Η λογική του άσπρου - μαύρου
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Ελευθεροτυπία, 2011-09-10
Μέχρι το «διάγγελμα Βενιζέλου» -το πού θα οδηγήσει, ίδωμεν- οι περιβόητες διαρθρωτικές αλλαγές ήταν κάτι σαν το γεφύρι της Αρτας.Ολημερίς τις χτίζανε το βράδια γκρεμιζόταν. Κι επειδή το έργο το βλέπουμε συνεχώς τελευταία, νομίζω ότι μπορούμε να διακρίνουμε τη λογική που διέπει τις αντιδράσεις των δύο αντιπάλων. (Σε δημοκρατία ζούμε, δεν είναι κακό να υπάρχουν αντίπαλοι). Για να μιλήσουμε συγκεκριμένα, ας πάρουμε για παράδειγμα την κόντρα στα Πανεπιστήμια, για την οποία δηλώνω ότι δεν έχω προσωπική γνώμη και ότι με ενδιαφέρει το σχήμα της αντιπαράθεσης χωρίς να είμαι σε θέση να αποτιμήσω τα εκατέρωθεν επιχειρήματα.
Παρά την έμφαση που δίνει η κυβέρνηση στις διαβουλεύσεις, ηλεκτρονικές ή μη, όταν η μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία της πλησίασε το στάδιο της υλοποίησης, οι δύο παρατάξεις, που είχαν εν τω μεταξύ συσταθεί, άρχισαν να επιδεικνύουν ένα είδος ταλιμπανισμού. Οσοι ασπάζονται την αλλαγή διακηρύσσουν ευθέως ή υπαινίσσονται πλαγίως ότι οι ενστάσεις που διατυπώθηκαν είναι προσχηματικές και ότι πίσω απ’ αυτές ελλοχεύουν οι συντεχνίες, τα προνόμια, ο συντηρητισμός και η πρόθεση να πληγεί η κυβέρνηση. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως διευκρινίζω ότι κάτι τέτοιο σε ορισμένες περιπτώσεις σίγουρα ισχύει, αλλά η γενίκευση οδηγεί στην κατ’ αρχήν ηθική απαξίωση της διαφωνίας. Δηλαδή, αν διαφωνείς είσαι ιδιοτελής.
Στην αντίπερα όχθη τώρα, τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά, αλλά δεν είναι πάντα. Οι επικριτές της μεταρρύθμισης παραδέχονται ότι κάτι πρέπει επιτέλους να γίνει με τις γνωστές παθογένειες του ισχύοντος συστήματος, ωστόσο στην επερχόμενη μάχη μερικοί δεν θα διστάσουν να συνταχθούν με τους φορείς της παθογένειας που καταγγέλλουν, στο όνομα της «αντίστασης», η οποία, ως γνωστόν, συνδυάζει το πάθος της υπαρξιακής επιλογής με το μεταφυσικό έρμα της εθνικής μας ταυτότητας. Κι επειδή δεν γεννηθήκαμε χθες, ανοίγει την πόρτα σε κάθε είδους ανίερες συμμαχίες και μικροπολιτικά παιχνίδια.
Τι θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Εχοντας κατά νου ότι οι πολιτικές συγκρούσεις ρέπουν προς τη λογική του άσπρου - μαύρου, εφ’ όσον προϋποθέτουν τη διάκριση ανάμεσα στο μείζον και το έλασσον, αυτό που σίγουρα θα βοηθούσε θα ήταν να μιλάμε περισσότερο συγκεκριμένα. Δηλαδή εκείνοι που θέλουν τη μεταρρύθμιση οφείλουν να απαντούν στις ενστάσεις χωρίς να κάνουν δίκη προθέσεων, χωρίς να τις αποδίδουν σε εκ του πονηρού κίνητρα των αντιπάλων τους, αποφεύγοντας έτσι την επί της ουσίας συζήτηση. Και εκείνοι που εγείρουν τις ενστάσεις οφείλουν να γίνουν πιο σαφείς και να κατονομάσουν τις όποιες θετικές πλευρές του νέου νόμου. Γιατί οι γενικότητες περί παθογένειας στα Πανεπιστήμια δεν έχουν καμιά αξία αν δεν εξειδικευτούν.
Ενα παράδειγμα της σκόπιμης αμφισημίας, που χαρακτηρίζει τη στάση ορισμένων, είναι η συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση των Πανεπιστημίων. Οσοι απ’ αυτούς -και είναι πάρα πολλοί, αν κρίνουμε από τις κατ’ ιδίαν εξομολογήσεις και όχι από το δημόσιο λόγο τους- πιστεύουν ότι πρέπει να αλλάξει, υποχρεούνται να το πουν ανοιχτά και απερίφραστα. Γιατί αν δεν το κάνουν, θα ενισχύσουν τις υποψίες ότι προετοιμάζουν το έδαφος για μια «αγωνιστική» συνεργασία με τους ΠΑΣΟΚους και νεοδημοκράτες φοιτητοπατέρες.
Κάτι ανάλογο ισχύει και για το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του Πανεπιστημίου. Εχω υπ’ όψιν μου κάμποσους που επαναλαμβάνουν τελετουργικά τη φράση, ενώ στην πραγματικότητα όχι μόνο αποδέχονται κάποιου είδους δίδακτρα ως αναγκαίο κακό εδώ που φτάσαμε, αλλά το επιλέγουν για λόγους ιδεολογικούς. Αν λοιπόν όλοι δηλώσουν ευθαρσώς τι πραγματικά θέλουν, μπορεί το πρόβλημα να μη λυθεί, αλλά θα ξέρουμε τουλάχιστον ποιος είναι με ποιον και γιατί.
Εκτύπωση στις: 2024-04-16
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=6186