Χωρίς διορατικότητα...
Παναγιώτης, Παναγιώτου
Έθνος, 2011-03-04
Πολιτική διαχείριση ενός προβλήματος, με δυο λόγια, σημαίνει διαμόρφωση προϋποθέσεων μιας θεμιτής και δημιουργικής εκατέρωθεν αλλαγής θέσεων για τη λύση του προβλήματος. Οσοι πολιτικοί αρνούνται (για διάφορους λόγους) αυτόν τον ρόλο, υπονομεύουν την ουσία της πολιτικής δράσης. Εάν τα γεγονότα εξελίσσονται, οι «αμετακίνητες θέσεις» συνήθως «παγιδεύουν» όσους δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τις νέες δυναμικές που δημιουργούν. Εδώ το ζητούμενο είναι η διαμόρφωση ρεαλιστικών προϋποθέσεων «θεμιτής μετακίνησης» όλων των εμπλεκομένων. Υπάρχει βέβαια και η «σιδηρά» αντιμετώπιση μιας κρίσης. Εχει και αυτή τους οπαδούς της. Γενικά, όμως, τα αποτελέσματά της δεν είναι δελεαστικά...Ο πρόλογος αυτός γίνεται με αφορμή την απεργία πείνας των 300 μεταναστών. Ξεκίνησε ως «κατάληψη της Νομικής», μετεξελίχθη σε θέμα «ασύλου» και κατέληξε στην ουσία της. Δηλαδή σ’ ένα ζήτημα υπαρκτών «γκρίζων ζωνών» της μεταναστευτικής πολιτικής που ακολουθεί η χώρα. Η απεργία πείνας το έθεσε με όρους επείγουσας ανθρωπιστικής κρίσης, που ουσιαστικά τροποποιεί και το πολιτικό διακύβευμα της «αντιπαράθεσης». Αφήνουμε κατά μέρος τον πολιτικά «εκμεταλλευτικό» ρόλο των «συμπαραστατών» και την «εκβιαστική χρήση» ανθρώπινων ζωών. Αφήνουμε επίσης ασχολίαστη την κυβερνητική ολιγωρία, την έλλειψη πολιτικής διορατικότητας και τις τραγελαφικές ενδοκυβερνητικές συγκρούσεις. Παρότι όλα αυτά συνιστούν μέρος του ανεδαφικού τρόπου εκδήλωσης του προβλήματος, κάθε άλλο παρά αμελητέο... Η ουσία που δεν πρέπει μέσα απ’ όλα αυτά να χάσουμε, είναι μία ευρεία περιοχή «γκρίζας μετανάστευσης» που αφορά ανθρώπους που διαμένουν και εργάζονται παράνομα χρόνια στην Ελλάδα. Χωρίς μαξιμαλισμούς του τύπου «νομιμοποίηση» για όλους αδιακρίτως, αλλά και χωρίς δογματισμούς του τύπου «καμία νομιμοποίηση», αξιοποιώντας το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο, με πολιτική ευελιξία και νομική ευφυΐα, οφείλουμε να βρούμε κοινωνικά και πολιτισμικά αποδεκτές λύσεις. Στο κάτω κάτω, ποιος είναι ο «άλλος δρόμος» που μπορεί ρεαλιστικά να εφαρμοστεί για ανθρώπους που έχουν αναπτύξει βιοτικούς δεσμούς μέσα από την εργασία τους και την ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία;
Προτάσεις και ιδέες υπάρχουν, π.χ. της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που μπορούν να αξιοποιηθούν. Και στους κόλπους της κυβέρνησης έχουν εκφραστεί αξιοποιήσιμες ιδέες. Ξέρουμε ότι το πρόβλημα είναι δύσκολο. Ξεπερνάει την Ελλάδα. Αλλά στον «ενδιάμεσο χρόνο» δεν μπορούμε να «κρύβουμε ανθρώπους κάτω απ’ το χαλί...». Και κάτι ακόμα: Σε μία κρίση που έχει και οριακά ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά, δεν είναι άστοχο την «πρώτη κίνηση» να κάνει ο ισχυρός, δηλαδή η πολιτεία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι «εκβιάζεται» ή παραβιάζει η ίδια τους νόμους που ψήφισε κ.λπ. Απλά, να τους αξιοποιήσει με τη δέουσα ευελιξία, δημιουργώντας ένα πιο ρεαλιστικό πλαίσιο...
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5689