Ολισθηρός δρόμος...
Παναγιώτης, Παναγιώτου
Έθνος, 2011-01-18
Ο Μίκης, ο Τσίπρας, ο Αλαβάνος, η Παπαρήγα, ο καθένας βέβαια με τον δικό του τρόπο και τις αποχρώσεις του, προτρέπουν σε μια «τακτική ανυπακοής» στο όνομα της... δημοκρατίας. Μια πρακτική που λειτουργεί όχι μόνο οργανωμένα, αλλά και αυθόρμητα και παίρνει άλλοτε «ειρηνική μορφή» και άλλοτε πιο «βίαιη». Σε κάθε όμως περίπτωση, πρόκειται για μια αυτόβουλη και μειοψηφική παραβίαση του οργανωμένου με δημοκρατικό τρόπο συνταγματικού και νομικού πλαισίου της χώρας.Με αφορμή διάφορες αιτίες, δίκαιες ή άδικες, ανάλογα με την «οπτική γωνία» που τις βλέπει ο καθένας. Μόνο που οι «οπτικές αυτές», ακόμα και δίκαιες, σε ένα κοινωνικό πλαίσιο επιβάλλονται με συγκεκριμένους τρόπους και όχι αυθαίρετα. Η πρώτη λοιπόν ένσταση είναι η δημοκρατία. Γιατί δημοκρατία δεν είναι ό,τι πιστεύει ο καθένας εξ ημών, αλλά ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που έχουμε αποδεχθεί, τουλάχιστον κατά πλειοψηφία, αλλά δεσμεύει όλους. Και κυρίως έχει θεσμούς αλλαγής (εκλογές), ελέγχου (Βουλή, δικαστήρια) και έκφρασης των διαφορετικών απόψεων (ΜΜΕ, Τύπος κ.λπ.). Δεν έχουμε δικτατορία.
Η αλλαγή με νόμιμα μέσα είναι ο πρώτος βασικός κανόνας της δημοκρατίας. Αν αρχίσει ο καθένας -και δίκιο να έχει- να εφαρμόζει το «δικό του δίκιο», οδηγούμεθα σε διαλυτικές καταστάσεις ανομίας. Η δεύτερη ένσταση είναι πολιτική. Τι τύπου άραγε στρατηγική είναι η «ανυπακοή», τι σχέση έχει με τη λογική του δημοκρατικού δρόμου και των δημοκρατικών θεσμών και πού τελικά οδηγεί; Να το πούμε πιο ωμά: Μπορεί η λογική της «ανυπακοής» να μας «πάει» κάπου καλύτερα ή κάπου χειρότερα, με βάση όλα τα εσωτερικά και διεθνή δεδομένα; Εκτός κι αν παρορμητικά γίνονται πράγματα χωρίς να βλέπουμε την «επόμενη φάση»...
Συμφωνούμε ότι αρκετά πράγματα είναι άδικα και γίνονται με λάθος τρόπο. Να τα διορθώσουμε εξαντλώντας όλα τα νομικά και πολιτικά μέσα. Μ’ έναν όμως «σταθερό παρονομαστή». Να βγούμε από την κρίση «συντεταγμένα» και ομαλά, ως χώρα και κοινωνία. Διαφορετικά οι «αδικίες» θα είναι πολύ μεγαλύτερες... Ο λαϊκισμός τού «τζάμπα» είτε εκπορεύεται από τα δεξιά είτε από τα αριστερά, περικλείει απίθανες παγίδες κοινωνικής βαρβαρότητας.
Στην Ελλάδα πολλές φορές δεν εφαρμόζουμε τους νόμους. Είναι κι αυτό μία από τις αιτίες που μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο. Αναμφισβήτητα πρέπει να τεθούν στην ατζέντα οι δίκαιες κοινωνικές αντιδράσεις και να αναζητήσουμε τρόπους επίλυσης, απορρίπτοντας όμως απόλυτα την ανομία και την αυτοδικία ως θεμιτή διαδικασία. Διαφορετικά θα μπούμε σε «ολισθηρούς δρόμους»...
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5572