Τζαμπατζήδες ή μάγκες;
Παντελής, Καψής
Το Βήμα της Κυριακής, 2011-02-27
Oργανωμένο ή όχι, το κίνημα της ανυπακοής βάζει ασφαλώς μπροστά σε δίλημμα τους πολίτες- κατ΄ εξοχήν εκείνους που θέλουν να εκφράσουν τη διαφωνία τους ή και την οργή τους για την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα. Ως πού μπορούν να φτάσουν; Και είναι θεμιτό να μην πληρώνουν διόδια ή εισιτήριο στα λεωφορεία;
Η επιχειρηματολογία που οι ίδιοι χρησιμοποιούν στηρίζεται στη λογική του κοινωνικού συμβολαίου: το κράτος έχει αθετήσει τις υποχρεώσεις του απέναντί μας, άρα και εμείς δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τηρήσουμε τις δικές μας. Πώς έγινε αυτό; Είτε από τους πολιτικούς- να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν- είτε από τους εργολάβους - γιατί να πληρώσω για δρόμους που δεν έγιναν ή που έχω πληρώσει με τους φόρους μου;
Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται για ένα κίνημα φτωχών που δεν αντέχουν να πληρώνουν- όπως ενδεχομένως ήταν η έκρηξη των κατοίκων της Στυλίδας που πλήρωναν για να πάνε στα χωράφια τους- αλλά για ένα κίνημα αντιρρησιών συνείδησης που φυσικά εκπροσωπείται από γιατρούς και δικηγόρους!
Δυστυχώς η λογική τους είναι βαθύτατα προβληματική.
Κατ΄ αρχάς τα αυτονόητα.
Η τήρηση ενός συμβολαίου αφορά και τις δύο πλευρές.
Και αν είναι αλήθεια ότι οι πολιτικοί μας παρέβησαν τον όρκο τους, άλλο τόσο το κάνουν και οι πολίτες: οι γιατροί του ΕΣΥ που παίρνουν φακελάκι, οι επιχειρηματίες που κλέβουν τον ΦΠΑ, οι ασφαλισμένοι των ψεύτικων αναπηρικών συντάξεων... Ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Δεν είναι όλοι οι πολίτες φοροφυγάδες, βέβαια. Κάθε άλλο. Εξίσου όμως δεν είναι επίορκοι και όλοι οι πολιτικοί.
Ακόμη και αν δεχθούμε ωστόσο ότι έχουμε το ηθικό δικαίωμα να παραβιάσουμε το συμβόλαιο, από ποιες ακριβώς υποχρεώσεις απαλλασσόμεθα; Γιατί βέβαια όταν από το αντάρτικο έχουμε άμεση οικονομική ωφέλεια και μάλιστα σε βάρος άλλων συμπολιτών μας- όλων εμάς των υπολοίπων που θα πληρώσουμε τα δικά τους εισιτήρια-, τότε η πράξη συνείδησης αρχίζει και μοιάζει πολύ με το τζαμπατζιλίκι- κι ας τους ενοχλεί ο χαρακτηρισμός.
Υπάρχουν όμως και άλλα, πολύ σοβαρότερα ζητήματα. Η λογική του κοινωνικού συμβολαίου είναι από μόνη της προβληματική. Στις περισσότερες πράξεις μας το κίνητρό μας δεν είναι στενά ωφελιμιστικό αλλά ηθικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι μετανάστες. Τους περιθάλπουμε από σεβασμό στον άνθρωπο και όχι εξαιτίας κάποιας τυπικής μας υποχρέωσης- η ελληνική κοινωνία ουδέποτε συνήψε συμβόλαιο με τους κατοίκους του Πακιστάν.
Ανάλογη, από την αντίθετη βέβαια πλευρά, είναι ή θα έπρεπε να είναι η σχέση μας με το κράτος. Δεν αναγνωρίζουμε για παράδειγμα το δικαίωμα στην Κέρκυρα ή στη Ρόδο να αποσκιρτήσουν μόνο και μόνο επειδή πήραν λιγότερα κονδύλια για δημόσια έργα. Το ότι συμφωνήσαμε να συγκροτήσουμε από κοινού το ελληνικό κράτος σηματοδοτεί πολύ περισσότερα από τη διανομή των πόρων.
Μπορεί να μη ρωτηθήκαμε και απλώς να γεννηθήκαμε στην Ελλάδα. Για όλους μας ωστόσο η ιδιότητα του έλληνα πολίτη, με όλα τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις του, αποτελεί συστατικό στοιχείο της ταυτότητάς μας. Δεν αναιρείται ούτε ευτελίζεται στο όνομα μιας υπαρκτής ή εικαζόμενης αδικίας. Δεν θα αλλάξουμε εμείς με το δήθεν επιχείρημα ότι κάποιοι άλλοι κλέβουν. Είναι ζήτημα αυτοσεβασμού!
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5659