Σοσιαλιστικό να `ναι κι ό,τι να `ναι;
Κατερίνα, Επιτροπάκη
2011-01-03
Η παρουσία των κ.κ Δημαρά και Οικονόμου, ανεξαρτητοποιημένων από το ΠΑΣΟΚ βουλευτών, στην πρόσφατη εκδήλωση της Δ.Α με την ομιλία του Φώτη Κουβέλη στο θέατρο Γκλόρια, απασχόλησε, στο ποσοστό που της αναλογούσε, τα μέσα ενημέρωσης. Κυρίως όμως θέτει κάποια σοβαρά ερωτήματα για την ίδια τη Δημοκρατική Αριστερά, για το στίγμα της, την ταυτότητά της και τη λειτουργία της, που βρίσκονται υπό διαμόρφωση.
Καθώς το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κάτι ενιαίο και ομοιογενές, ως μεγάλο και πολυσυλλεκτικό κόμμα, μια πρώτη και εύλογη απορία είναι η ακόλουθη: Γιατί αυτή η επιλεκτική επιλογή των συγκεκριμένων προσώπων που, στη συνείδηση του κόσμου της Δ.Α και όχι μόνο, ταυτίζονται και εκφράζουν τον μεταπολιτευτικό αντρεοπαπαντρεϊκό λαϊκισμό; Συνάδει μια τέτοια επιλογή με το εγχείρημα συγκρότησης μιας σύγχρονης αριστεράς που θέλει να αποτελέσει τομή με το παρελθόν;
Από μεθοδολογική άποψη, το λογικώς ορθό είναι πρώτα να έχεις συζητήσει και αποφασίσει, έστω και γενικώς και ανολοκλήρωτα, την ταυτότητα και το στίγμα που θέλεις να εκπέμψεις προς την κοινωνία και με βάση αυτό να απευθύνεις προσκλήσεις και να επιχειρείς προσεγγίσεις, με κάποια συνέπεια.
Αυτό σημαίνει αυτοκαθορισμός και αποτελεί προϋπόθεση ενός συνεκτικού σχεδίου. Το άλλο συνιστά ετεροκαθορισμό, με βάση το ποιοι είναι κάθε φορά διαθέσιμοι για διεύρυνση και εκλογική επιβίωση, που εύκολα καταλήγει στον τυχοδιωκτισμό. Ακόμα χειρότερα, αποτελεί υποταγή της πολιτικής στις ανάγκες της επικοινωνίας και της δημιουργίας γεγονότων για εξασφάλιση δημοσιότητας που, όταν γίνεται χωρίς κριτήρια, συνιστά πολιτικό αμοραλισμό. Και αυτή τη στιγμή είναι το μόνο που δεν έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία.
Τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της τακτικής τις ζήσαμε πολλοί από μας τα τελευταία χρόνια στον ΣΥΝ. Σήμερα ο χώρος αυτός εμφανίζεται –μετά το τελευταίο ναυάγιο του ΣΥΡΙΖΑ- να προσπαθεί να προσεγγίσει το «λαϊκό ΠΑΣΟΚ», πιπιλίζοντας την καραμέλα περί όσων διαχωρίζονται από τις επιλογές της ηγεσίας, απευθύνοντας προσκλήσεις στους αποστασιοποιούμενους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, χρήζοντάς τους έως και επικεφαλής ψηφοδελτίων (π.χ. Α. Μητρόπουλος). Κινήσεις που είτε προσβλέπουν αποκλειστικά στην εξασφάλιση της εκλογικής επιβίωσης από τμήμα της ηγεσίας του ΣΥΝ (π.χ. ομάδα Τσίπρα), είτε ενέχουν και ιδεολογική συγγένεια (π.χ. ομάδα Π. Λαφαζάνη).
Δεν είναι κρίμα για τη Δ.Α να εμφανίζεται ως να απευθύνεται και να προσεγγίζει τον σοσιαλ-λαϊκισμό, ανταγωνιζόμενη σ` αυτό το χώρο από τον οποίο αποχώρησε; Πρόκειται για συνταγή εξασφαλισμένης αποτυχίας, γιατί ακυρώνει κάθε διακήρυξη περί καινούργιου, τομής, άλλου ύφους, ήθους, κλπ.
Το διαφορετικό σε ένα καινούργιο εγχείρημα πρέπει να εκφράζεται με τόλμη σε όλα τα επίπεδα, εκκινώντας από το ιδεολογικό-πολιτικό μέχρι τη λειτουργία των οργάνων και την καθημερινή διαχείριση και επικοινωνία. Αν είναι να επαναλάβουμε μια από τα ίδια, είναι περιττό. Όποιος δεν έχει κάτι να πει, καλύτερα να σιωπά.
Κατερίνα Επιτροπάκη,
μέλος της προσωρινής Π.Π.Ε της ΔΗΜ.ΑΡ
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5515