιαστικό αντίκρισμα ή, για να το πούμε πιο παρασταστικά, έγινε το νέο «παραμύθιασμα», με στόχο να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση της ανανέωσης και η εντύπωση πως μόνο το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να επιλύσει τα προβλήματα που το ίδιο είχε δημιουργήσει. Δεν ξέρω αν γίνομαι υπερβολικά κυνικός, αλλά αυτό το έμμεσο mea culpa από τους κατ’ εξακολούθηση αμαρτωλούς λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές, εμένα τουλάχιστον δεν με έπεισε.

Δέχομαι την ειλικρίνεια του Γ. Παπανδρέου. Αδυνατώ όμως να πιστέψω ότι οι μυριάδες που επί τόσα χρόνια διαχειρίστηκαν με αλαζονεία και ιδιοτέλεια τη μικροεξουσία της καθημερινότητας, είδαν ξαφνικά το φως και ανακάλυψαν ότι το κοινωνικό σύνολο προηγείται του προσωπικού τους βολέματος. Φυσικά, μπορεί να αποδειχθεί ότι κάνω λάθος. Σε αυτή την περίπτωση θα αναγκαστώ να αναθεωρήσω την άποψή μου όχι μόνο για το ΠΑΣΟΚ, αλλά και για την ανθρώπινη φύση.

Να γιατί δεν πρέπει να λυπόμαστε που η Νέα Δημοκρατία κέρδισε τις εκλογές. Και αφού το καταλάβαμε, οφείλουμε να επαναλάβουμε τις ίδιες επιφυλάξεις ή να επιδείξουμε τον ίδιο κυνισμό, αν θέλετε. Για παράδειγμα, θα ήταν επιεικώς αφελές να πάρουμε τοις μετρητοίς τις επινίκιες δηλώσεις του Κ. Καραμανλή και τα όσα υποσχέθηκαν μέσα σε κλίμα δικαιολογημένης ευφορίας τα διάφορα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.

Και πάλι, με μεγάλη απόκλιση λάθους, εφόσον η καλοπιστία μάς επιβάλλει να μην προεξοφλούμε δηλώσεις του τύπου «σήμερα δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι» και ότι «όλοι οι Ελληνες προχωρούμε αύριο όλοι μαζί», μπορεί να αναπαράγουν το ήπιο κλίμα της προεκλογικής περιόδου, αλλά παραμένουν λόγια τελετουργικά και αναμενόμενα που ελάχιστα σημαίνουν. Οσο για τις υποσχέσεις των νικητών ότι θα εργαστούν αποτελεσματικά για το καλό της χώρας, κι αυτές αναμενόμενες είναι και δεν διασκεδάζουν τους φόβους για το ανησυχητικό έλλειμμα ικανότητας και επάρκειας που χαρακτηρίζει τα περισσότερα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Και πάλι, ο καιρός θα δείξει αν υπάρχει ουσία πίσω από όλες αυτές τις μεγάλες κουβέντες. Θα δείξει, επίσης, αν τα λιγότερο ελκυστικά στοιχεία του κυβερνητικού κόμματος, αυτοί που παραπέμπουν στο αμαρτωλό παρελθόν της Δεξιάς, αποφάσισαν ειλικρινά να εκσυγχρονιστούν και να αποδεχθούν το «κεντρώο» προφίλ που προσεκτικά καλλιέργησε η Ρηγίλλης στην προεκλογική εκστρατεία. Επειδή όμως τη συνέφερε να το κάνει, ας μου επιτραπεί να διατηρήσω τις αμφιβολίες μου μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Για το ΚΚΕ και το Συνασπισμό, τι να πω; Οταν το ΠΑΣΟΚ υφίσταται καθίζηση και τα κόμματα της Αριστεράς παραμένουν στην ουσία στάσιμα, κάτι έχει στραβώσει. Σύμφωνα με τις δηλώσεις και της κ. Παπαρήγα και του κ. Κωνσταντόπουλου, το μέγαλο άλλοθι ήταν ξανά ο δικομματισμός. Πράγμα περίεργο, αν σκεφτεί κανείς ότι κάποτε, τότε που σε πήγαιναν στο τμήμα αν διάβαζες την «Αυγή» στο λεωφορείο και για να δουλέψεις χρειαζόσουν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων -αυτές κι αν ήταν αντίξοες συνθήκες!- η Αριστερά έπιανε μεγαλύτερο ποσοστό στις εκλογές. Δεν ξέρω τι φταίει εκτός από το δικομματισμό.

Από τους κομματικά προβληματιζόμενους, όμως, δεν άκουσα ποτέ κανέναν να διερωτάται μήπως η καχεξία οφείλεται στην αδυναμία της Αριστεράς να αρθρώσει έναν πειστικό πολιτικό λόγο που να υπερβαίνει τα ασφυκτικά όρια της μικρής ομάδας, η οποία θρέφεται από μια ανέξοδη και φιλάρεσκη αριστερίζουσα ρητορεία. Στο θέμα αυτό, πάντως, θα επανέλθω.





Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=53