Με την αριστερά της απογείωσης
Δημήτρης, Παλαιολογόπουλος
Αυγή, 2011-03-10
Σε προηγούμενο άρθρο μου στην "Αυγή" (20.12.10) σημείωνα πως υπάρχουν και στις μέρες μας δυνάμεις στον χώρο της αριστεράς που μπορούν να την απογειώσουν και να διεκδικήσουν με πάρα πολλές πιθανότητες τη διακυβέρνηση της χώρας.
Πρόκειται για τις ίδιες δυνάμεις που στις παλαιότερες εποχές, όπως ξέρουμε, κατόρθωσαν να κινητοποιήσουν και να πάρουν με το μέρος τους πολλές εκατοντάδες χιλιάδες λαού. Ήταν στην ανεπανάληπτη εποχή της Εθνικής μας Αντίστασης με το ΕΑΜ ή τότε που η ΕΔΑ βρέθηκε στις καλύτερες στιγμές της, όπως στις εκλογές του 1958, που έγινε και αξιωματική αντιπολίτευση, κερδίζοντας το 25% των ψήφων και εκλέγοντας 78 βουλευτές...
Πριν τις ονομάσω όμως, θα ήθελα να αναφερθώ για λίγο στην αριστερά της απομόνωσης, ανατρέχοντας σε μια εκδήλωση που έγινε τον περασμένο χρόνο στο Πεδίον του Άρεως. Εκεί, μεταξύ των άλλων, ήταν και μια μεγάλη ομάδα νέων που ανήκαν στη νεολαία αριστερού κόμματος, όπου ανάμεσα στ’ άλλα συνθήματά της ήταν και τούτο:
Η εθνική συναίνεση είναι μια παγίδα.
Οι εργάτες δεν έχουνε πατρίδα!
Οι νέοι αυτοί, ανάμεσα στους οποίους δεν νομίζω πως υπήρχαν εργάτες, είχαν σίγουρα διαβάσει το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" γραμμένο από τους ιδρυτές του Επιστημονικού Σοσιαλισμού πριν από 162 χρόνια και δεν μπορεί να αμφιβάλλει κανείς για τις γνώσεις τους. Δεν νομίζω όπως πως οι Έλληνες εργάτες, οι εργαζόμενοι γενικότερα, που στις κρίσιμες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας δώσανε αρκετό αίμα για την πατρίδα, να συμφωνούν με το παραπάνω σύνθημα.
Κατά συνέπεια, η αριστερά, που πορεύεται παραμένοντας κλεισμένη στο δικό της ιδιοκτησιακό καβούκι και ερμηνεύοντας τα γεγονότα μέσα από τα τσιτάτα των μεγάλων διανοητών, δεν θα μπορούσε ποτέ να κερδίσει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των Ελλήνων.
Το βάρος, συνεπώς, πέφτει στην άλλη αριστερά, εκείνη που έχει επιλέξει να εντάξει τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες στη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό.
Οι δυνάμεις αυτές, που πάντα υπήρχαν στο ελληνικό στερέωμα, τον τελευταίο καιρό νομίζω πως έχουν κάνει αρκετά αισθητή την παρουσία τους.
Πρόκειται για το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, που αυτή τη στιγμή, πηγαίνοντας για το ιδρυτικό του συνέδριο, έχει συγκροτηθεί σε πανελλαδική κλίμακα. Όπως αναφέρει στις προγραμματικές της θέσεις η Δ.Α.: "Φιλοδοξεί διεκδικώντας την αυτοτελή δυναμική της και τη διακριτή παρουσία της ως υπαρκτό και δοκιμασμένο ρεύμα ιδεών στην ελληνική κοινωνία, να διαμορφώσει ένα νέο κόμμα, βαθύτατα δημοκρατικό, που θα μπορέσει να υπερβεί στους γνωστούς τύπους των συγκεντρωτικών, γραφειοκρατικών κομμάτων...". Και παρακάτω: "Για τη Δ.Α., σοσιαλισμός και δημοκρατία αποτελούν πεδία αλληλένδετα... Γι’ αυτό και αντιτίθεται σε κάθε αντίληψη και απόπειρα που επιδιώκει τη βίαιη επιβολή του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού...".
Βέβαια οι παραπάνω δυνάμεις, αν και είναι οι πιο συγκροτημένες αυτή την περίοδο, σίγουρα δεν είναι οι μόνες στον χώρο της αριστεράς που θέλουν να επιλέξουν τον δημοκρατικό δρόμο. Υπάρχουν κι άλλες.
Είναι εκείνοι που βρίσκονται στις γραμμές άλλων αριστερών κομμάτων, αλλά είναι μειοψηφίες. Μπορούν να εκφράσουν βέβαια τις απόψεις τους, αλλά έως εκεί. Αργά ή γρήγορα όμως δεν μπορεί παρά να διαπιστώσουν το αδιέξοδο στο οποίο είναι καταδικασμένοι να ακολουθούν και θα θελήσουν να αποσπαστούν τόσο από το δογματικό σφιχταγκάλιασμα όσο και από την αριστερίστικη εξαλλοσύνη.
Είναι ακόμα οι δυνάμεις της οικολογικής αριστεράς, ενταγμένες ή όχι σε κομματικούς σχηματισμούς, που και αυτές εμπνέονται αποκλειστικά από τον δημοκρατικό δρόμο.
Είναι, τέλος, μια σειρά ανένταχτοι αριστεροί συμπολίτες μας, που, απογοητευμένοι από την έως τώρα τακτική των αριστερών κομμάτων, παραμένουν στο περιθώριο.
Όλες οι παραπάνω δυνάμεις, έχοντας για όπλα το δημοκρατικό πέρασμα στον σοσιαλισμό και ένα πρόγραμμα που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας, είναι δυνατόν να συσπειρώσουν γύρω τους πολλές ακόμη εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων, που τώρα βρίσκονται εγκλωβισμένες όχι μόνο στο κόμμα που κυβερνάει σήμερα, αλλά και σε όλο το πολιτικό μας στερέωμα...
Θα γίνει αυτό κατορθωτό; Θα απαλλαγεί επιτέλους η χώρα από τον σημερινό δικομματισμό της διαφθοράς και της σπατάλης; Θα προχωρήσουμε σε μια κυβέρνηση απαλλαγμένη από τα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού;
Πρόκειται για ένα στοίχημα που, αν πετύχει, θα σημαδέψει σίγουρα την εποχή μας...
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5723