Oι προπηλακισμοί, η βία και η συντηρητικοποίηση της αριστεράς

Ανδρέας, Νεφελούδης

2011-03-03

Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες όλο και πιο συχνών φαινομένων ακραίας ως και παραβατικής συμπεριφοράς μερίδας πολιτών που διατυπώνουν μια άλλη άποψη για την ακολουθούμενη πολιτική. Αναφέρομαι στα περιστατικά με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, τον πρωθυπουργό στη Γερμανία, τον βουλευτή κο Χατζηδάκη και τον ξυλοδαρμό του και σε άλλες τέτοιες περιπτώσεις.

Τα φαινόμενα αυτά θα μπορούσαν να εξηγηθούν και παράλληλα να καυτηριαστούν για να μην γίνουν το μόνιμο χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να διαλέγεται αλλά να συναλλάσσεται μόνο με την βία.

Το πρόβλημα όμως βρίσκεται ακριβώς εδώ. Βρίσκεται εδώ γιατί μια μερίδα της αριστεράς, φαίνεται να δικαιώνει τα βίαια αυτά φαινόμενα, όχι μόνο να τα εξηγεί, αλλά να τα κατανοεί δικαιολογώντας την αγανάκτηση που βγάζουν, νομιμοποιώντας έτσι την υποκατάσταση του διαλόγου με την καθημερινή βία.

Μιλώ για τις πάλαι ποτέ δυνάμεις της πέραν του ΚΚΕ αριστεράς που κάποτε επαγγέλονταν τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, χωρίς καθώς φαίνεται να καταλάβουν ποτέ το βαθύτερο νόημα αυτών των προταγμάτων.. δημοκρατία και σοσιαλισμός….

Δύο δυνατότητες υπάρχουν για να κρίνει κανείς αυτή την πολιτική συμπεριφορά του κομματικού φορέα που απέμεινε στον χώρο αυτό μετά την συγκρότηση της ΔΗΜ.ΑΡ.

Η πρώτη δυνατότητα αναφέρεται σε ένα αγωνιώδη μαραθώνιο λαϊκίστικου χαρακτήρα και διαγκωνισμού με το μέτωπο του κου Αλαβάνου που αφορά στο χάιδεμα και όχι στην δημιουργική πολιτικοποίηση της αγανάκτησης των πολιτών.

Η δεύτερη πολύ χειρότερα αναφέρεται σε μια άκρως επικίνδυνη και λαϊκίστικη επίσης εκτροπή της πολιτικής αυτού του απροσδιόριστου, ιδεολογικοπολιτικά, χώρου σε μια δύναμη που ασχέτως πολιτικής, ιδεολογίας και δεοντολογίας και με το άγχος του εξόδου από την απομόνωση πασχίζει να βρει ερείσματα στις πιο ακραίες και βαθύτατα νοσηρές αυτές εκφράσεις βίας.

Σε περίπτωση αυτή η πολιτική συμπεριφορά εκθέτει ανεπανόρθωτα τους φορείς της- μιλώ για τον ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο για τον εναπομείναντα ΣΥΝ- και διαμορφώνει ένα άκρως συντηρητικό πολιτικό περιβάλλον στον πάλαι ποτέ φορέα της ανανέωσης.

Είναι φανερό ότι όλα αυτά τα φαινόμενα βίας, με πρόσχημα την αγανάκτηση, δεν διαφέρουν καθόλου από την βία των χούλιγκαν στο θέατρο για την παράσταση για τον ΠΑΟΚ, δεν διαφέρουν καθόλου από τις φασιστοθρησκευτικές κραυγές που οδήγησαν στη διακοπή μιας άλλης παράστασης με την οποία διαφωνούσαν, στα καψίματα, παλαιότερα βιβλίων και γενικότερα στο πογκρόμ και στην δίωξη κάθε φωνής  που δεν μας αρέσει.

Είναι φανερό επίσης ότι ο τσαμπουκάς, η κάθε μορφής βία και αυθαιρεσία όχι μόνο δεν προάγουν οποιοδήποτε αίτημα, αλλά αντίθετα λειτουργούν καταστροφικά για την κοινωνία, την μαθαίνουν να μην σκέφτεται, να μην σχεδιάζει πολιτικές και παρεμβάσεις παρά μόνο να βιαιοπραγεί, να δικαιολογεί το κάψιμο ως τιμωρία, να νομιμοποιεί κάθε είδους αυθαιρεσία ως πολιτική και εισάγει τον νόμο της ζούγκλας ως συστατικό στοιχείο της πολιτικής μας καθημερινότητας.

Γι αυτό θεωρώ ότι όλα αυτά τα φαινόμενα αποτελούν μια σοβαρή εκτροπή από το σύστημα διαλόγου της ελληνικής δημοκρατίας και σηματοδοτούν μια καταφανή συντηρητικοποίηση του φορέα που ως και σήμερα, ψευδώς, επαγγέλλεται τον δημοκρατικό δρόμο για τον σοσιαλισμό, ποιόν δημοκρατικό, ποιόν δρόμο, για ποιόν σοσιαλισμό. Κρίμα…

Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5669