Το μετέωρο βήμα της κυβέρνησης

Ανδρέας Ε., Παπαδόπουλος

Freesunday, 2011-04-16

Οι κριτικές για την κυβερνητική αβελτηρία πολλαπλασιάζονται. Είναι ενδεικτικό ότι ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης, σε πρόσφατο άρθρο του(Καθημερινή 7/4/11) έσφαξε με το γάντι την πολιτική της κυβέρνησης, χρησιμοποιώντας απλά επιχειρήματα. «Η κυβέρνηση ακολουθεί μια πολιτική που μπορεί να περιγραφεί με τις λέξεις “βλέποντας και κάνοντας”», ήταν ο πυρήνας της κριτικής του. Και μάλλον έχει δίκιο.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός δεν έχουν αποφασίσει τι θέλουν να πράξουν, με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. Φοβούνται το πολιτικό κόστος, φοβούνται τις αντιδράσεις του βαθέως ΠΑΣΟΚ, φοβούνται τις αντιδράσεις του συνδικαλιστικού κατεστημένου, που ενδιαφέρεται περισσότερο για τη διατήρηση προνομίων, παρά για την υπεράσπιση των άγρια χειμαζόμενων λαϊκών στρωμάτων.

Εδώ και εβδομάδες κυριαρχούν η ασάφεια, οι φήμες, οι διαρροές και εντέλει οι διαψεύσεις. Κανένας-μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές-δεν γνωρίζει τι θα περιλαμβάνει το μεσο-μακροπρόθεσμο πρόγραμμα σταθερότητας 2012-2015. Καθημερινά το πολιτικό μενού έχει στο τραπέζι τις συζητήσεις περί αναδιάρθρωσης, την οποία το οικονομικό επιτελείο ξορκίζει. Ο Γ. Παπανδρέου κάνει επαφές με τους υπουργούς, δίνοντας την εικόνα ότι διαπραγματεύεται ακόμα και για τις περικοπές στις υπέρογκες σπατάλες των υπουργείων. Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ συγκλονίζεται από τις διαφωνίες των βουλευτών με πρόσχημα το νομοσχέδιο για τα φρουτάκια.

Η εικόνα αυτή δεν συνάδει με την κρισιμότητα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα. Η ευθύνη είναι του πρωθυπουργού, καθώς ο Γιώργος Παπανδρέου δείχνει να έχει εγκαταλείψει τις προσπάθειες μεταρρυθμιστικών αλλαγών, επιμένοντας αποκλειστικά στη λογική των εισπρακτικών πολιτικών και μάλιστα ακολουθώντας την πεπατημένη λογική να τα παίρνει από τους μη έχοντες. Το αποτέλεσμα είναι να ελλοχεύει ο κίνδυνος μη καταβολής της δόσης του Ιουνίου!

Το κλίμα που έχει δημιουργηθεί στο εσωτερικό της κυβέρνησης αρχίζει να θυμίζει την περίοδο του κ. Σημίτη μετά το 2001. Κυριαρχούν, δηλαδή, οι διαγκωνισμοί και οι προσωπικές στρατηγικές για τη διάσωση υπουργών, καθώς και η άνευ όρων παράδοση στις συντεχνίες και στα κατεστημένα που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Ολοένα και περισσότερο η κυβέρνηση μοιάζει με λέσχη φιλοσοφικών συζητήσεων και αναζητήσεων.

Tην ίδια στιγμή τα υπουργεία δεν τηρούν τα χρονοδιαγράμματα, αρνούνται να δώσουν οικονομικά στοιχεία και προϋπολογισμούς. Και το κυριότερο δεν προχωρούν σε αλλαγές που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη λειτουργία της κρατικής μηχανής και του δημοσίου, να εκκινήσουν την αναπτυξιακή και παραγωγική διαδικασία, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Είναι απορίας άξιον γιατί δεν προχωρά η καταγραφή και η αποτίμηση της δημόσιας περιουσίας, γιατί δεν εφαρμόζονται η ηλεκτρονική συνταγογράφιση, η ηλεκτρονική παρακολούθηση της διακίνησης καυσίμων, η θέσπιση λίστας συνταγογράφισης φαρμάκων, οι ηλεκτρονικές προμήθειες στο δημόσιο, οι αναλογιστικές μελέτες για τα επικουρικά ταμεία, οι προσαρμογές στη λίστα για τα βαρέα και ανθυγιεινά, το ουσιαστικό άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.

Συν τοις άλλοις το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων βρίσκεται σε ύπνωση, παρότι θα έπρεπε να ενεργοποιηθεί με όσα χρήματα υπάρχουν σήμερα στα κρατικά ταμεία, με στόχο να κινητοποιηθούν οι τοπικές οικονομίες. Από το ΕΣΠΑ πρέπει να απορροφηθούν τα κονδύλια για τη στήριξη των ανέργων και της απασχόλησης και να μη γίνονται παίγνιο στους διαγκωνισμούς μεταξύ υπουργών και υφυπουργών. Θα πρέπει να αξιοποιηθεί η υπόσχεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την προώθηση έργων χωρίς εθνική συνεισφορά.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, βαδίζει «έτσι χωρίς πρόγραμμα». Ένας Τιτανικός που δεν βλέπει μπροστά του το παγόβουνο. Χορεύει αμέριμνη υπό τους ήχους της στασιμότητας, της αδιέξοδης πολιτικής της μείωσης μισθών και συντάξεων, την ίδια ώρα που αρχίζουν να βαρούν απειλητικά οι σειρήνες του λαϊκισμού του κ. Σαμαρά.

Η εγκατάλειψη των μεταρρυθμιστικών τομών και των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών είναι το μεγαλύτερο πολιτικό λάθος της κυβέρνησης Παπανδρέου. Αυτό δεν μπορούν να του το συγχωρέσουν οι σιωπηρές πλειοψηφίες. Δυστυχώς (φαίνεται ότι) επέλεξε να ακούει περισσότερο τις φασαριόζικες μειοψηφίες.

Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5824