Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Η «αγωγή» είναι ελλιπής

Παναγιώτης, Παναγιώτου

Έθνος, 2011-06-11


Ο "πυρήνας" του ελληνικού προβλήματος είναι και παραμένει το μεγάλο χρέος, που συνεχώς αυξάνεται, παράλληλα με την αμφισβήτηση της βιωσιμότητάς του.

Ο συνεχής δανεισμός από την τρόικα, σε συνδυασμό με μια σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή, "ταχύτερη" απ’ ό,τι μπορεί να αντέξει η πραγματική οικονομία, ανατροφοδοτεί την ύφεση και καθιστά ανίκανη την οικονομία μας να "αντιδράσει" θετικά, ακόμα και σε σωστά μέτρα.

Είναι μία ατελής "αγωγή", δεν έχει κανένα μέλλον και δεν μας οδηγεί σε καμία διέξοδο εάν δεν συνδυαστεί και δεν συμπληρωθεί από δύο ακόμα "φάρμακα": Μια ρεαλιστική ευρωπαϊκή στρατηγική, έκτακτης αντιμετώπισης του ελληνικού χρέους (πέραν της ευχής των πρωτογενών πλεονασμάτων του μέλλοντος) και ένα γενναίο αναπτυξιακό - επενδυτικό πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων. Η ανάπτυξη, για να έρθει, χρειάζεται μια σημαντική "εξωγενή ώθηση".

Κατά συνέπεια, το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, σε συνδυασμό με τις αποκρατικοποιήσεις και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, για να "αποδώσουν" και να λειτουργήσουν θετικά και αναπτυξιακά, χρειάζονται ένα ευρύτερο πλαίσιο, μέρος του οποίου θα είναι η αντιμετώπιση (τώρα) του χρέους και ένα τολμηρό πρόγραμμα ευρωπαϊκών επενδύσεων.

Στον βαθμό που αυτό δεν γίνεται, ή όσο καθυστερεί να γίνει, όλοι θα... χάνουμε και η Ελλάδα και η Ευρώπη, ενώ παράλληλα θα εκτιθέμεθα σε μεγαλύτερους κινδύνους. Και αναμφισβήτητα, το μεγαλύτερο τελικά θύμα μιας τέτοιας διαδικασίας θα είναι η χώρα μας.

Ακούω και έχω γράψει κι εγώ κριτικές για τον κοινωνικά άδικο χαρακτήρα πολλών μέτρων, την ύφεση και τον "φαύλο κύκλο" που δημιουργείται.

Ακούω επίσης και έχω γράψει κι εγώ κριτικές, για τις αποκρατικοποιήσεις, την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και τον τρόπο με τον οποίο θα γίνουν.

Παρ’ όλα αυτά, η κύρια και βασική ανησυχία συνίσταται στο εάν όλα αυτά - μόνα τους - μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση ή όχι.

Το λέω κυνικά, αλλά αν η χώρα μπορούσε να ξεφύγει μ’ αυτά από τη "ρουφήχτρα" στην οποία έχουμε πέσει, έστω κι αν πληρώσουμε "λίγο ακριβά", έστω κι αν έχουμε ένα σημαντικό "κοινωνικό κόστος", δεν θα δίσταζα να είμαι θετικός. Ο φόβος μου είναι άλλος:

Μήπως και το "μεσοπρόθεσμο" υλοποιήσουμε και την "αξιοποίηση" με τις "αποκρατικοποιήσεις" κάνουμε και παρ’ όλα αυτά στο τέλος δεν αποφύγουμε τη χρεοκοπία... Και αυτός είναι ο φόβος δυστυχώς πολλών Ελλήνων.

Προφανώς στην ευρωπαϊκή σκηνή δεν παίζουμε μόνοι μας και δεν μπορούμε να επιβάλουμε λύσεις. Οφείλουμε όμως και ως προς τους εαυτούς μας και ως προς τη χώρα δύο πράγματα: Πρώτον, να αντέξουμε στις πολλαπλές πιέσεις της στιγμής. Η μάχη την οποία δίνει η χώρα, θέλει ευρύτερο σχέδιο, χρόνο και αντοχή, έστω κι αν έγιναν μέχρι τώρα αρκετά λάθη.

Και δεύτερον, πρέπει να πείσουμε τους εταίρους και δανειστές μας ότι το σχέδιο που καλούμεθα να υλοποιήσουμε, αυτοϋπονομεύεται εάν δεν υπάρξει παράλληλα ρεαλιστική στρατηγική αντιμετώπισης του χρέους και ένα σχέδιο αναπτυξιακών επενδύσεων. Εξάλλου, αρχίζουν να το βλέπουν και οι ίδιοι...

Βάση για να γίνουν αυτά, είναι μια ευρύτατη πολιτική συνεννόηση. Με ή χωρίς εκλογές. Καλύτερο θα ήταν χωρίς εκλογές... Ετσι ώστε να γίνει μια από κοινού διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας.

Για τη "συνεννόηση" λείπει μια συγκεκριμένη από τον Παπανδρέου πρόταση - πέραν της γενικής έκκλησης που δεν αρκεί. Και ήδη έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος...

Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=5976