Βιοµηχανικός λαϊκισµός

Γιώργος, Σιακαντάρης

Τα Νέα, 2011-05-27

Οταν την πρώτη φορά άκουσα τον πρόεδρο του ΣΕΒ κύριο Δασκαλόπουλο να δηλώνει πως «αν δεν τα καταφέρουµε, θα πεινάσουµε» – η χρήση πρώτου πληθυντικού συµπεριλαµβάνει και τους βιοµήχανους στους µελλοντικούς πεινασµένους – σκέφτηκα πως πιθανόν να πρόκειται περί lapsus µε τη ψυχαναλυτική του έννοια, ως ένα λάθος δηλαδή χωρίς προφανές νόηµα. οταν στη συνέχεια άκουσα τον ίδιο να κλαίγεται για τις απολύσεις που έχουν γίνει στον ιδιωτικό τοµέα, απολύσεις που έχει κάνει ο ίδιος και τα µέλη του συνδέσµου, αναρωτήθηκα µήπως πλέον λέει ορισµένα πράγµατα έτσι για να γελάσουµε και να ελαφρύνει την ατµόσφαιρα. οταν όµως για τρίτη φορά τον άκουσα χτες στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ να ζητεί δηµοψήφισµα για την παραµονή µας στο ευρώ, τότε πλέον συνειδητοποίησα για άλλη µια φορά πως ο λαϊκισµός είναι ένα σαράκι που κατατρώγει εγκάρσια το σώµα της ελληνικής κοινωνίας.

είµαστε µια κοινωνία όπου όλοι θεωρούµε ως χειρότερο µέτρο αυτό που βλάπτει άµεσα τη τσέπη µας. ετσι οι βιοµήχανοι θεωρούν πως το πιο ακραίο µέτρο είναι η αύξηση των φόρων, για τους καθηγητές φροντιστηρίων για εισαγωγή στο Δηµόσιο το πιο ακραίο µέτρο είναι η αναστολή των προσλήψεων, για τους φαρµακοποιούς το ωράριο, για τους δηµοσίους υπαλλήλους οι απολύσεις, για τους φορτηγατζήδες η απελευθέρωση. ο κατάλογος είναι ατελείωτος, για µια κοινωνία που ποτέ δεν ενστερνίστηκε τη βασική αρχή του Διαφωτισµού πως χρειάζεται να δίνουµε τµήµα των κεκτηµένων µας για να διατηρήσουµε την ολότητά τους.

τι περιµένει όµως κανείς από µια κοινωνία στην οποία ακόµη και η ελίτ της, όπως είναι οι βιοµήχανοι, σκέφτεται καθαρά συντεχνιακά; άν ζούσε εδώ ο Χέγκελ ίσως έλεγε πως κάθε λαός έχει την αστική τάξη που του αξίζει.

Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5933