Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Καταδίκη του τραμπουκισμού

Θόδωρος, Μαργαρίτης

Τα Νέα, 2011-07-08


Η αποδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνο μέσα από ένα οργανωμένο μαζικό δημοκρατικό κίνημα, μέσα από τη πάλη για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Η αποδοκιμασία αυτή δεν μπορεί να έχει σχέση με τυφλές πράξεις βίας, με ενέργειες εκτόνωσης που θυμίζουν τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.

Είναι κατανοητή η οργή των πολιτών για τα φαινόμενα διαφθοράς και ατιμωρησίας στο πολιτικό κόσμο. Είναι δίκαιη η αγανάκτηση για την αρνητική διαχείριση του τόπου από τους εκάστοτε ιθύνοντες. Σε καμία περίπτωση όμως δεν νομιμοποιούνται ως αντίδραση οι πρακτικές που σε τελευταία ανάλυση αποκτούν πραγματικό αντιδημοκρατικό περιεχόμενο. Άλλωστε ζούμε σε μια χώρα όπου αντίστοιχες συνθήκες βαθειάς απαξίωσης των πολιτών καταστάσεων οδήγησαν στο πραξικόπημα και τη μαύρη επταετία με επιχειρήματα τα οποία αμφισβητούσαν την ικανότητα του κοινοβουλευτισμού. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να το ξεχνάει!

Από αυτή την άποψη όλες οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν – χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές – να καταδικάζουν απερίφραστα όλες εκείνες τις ενέργειες που στο όνομα της «οργής» ανοίγουν τη πόρτα σε νοοτροπίες τραμπουκισμού. Όταν εμποδίζουν ακόμα και τη διατύπωση της διαφορετικής άποψης. Όποια και αν είναι αυτή…

Ειδικά στην Αριστερά χρειάζεται μια πιο καθαρή ανάλυση για αυτά τα φαινόμενα. Όχι μόνο γιατί θυμίζουν τις μετεμφυλιακές αντισυγκεντρώσεις σε βάρος των αριστερών και των κομμουνιστών στο όνομα των «πατριωτικών αξιών». Αλλά γιατί η εμπειρία της Αριστεράς επιβεβαιώνει ότι παραπλήσια γεγονότα διευκολύνουν στο τέλος τις πιο συντηρητικές επιλογές και εν τέλει αμφισβητούν την ίδια την αξία της πολιτικής προς όφελος σκοτεινών δυνάμεων και συμφερόντων.

Από αυτή την άποψη αποτελεί σοβαρό πρόβλημα ότι σε ορισμένα τμήματα της Αριστεράς επιχειρείται η αποδοκιμασία των τραμπουκισμών να συμψηφίζεται με γενικόλογες κοινωνιολογικές αναλύσεις για την οργή και την αγανάκτηση των πολιτών. Αυτή η λαθεμένη συμψηφιστική προσέγγιση εκτός του ότι διευκολύνει μια ορισμένη στάση ανοχής υποτιμά το κύριο πρόβλημα. Ακριβώς όπως συνέβη το Δεκέμβρη του 2008 όταν σε ορισμένους δυνάμεις της αριστεράς υποτιμήθηκε το σκηνικό βίας ως αυτόνομο πολιτικό δεδομένο από το οποίο συρρικνώθηκε το ξέσπασμα της νεολαίας, τραυματίστηκε η δημόσια εικόνα της χώρας και ενισχύθηκαν τα επόμενα χρόνια σκληρές εξτρεμιστικές πρακτικές βίας.

Ακόμα πιο αρνητικό είναι το ζήτημα της «χαλαρής» ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με τους προπηλακισμούς πολιτικών όσο στο βάθος του υποκρύπτει μια ψηφοθηρική και πολιτικάντικη χρησιμοποίηση του κινήματος των αγανακτισμένων. Αυτό ίσως είναι το χειρότερο. Εκφράζει τις πιο δεξιόστροφες λογικές ποπουλισμού από τις οποίες το πολιτικό σύστημα με τις σχέσεις εκλογικής πελατείας οδήγησε στα σημερινά χάλια.

Ο λαϊκισμός, η δημαγωγία, η άγονη κομματική αντιπαράθεση, οι τσαμπουκάδες, το στενό μικρο-κομματικό συμφέρον είναι τα φαντάσματα του παρελθόντος. Ας μείνουν φαντάσματα και ας γυρίσουμε σελίδα…


Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=6028