Χωρίς σαρία και τζιχάντ
Ριχάρδος, Σωμερίτης
ΤΟ ΒΗΜΑ, 2011-02-17
Κανένας δεν γνωρίζει ακόμη πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στις αραβικές χώρες και ίσως και στο Ιράν. Ολοι γνωρίζουμε όμως ποιοι επαναστάτησαν και γιατί. Και είναι σημαντικό να το επαναλάβουμε: όπως στη δεκαετία του ’90 με τα Βαλκάνια, πολλαπλασιάζονται εδώ οι λανθασμένες ερμηνείες και οι λανθασμένες αντιδράσεις.Με ή χωρίς τη συμμετοχή ισλαμιστών οι επαναστάσεις αυτές δεν είναι ισλαμιστικές. Το κίνητρό τους δεν είναι η επικράτηση της σαρίας αλλά των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ακόμη και στην Αίγυπτο, όπου οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αντιπροσωπεύουν περίπου το 25% του πληθυσμού και είναι η μόνη οργανωμένη δύναμη, με εξαίρεση φυσικά τον στρατό. Εξάλλου, τόσο η Μουσουλμανική Αδελφότητα όσο και ο στρατός δεν έχουν τίποτε το μονολιθικό. Περιλαμβάνουν στους κόλπους τους συντηρητικούς αλλά και εκσυγχρονιστές και νέους που θέλουν ελευθερίες και ανάπτυξη.
Η επανάσταση που ξεκίνησε από την Τυνησία και επεκτάθηκε πρώτα στην Αίγυπτο και τώρα σε πολλές άλλες χώρες είναι έργο λαών ουσιαστικά χωρίς «καθοδήγηση», και ας περιλαμβάνει τους περισσότερους διανοουμένους, τους περισσότερους επιστήμονες και τα περισσότερα νέα στελέχη. Δεν συμφωνούν όλοι με όλους για τα πάντα. Κοινό αίτημα ήταν η απαλλαγή τους από ένα απάνθρωπο, σάπιο και πωρωμένο μαφιόζικο δικτατορικό σύστημα εξαθλίωσης των λαών. Που χρησιμοποίησε τον ισλαμιστικό κίνδυνο για να εξασφαλίσει συμμάχους.
Το επαναστατικό κίνημα δεν ήταν και δεν είναι αντιαμερικανικό και αντιδυτικό. Για πρώτη φορά δεν έχει ως προπαγανδιστικό στόχο το Ισραήλ και δεν ανατρέπονται οι παλαιότερες συνθήκες ειρήνης της Αιγύπτου με το Τελ Αβίβ. Δυστυχώς, και αυτό είναι τραγικό, η Ευρώπη δεν κατάλαβε για εβδομάδες τίποτε _ και εμείς μαζί της. Ευτυχώς, μετά από κάποιον αρχικό δυσταγμό και παρά τις ισραηλινές πιέσεις, η Ουάσιγκτον του Ομπάμα κατάλαβε και ενίσχυσε πολιτικά (στην Αίγυπτο διά μέσου του στρατού) στην αποκαθήλωση των δικτατόρων.
Δεν προσέξαμε _ ή δεν θελήσαμε να το δούμε _ ότι το παράδειγμα της Τουρκίας, ενός ισλαμισμού χωρίς σαρία και τζιχάντ αλλά με δημοκρατικές προοπτικές, φαίνεται να αποκτά πια μια νέα περιφερειακή διάσταση, κυρίως ως δείγμα γραφής. Η επανάσταση των Αράβων και ίσως των Περσών μπορεί έτσι να οδηγήσει σε μια επαναπροσέγγιση της Αγκυρας με τις Βρυξέλλες.
Αν οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιωθούν, πολλά θα αλλάξουν στην περιοχή. Ο μυθικός ισλαμιστικός κίνδυνος θα περιοριστεί και θα ανοίξουν δρόμοι που έκλεισαν με τους δίδυμους πύργους. Αυτό θα ήταν θετικό και για μας. Αρκεί να πάψουμε να θεωρούμε ότι η μόνη σωστή πολιτική είναι η εθνική ομφαλοσκοπία που τόσο μας ικανοποιεί.
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5632