Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά... Ευρώπη και φαγί
Στέφανος, Κασιμάτης
Η Καθημερινή της Κυριακής, 2011-03-26
«Θα δείτε τη Μέρκελ να προσκυνάει την Παναγιά της Τήνου για να μην αποχωρήσει η Ελλάδα από την Eυρωζώνη». Είναι μία από τις δηλώσεις που είχε κάνει ο εκκεντρικός Αλέκος Αλαβάνος την επομένη του συλλαλητηρίου της 23ης Φεβρουαρίου, όταν είχε προκαλέσει την κοινή γνώμη με την προτροπή του να γίνει Ταχρίρ η πλατεία Συντάγματος. Την ανέσυρα από τον ποταμό της αριστερής μπουρδολογίας των καιρών μας, λόγω της παράξενης αναφοράς που περιέχει στην ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση.
Παράξενη σίγουρα, αλλά μόνον εκ πρώτης όψεως. Διότι όσοι παρακολουθούν τον δημόσιο λόγο του κατ’ εξοχήν εκπροσώπου της εξωπραγματικής Αριστεράς έχουν προσέξει ότι, συχνά, ο τέως πρόεδρος του ΣΥΝ πρωτοτυπεί –κατά τρόπο σχεδόν σκανδαλώδη για πολιτικό της άκρας Αριστεράς– διανθίζοντας τον λόγο του με ευαγγελικές ρήσεις και αναφορές στην εκκλησιαστική ζωή. Πώς εξηγείται; Μεγάλωσε, άραγε, με γονείς ευσεβείς, που τον έστελναν στο Kατηχητικό; Λάτρευε τα Θρησκευτικά στο σχολείο και ονειρευόταν να αφιερωθεί στην ιεροσύνη; Oταν ήταν παιδάκι και τον ρωτούσαν τι θα γίνει όταν μεγαλώσει, εκείνος απαντούσε «δεσπότης»; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει, πλην των οικείων του.
Ανεξαρτήτως των όποιων λόγων στους οποίους οφείλεται η έφεση του κυρ Αλέκου στη θρησκευτική εικονοποιία, επί της ουσίας αυτή η προτίμηση είναι απολύτως ταιριαστή με την πολιτική ιδεολογία που πρεσβεύει. Διότι μπορεί μεν η πίστη στον Θεό και η πίστη στην Αριστερά να είναι θεωρητικώς ασύμβατες, όμως στις πιο ακραίες εκδοχές τους συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό. Ο θρησκόληπτος και ο κομμουνιστής –όσο και αν φρίττουν με την ιδέα– έχουν την ίδια πνευματική συγκρότηση: ο πρώτος πιστεύει στη χριστιανική τελολογία, ο δεύτερος στη μαρξιστική-λενινιστική. Και για τους δύο, τα πάντα σε τούτο τον κόσμο διέπονται από τελικά αίτια και η αντίληψή τους για την εξέλιξη είναι εσχατολογική. Το «πλήρωμα του χρόνου» θα έλθει κάποτε, για τον θρησκόληπτο με τη Βασιλεία των Ουρανών, για τον φανατικό μαρξιστή-λενινιστή με τον κομμουνιστικό παράδεισο. Η δε αμφισβήτηση της επιστημονικότητας του μαρξισμού-λενινισμού ως θεωρίας ισοδυναμεί με την αμφισβήτηση της ίδιας της φύσης του Θεανθρώπου.
Κατά συνέπειαν, εμένα τουλάχιστον δεν με ξενίζει το εκκλησιαστικό ύφος που χρησιμοποιεί ενίοτε ο πολιτικός πατέρας του Τσίπρα. Aλλωστε, έναντι της κρίσης, οι θέσεις της άκρας Αριστεράς ταυτίζονται με τις θέσεις των εκπροσώπων της πολιτευόμενης Εκκλησίας, ιδίως ως προς τη θέση και τον ρόλο της Ευρώπης στον εθνικό μας βίο. Ο τέως πρόεδρος του ΣΥΝ μπορεί με τις δηλώσεις και τη δράση του να φλερτάρει με τα όρια της γραφικότητας, πρέπει, όμως, να του αναγνωρίσουμε ότι έχει ένα ρόλο «προφήτη» της άκρας Αριστεράς, υπό την έννοια ότι συχνά εκφράζει με ασυνήθιστη σαφήνεια θέσεις που υιοθετούνται από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της άκρας Αριστεράς, τις οποίες εντούτοις εκείνα αποφεύγουν (από σκοπιμότητα) να διατυπώνουν με την ευθύτητα του κυρ Αλέκου. Τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν, λ. χ., στην κρίση την ευκαιρία που θα παρασύρει την Ελλάδα μακριά από το πλαίσιο των ευρωπαϊκών θεσμών και –γιατί όχι; – ως το πρώτο βήμα για τη σοσιαλιστική μετεξέλιξή της.
Ο ίδιος (άκρως επικίνδυνος) αντιευρωπαϊσμός εκφράζεται και από ορισμένους υπερσυντηρητικούς ιεράρχες, απλώς δεν τυγχάνει της ίδιας προσοχής. Την πρώτη Κυριακή του Μαρτίου, π. χ., όσοι παρακολούθησαν το κυριακάτικο κήρυγμα του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης τον άκουσαν να τελειώνει την ομιλία του παραφράζοντας τους στίχους από τον Θούριο του Ρήγα Φεραίου: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια Ευρώπη και φαγί», είπε ο Aγιος Θεσσαλονίκης, ενώ το πρόσωπό του φώτιζε το αίσθημα ικανοποίησης που του προκαλούσε η ιδέα του. Δεν αμφιβάλλω ότι ανάλογη θα ήταν και η αγαλλίαση του Αλέκου Αλαβάνου, αν βρισκόταν στο εκκλησίασμα...
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5749