Η δημαρχία της Βιέννης... πρασινίζει
Μπάρμπαρα, Τοθ
Courrier International, ppol.gr, 2010-11-21
Διασημότητες του αύριο: Μαρία Βασιλάκου
Γεννημένη στην Αθήνα το 1969 και ερχόμενη στη Βιέννη σε ηλικία 20 ετών για να σπουδάσει μετάφραση και διερμηνεία, η Μαρία Βασιλάκου είναι η πρώτη «πράσινη» αντιδήμαρχος στην ιστορία της Βιέννης. Στις 14 Νοεμβρίου, οι αντιπρόσωποι του κόμματος ενέκριναν, με ποσοστό 98.54% (μια πλειοψηφία «σχεδόν βορειοκορεατική», σύμφωνα με την «ντι πρέσε») τη συμφωνία συνεργασίας που διαπραγματεύθηκε με τον σοσιαλδημοκράτη δήμαρχο της πόλης Μίκαελ Χάουπλ (Michael Häupl). Αφού διεκδικήθηκε πλειστάκις από το ελληνικό πράσινο κόμμα, αλλά και τον πρωθυπουργό Παπανδρέου το 2009, ριζώνει πλέον για τα καλά στις βιεννέζικη πολιτική. Εκλεγμένη στην τοπική βουλή από το 1996, θεωρείται ειδήμων σε θέματα μετανάστευσης και πολεοδομίας και φημίζεται για τις δριμείες επιθέσεις της κατά της λαϊκίστικης δεξιάς. Επικεφαλής των «πράσινων» της Βιέννης από το 2005, προεδρεύει του κόμματος εδώ κι ένα χρόνο.
Courrier International
Όχι, στον Κρίστοφ Κόρερ (Christoph Chorherr) δεν του αρέσει καθόλου όταν τον χαρακτηρίζουν «αιώνιο έφηβο». Αλλά με το άνετο στιλ του και τον εκρηκτικό του ενθουσιασμό, αυτός ο πενηντάρης (σχεδόν) πολιτικός θα «έβαζε κάτω» σε νεανικότητα πολλούς μικρότερους συναδέρφους του. «Από τότε που μπήκα στην πολιτική περιμένω να μας δοθεί η ευκαιρία να διαμορφώσουμε τις εξελίξεις» δηλώνει.
Πάει να πει εδώ και δεκαεννιά χρόνια! Κι όμως, ο επί μακρόν επικεφαλής των «πράσινων» της Βιέννης, έχει ήδη διαπραγματευθεί με τους σοσιαλδημοκράτες, που κατέχουν παραδοσιακά τη δημαρχία της Βιέννης περί τα 60 μικρά «πράσινα» δημοτικά προγράμματα από το 1991: τα ενοικιαζόμενα ποδήλατα, οι ποδηλατοδρόμοι, η τοπική απαγόρευση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων και η διανομή «βιολογικών» γευμάτων στα νοσοκομεία, αποδεικνύεται σήμερα πως αποτελούσαν μια πετυχημένη προθέρμανση ενόψει της πρώτης κεντροαριστερής κυβερνητικής συμμαχίας στο δήμο της Βιέννης.
Ενώ στη Γερμανία ο πρώτος τοπικός υπουργός -κάποιος.. Γιόσκα Φίσερ (Joschka Fischer), στην Έσση- ανέλαβε το χαρτοφυλάκιό του εν έτει 1985, και η αντίστοιχη κοκκινοπράσινη κυβέρνηση κατέλαβε την εξουσία το 1998, η μακρά πορεία των Αυστριακών οικολόγων εκτός εξουσίας κράτησε ως το 2000. Η αναμονή χρειάστηκε να διαρκέσει ως το 2003, όταν η κεντροδεξιά εγκατέλειψε τον παραδοσιακό «μεγάλο συνασπισμό» προς όφελος μιας δεξιάς συμμαχίας, ανοίγοντας έτσι το δρόμο σε μια συμμαχία σοσιαλδημοκρατών-οικολόγων στην ’Ανω Αυστρία (στην περιοχή του Λιντς).
Τώρα που οι σοσιαλδημοκράτες (SPÖ) της Βιέννης πήραν την απόφαση να συνεργαστούν με τους «πράσινους», στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας κάνει την εμφάνισή του ένα ολόκληρο τσούρμο από νέους πολιτικούς ηγέτες, και η αυστριακή κεντρική πολιτική σκηνή ζωηρεύει όσο ποτέ. Παράλληλα, οι βιογράφοι της επικεφαλής του κόμματος Μαρίας Βασιλάκου και των ένδεκα δημοτικών της συμβούλων καταγράφουν τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές των τελευταίων τριάντα ετών στην αυστριακή κοινωνία.
Ο δήμαρχος της Βιέννης θα εξαναγκαστεί πλέον να συνδιαλέγεται με έναν κυβερνητικό εταίρο, που, όπως ήταν φυσικό, απόδειξε πως σέβεται τους κανόνες λειτουργίας του συστήματος από τα έδρανα της αντιπολίτευσης (όπου κατοικοεδρεύει από το 1991), αλλά που η κουλτούρα του δεν έχει τίποτα το κοινό με τον ενσωματωμένο αυταρχισμό των «συντρόφων» σοσιαλδημοκρατών της πρωτεύουσας.
Σε αντίθεση με τις παραδεδεγμένες αντιλήψεις, οι αντιθέσεις στους κόλπους των Βιεννέζων «πράσινων» δεν εξαντλούνται σε αυτές ανάμεσα στους «πραγματιστές» και τους «φονταμενταλιστές». Η εσωτερική τους κατάσταση είναι πολύ πιο σύνθετη. Σαν τους δακτυλίους στους κορμούς των δέντρων, στην ιστορία των «πράσινων» μπορούμε να διακρίνουμε μια σειρά από ξεχωριστές «γενιές»., αρχής γενομένης από τους βετεράνους του 1978, που κινητοποιήθηκαν -με επιτυχία- ενάντια στον πυρηνικό σταθμό του Σβέντερντορφ, και στη συνέχεια, το 1984, ενάντια στην υδροηλεκτρική εγκατάσταση του Χάιντμπουργκ.
Σε αντίθεση με τους ομοϊδεάτες τους στα υπόλοιπα κρατίδια της Αυστρίας, οι «πράσινοι» της πρωτεύουσας κατάγονται από πολύ διαφορετικά περιβάλλοντα. Ορισμένοι, σαν τον Κόρερ, είναι γόνοι «καλών» οικογενειών. ’Αλλοι θέλουν κυρίως να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην, πολύ «δεξιά» για τα γούστα τους, πολιτική των σοσιαλδημοκρατών
Αλλά σήμερα στους «πράσινους» κυριαρχεί μια άλλη κατηγορία: εκείνη των «επιγόνων τοy 1978», που τους εκπροσωπεί η πρώτη «πράσινη» αντιδήμαρχος της Βιέννης, η Μαρία Βασιλάκου, που προσπάθησε να απαγκιστρώσει το κόμμα της από την κουλτούρα της διαρκούς διαμαρτυρίας -και των... σανδαλιών Μπίρκενστοκ.
Αντί να καταγγέλλουν τους «αντιδραστήρες του θανάτου» και να εκθειάζουν τη μείωση της κατανάλωσης, οι «επίγονοι του 1978» προτιμούν να μιλάνε για την ποιότητα ζωής και τα οφέλη της βιολογικής διατροφής.
Αλλά μόνο έτσι, πετυχαίνοντας δηλαδή τη σύνθεση μεταξύ πραγματιστών διαπραγματευτών, άτεγκτων ιδεολόγων, ξέφρενων οπαδών διαφόρων «πράσινων λύσεων» , μιας ρεαλίστριας και ταυτόχρονα υπερπολιτικοποιημένης αρχηγού και μιας δράκας τεχνοκρατών πρώτης γραμμής, κατόρθωσαν οι «πράσινοι» της Βιέννης να εκπορθήσουν επιτέλους το κάστρο της εξουσίας.
--------------------------------------------------------------------------------
Η Barbara Tóth είναι δημοσιογράφος
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5407