Δεν πληρώνω εισιτήριο !

Κώστας, Κάρης

Αυγή της Κυριακής, 2011-02-13

Η ένταση γύρω από τις αυξήσεις στα εισιτήρια του Λεκανοπεδίου και τα διόδια στις εθνικές οδούς, οι καταστροφές μηχανημάτων, το “δεν πληρώνω”, οι κυβερνητικές αποφάσεις για ποινικοποίηση της άρνησης πληρωμής γεννούν πολλά ερωτηματικά. Σύμφωνοι ο στόχος είναι να πιεστεί η κυβέρνηση να ακυρώσει τις αυξήσεις. Όμως αμέσως μετά, μόλις κάνουμε δεύτερες σκέψεις κάτι φαίνεται δεν πάει καλά.

Γιατί είναι το ίδιο διόδια και εισιτήρια συγκοινωνιών της Αθήνας; Δεν είναι. Τα διόδια είναι πληρωμή από τους χρήστες ιδιωτικών μέσων μετακίνησης, οι συγκοινωνίες είναι δημόσια παρεχόμενη υπηρεσία σε όλους τους πολίτες. Το ταξίδι με το ΙΧ είναι επιλογή - υπάρχουν και τα μέσα μαζικής μετακίνησης – η συγκοινωνία στη μεγαλούπολη όμως είναι είδος πρώτης ανάγκης και προτιμώμενος τρόπος μετακίνησης για περιβαλλοντικούς, ενεργειακούς και συγκοινωνιακούς λόγους. Το ότι η κυβερνητική πολιτική με τις αυξήσεις που επέλεξε έχει καταφέρει να ενοποιήσει τις δύο αντιδράσεις – και με τα τα μέτρα ποινικοποίησης που θέλει να πάρει – δεν σημαίνει ότι οι αντιδράσεις αυτές αν “κερδίσουν τη μάχη” θα έχουν το ίδιο πραγματικό αποτέλεσμα. Φαίνονται ίδιες αντιδράσεις μόνον αν τις δούμε ως καταναλωτές. Πώς θα πληρώνω λιγότερο ή και καθόλου. Αδιαφορώντας δηλαδή για το ποιός θα πληρώσει το κόστος της καταστροφής των μηχανημάτων – όλοι οι φορολογούμενοι μέσω ΦΠΑ κυρίως. Αδιαφορώντας για το ποιός θα πληρώσει το αυξημένο έλλειμμα των συγκοινωνιακών φορέων – όλοι οι φορολογούμενοι μέσω ΦΠΑ. Θέλει πολλή σκέψη να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για μορφή διεκδίκησης που υπονομεύει αυτό το οποίο έχει σημασία : την ύπαρξη και λειτουργία της δημόσιας συγκοινωνίας;

Υπάρχουν δύο κύρια θέματα : Πώς θα επιτευχθεί οι αντιδράσεις – πολιτών και εργαζομένων – που αφορούν τα “δημόσια αγαθά” όπως οι συγκοινωνίες δεν θα οδηγούν σε ταχεία υποβάθμιση των υπηρεσιών ; Πώς οι όποιοι αγώνες δεν θα εκφυλίζονται σε υπονόμευση των σχετικών υπηρεσιών ωθώντας την κοινωνία και τις εξελίξεις προς όλο και πιο διευρυμένες μορφές ιδιωτικοποίησης ;

Για να προφυλαχθούμε από αυτή την εξέλιξη οι κινητοποιήσεις και οι αντιδράσεις πρέπει να μην οδηγούν σε πολυήμερη παράλυση των αντιστοίχων μηχανισμών εξυπηρέτησης των πολιτών, να ασκούν πίεση μακράς διάρκειας και όχι τρέχουσα επικοινωνιακή και κυρίως να εστιάζονται σε εναλλακτικές πολιτικές. Να οργανώνονται όχι γύρω από την καλλιέργεια ή την ένταση των αδιεξόδων, αλλά πάνω στην υιοθέτηση νέων, εναλλακτικών λύσεων υπέρ της λειτουργίας των δημόσιων φορέων. Αντί της “μάχης” με το σύνθημα “δεν πληρώνω εισιτήριο” είναι πιο αποτελεσματική, συσπειρώνει πολύ περισσότερους πολίτες και δίνει προοπτική η μάχη για τη μείωση της τιμής της κάρτας απεριορίστων διαδρομών που θα στηρίξει τους εργαζόμενους, χωρίς να πλήττει βαριά τους συγκοινωνιακούς φορείς.

Το δεύτερο θέμα είναι η ένταση που παίρνουν όλα αυτά στις συνθήκες της δημοσιονομικής κρίσης και της ύφεσης. Μεγαλύτερη η ένταση των αντιδράσεων για τις αυξήσεις, μεγαλύτεροι κίνδυνοι για υποβάθμιση των υπηρεσιών λόγω περικοπής των προυπολογισμών πχ των συγκοινωνιακών φορέων. Άρα μεγαλύτεροι κίνδυνοι να πάνε όλα στραβά και επομένως μεγαλύτερη απαίτηση για συγκροτημένους στόχους και υπεύθυνες διεκδικήσεις. Η απονομιμοποίηση των αυξήσεων είναι πασιφανής. Οι κυβερνητικοί αντί των μέτρων ποινικοποίησης – άκουσον, άκουσον δικαστήριο για ένα εισιτήριο! - θα πρέπει να πείθουν πρώτα ότι εξάντλησαν τα περιθώρια εξοικονόμησης δαπανών.

Καμία αξιόπιστη και τεκμηριωμένη ενημέρωση δεν έχει γίνει για τα μέτρα εξοικονόμησης δαπανών στα μέσα μεταφοράς της Αθήνας. Και όταν το κάνουν αυτό θα πρέπει να πείσουν ότι η συγκεκριμένη κατανομή των αυξήσεων είναι η ορθότερη. Καμία μελέτη δεν παρουσιάστηκε για τη σκοπιμότητα διατήρησης του εισιτηρίου απεριορίστων διαδρομών μιάμισης ώρας. Καμία επιχειρηματολογία δεν αναπτύχθηκε κατά της υιοθέτησης ζωνών-κύκλων τιμολογίου, όπως ισχύει σε όλες τις μεγαλουπόλεις. Καμία προσπάθεια δεν έγινε για τη διαβάθμιση του εισιτηρίου και της κάρτας ανάλογα με τα χιλιόμετρα της διαδρομής.

Μπορεί να υπάρξει λύση αν η απάντηση στην προχειρότητα ή την νοοτροπία της εξουσιαστικής αυθαιρεσίας είναι η επιδείνωση της κατάστασης με αδιέξοδες επιλογές τύπου “δεν πληρώνω”που καλλιεργούν την υποτίμηση και την απαξίωση των συγκοινωνιών; Η ευθύνη κοινωνικών, επιστημονικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων είναι να υποδείξουν άλλη αντιμετώπιση από την κυβερνητική και να αγωνιστούν θετικά γι αυτήν.

Η κρίση απαιτεί νέα σύνθεση, και μάλιστα ισχυρή, των κοινωνικών αγώνων με τη γνώση και τις επιστημονικές δυνάμεις. Αμφισβήτηση και των παραδοχών των συνδικαλιστικών και αριστερών δυνάμεων. Κρίνονται πολλά και σημαντικά._

Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5612