Μια υπέροχη πραγµατικότητα
Αντώνης, Τριφύλλης
Τα Νέα, 2011-03-15
«Ενα σεµνό και συµπαθητικό ζευγάρι ήθελε να αποκτήσει παιδιά. Τα χρόνια πέρναγαν, αλλά δυστυχώς παιδιά δεν έρχονταν. Σε ηλικία οριακή πια, η γυναίκα έµεινε έγκυος και γεννήθηκε ένα αγοράκι. Οι γονείς αποφάσισαν να αποτυπώσουν τη χαρά τους στο όνοµα του παιδιού. Το ονόµασαν Υπέροχο (Formitable!). Τα χρόνια πέρασαν, και δυστυχώς το παιδάκι µεγάλωνε χωρίς να ψηλώνει, κι ήταν και ασυνήθιστα άσχηµο σε βαθµό που δεν ανταποκρινόταν στο όνοµά του. Κάποτε, πέθαναν οι γονείς, το αγόρι µεγάλωσε, παντρεύτηκε παρά τα κουσούρια του µια συµπαθητική γυναίκα, γέρασαν ευτυχισµένοι και λίγο πριν από τον θάνατό του ο άντρας είπε στη γυναίκα του. «Καλή µου, εγώ φεύγω. Οµως έχω µια τελευταία επιθυµία και θέλω να την τιµήσεις. Στον τάφο µου δεν θέλω να γραφτεί το απαίσιο όνοµά µου». Πράγµατι, η πλάκα έγραφε: «Εδώ έχει ταφεί ένας άνθρωπος που ποτέ µα ποτέ δεν απάτησε τη γυναίκα του». Οι περαστικοί διάβαζαν την επιγραφή και ψιθύριζαν συγκινηµένοι: «Υπέροχο».
Αυτές και άλλες ιστορίες έλεγε ο µεγάλος ψυχίατρος Πολ Βατζλάβικ (Paul Watzlawick) στις διαλέξεις του µε τίτλο «Ο ταν η λύση γίνεται πρόβληµα». Η άποψή του ήταν απλή. Ο άνθρωπος, όπως και τα ζώα, έχει µια έµφυτη τάση να προσπαθεί να εφαρµόσει λύσεις σε προβλήµατα της ζωής και των σχέσεων, µε τις οποίες κάποτε στο παρελθόν έλυσε άλλα προβλήµατα. Και µε άγνωστους ακόµη για την επιστήµη µηχανισµούς, µένει αµετακίνητος στην αρχική µέθοδο λύσης. Οµως τα προβλήµατα διαφέρουν κάθε φορά και οι λύσεις που δίνουµε µπορεί να αποβούν µοιραίες. Αυτό συµβαίνει γιατί εγκλωβιζόµαστε σε ένα πλαίσιο, που µόνοι µας σχηµατίσαµε µε βάση την αρχική εµπειρία (το πρόβληµα των εννέα σηµείων).
Εχω την αίσθηση ότι η ελληνική κοινωνία βιώνει µια παρόµοια κατάσταση από το Μνηµόνιο και µετά. Κάθε κόµµα, κάθε οµάδα σε κάθε κόµµα, η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ, τα άτοµα, είµαστε εγκλωβισµένοι στο πολιτικό, ιδεολογικό ή ψυχαναγκαστικό πλαίσιο, που µας εµποδίζει να δούµε καθαρά το πρόβληµα, καθένας προτείνει και µια λύση θεωρώντας ότι είναι η µόνη αλήθεια. ∆εν συζητάµε µεταξύ µας για να βρούµε τι έφταιξε και να κρίνουµε, ώστε να καταλήξουµε στην αρµόζουσα για το επώδυνο πρόβληµα λύση. Αυτό που προκύπτει είναι µια σούπα που µαγειρεύουµε πολιτικοί, δηµοσιογράφοι και το καφενείο, µε αποτέλεσµα να παράγεται µια πυκνή αχλή που εµποδίζει να δούµε. Ετσι προκύπτει µια κατάσταση που εκφράζεται θαυµάσια στον τελευταίο τού βίου του στίχο του Καβάφη. « Το ουσιώδες είναι ότι έσκασε». ∆ηλαδή το ουσιώδες δεν είναι το ουσιώδες, αλλά το ότι κάποιος έσκασε. Ο άλλος βεβαίως.
Εχουµε λοιπόν µια κατάσταση, όπου όλοι τρέχουµε πάνω - κάτω αλαλάζοντες, σε σχέση µε τα αναµενόµενα αποτελέσµατα του συµβουλίου κορυφής του Μαρτίου. Μια ιστορία µεγάλης σηµασίας για την αντιµετώπιση της κρίσης της ευρωζώνης – και της δικής µας – τη µετατρέψαµε σε αρένα. Οπου ο µονοµάχος Παπανδρέου ή θα κατατροπώσει ή θα κατατροπωθεί. Η πραγµατικότητα βέβαια είναι τελείως διαφορετική. Τα αποτελέσµατα των αποφάσεων θα έχουν προχωρήσει ένα βήµα την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και θα έχουν δώσει ένα εργαλείο για την επανάκτηση της εµπιστοσύνης των συντηρητικών αγορών οµολόγων.
Ολα αυτά θα είναι σηµαντική πρόοδος για την Ευρώπη συνολικά και για τις χώρες υπό διάσωση. Ετσι, οι κραυγές, οι λεονταρισµοί και οι ψίθυροι της δηµόσιας σκηνής στη Ελλάδα, στη Σλοβακία ή στην Ιρλανδία, είναι δευτερεύουσας σηµασίας σχετικά µε το µέγεθος του όλου εγχειρήµατος. Το αποτέλεσµα, όποιο κι αν είναι, θα είναι θετικό για όλους. Και εξάλλου αν χρειαστεί – που θα χρειαστεί – θα έχουµε και συνέχεια. Κατά το συνήθειο της Ε.Ε. ∆όξα τω Θεώ, δεν πρόκειται να πλήξουµε. Οι επόµενες µεταλλαγές της κρίσης έτσι όπως εµπλουτίζεται µε το πετρέλαιο, τις τιµές των τροφίµων και τα στρες τεστ των τραπεζών είναι µπροστά µας.
Το πρόβληµα όµως το δικό µας είναι πιο περίπλοκο για λόγους κουλτούρας, αδυναµιών κ.λπ. και αναδύεται σετρεις τοµείς.
n Στη διαπίστωση ότι οι µεταρρυθµίσεις δεν προχωράνε µε τους ρυθµούς που επιβάλλουν οι περιστάσεις.
n Στην ανυπαρξία ενός συγκεκριµένου στρατηγικού σχεδίου για ανάπτυξη, για τις ανάγκες και τις δυνατότητες της χώρας και για την αντιµετώπιση του χρέους.
n Στην αδυναµία µέρους του πολιτικού προσωπικού να κατανοήσει την πραγµατικότητα, ώστε να µην µπορούµε να συγκεντρώσουµε τις δυνάµεις µας στη λύση των προβληµάτων. Αποτέλεσµα; Πολλές από τις λύσεις που προτείνονται, στην πραγµατικότητα είναι πρόβληµα. Με αυτή την ΥΠΕΡΟΧΗ και αυτιστική αποµόνωση των πολιτικών και άλλων δυνάµεων, µάλιστα, δεν µπορούµε να δουλέψουµε µε οµόνοια και συναίνεση, όπως απαιτεί η φύση και η ένταση του προβλήµατος που έχει το υπέροχο όνοµα « πτώχευση».
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5724