Προς μια ευρωπαϊκή οικονομική και δημοσιονομική διακυβέρνηση
Φελίπε, Γκονζαλες
The New York Times, 2011-01-11
Μια τριετία μετά το ξέσπασμα της μεγαλύτερης τραπεζικής κρίσης από το Κραχ του 1929, η κατάσταση παραμένει έκρυθμη σε όλο το εύρος της ηπείρου. Ούτε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ούτε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μπορούν να σταματήσουν την κρίση. Τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης θεωρούν ότι είναι ανυπεράσπιστα ενώπιον κερδοσκόπων που προκαταβολικά καταδικάζουν σε αποτυχία τα κυβερνητικά μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι σήμερα, πολλαπλασιάζοντας τις επιθέσεις τους. Η χρηματοπιστωτική κρίση του 21ου αιώνα έχει εκθέσει την κρίση διακυβέρνησης που υπάρχει στην καρδιά του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Σήμερα, η Ε.Ε. είναι παγιδευμένη σε μια αντιφατική κατάσταση, έχοντας τη δυνατότητα να χαράξει νομισματική πολιτική αλλά δίχως να μπορεί, ταυτόχρονα, να συντονίσει την οικονομική και δημοσιονομική πολιτική των κρατών-μελών της. Είναι ξεκάθαρο ότι η συνεχιζόμενη εφαρμογή αντικρουόμενων στρατηγικών μεταξύ των «27» δεν μπορεί να διαιωνιστεί σε μια ενιαία αγορά με κοινό νόμισμα. Η Ευρώπη βρίσκεται ενώπιον ενός μεγάλου διλήμματος στην ιστορία της. Είναι αντιμέτωπη με τρεις επιλογές:
• Να συνεχίσει να ενεργεί όπως παλιά, αντιμέτωπη με ανεξέλεγκτες καταιγίδες από τη μία ημέρα στην άλλη, οι οποίες θα κλιμακώνονται από συγκρουόμενα, βραχυπρόθεσμα πολιτικά συμφέροντα που προκαλούν εθνικιστικές εντάσεις και κλίμα ευρω-σκεπτικισμού. Η κοινή γνώμη θα στραφεί εναντίον δομικών μεταρρυθμίσεων, θεωρώντας ότι επιβάλλονται από εξωγενείς παράγοντες μόνον για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών.
• Να υποκύψει σε πιέσεις για την επαναφορά της Ε.Ε. στο καθεστώς μιας ελεύθερης ζώνης εμπορικών συναλλαγών, χωρίς την ύπαρξη κοινού νομίσματος και εσωτερικής αγοράς. Αυτό, ουσιαστικά, σημαίνει ότι κάθε κράτος-μέλος της Ευρωζώνης θα υιοθετήσει εκ νέου το νόμισμά του και θα καταφύγει στη βραχυπρόθεσμη λύση της υποτίμησης αντί να εφαρμόσει μακροπρόθεσμες πολιτικές για να αναβαθμίσει την ανταγωνιστικότητα.
• Να χαράξει με αποφασιστικότητα το μονοπάτι της «ομοσπονδιοποίησης» των οικονομικών και δημοσιονομικών πολιτικών. Κατά την άποψή μου, αυτή είναι η σωστή πορεία για την Ε.Ε. και την έξοδό της από τη χρηματοπιστωτική κρίση, ορίζοντας τη δική της τύχη σε μια ανταγωνιστική παγκόσμια οικονομία. Σε αυτό το αμιγώς πολιτικό πεδίο παρατηρείται διάσταση απόψεων σε διαφορετικά επίπεδα. Ενώ οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινή γνώμη τάσσεται υπέρ μιας ενιαίας οντότητας, φιλόδοξοι πολιτικοί σπανίως αντιστέκονται στον πειρασμό της πυροδότησης εθνικών παθών.
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία μιας ομοσπονδίας δυνάμεων στην οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, αποκτώντας μια ενιαία φωνή και προτείνοντας τις απαραίτητες αλλαγές ώστε να προσαρμοστούν οι συνθήκες της Ε.Ε. στα νέα δεδομένα.
Είμαι πεπεισμένος ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν διαφωνούν με μία ομοσπονδιακή δομή. Αυτό που θεωρούν απαράδεκτο είναι να υφίστανται μεταρρυθμίσεις που φαίνεται να αμφισβητούν κοινωνικά δικαιώματα δεκαετιών ως βραχυπρόθεσμη αντίδραση σε μια χρηματοοικονομική κρίση που δεν προκάλεσαν. Θέλουν και αξίζουν μια μακροπρόθεσμη λύση για τις πραγματικές προκλήσεις, όχι το τίμημα που απαιτούν οι αγορές, οι οποίες φαίνεται να κυριαρχούν στις κυβερνήσεις.
-----
* Ο Φελίπε Γκονζάλες υπήρξε πρωθυπουργός της Ισπανίας και είναι ιδρυτικό μέλος του Συμβουλίου για τον 21ο αιώνα.
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5542