Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Oι αγανακτισμένοι, το πολιτικό σύστημα και η αριστερά

Μάρκος, Βλάχος

2011-06-06


Πλήθη συμπολιτών μας κατακλύζουν καθημερινά τις κεντρικές πλατείες των μεγάλων πόλεων της χώρας. Τι συμβαίνει;

Οι πολιτικοί αναλυτές εντοπίζουν την αιτία των κινητοποιήσεων στο μνημόνιο και τις επιπτώσεις του. Είναι όμως αλήθεια;

Στο Σύνταγμα αυτές τις ημέρες κατεβαίνουν εργαζόμενοι και άνεργοι, φοιτητές και καθηγητές, ελεύθεροι επαγγελματίες και δημόσιοι υπάλληλοι, πολύτεκνοι και άτομα με ειδικές δεξιότητες, ένστολοι και συνταξιούχοι.

Τι ενώνει τον εργαζόμενο που βλέπει το εισόδημά του να συρρικνώνεται, τον άνεργο που αδυνατεί να βρει μία θέση εργασίας, τον φοιτητή που παλεύει να αποκτήσει μία γνώση χωρίς προοπτική, τον καθηγητή που δεν μπορεί να φέρει εις πέρας την εργασία του, τον επιτηδευματία που βλέπει τον κύκλο εργασιών του να συρρικνώνεται καθημερινά, τον δημόσιο υπάλληλο που βλέπει για πρώτη φορά, μετά από δεκαετίες παροχών, τη μείωση του μισθού του και την απειλή της απόλυσης όπως στον ιδιωτικό τομέα, τον πολύτεκνο που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της απώλειας των επιδομάτων του και τα άτομα με ειδικές δεξιότητες που βλέπουν καθημερινά τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους.

Σε πρώτη ανάγνωση η απάντηση είναι απλή: επλήγη η ατομική ευημερία και ευτυχία που για δεκαετίες συνδέθηκε με την κατοχή διαρκών και καταναλωτικών αγαθών και αυτό οδηγεί τον Έλληνα πολίτη στην καταδίκη της υπάρχουσας οικονομικής πολιτικής.

Όσοι όμως κατέβουν μια βόλτα στο σύνταγμα και ακούσουν τα συνθήματα θα διαπιστώσουν ότι αυτά στρέφονται κύρια ενάντια στο πολιτικό σύστημα.

Γιατί λοιπόν κατηγορείται συνολικά το πολιτικό σύστημα;

Η ιστορική αναδρομή δείχνει στον αντικειμενικό παρατηρητή ότι από την μεταπολίτευση και μετά στήθηκε, ερήμην αλλά και με τη συνενοχή των πολιτών, ένα πολιτικό σύστημα βασισμένο στις πελατειακές σχέσεις, στη διαφθορά, στην ιδιοποίηση δημόσιου πλούτου, στην αδιαφανή διαχείριση των δημόσιων πόρων και της ∆ηµόσιας διοίκησης. Η αιτία της δημιουργίας αυτού του συστήματος εντοπίζεται στη απουσία ουσιαστικού ελέγχου βασισμένου σε κριτήρια και αρχές της συλλογικότητας. Η αυταπάτη της αντιπροσώπευσης, έλεγε ο Ρουσσώ, μπορεί να οδηγήσει τη Δημοκρατία σε ιδιότυπες μορφές απολυταρχισμού. Έτσι είδαμε, στη χώρα μας, τη συσσώρευση πλούτου στις οικογένειες των πολιτικών, τη επιβίωση των καρτέλ, την μονοκρατορία των εργολάβων ιδιοκτητών μέσων μαζικής επικοινωνίας και το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν η υπερχρέωση του Ελληνικού κράτους.

Δίκαια λοιπόν οι ‘’Αγανακτισμένοι Έλληνες’’ στρέφονται ενάντια στο πολιτικό σύστημα.

Είναι όμως πράγματι αγανακτισμένοι; Η αγανάκτηση είναι ένα συναίσθημα που φέρνει οργή. Οργή όμως δεν είδαμε. Άνθρωποι κάθε ηλικίας και τάξης μαζεύονται ειρηνικά στις πλατείες και επιτίθενται λεκτικά στους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος σαν να πρόκειται για μία κραυγή απόγνωσης. Οι πολίτες του συντάγματος και των άλλων πλατειών της χώρας μοιάζουν περισσότερο με απογοητευμένους που αναζητούν κοινό όραμα και πολιτική διέξοδο παρά με οργισμένους που επιθυμούν την ανατροπή του συστήματος.

Ποιος όμως θα δώσει διέξοδο στη λαική απαίτηση για κατάθεση λύσης;

Η κυβέρνηση που αντιμετωπίζει την κατάσταση με καθαρά οικονομίστικα κριτήρια και ξεχνά ότι η πολιτική λογική και η οικονομία πορεύονται χέρι - χέρι όπως θα έλεγε και ο Μ. Παπαγιαννάκης.

Η αντιπολίτευση με το Ζάπππειο 2 που διαχωρίζεται από την πρώτη στο αριθμητικό κλάσμα της ορολογίας των επιχειρήσεων.

Ή η αριστερά η οποία χρόνια τώρα έχει περιχαρακωθεί σε ένα στείρο καταγγελτικό ρόλο καταδικάζοντας το ντόπιο κεφάλαιο αλλά ξεχνώντας να κοινοποιήσει στους πολίτες τον υπερδανεισμό, καταγγέλλοντας τα μικρά ποσοστά αύξησης των μισθών αλλά ξεχνώντας να καταδικάσει τις προσλήψεις στο δημόσιο, ζητώντας το αφορολόγητο αλλά ξεχνώντας να καταγγέλλει τη φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων, καταγγέλλοντας τη διαφθορά αλλά ξεχνώντας να καταστήσει οφθαλμοφανή τη βλάβη για τους πολίτες ή να δώσει ονόματα των διαβρωμένων υπηρεσιών όπως αυτών της υγείας, της πολεοδομίας, της εφορίας, των λιμανιών, κ.λ.π. κολακεύοντας τους συνδικαλιστές της.

Οι υπάρχουσες πολιτικές δομές και λογικές μάλλον αδυνατούν να προτείνουν μία ορθολογιστική λύση δέσμιες του εκλογικού πελατολογίου τους. Για αυτό και οι πολίτες εμφανίζονται αρνητική σε κάθε πολιτικό σχηματισμό. Γνωρίζουν ότι αυτό που θα ακούσουν δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικής ανάλυσης της πραγματικότητας αλλά κύημα ιδεοληπτικών προσεγγίσεων των οικονομικών αποτελεσμάτων.

Για αυτό το λόγο η αριστερά πρέπει να μιλήσει τη γλώσσα του ορθολογισμού και να μορφώσει μία εφικτή πολιτική και οικονομική λύση στο πρόβλημα.

Ας μιλήσουμε χωρίς φόβους για την ανάγκη:

της δραστικής περιστολής του δημόσιου τομέα

της δηµοσιονοµικής εξυγίανσης με την κατάρτιση πλεονασματικών (πρωτογενώς) προϋπολογισμών

την αξιοποίηση της δηµόσιας περιουσίας

τις μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα

την κωδικοποίηση της νομοθεσίας

την αναμόρφωση του νομικού πλαισίου επενδύσεων στη χώρα

Οι πολίτες είναι έτοιμοι να ακούσουν τη λύση εμείς είμαστε έτοιμοι να την εκφέρουμε;

ΒΛΑΧΟΣ ΜΑΡΚΟΣ


Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5957