Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Κοινωνική βία και Συνασπισμός

Σωκράτης, Τσιχλιάς

Η Καθημερινή της Κυριακής, 2011-03-26


Κάποιες στιγμές της Ιστορίας οι κοινωνικές αντιδράσεις μοιάζουν με τα φυσικά φαινόμενα: παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, καταστροφικές για το περιβάλλον και τις περιουσίες, απειλητικές για τη ζωή μας. Κανείς πολιτισμένος και σώφρων δεν ξορκίζει βεβαίως, ούτε καταριέται τα φυσικά φαινόμενα. Οι φυσικές επιστήμες τα καταγράφουν, τα μελετούν, τα αναλύουν, εξάγουν συμπεράσματα, θεσμοθετούν κάθε φορά νέους κανόνες που μας προφυλάσσουν από μελλοντικές συμφορές, όσο αυτό είναι δυνατόν.

Εννοείται ότι αν μία φορά δεν έχει νόημα και επιπλέον είναι επικίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια να καταγγέλλεις τους σεισμούς, αντί αντισεισμικής πολιτικής, δεν έχει δέκα φορές νόημα να δαιμονοποιείς ακραία κοινωνικά φαινόμενα, να αποφεύγεις να τα κοιτάξεις στα μάτια, να τα αντιμετωπίσεις με όρους πολιτικούς.

Από τον Δεκέμβρη του 2008, όταν η τυφλή βία κατέκαψε το κέντρο της Αθήνας από εκείνο το ηφαιστειακού τύπου ξέσπασμα, έως τον ξυλοδαρμό του ήπιου και ευγενούς Κωστή Χατζηδάκη και τις αψιμαχίες με τον αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως, Θεόδωρο Πάγκαλο, ελάχιστοι από την πολιτική ελίτ έκαναν τον κόπο να αναλύσουν σε βάθος το φαινόμενο. Σχεδόν όλα με μεταφυσικό τρόπο και ελαφρά επιχειρηματολογία αποδίδονται στον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ! Η κουτοπονηριά δηλαδή των ηγεμονίσκων του Συνασπισμού να μην καταδικάζουν ανεπιφύλακτα τις εκδηλώσεις τυφλής βίας, ελπίζοντας ότι θα ψαρέψουν ψήφους σε θολά νερά, εκλαμβάνεται ως φυσική ή ηθική αυτουργία. Ενα σχεδόν ανύπαρκτο κόμμα είναι φυσικά αδύνατον να προκαλεί εξέγερση και οχλοκρατία όπως αυτή εκδηλώθηκε με τη σφοδρότητα του Δεκέμβρη 2008, όπως συμβαίνει κάθε Κυριακή στα γήπεδα ή αλλιώς στα πανεπιστήμια, ή με γιουχαΐσματα και κυνηγητά στο Κολωνάκι με θύμα τον Κώστα Σημίτη. Η μόνη σχέση που μπορεί να έχει ο Συνασπισμός με τη βία είναι αυτή του φτωχού συγγενούς...

Σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας η ελπίδα έχει στερέψει, περισσεύουν η απόγνωση, η αγανάκτηση και ο θυμός. Και καθώς δεν υπάρχει ένα σοβαρό κόμμα να υποδεχθεί και να διαχειριστεί αυτή την οργή, οι μικρές ή μεγάλες εκρήξεις είναι φυσικό επόμενο...


Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5748