Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

ΔΙΑΛΟΓΟΣ για την ΠΑΙΔΕΙΑ

Λαϊκισμός και καταγγελία των ΑΕΙ

Ευγενία, Μπουρνόβα

Η Καθημερινή, 2011-08-13


Κοντεύουμε να κλείσουμε τρία χρόνια από τότε που τα πανεπιστήμια πέρασαν από τη φάση συνεχών καταλήψεων και βιαιοτήτων σε μια ήρεμη και κανονική λειτουργία, προσπαθώντας να επουλώσουν τις πληγές τους.

Πέρασαν σχεδόν έξι χρόνια που τα πανεπιστήμια δεν έλαβαν ούτε ένα ευρώ για έρευνα και ερευνητικά προγράμματα και όμως σύμφωνα με τη μελέτη του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης η πνευματική παραγωγή των ελληνικών πανεπιστημίων είναι σε πολύ καλή σχέση με αυτή των υπολοίπων ευρωπαϊκών.

Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια που τα πανεπιστήμια και οι πανεπιστημιακοί σφυροκοπούνται και καταγγέλλονται από δημοσιογράφους, κυβέρνηση και πάσης φύσεως «αγανακτισμένους»: αναφέρονται σε ανύπαρκτες καταλήψεις που ακυρώνουν την εκπαιδευτική διαδικασία ή σε συγγράμματα που δήθεν δεν δίνονται, τη στιγμή ακριβώς που, πλέον, όλα γίνονται ηλεκτρονικά και δεν υπάρχει καμία εμπλοκή των πανεπιστημιακών (άλλωστε ποτέ δεν υπήρχε, αφού αυτό ήταν θέμα γραφειοκρατικό ανάμεσα στη διοίκηση και τους εκδότες). Πέρασαν δύο χρόνια που εμείς οι πανεπιστημιακοί εγκαλούμε την κυβέρνηση για ελλιπή εφαρμογή του νόμου σχετικά με την αξιολόγηση και ακόμα κάποιοι συνεχίζουν να λένε ότι αρνούμαστε να αξιολογηθούμε! Πέρασαν δύο χρόνια που έχουμε καταθέσει δέσμη προτάσεων για ένα νέο θεσμικό πλαίσιο και κάποιοι δημοσιογράφοι συνεχίζουν να μας καταγγέλλουν για βολεμένους που δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτα!

Κοινώς αρνούνται να δουν την πραγματικότητα, έχοντας πλάσει μια άλλη, βολική! Αρνούνται να δεχθούν ότι μεγάλος αριθμός πανεπιστημιακών στηρίζει και υπερασπίζεται τόσο την εκπαιδευτική διαδικασία όσο και την παραγωγή νέας γνώσης. Αρνούνται να δουν ότι τα παιδιά τους γίνονται δεκτά για μεταπτυχιακά στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, αρνούνται να παραδεχθούν ότι, αν τα ιδρύματα του εξωτερικού αξιολογούσαν τα δικά μας ως ιδρύματα δεύτερης κατηγορίας θα είχαν κλειστές τις πόρτες τους. Αρνούνται να δουν ότι ένα μεγάλο τμήμα συναδέλφων έχει έρθει από το εξωτερικό και προσφέρει τον καλύτερο εαυτό του χωρίς καμία οικονομική καταξίωση, αφού οι μισθοί που κυμαίνονται γύρω στις 2.000 ευρώ υπολείπονται σημαντικά αυτών που παρέχονται σε άλλα ΝΠΔΔ (για να μην αναφερθούμε σε παντοειδείς δημόσιες ανώνυμες εταιρείες). Αρνούνται να δεχθούν ότι αν υπάρχουν φοιτητές που δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους στα 4 χρόνια, αυτό κυρίως οφείλεται, από τη μία, στις στρεβλώσεις της εκπαιδευτικής διαδικασίας στο λύκειο και, από την άλλη, στο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, που στέλνει «παπαγάλους» σε επιστημονικά αντικείμενα που τελικά δεν ενδιαφέρουν τους φοιτητές. Αρνούνται να δεχθούν ότι αν σήμερα ο ιδιωτικός τομέας καταρρέει δεν φταίει το πανεπιστήμιο, αλλά η διάρθρωση της ελληνική οικονομίας και η σημερινή κρίση.

Είναι πολύ εύκολο να τα φορτώσουμε όλα στο πανεπιστήμιο και να εκτονωνόμαστε μουντζώνοντας και όλους τους πανεπιστημιακούς. Είναι πολύ εύκολο να γκρεμίσουμε τα πάντα ως άλλο ένα θύμα της ανεύθυνης δημαγωγίας του πολιτικού - μιντιακού συστήματος και του ογκούμενου στην κοινωνία λαϊκισμού. Είναι δύσκολο να παραδεχθούμε τα θετικά και να τα διατηρήσουμε βελτιώνοντάς τα, αλλά και δίνοντας τη μάχη να διορθώσουμε και να εξαλείψουμε τα αρνητικά. Είναι εύκολο να κλείνουμε τα αυτιά μας και να νομίζουμε ότι ένας νέος νόμος μπορεί να αλλάξει ως διά μαγείας το πανεπιστήμιο ή την κοινωνία.

Η πολιτική όμως δεν προωθείται με ασκήσεις μαγείας. Προωθείται με συνειδητή οικοδόμηση συναινέσεων ως προς τις αναγκαιότητες και νομιμοποιητικών μηχανισμών ως προς τις λύσεις, ακόμη και τις πιο ρηξικέλευθες. Η πανεπιστημιακή κοινότητα έχει από χρόνια αναγνωρίσει τις αναγκαιότητες που τώρα το υπουργείο «ανακαλύπτει». Και έχει προτείνει λύσεις, που τώρα το υπουργείο θάβει, σε αναζήτηση θολών συναινέσεων έξω από την πανεπιστημιακή κοινότητα (έξω δηλαδή από τους φορείς που ακριβώς είναι σε θέση να νομιμοποιήσουν τις λύσεις), και στο όνομα ενός λαϊκίστικου «κοινωνικού πανεπιστημίου». Ενός πανεπιστημίου που διυλίζεται μέσα στο «κοινωνικό», και που εν τέλει, για να είναι «κοινωνικό», παύει να είναι πανεπιστήμιο.


Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=6100