Ηρθαν τα πάνω κάτω και η προσγείωση δεν τελείωσε
Γιώργος, Καρελιάς
Ελευθεροτυπία, 2011-01-15
Είναι τόσο καταιγιστικά όσα συμβαίνουν γύρω μας τους τελευταίους 15 μήνες που πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε τις αλλαγές που επήλθαν και εξακολουθούν να επέρχονται στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, στη ζωή όλων και του καθένα μας.
Συσσωρευμένα προβλήματα βγήκαν όλα μαζί στην επιφάνεια. Η αντιμετώπιση ορισμένων φαίνεται αδύνατη και οδηγεί σε επιλογές που άλλοτε θα προκαλούσαν σεισμικές αντιδράσεις. Τώρα απλώς γίνονται ανεκτές. Ενα μόνο παράδειγμα είναι αυτό που συμβαίνει με τους λαθρομετανάστες και τον περίφημο φράχτη στον Εβρο.
Το φαινόμενο συμπληρώνει δύο δεκαετίες. Κι αν εξαιρέσουμε τα πρώτα χρόνια της εύλογης αμηχανίας, ουδέποτε στη συνέχεια έγινε σοβαρή συζήτηση για τη χάραξη μια σοβαρής μεταναστευτικής πολιτικής. Οσο η χώρα αναπτυσσόταν και χρειαζόταν εργατικά χέρια, όλα πήγαιναν καλά. Πλημμύρισε η ελληνική επαρχία με αλλοδαπούς που έκαναν τα πάντα και, κυρίως, όσα δεν έκαναν οι Ελληνες και οι Ελληνίδες.
Το πρόβλημα άρχισε να δημιουργείται όταν επήλθε ο κορεσμός και άρχισε να πλημμυρίζει το κέντρο της Αθήνας από άεργους και ανέστιους αλλοδαπούς και το φαινόμενο Αγιος Παντελεήμονας να πρωταγωνιστεί στις τηλεοπτικές οθόνες και στις σελίδες των εφημερίδων. Εγκληματικότητα, ανασφάλεια, ρατσισμός και ξενοφοβία, όλα μαζί, συνθέτουν ένα κουβάρι που όσο ξετυλίγεται τόσο δυσεπίλυτο φαίνεται το πρόβλημα.
Και μετά ήρθε ο φράχτης. Κανονικά μια τέτοια πρόταση θα έπρεπε να προκαλέσει σοκ. Ειδικά γιατί έρχεται από μια προοδευτική, με την κλασική πολιτική έννοια, κυβέρνηση. Ομως όχι, δεν σοκάρει. Προκαλεί διχασμό. Ακόμη και μεταξύ των μητροπολιτών. «Ναι, να γίνει», επικροτεί ο γνωστός Ανθιμος Θεσσαλονίκης. «Οχι, θα είναι απάνθρωπο μέτρο», αντιτείνει ο άγνωστος συνονόματός του, Αλεξανδρουπόλεως.
Αμέτρητα τα ερωτήματα. Είναι δυνατόν η ευρωπαϊκή Ελλάδα του 2011 να υψώσει στα σύνορά της ένα τείχος, που φέρνει στη μνήμη μας το απεχθές πάλαι ποτέ τείχος του Βερολίνου ή το σημερινό του Ισραήλ, έστω κι αν το ελληνικό που θα υψωθεί (αν υψωθεί) δεν έχει καμία σχέση με αυτά; Τα ανθρωπιστικά επιχειρήματα συγκινούν. Ερχεται, όμως, ο ορθολογισμός και κοντράρει. Και πώς θα αντιμετωπιστούν αυτά τα ανεξέλεγκτα κύματα ανθρώπων, που κατακλύζουν σήμερα την Αθήνα και αύριο -αφού δεν θα χωράνε- και άλλες πόλεις; Τι θα γίνει τότε, όταν η κατάσταση ξεφύγει εντελώς από κάθε έλεγχο, όταν ο ρατσισμός θα αγκαλιάσει πολύ μεγάλα τμήματα ανασφαλών Ελλήνων; Είναι από τις λίγες φορές που αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει μία απάντηση. Που ο ανθρωπισμός πρέπει να συνδυαστεί με το ρεαλισμό. Δύσκολα πράγματα. Χωρίς να ξέρουμε τι θα βγει.
Ερχονται, λοιπόν, τα πάνω κάτω. Και στην Ελλάδα πηγαινοέρχονται -δεύτερο παράδειγμα- για πρώτη φορά, ηγέτες του Ισραήλ, που εκπροσωπούν την πιο σκληρή πλευρά της πολιτικής ηγεσίας της χώρας αυτής. Χθες ο πρωθυπουργός Νετανιάχου. Σήμερα ο υπουργός Εξωτερικών Λίμπερμαν, ρατσιστής και εθνικιστής, όπως τον καταγγέλλουν ακόμη και στην πατρίδα του. Που θέλει ένα εθνικά ομοιογενές Ισραήλ, δηλαδή θέλει να εξαφανίσει κάθε Αραβα απ’ αυτό.
Πώς κι έτσι; Ο περίφημος ρεαλισμός που λέγαμε. Το Ισραήλ βρίσκεται σε σύγκρουση με την Τουρκία και είναι γνωστό το δόγμα «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Επιπλέον, το Ισραήλ μαζί με την Κύπρο θέλουν να εκμεταλλευθούν το μεγάλο κοίτασμα φυσικού αερίου που βρέθηκε στην περιοχή, γεγονός που εξοργίζει την Τουρκία.
Τα πάνω κάτω, που λέγαμε. Δεδομένα δεκαετιών αλλάζουν, παγιωμένες αντιλήψεις ανατρέπονται, τίθενται διλήμματα αδιανόητα μέχρι πρότινος. Ποιος θα φανταζόταν μέχρι πρότινος ότι μια σοσιαλιστική κυβέρνηση θα φώναζε το ΔΝΤ να σώσει τη χώρα; Και μια συντηρητική αντιπολίτευση, που έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη, ως η τελευταία πριν από την κρίση κυβέρνηση, για το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο, θα καταψήφιζε αυτή τη συμφωνία;
Στην αρχή πολλοί έπεσαν από τα σύννεφα. Η προσγείωση ήταν οδυνηρή. Και δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα.
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5555