Nα επιλυθούν οι διαφορές στο Aιγαίο
Tέσσερις λόγοι επιτάσσουν αλλαγή πορείας από τη σημερινή περίεργη αδράνεια
Αλέξης, Ηρακλείδης
Τα Νέα, 2005-04-21
H πρόσφατη παρ’ ολίγον ελληνοτουρκική κρίση στο Αιγαίο - που θύμιζε λίγο Ίμια - θέτει επί τάπητος την ανάγκη επίλυσης των διαφορών στο Αιγαίο. Ειδάλλως, θα έχουμε τη μία κρίση μετά την άλλη και ίσως - κατά λάθος - ακόμη και «θερμό επεισόδιο», καθώς τώρα τα ελληνοτουρκικά «κανάλια» επικοινωνίας και άρσης των παρανοήσεων δεν λειτουργούν καλά, όπως επί Γιώργου Παπανδρέου - Τζεμ.
Τέσσερις λόγοι επιτάσσουν αλλαγή πορείας από τη σημερνή περίεργη αδράνεια που επιδεικνύει η ελληνική κυβέρνηση στις διαφορές στο Αιγαίο:
1. H ομαλοποίηση των σχέσεων ωφελεί και τις δύο χώρες και τους λαούς τους, ενώ η αντιπαράθεση καθίσταται όλο και πιο επιβλαβής και δεν έχει κανένα νόημα ή χρησιμότητα.
2. H ομαλοποίηση «περνά» από το Αιγαίο: η επίλυση των διαφορών στην εν λόγω περιοχή αποτελεί «sine qua non» για την ομαλοποίηση των σχέσεων.
3. H μη επίλυση και η διατήρηση της εκκρεμότητας δεν μπορεί παρά να αποτελεί συνεχή πηγή τριγμών και κρίσεων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
4. Οι διαφορές στο Αιγαίο - κάθε μία ξεχωριστά και συνολικά - υπόκεινται σε λογικές, αμοιβαία συμφέρουσες λύσεις, χωρίς υπέρμετρες θυσίες ή δυσβάστακτες υποχωρήσεις και για τις δύο πλευρές.
H στάση της Ελλάδας - από το 1974 και έπειτα - ταλαντεύεται (α) από τη «γραμμή» του σοβαρού και ειλικρινούς διαλόγου με την Άγκυρα με στόχο την επίλυση, μέχρι (β) την απορριπτική γραμμή τού «δεν έχω τίποτε να συζητήσω για το Αιγαίο με την Τουρκία». H πρώτη θέση υπήρξε η «γραμμή» του Κωνσταντίνου Καραμανλή (ήδη από το 1975), του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και, πιο πρόσφατα, του Κώστα Σημίτη. H δεύτερη «γραμμή» ήταν αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου, τακτική η οποία - βέβαια - δεν εξαφάνισε τις διαφορές ως διά μαγείας, αλλά επιβάρυνε το κλίμα πολύ περισσότερο.
H σημερινή «τάση» φαίνεται να κινείται κάπου στη μέση μεταξύ αυτών των δύο «σχολών», όμως στην ουσία είναι σχεδόν ταυτόσημη με τη «γραμμή» του Ανδρέα Παπανδρέου· μόνο που εμφανίζεται με πιο κομψό τρόπο. H λογική της είναι η ακόλουθη («γραμμή» Μολυβιάτη): ας συζητάμε επ’ αόριστον με τη γείτονα, «εις τας ελληνικάς καλένδας» οι διαφορές δεν χρειάζεται καν να επιλυθούν· Έλληνες και Τούρκοι, ας μάθουν να ζουν με τις διαφορές τους. Ίσως κάποτε έρθουν καλύτερες στιγμές, ενδεχομένως όταν η προοπτική της E.E. γίνει (αν γίνει) πιο αισθητή στην Τουρκία.
Αν δεν επιλυθούν οι διαφορές κατά τα επόμενα χρόνια, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις θα είναι δύσκολο να μην κατρακυλήσουν και πάλι στη στείρα αντιπαράθεση που βλάπτει και τις δύο πλευρές. H μέχρι σήμερα μη δυνατότητα επίλυσης δεν οφείλεται στις διαφορές καθαυτές αλλά σε άλλους λόγους, κυρίως στους αμοιβαίους φόβους σε σχέση με τις προθέσεις του άλλου: «τουρκική επιθετικότητα και αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο» από τη μία, και από την άλλη «ελληνικός σταδιακός επεκτατισμός στο Αιγαίο» («ελληνική λίμνη») με στόχο «τον αποκλεισμό της Τουρκίας απ’ όλο το Αιγαίο»· σαν να μη διέθετε η Τουρκία τεράστια ακτογραμμή στη θάλασσα αυτή.
Πάντως, όταν δεήσει κάποτε η Ελλάδα να συζητήσει σοβαρά, με στόχο την επίλυση, απαραίτητο είναι να έχουμε υπόψη τα εξής: ότι τα τουρκικά νομικά και άλλα επιχειρήματα σε σχέση με το Αιγαίο είναι καλά θεμελιωμένα· ότι η Τουρκία θεωρεί ότι εδώ διακυβεύονται ζωτικά συμφέροντά της όσο η Ελλάδα δεν εγκαταλείπει την πρόθεση να επεκταθεί στα 12 ν. μίλια και - τέλος - ότι τα 12 μίλια θα καθιστούσαν το Αιγαίο «ελληνική θάλασσα», κάτι που καμία χώρα - και ειδικά τα κράτη της Μαύρης Θάλασσας - δεν θα μπορούσε να ανεχθεί.
Όπως είχε δηλώσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με εκείνο το θάρρος που τον διέκρινε: το Αιγαίο «δεν είναι ελληνική λίμνη» και ας πάψουν οι Έλληνες να συμπεριφέρονται σαν να είναι ελληνική θάλασσα.
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=606